geen initiatief om te leven

[.krz]

Hier zit ik dan. Vandaag ben ik vrij en ik had me voorgenomen om mijn kamer te gaan opruimen, voorjaarsschoonmaak. Had me voorgenomen om daarna hard te gaan leren voor mijn examens. Gewoon 1 hoofdstuk per dag van een willekeurig vak. Want ik moet nu toch echt beginnen, maar het gaat niet goed. Het gaat niet goed met school, want het gaat niet goed met mij. Het is heel raar om dat zo maar even toe te geven.
Normaal, en eigenlijk ook nu nog, ben ik altijd heel positief, heel vrolijk, gedreven, aardig. En ik wil me ook niet aanstellen. Zo denk is dus al een hele tijd, een jaartje of 4. In 3e begon het met een dipje. Maar wilde me niet aanstellen, heb alles positief bekeken en ben er doorheen gekomen. Afgelopen jaren waren opzich heel erg leuk, maar er is toch iets dat ik mis. Een soort van grijze waas over mijn leven.
En nu zit ik in mijn examenjaar en het gaat mis voor mijn gevoel. Maar wat nog het ergste is, het lijkt me niks te doen. Ik haal geen goede cijfers meer, leer niet meer voor se-weken en het kan me eigenlijk geen bal schelen. Waar is de oude mij gebleven die altijd zijn zaakjes op orde had. Die altijd wist wat er van hem verwacht werd, altijd alles op tijd deed, genoot van school en de rest van het leven.
Want zoals vandaag is ook de rest van de dagen. Ik plan alles netjes, neem me voor om iets te doen, maar ik doe het gewoon niet en dat is ook zo met leuke dingen. Nu zit ik alweer de hele ochtend achter de computer, beetje te forummen. Loos, geheel loos. Waarom doe ik niks? Waarom kan ik niet weer wat gaan doen?
Zit in de stuntcommissie van onze school en had taak alles wat betreft muziek te regelen. Maar ik heb niks gedaan. Vandaag vrij van school en kreeg telefoontje, want er was vergadering. Wat ik al geregeld had, want we hebben nog 2 weken? Tja, niks. Ik voelde me zo lullig en nu is de maat vol. Ik weet dat er iets moet veranderen. Zo ben ik niet. Normaal had ik alles altijd ruim voor de deadline geregeld, maar nu niet meer. En nu het ook nog eens anderen benadeelt voel ik me extra kut.
Waarom wordt ik geleefd, waarom leef ik niet meer? 's Avonds achter de tv en kijk veel te veel. Terwijl ik me echt niet geobsedeert ben door tv. Maar toch kijk ik zoveel, ik blijf gewoon plakken. Ik wil 's avonds boeken lezen, leuke dingen doen. In het weekend, genieten van het weekend. Voor mijn part op het gras zitten en picknikken, maar ik wil iets doen. Maar ik neem gewoon geen initiatief. Nooit. Ik leef niet, terwijl ik dat zo graag zou willen leven. Zo graag zou willen durven.
En het vervelende is dat het niet zo erg is dat ik eraan onderdoor ga. Misschien ook wel, maar geef ik dat gewoon niet toe aan mezelf. Doe ik me voor alsof ik alles heb, maar ik heb helemaal niets. Iedereen gelooft het, mijn ouders, vrienden. Want ik heb zoveel, maar waarom kan ik dan niet gewoon gelukkig leven. In plaats van thuis zitten achter de tv, terwijl ik zoveel liever iets anders zou doen. Een boek lezen, wel eens een keer huiswerk maken, wel eens een keer koken, wel eens een keer iets doen.

Wow! Wat een opluchting om dit eindelijk eens te zeggen. Het verhaal is misschien een beetje waarig geworden, maar ik weet niet hoe ik het beter kan verwoorden. En nu hoop ik dat er mensen zijn die zich hierin herkennen of die tips hebben. Want zo red ik het volgens mij echt niet.

edit; nu zit ik dus te twijfelen of ik mijn post niet zal verwijderen. Het lijkt allemaal zo suf, zo onbenullig. Maa juist die twijfel maakt dat ik het toch maar laat staan. Het voel niet goed en ik hoor lieveren van anderen dat het onbenullig is, dan dat ik me de hele tijd maar afvraag of ik me aanstel.

ik voel me precies hetzelfde! ook examenjaar, geen zin meer, niet meer zo 'punctueel' als eerst enzo, maar ik weet ook niet wat ik er aan moet doen.

sorry.. nutteloos

[Bamboo]

Onbenullig is het zeker niet, ik herken het gedeeltelijk. Het "grijze wolk effect" dingen die je niet meer lijken te intereseren. Het is de laatste tijd minder maar ik moet eigenlijk ook zoveel dingen doen die ik niet doe of uitstel.

Ik kan je helaas geen tips geven wat eraan te doen, hopelijk anderen wel..

[M. Arnoldi]

Pfff...

Ik heb precies hetzelfde als de topicopener! ...Je wil wel, maar je kan niet!

Wat ik nu ga zeggen klinkt misschien als of ik zoiets heb van 'ach, stel je niet zo aan', maar dat is dus niet wat ik er mee bedoel te zeggen. Ik denk dat wat jij omschrijft voor heel veel, zo niet alle mensen herkenbaar is...zeker voor mensen in de puberleeftijd en bij het volwassen worden. Ik denk dat het daar ook bij hoort, bij de puberteit. En ook bij examen doen. Misschien is het niet leren enz. een soort van 'ontduiken van verantwoordelijkheden' of hoe je het wilt noemen, iig, wanneer je nu zakt, dan is dat logisch, je hebt er immers te weinig aan gedaan. Je kunt dan de verklaring bij je gedrag zoeken ipv bij jezelf (wat je wel 'moet' doen als je wel leert <- dan kan je het gewoon niet, zo voelt het dan).

Misschien helpt het om de dingen die je wilt of moet doen op te schrijven, op volgorde van 'belangrijkheid'. Dus wat het eerst moet gebeuren boven aan en dan zo naar onder tot je uiteindelijk uitkomt bij hetgene dat eigenlijk wel moet, maar ook nog wel even kan wachten. Spreek met jezelf af wat je op één dag af wilt hebben en begin er gewoon aan. Geen excussen zoeken, gewoon beginnen. Als je het afhebt streep je het door. Aan het eind van de dag ga je na of je ook echt alles gedaan hebt wat je wilde doen.

Of afspraken maken met anderen. Jezelf moeten verantwoorden tov anderen is soms net genoeg een stok achter de deur om iets toch te doen.

Ik vind het niet onbenullig en ik herken het ook...de enige die er verandering in kan brengen ben jij zelf. Ik denk dat het is dat je wel wilt en ook zeker wel kan, maar niet doet. Uiteindelijk zal het zichzelf misschien gedeeltelijk 'oplossen', maar streng voor jezelf zijn, jezelf een trap onder je kont geven en bepaalde dingen gewoon doen helpen er wel bij. Het lost bepaalde gevoelens niet op, maar je kunt jezelf wel nuttig ed voelen omdat je wat gedaan hebt. Denk ik.

Succes iig en sterkte.

[Dreamerfly]

Puberteit, dat kan, maar hoeft niet. Wat denk ik belangrijk is, is om bij jezelf na te gaan, "wat er onder ligt" en probeer het alles voor jezelf eens te concretiseren, want blijkbaar belemmert iets je om met je schoolwerk en andere dingen aan de slag te gaan en ik kan het mij heel goed voorstellen dat dit zwaar frustrerend voor je moet zijn.

Ik pak een heel aantal zinnetjes uit je verhaal om dit te verduidelijken:

Het gaat niet goed met school, want het gaat niet goed met mij

Hier geef je al iets aan. Doordat het met jou niet goed gaat, gaat het met school niet goed. Wat voor een samenhang zou hier in zitten?

En ik wil me ook niet aanstellen. Zo denk is dus al een hele tijd, een jaartje of 4. In 3e begon het met een dipje. Maar wilde me niet aanstellen

Hoe kwam het dat je een dip kreeg in de 3e?
4 jaar, dat is best wel heel lang zeg!. Neem je jezelf wel genoeg serieus?, waar liggen je grenzen?, heb je zelf grenzen?, geef je grenzen aan?

maar er is toch iets dat ik mis. Een soort van grijze waas over mijn leven.

Hoe bedoel je die grijze waas?, wat houdt die grijze waas in?, wat mis je (zo) in je leventje?

het lijkt me niks te doen

Waarom doet het je niets, dat het examenjaar "mis gaat" voor je gevoel?. Wat maakt het dat het je niets doet?

Die altijd wist wat er van hem verwacht werd

Wat werd er van je verwacht?, hoe komt het dat je toen wel wist wat er van je verwacht werd en nu niet meer?

Waarom doe ik niks? Waarom kan ik niet weer wat gaan doen?

Je doet wel wat, maar eigenlijk niet wat je zou willen doen, of wat je zou "moeten" doen. Vlucht je weg voor bepaalde dingen?, zoja, waarvoor?, Zo nee, wat is het dan dat je juist de dingen doet die je niet wil of moet doen?

Waarom wordt ik geleefd, waarom leef ik niet meer?

Wanneer "leefde je nog wel"?, waarom toen wel?

Ik leef niet, terwijl ik dat zo graag zou willen leven. Zo graag zou willen durven.

Natuurlijk wil je leven!, je wilt gelukkig zijn toch?, het gevoel hebben dat je bestaat en dat je plezier ervaart in alles en..................

Je zou graag willen Durven leven!. Hier geef je iets aan dat denk ik heel belangrijk is!. Durf je op dit moment(de laatste jaren) niet te leven? en zoja, hoe komt dat?

En het vervelende is dat het niet zo erg is dat ik eraan onderdoor ga. Misschien ook wel, maar geef ik dat gewoon niet toe aan mezelf

Waarom geef je dat niet aan jezelf toe?. Mag/kan dat niet of...?

maar waarom kan ik dan niet gewoon gelukkig leven?

Wat stel je jezelf voor bij gelukkig leven?



Zo, je hebt heel wat vragen door te ploegen nu!, ik hoop dat je er wat aan hebt en wat ik nog even wil toevoegen; ga op zoek naar dingen waardoor je weer het gevoel krijgt dat je leeft, dat je, je gelukkig voelt. Misschien heb je daar hulp bij nodig van iemand?. Wanneer Jij je gelukkig voelt, zal de rest dan ook komen?


Sterkte er mee!

Dreamerfly schreef op 31-03-2004 @ 19:12 :
Puberteit, dat kan, maar hoeft niet.

'k weet niet of dat een reactie is op mijn post? Ik denk dat het mee kan spelen, niet dat dat de enige oorzaak is.

[Dreamerfly]

Leonoor schreef op 31-03-2004 @ 19:14 :
'k weet niet of dat een reactie is op mijn post? Ik denk dat het mee kan spelen, niet dat dat de enige oorzaak is.

Ja &
zo kwam het op mij over, excuse moi

[.krz]

Tja, ik weet niet zo goed wat ik nu moet zeggen. Ik zie dat ik iig niet de enige ben met dit probleem. Dat geeft me wel een goed gevoel, want het is altijd fijn als je 'lotgenoten' hebt. Leonoor en dreamerfly echt heel erg bedankt voor jullie reactie. Ik ben nu echt heel erg aan het nadenken over jullie genoemde punten. Het liefst zou ik nu allemaal antwoorden/verklaringen willen geven, maar als het zo makkelijk was had ik ook niet echt een probleem. Ik denk er goed over na en zie dat jullie heel belangrijke punten hebben aanstipt. Ik denk dat ik sowieso al op de goede weg ben door nu eindelijk toe te geven dat er iets 'mis' is met mij. Of anders gezegd dat ik me niet aanstel.
Hoewel ik nu niet echt iets voor ieder punt globaal kan zeggen, kan wel iets over het geheel zeggen. Misschien is het heel cliche, maar juist doordat alles met elkaar verbonden is en alles invloed heeft op elkaar is het heel moelijk om voor een bepaald apsect 1 oorzaak te noemen.
Nogmaals bedankt, want het voelt echt heel goed dat er mensen meedenken met mij.

[Bird-one]

Ik kan misschien niet meer doen dan zeggen dat ik het wel herken. Jammer genoeg zit ik zelf enorm met het probleem, tegenwoordig. Dus echt helpen kan ik niet. Ik zou zelf geholpen moeten worden. Maar aan dit topic heb ik natuurlijk ook wel wat.

De laatste tijd is het ook dat echt heel weinig me interesseert, is dat bij jou ook zo?
Ik neem me voor aan het begin van de dag wat huiswerk te maken etc. maar echt grotendeels van de keren dat ik me dat voorneem doe ik het niet.

Ik durf ook niet goed te leven.. terwijl ik toch denk dat als ik dat wel durf het me 'n stuk gelukkiger zou maken.
Ook al is het begonnen met andere dingen, ook al is het waarschijnlijk een gevolg. Ik ga me er wel nog ongelukkiger van voelen.

Ik zou meer willen ondernemen.

Sterkte.

[Freestyler*]

.krz schreef op 31-03-2004 @ 13:06 :
Ik leef niet, terwijl ik dat zo graag zou willen leven. Zo graag zou willen durven.

sorry

M. Arnoldi schreef op 31-03-2004 @ 13:27 :
Pfff...

Ik heb precies hetzelfde als de topicopener! ...Je wil wel, maar je kan niet!

wat een onzin zeg. Als je echt wilt, dan maak je wat van je leven of je zoekt hulp of wat dan ook. Het wordt een ander verhaal als je wel wilt, maar je kan niet omdat je lichaam niet meewerkt. Ik heb dat nu pas 1 week en geloof me dat is geen pretje.

Als je bij jezelf voelt dat je echt verandering wilt (dit geldt ook voor ts) dan moet je er wat aan gaan doen.

En vooral bij ts kan dat heel goed omdat jij zelf al geconcludeerd is wat het probleem is.

[.krz]

Dat ik geconcludeerd heb dat ik dat iets heb is idd een begin. Maar als het zo makkelijk was om jezelf maar ff te veranderen dan zat ik nu niet met een probleem. Dan zat ik nu echt wel lekker te genieten van het leven, maar dat gaat niet zo 123.
@Imez; ik snap niet wat je bedoelt

Hoi.

Ik herken een klein beetje van wat je post. Ik heb ook niet echt de fut meer om te leren voor mijn examens en het ergste is dat ik dan als ik niet geleerd heb, zoals vanochtend, wel helemaal in de stress schiet en een soort van blackout krijg. Terwijl ik de dag ervoor niet gestrest was en het voor me uitschoof.

De enige remedie die er lijkt te zijn is gewoon jezelf weer discipline aanleren. Dat is ontzettend moeilijk, maar het moet wel. Want je wilt niet zakken dit jaar - als je dat wel doet ga je er later spijt van krijgen.

Kop op, aan de slag!

Groetjes,
Krummeltje

P.S. Je staat in mn MSN-lijst hè? Ik spreek je daar nog wel es.

[MeantShape]

in feite komt het neer op twee dingen:

Wil en onwil.

[thabomb1986]

u're gonna get there...

Axilithor schreef op 06-04-2004 @ 23:42 :
Was het maar zo makkelijk. Ik zou wel willen dat ik gewoon kon zeggen: ik moet het wel halen, dus ik ga ervoor leren. Ook al probeer ik te leren, ik kan het gewoon niet, ik weet niet meer hoe het moet ofzo, ik vergeet gewoon alles

Ik weet het, het klinkt makkelijker dan het is.
En over het algemeen heb ik er een gruwelijke hekel aan om te leren - ik forum liever. Maar zoals ik afgelopen zondag goed geleerd heb voor geschiedenis, voel ik me toch wel weer trots.

Zo trots, helaas, dat ik daarna een week niks meer doe omdat ik het dan al weer genoeg vind.