Opeens extreem bang voor de dood...

[Athlon]

De laatste 2 a 3 weken ben ik extreem bang voor de dood.

Ik ben 19 jaar en in de afgelopen jaren heb ik weleens over de dood nagedacht, maar nooit echt druk over gemaakt.

Nu ook vanavond;
Mijn vriendin woont in Limburg en ik moest naar huis rijden, zo'n 2 uurtjes is dat met de auto.

Voordat ik bij 'r wegging zag ik weer rare dingen voor me;
ik stikte in mijn kauwgom...
ik heb dus de kauwgum uitgespuugt en in de prullenbak gedaan.

Ook onderweg dacht ik de hele tijd dat me iets zou overkomen...

Nu begint dat rare vormen aan te nemen dus. Als ik savonds in bed lig denk ik na over de dood en ben ik soms bang om te gaan slapen zelfs...

Wie herkent dit?
Is dit een voorteken?

Ik ben de laatste jaren niemand aan de dood verloren dus daar komt de angst niet vandaan...

[pizzaforum]

Ik ben niet bang voor de dood, wat na de dood komt is volgens mij bijzonder prettig. Bovendien ga je toch wel dood... ooit.

Probeer je druk te maken om dingen waar je wel wat aan kunt doen, als het je tijd is dan ga je... en anders niet.

voorteken???? je praat jezelf een trauma aan op deze manier.

zoals ali G altijd zegt... Relax your body!!

btw... ik zeg niet dat voortekens niet bestaan... ik zeg alleen dat je er toch niet veel tegen kunt doen.

[Arun]

hey King, geen zorgen man, als het je tijd is, dan komt het wel..
laat het je niet obserderen, ik bedoel, lééf king..

je leeft om te leven, niet om te sterven ofzo..

hou je taai, peace

wrom bang zijn voor de dood?

jij bent de baas

niet foking dood

laat hem komen als het je tijd is

nu gewoon schijt aan hebben

[phensicske]

Ik heb het soms ook, maar dan niet echt voor mezelf.
Bij de gedachte aan een mogelijk overlijden van een dierbaar persoon, krijg ik soms al de tranen in de ogen. Bij mij is de oorzaak vooral de afhankelijkheid en liefde die ik voor die anderen heb.

Soms geloof ik wel eens in voortekens, maar als je moet leven met zo'n gedachtes, loopt het alleen maar moeilijker.

Het is moeilijk zoiets uit je hoofd te zetten, dat weet ik maar al te goed. Toch zou ik me eens afvragen waar jouw angst nu precies zit. Waar ben je dus bang voor? Wat zijn jouw zekerheden in het leven? Worden die misschien bedreigd?

Probeer je met andere dingen bezig te houden en het wat positief te houden, misschien verdwijnen die gedachtes na verloop van tijd weer.

[Sadistik_Fukk]

Ik probeer er totaal niet bij stil te staan (is lastig), anders leef je ernaar.

En tja.. als ik dood ben.. ben ik dood. Daarom wil ik ook niet dat mensen treuren.

[hansjuh]

De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest...

(ik ben niet goed in ij / ei )

Je moet er niet teveel mee bezig zijn. Ik doe het ook tevaak. Maar je leeft nu. Morgen kun je dood zijn maar ook pas over een aantal jaren. Zeker moet je er weleens bij stil staan en genieten van de dingen die je hebt. Maar je moet je leven er niet door laten beheersen. Das veels te zonde.
Ik werk zelf met demente mensen en afgelopen weekend is weer een van mijn favorietjes gestorven. Ik heb het daar ook moeilijk mee, vooral omdat van mij verlangd wordt er professioneel mee om te gaan. Mja ik heb geen afscheid kunnen nemen en vond het best moeilijk maar van de andere kant. Die patient was erg ziek, leefde van de morfine en was al in de 80! Droom alsof je eeuwig zult leven. Leef alsof je vandaag zult sterven.

[Athlon]

Dat ik extreem bang was voor de dood, heeft misschien een oorzaak gehad.

Vandaag, 01-04-2004, is mijn lieve oma gestorven om 08.04u aan een hartstilstand.

Opeens heb ik niet meer hetzelfde gevoel als eerder deze week. Misschien toch een voorteken geweest dat ik binnenkort met de dood weer kennis zou maken?

[vrijgezel]

Ik ben absoluut niet bang voor de dood ik denk er verder ook niet bij na omdat je nu leeft geniet er een beetje van en de dood komt vanzelf en als het zover is zie je het als een verlossing
Ik ben in 3 jaar tijd 2 familieleden kwijtgeraakt en een kennis ook gaat mijn moeder vaak naar die paranormale avonden misschien dat door verhalen van haar mijn angst is weggenomen maar wat ik jammer zou vinden dat ik op jongere leeftijd om zou komen ik hoop dat ik een jaar of 80 word en heb genoten van het leven...
en dan hoop ik dat ik alles heb meegemaakt wat er is... ik denk ook geregeld aan mijn vader die op 42 jarige leeftijd is overleden zijn 2 kinderen niet heeft zien opgroeien nou ja tot een bepaalde leeftijd en straks zijn kleinkinderen niet meemaakt dat is wel een heel verdrietige gedachte maar daar doe je niks aan het komt wanneer het je tijd is blijkbaar was het voor hem zijn tijd...

[vrijgezel]

Athlon schreef op 01-04-2004 @ 22:33 :
Dat ik extreem bang was voor de dood, heeft misschien een oorzaak gehad.

Vandaag, 01-04-2004, is mijn lieve oma gestorven om 08.04u aan een hartstilstand.

Opeens heb ik niet meer hetzelfde gevoel als eerder deze week. Misschien toch een voorteken geweest dat ik binnenkort met de dood weer kennis zou maken?

zou kunnen ja ik "voel" het ook aan wanneer iemand doodgaat met mijn vader (hartstilstand) kreeg ik op een gegeven moment een heel vaag gevoel ik heb nog gezegt die ambulance hoeft niet meer te komen het is toch zinloos en de avond ervoor heb ik een hele vaage droom gehad

met mijn buurvrouw waar ik hele goeie band mee had ik wist dat ze dood zou gaan had kanker maar wanneer was niet bekend en op een avond ik zat thuis en had heel erg de drang om naar haar toe kon alleen maar aan haar denken en op een gegeven moment werd ik heel verdrietig moest ook huilen en gewoon een erg vaag gevoel en een half uur later was er een lijkenwagen voor de deur...

mijn opa kan binnen een paar weken en maanden sterven ik hoop dan niet dat ik het weer aanvoel want het is niet fijn er gaat zo`n vreemd gevoel door mij heen net alsof ik niet met 2 benen op de aarde sta.

vrijgezel schreef op 01-04-2004 @ 23:38 :
zou kunnen ja ik "voel" het ook aan wanneer iemand doodgaat met mijn vader (hartstilstand) kreeg ik op een gegeven moment een heel vaag gevoel ik heb nog gezegt die ambulance hoeft niet meer te komen het is toch zinloos en de avond ervoor heb ik een hele vaage droom gehad

met mijn buurvrouw waar ik hele goeie band mee had ik wist dat ze dood zou gaan had kanker maar wanneer was niet bekend en op een avond ik zat thuis en had heel erg de drang om naar haar toe kon alleen maar aan haar denken en op een gegeven moment werd ik heel verdrietig moest ook huilen en gewoon een erg vaag gevoel en een half uur later was er een lijkenwagen voor de deur...

mijn opa kan binnen een paar weken en maanden sterven ik hoop dan niet dat ik het weer aanvoel want het is niet fijn er gaat zo`n vreemd gevoel door mij heen net alsof ik niet met 2 benen op de aarde sta.

Misschien komt dit omdat je er veel mee bezig bent, maar misschien ben je daar gewoon een beetje spiritueel of paranormaal begaafd voor. Bij mij opt werk heb ik een aantal favorietjes, 3van hen zijn nu al gestorven. Vooral bij de 2e heb ik het erg moeilijk gehad. Maar ik d8 alleen maar: ze pakken mijn schatjes van me af, terwijl er in de tussentijd nog 8andere gestorven zijn. Maar omdat jij daar op die manier mee bezig bent, denk je gewoon dat het zo is en ga je daar dan in geloven.

[HelpMePlease]

jezus ik heb dat ook, maar dan de laatste maanden. Ik ben zelf bang om dood te gaan, maar vooral om mensen die ik liefheb te verliezen. Ik zal even opsommen hoe ik dat ervaar.

* als ik van huis ga, ga ik 3 keer terug om me moeder nog een zoen te geven omdat ik bang ben dat als ik terugkom ze dood is. en dan zeg ik ook gewoon letterlijk 'Nog een kusje mam voor als je doodgaat'

*Als ik in de trein zit kijk ik naar t spoor, uit angst dat de trein ontspoort of hoe t zou zijn om aangereden te worden, en dan écht uit angst. Dan krijg ik allemaal beelden dat ik onder de trein ligt en helemaal uit een gescheurd wordt of dat we ontsporen.

* ik denk gewoon in bed heel vaak dat ik niet meer wakker wordt, of ik ga minstens 10 keer checken of me ouders beide nog ademen, dan kan ik pas slapen.

* ik durf niet weg te gaan, me moeder te verlatne, bang dat ze een hartaanval krijgt, van de trap dondert etc of zelfmoord pleegt, dus blijf ik thuis

* ik bid iedere avond dat ik blij ben dat iedereen nog leeft....niet eens meer over me gezondheid, alles gaat over leven en dood

*Als ik weleens in bed lig, op me rug, met me handen ineen gevouwen op m buik raak ik in paniek, omdat dan zon opgebaarde houding is

* soms denk ik gewoon aan bepaalde mensen, en dan de angst dat die volgende week weleens dood zouden kunnen zijn.

*ik vraag me vaak af wat er is als ik dood ben, wat mensen denken, voelen en doen als ze horen dat ik dood ben, of ik t zelf in de gaten heb, waar ik ben, wati k hoor, zie, voel of juist niet hoor, zie en voel. Het maakt me doodsbang, echt doods bang.

* ik loop me heel extreem af te vragen op welke leeftijd ik doodga, wie er eerder doodgaat, me vader of moeder en wat ik zonder hen moet. wat ik zou doen als mijn moeder nu dood zou gan, als ik daaraan denk kan ik alleen maar janken.

dit was het ongeveer, ik heb vast nog meer dingen.

Hoe dit komt weet ik niet, tis gewoon pure angst....heel vervelend en gewoon doodeng.

[Stefanie]

Ik ben alleen bang nu ik zie dat alle mensen die al wat ouder zijn allemaal komen te overlijden. Ben echt heel bang om dan alleen over te blijven...

[X-MiSz-X]

Haaj..

Ik heb ook vaak het idee van..waarom leef ik? wanneer ga ik dood? waar ga ik naartoe als ik dood ben? en opeens wordt ik heel bang om dood te gaan....en soms raak ik echt helemaal in paniek...
Is dit normaal ofzo?

[Fade of Light]

Dit is zeker een voorteken. Het voorteken dat je dood zult gaan.

Niks mis mee, dacht ik zo, dood gaan we allemaal.

[X-MiSz-X]

Fade of Light Dit is zeker een voorteken. Het voorteken dat je dood zult gaan.

Niks mis mee, dacht ik zo, dood gaan we allemaal



Dit maakt mij dus bang, maar ik zou wel graag reacties op deze reactie van Fade of Light willen horen. Vinden jullie dat hij gelijk heeft?
en voortekens? hoe zie je die? als iets wat volgende week gebeurt, of iets dat over 30 jaar gebeurt?

[Fade of Light]

Meisje, je bent pas 13, dus misschien ben je nog iets te jong om erover na te denken en kun je je beter nog bekommeren over de mode, jongens en puistjes (dit is verder niet lullig bedoeld).
We gaan dood, jij, ik, onze hond, jouw moeder.

Ik ben al enigzins verbaasd dat je doorhad dat ik met voorteken niet direct doelde op iets dat volgende week hoeft te gebeuren. De Ts begint nou eindelijk te realiseren, dat het leven eindig is, je zult sterven. Daar kun je bang voor zijn, elke dag weer, denken denken denken en het je leven laten beheersen. Maar waarom zou je de dood ook je leven laten beheersen? Daar is het leven niet voor bedoeld.

Dus maak plezier, wees niet al te bang voor de dood, denk er niet dagelijks aan, maar houd in je achterhoofd dat je altijd dood kan gaan.

[X-MiSz-X]

Ik snap ook wel, en het is ook niet dat er niets anders in mn hoofd omgaat ofzo, maar ik ben een maand geleden mijn opa verloren, en dan ga ik aan zoiets denken, en weet ik, dat ik ook dood ga, maar ben ik bang voor wat erna komt, of ik de mensen van wie ik hou nog terug zal zien, of pas als ze zelf doodgaan, of misschien nooit meer...

[Fade of Light]

Overna denken, best. JE er te druk om maken . JE moet jezelf soms de vraag stellen "heeft het zin?" en "krijg ik er antwoord op?".

HEt heeft alleen zin om er even over na te denken, omdat denken goed voro je is. Kritisch blijven over vanalles en het leven. Moet je je nek erover breken? NEE, je krijgt er namelijk nooit antwoord op, totdat....

Oftewel, afwachten maar totdat het zover is.

[X-MiSz-X]

Het heeft geen zin, dat weet ik. Ik krijg er geen antwoord op, dat weet ik ook.

Maar het idee, dat je doodgaat, vind ik gewoon eng...wat ik ga doen....

Ik kan niet anders dan wachten, een andere optie is er niet...
Het enige wat ik kan doen is denken...en wachten...

[Fade of Light]

X-MiSz-X schreef op 12-04-2004 @ 21:00 :
Het enige wat ik kan doen is denken...en wachten...

Fout.

Niet denken (over de dood iig) en wachten.

[X-MiSz-X]

Niet denken over de dood?
Ik ga er automatisch aan denken als ik een foto van mijn opa zie, of als ze over de dood praten...
Wachten...gewoon zoveel mogelijk plezier maken in het leven, en je gaat dood...wat als het zomaar opeens gaat? en je geen afscheid kunt nemen van de mensen van wie je houdt?
Stel nou dat ik al weet dat ik doodga? Dat ik in het ziekenhuis lig, en een ziekte heb die niet genezen kan worden?
Of nog erger...dat ik het zelf helemaal meemaakt, van het begin tot het eind, dat ik wakker ben...en alles zie gebeuren...?

[Gianluca *]

HelpMePlease schreef op 02-04-2004 @ 23:06 :
jezus ik heb dat ook, maar dan de laatste maanden. Ik ben zelf bang om dood te gaan, maar vooral om mensen die ik liefheb te verliezen. Ik zal even opsommen hoe ik dat ervaar.

* als ik van huis ga, ga ik 3 keer terug om me moeder nog een zoen te geven omdat ik bang ben dat als ik terugkom ze dood is. en dan zeg ik ook gewoon letterlijk 'Nog een kusje mam voor als je doodgaat'

*Als ik in de trein zit kijk ik naar t spoor, uit angst dat de trein ontspoort of hoe t zou zijn om aangereden te worden, en dan écht uit angst. Dan krijg ik allemaal beelden dat ik onder de trein ligt en helemaal uit een gescheurd wordt of dat we ontsporen.

* ik denk gewoon in bed heel vaak dat ik niet meer wakker wordt, of ik ga minstens 10 keer checken of me ouders beide nog ademen, dan kan ik pas slapen.

* ik durf niet weg te gaan, me moeder te verlatne, bang dat ze een hartaanval krijgt, van de trap dondert etc of zelfmoord pleegt, dus blijf ik thuis

* ik bid iedere avond dat ik blij ben dat iedereen nog leeft....niet eens meer over me gezondheid, alles gaat over leven en dood

*Als ik weleens in bed lig, op me rug, met me handen ineen gevouwen op m buik raak ik in paniek, omdat dan zon opgebaarde houding is

* soms denk ik gewoon aan bepaalde mensen, en dan de angst dat die volgende week weleens dood zouden kunnen zijn.

*ik vraag me vaak af wat er is als ik dood ben, wat mensen denken, voelen en doen als ze horen dat ik dood ben, of ik t zelf in de gaten heb, waar ik ben, wati k hoor, zie, voel of juist niet hoor, zie en voel. Het maakt me doodsbang, echt doods bang.

* ik loop me heel extreem af te vragen op welke leeftijd ik doodga, wie er eerder doodgaat, me vader of moeder en wat ik zonder hen moet. wat ik zou doen als mijn moeder nu dood zou gan, als ik daaraan denk kan ik alleen maar janken.

dit was het ongeveer, ik heb vast nog meer dingen.

Hoe dit komt weet ik niet, tis gewoon pure angst....heel vervelend en gewoon doodeng.

hey..

ik voel zo'n beetje prcies hetzelfde.. ik ga dan wel niet elke x checke of meouders nog leven... maar 's avonds in bed ga ik wel nadenken.. over hoe het zou zijn zonder... en ik ben bang om mensen te verliezen..

dit is echt zo'n ontzettend kut gevoel..
echt heel erg...

[Fade of Light]

X-MiSz-X schreef op 13-04-2004 @ 19:19 :

a) Niet denken over de dood?
b) Ik ga er automatisch aan denken als ik een foto van mijn opa zie,
c) of als ze over de dood praten...

Wachten...gewoon zoveel mogelijk plezier maken in het leven, en je gaat dood...

d) wat als het zomaar opeens gaat? en je geen afscheid kunt nemen van de mensen van wie je houdt?

e) Stel nou dat ik al weet dat ik doodga? Dat ik in het ziekenhuis lig, en een ziekte heb die niet genezen kan worden?

f) Of nog erger...dat ik het zelf helemaal meemaakt, van het begin tot het eind, dat ik wakker ben...en alles zie gebeuren...?

a) niet TEveel nee.
b) Dat is normaal, daarbij is het nog niet zolang geleden
c) Ook dat is normaal, als je het over de dood hebt, tja, dan denk je aan de dood. Tenzij je niet nadenkt als je ergens over praat. Maar je hoeft het niet meteen in contact te brengen methet verliezen van dierbaren of jezelf, en dus hoeft praten over de dood helemaal niet eng te zijn. Daarbij, wie praat er nou meer dan 1 keer per week over de dood? Als dat wel zo is, misschien meot je dar dan eens verandering in brengen? Niet te gefixeerd raken op de dood.
d) Daar heb je dan geen benul van. Dan is het nou eenmaal zo... Waarom zou je afscheid moeten nemen van mensen? Je herinnert mensen toch juist om wie ze zijn en/of waren en niet vanwege hun laatste uren? Moet je extra lief en leuk gaan doen als je weet dat je binnenkort dood gaat? Moet je je dan ineens anders gedragen?
e) Je weet al dat je dood gaat, alleen nog niet helemaal wanneer. Dit is vaak hetzelfde met een ziekte, alleen is het aantal jaar dat je leeft met een ziekte vaak kleiner.
f) Waarom zou je het meemaken? Afwachten en zien maar, het heeft geen zin om je daar van tevoren druk over te maken.

edit: Dit is slechts mijn mening, niet onderbouwd met wetenschappelijke feiten, slechts met mijn eigen niet getoetste hypothesen en ervaringen.

[X-MiSz-X]

oui...alles wat je segt heb je gelijk in...kgeef toe...(dat is al heel wat...IK wil altijd gelijk hebben...)
maar...toch vind ik het eng....wat er met je gebeurd..en met de mensen die achterblijve..of je die ooit nog siet...??

[misty1986]

Voorheen (voor da k 14 was) was ik ook zelf bang om dood te gaan, dat als ik ging slapen, dat ik nooit meer wakker zou worden....

Nu is het over (eigenlijk na m'n 14e), maar ik denk dat het komt omdat mijn moeder toen is overleden...
Ik ben erna anders gaan denken over de dood, ik trek heel veel steun aan het idee dat de hemel bestaat (ben Christelijk).

Ik hoop ook dat het anderen lukt er over heen te komen (hopelijk niet op deze wijze), want je leeft maar 1 keer, dus hebt een hoop fun en leef iedere dag met je hele hart (okay, klinkt cliche achtig, maar het is zo)

veel succes!
Misty