Het gaat alweer wat beter met me... maar verder is er nog niet veel veranderd aan deze situatie, daarom zeg ik ook 'wat beter', want er zijn nog veel onzekere situaties...
Wel heb ik het idee dat ze het hem toch moet vertellen... het lost voor mij ook heel wat op denk ik, toch wel... nu kunnen we lachen enzo, maar ze is bang... met de gedachte in haar achterhoofd dat ik nog steeds verliefd op haar ben... en ik heb haar nodig voor emotionele steun(ze is de enige persoon wat zoveel over mijn gevoelens weet, hoe kut ik het heb)... en als ze me niet eens een knuffel kan geven, of als ze iets afwijst om te gaan doen, is dat behoorlijk kut...
Er zijn dus 2 dingen die haar tegenhouden om het hem te vertellen:
1. Ze wil mij geen pijn doen... ze ziet ook de vriendschap tussen hem en mij, wat ze heel mooi vind om te zien, en wil dat dan ook niet verpesten.
2. Ze is bang om afgewezen te worden.
Om nr. 2 hoeft ze zich eigelijk geen zorgen te maken... dat zit wel goed denk ik.
Maar haar hart zegt dat ze het hem moet vertellen, en daar geef ik haar eigelijk ook wel gelijk in... hoeveel pijn het me ook doet...
En voor de mensen die gezegd hebben dat ik er niks mee te maken heb, ik heb er wel degelijk mee te maken... ik hecht me erg veel aan vriendschappen, ik ben best wel gesloten over het algemeen... als ik dan 'eindelijk' een vriendschap heb steek ik daar ook heel veel energie en moeite in, het is dus heel belangrijk voor me.
Gelukkig hebben we volgende week vakantie, en zien we ons een paar dagen niet... dan kunnen we eens rustig nadenken...
Ik probeer haar wel 'over te halen' om het hem te vertellen, na de vakantie...
Ook zal ik er dan over praten met mijn beste vriend... dat is nu nog een beetje moeilijk...
Of moet ik het hem eerst vertellen???
Want ik wil niet dat hij gaat denken dat ik haar tegen probeer te houden!
Liefs,
Ruud