[kort verhaal] -voorlopig titelloos-

[Guinevere03]

De wind raasde door de bomen en de wolken stortten hun tranen uit over de aarde, zoals zij haar tranen uitstortte over zichzelf. Ze ging op haar hurken zitten en legde haar hand op de vochtige aarde. Het voelde warm aan tussen haar vingers, maar dat kwam waarschijnlijk doordat zij het koud had. Ze keek naar de bloemen. Tulpen en twee rozen; één rode en één gele. Hij hield van geel. Één jaar en één week geleden was het nu, maar ze herinnerde het zich als de dag van gister. Nooit had ze goed afscheid kunnen nemen; ze hoopte dat nu te kunnen doen.
‘Je was niet zo maar een clown, echt niet. Je was onze clown’, zei ze met een snik in haar stem. Ze zag bijna voor zich hoe de woorden werden meegedragen door de wind. Misschien wel naar hem. Door haar tranen heen keek ze naar de steen. Daar stond zijn naam. Het was zo onwerkelijk, net alsof het nog steeds niet tot haar doordrong. Van binnen schreeuwde ze het uit en werd ze verscheurd, verscheurd door verdriet. Van buiten zag je alleen een huilend meisje. Ze keek omhoog naar de wolken die voorbij schoten. Ineens realiseerde ze zich dat ze geen afscheid wilde nemen, niet voordat ze al haar verdriet eruit had gestort.
Het beeld van een mes flitste door haar gedachten. Het mes waar ze zichzelf in de loop der jaren al zoveel mee had aangedaan. Nee, ik mag dat niet doen, niet voor de anderen.Toch gleden haar handen langzaam naar de plaats waar ze het mes bewaarde. Met trillende handen pakte ze het koude metaal vast en angst overspoelde haar. Wat als ik het niet kan? Of erger nog; wat als ik het wél kan? Langzaam voelde ze het metaal door haar vlees dringen. Warm vocht liep over haar armen naar en droop op de aarde. Steeds dieper, steeds meer sneed ze, tot ze bij haar polsen was aangekomen. Ze twijfelde.
Ze sneed en ze voelde het warme vocht over haar handen stromen zoals ze het nog nooit had voelen stromen. Langzaam zeeg ze op haar knieën. Bevrijding, eindelijk. Nu ga ik echt naar Nergens. Ze viel op haar zij in de koude zachte aarde, terwijl de wolken het uitstorten van haar tranen nu ook voor hun rekening namen.

[lucy48]

Ik vind het lijken dat de "zij" uit de tweede regel over de aarde gaat, misschien kun je dat iets anders omschijven.
Ook vind ik het wel een hele snelle overgaan dat ze eerst nog aan het twijfelen is of de wel of niet zelfmoord moet plegen en de zin daarna ineens al in haar vlees aan het snijden is, het stuk van het zelfmoord plegen zelf vind ik relatief iets te kort.
Ook begrijp ik niet helemaal waar ze eerst al aan het snijden is voordat ze bij haar polsen aankomt
Ook snap ik de laatste zin niet helemaal, maar het klinkt wel poëtisch.

Maar dat is mijn mening maar. Verder vind ik het wel goed.

[Periodiek]

Opzich goede opbouw, geen improvisatie lijkt wel. Toch zijn er, zoals lucy48 al zei, een aantal onduidelijkheden.

Maar ik moet toegeven dat een gevoelstekst is, omdat je veel dingen omschrijft. Dat is wel lekker, want je 'voelt' het verdriet.

Voor de rest: mijn complimenten; omdat ik toch wel jaloers ben op de schrijfwijze.

[Rareman2]

Ik vind het een goed gevoelig stukje. Het is inderdaad zo dat je echt kunt 'voelen' wat 'zij' ook voelt.
Toch zijn er een paar dingetjes die mij opvielen:

Ze keek omhoog naar de wolken die voorbij schoten door de enorme windsnelheden die hoog in de lucht gehaald werden.

Deze zin vind ik een beetje te lang. Als je het alleen had gehouden bij 'Ze keek omhoog naar de wolken die voorbij schoten.' dan was het waarschijnlijk ook al genoeg geweest. Maar dat zal wel een beetje een gevoelskwestie zijn.

Bevrijding, eindelijk. Nu ga ik echt naar Nergens.

Dit zou je tussen aanhalingstekens kunnen zetten. Ik neem aan dat ze dit zegt/denkt en met aanhalingstekens zou dat wat duidelijker zijn.

Verder vind het een goed stukje en die laatste zin vind ik ook echt mooi..!

[Guinevere03]

Ik heb even wat dingen verandert. Alle stukken die ze denkt, heb ik schuingedrukt.
Bedankt voor jullie commentaar.
Het zelfmoordgedeelte wil ik nog uitgebreider gaan schrijven, maar dan moet ik eerst mijn toetsen geleerd hebben.
Over de laatste zin; het betekent eigenlijk gewoon dat het harder gaat regenen, maar dat soort simpele dingen vind ik leuk om in vage woorden te zetten..

[stout!]

Ik vond die laatste zin juist erg mooi!
Heb met een hand voor mijn mond zitten lezen, maar ben dan ook wel erg gevoelig met dat soort dingen.

[Little Phoebe]

De laatste zin is inderdaad een topper

Mooi verhaal! De rest is al gezegd...