In dapperheid verlaten

[xineof]

Ik zucht zwaarmoedig aan de dag, tot aan het zelfbewuste toe.
Mijn leven is gestopt en, ik laat het rustig varen,
een streven is het nooit geweest; de dichter te evenaren.
Zó reken ik mijzelf ten onder, en wordt reeds dezer dagen levensmoe.

Want wat ik doe zal mij mijn lot en ziel verderven,
ik kijk van een afstand; het deert mij niet.
Het vechten valt mij steeds te bang, mijn trotsbalans staat quitte.
Ach waar ik vroeger dapper was, heb ik mijn durven star zien sterven.

Doch met wat mij nog rest aan moed, heb ik u lief in medelijden,
ik schrijf zo eens een laatste dicht, laat mijn woorden zachtjes schrijden,
over dorre perkamenten, welke mijn hart onvast ontkomen,

ik schaar mij achter mijn woorden, om zelfs de stilte te vermijden.
Neen, ik durf reeds lange tijd, mijn liefde niet te tonen,
zo vloeit mijn dichtwerk van de zin ‘dat het nu tóch zo ver moest komen’.

[Not for Sale]

Gelezen. Ik denk er nog even over.
Trotsbalans is een leuk woord..., en je hebt originele, ongedwongen rijmwoorden gevonden, is mijn eerste reactie.

[lovetear]

Ik zal alleen hier even snel op reageren.

Ik vind hem heel mooi, al kost het me moeite om te zeggen want het komt zo vriendjespolitiekachtig over, maar ik denk niet dat er iemand is die kan zeggen dat dit geen sterk gedicht is.

Je tot de verbeelding sprekende taalgebruik is hier niet ten koste gegaan van de inhoud, het gevoel blijft duidelijk aanwezig. Vaak heb je dat je wel een mooie sfeer creeert, maar dat ik het gedicht niet snap. Nu heb ik dat veel minder, ik kan je de hele tijd volgen.

"Ach waar ik vroeger dapper was, heb ik mijn durven star zien sterven. "

Vind ik de beste regel, je grijpt me al aan vanaf de eerste regel, maar deze regel heeft iets speciaals vind ik, ik weet niet waardoor, maar hij heeft iets.

De rijm is sterk, niet geforceerd, origineel. Het enige minpuntje is dat de regels niet overal even goed lopen, maar dat heb je zo opgelost denk ik, als je dat nog wil. Nee, ik vind hem ijzersterk, al heb ik hem al een aantal keer gelezen, hij blijft mooi. Het raakt, ondanks de lastige vorm, het originele taalgebruik en de rijm raakt het me, en dat vind ik knap. Gebeurt niet zo vaak .

[Dreamerfly]

Hier reageer ik morgen op, heeft veel aandacht nodig, wat ik nu éven niet kan opbrengen, nog heel even geduld.

[xineof]

Mijn gedicht stond al bijna op de andere pagina, sorry voor de late reactie (ik baal ervan dat ik de laatste tijd niet meer zoveel tijd voor dop heb ).

Dank voor jullie reactie's ! Not For Sale; gelukkig komt de rijm niet gedwongen over, daar was ik wel een beetje bang voor. Dreamerfly, ik ben nog wel benieuwd hoor, naar wat je ervan vond . Maar dit gedicht lijkt mij ook nogal 'moeilijk verteerbaar', dat misschien wel.

lovetear: je hebt gelijk wat betreft de regellengten, die kloppen eigenlijk van geen kanten... wil je me misschien helpen met aanpassen? want ik zie niet goed genoeg wat ik moet veranderen eerlijk gezegd, dat lukt me nog niet helemaal met dit gedicht .

[Dreamerfly]

Hehe, Éindelijk.
*warhoofd ik was het vergeten*

Wát een mooi taalgebruik zeg!!, het klinkt "ouds/wijs" en dat bedoel ik héél positief, Knap gedaan!.

Je hebt goed & mooi gebruik gemaakt van alliteraties.

Die zin die lovetear er uit heeft gehaald vond ik ook zo sterk, en ook "het vechten valt mij steeds te bang" en de 1e zin!.

Qua hoe het loopt vind ik minder, maar dat is al gezegd. Ik zal eens kijken, qua verbeteringen, maar hierin kan lovetear ook vast een handje helpen!

De rijm vind ik mooi, vooral in de 1e 2 strofes, maar naar het einde toe verzwakt dit(dan stap je naar een ander schema) , ook al klinkt het wel goed.

Inhoudelijk; deels snap ik het denk ik(een aantal zinnen grijpen i.g. meteen), deels niet. Ik ga er nog eens goed over nadenken en ik zal je aan de mouw trekken als ik daar hulp bij nodig heb.

Mooie titel!.

[lovetear]

xineof schreef op 15-03-2004 @ 23:45:
Ik zucht zwaarmoedig aan de dag, tot aan het zelfbewuste toe.
Mijn leven is gestopt en, ik laat het rustig varen,
een streven is het nooit geweest; de dichter evenaren.
Zó reken ik mijzelf ten onder, wordt dezer dagen levensmoe.

Want wat ik doe zal mij mijn lot en ziel verderven,
ik kijk van een afstand; het deert mij niet.
Het vechten valt mij steeds te bang, mijn trotsbalans staat quitte.
Ach waar ik vroeger dapper was, heb ik mijn durven star zien sterven.

Doch met wat mij nog rest aan moed, heb ik u lief in medelijden,
ik schrijf zo eens een laatste dicht, laat mijn woorden zachtjes schrijden,
over dorre perkamenten, welke mijn hart onvast ontkomen,

ik schaar mij achter woorden, om zelfs de stilte te vermijden.
Neen, ik durf reeds lange tijd, mijn liefde niet te tonen,
zo vloeit mijn dichtwerk van de zin ‘dat het nu tóch zo ver moest komen’.

Mja ik heb even snel een poging gedaan, maar vooral de tweede strofe vind ik lastig, weet niet zo goed wat ik daar mee aan moet, vind eigenlijk ook niet perse dat het verbeterd moet worden omdat er niet zo veel meer te verbeteren valt zonder het gedicht te verkrachten .