Het "belangrijkste" in je leven is weg, hoe verwerk je dat?

[Chloe Siere]

Het zit zo: Ik dans al mijn hele leven. Vanaf mijn vijfde heb ik her en der als amateur gedanst, vanaf groep 8 dans ik in de vooropleiding van een dansacademie. Vanaf dat moment heb ik opgekeken tegen de mensen die in de vakopleiding zitten (hbo) en zo goed waren. Ik wilde dat ook!
Vanaf de middelbare school heb ik op vrijdag (van ongeveer 5 tot half 10) gedanst en zaterdags de hele dag. Ik heb mijn schoolritme (leren, huiswerk) daar dus omheen gebouwd zeg maar. Tot en met klas 4 heb ik op het vwo gezeten maar in dat jaar ging het niet meer en ben ik naar de havo gegaan. Ik koos voor de havo omdat ik mijn toekomst zag met dansen en je daarvoor niet hoger nodig hebt. En aangezien ik daar dus helemaal voor wilde gaan, heb k mn vwo laten schieten.
Nu zit ik dus dit jaar in mijn examenjaar en was het moment dus daar: ik had auditie voor de vakopleiding. Het jaar begon al slecht door een docent die alleen maar zat te zeuren en niet tevreden was (voor een vak waar ik normaal hoge cijfers voor haalde) en ik kreeg een waarschuwing dat ik moest letten op mn uitstraling. Ik was al onzeker (altijd al een onzeker persoon geweest, maar uit dat niet echt) en hierdoor geloofde ik er dus al vrij weinig in. Ik wist zelfs niet eens meer of ik die vakopleiding wel in wilde omdat ik zo onzeker was.
Naja, de eerste ronde kwam ik er met vlag en wimpel doorheen voor mijn gevoel en kreeg dus weer hoop. Maar nu ben ik dus 28 maart, tijdens de tweede ronde, afgewezen.

En nu val ik dus echt in een soort van gat. Ik voel me ontzettend, zeg maar, verlaten door mijn eigen dansschool waar ik toch 7 jaar gedanst heb. En daarbij moet ik nu van die school af en moet ik ook écht stoppen. Ik ga in Deventer studeren, en op hoog niveau blijven dansen zou dan te veel van me vragen.
Ik ben het afgelopen weekend wezen dansen omdat ik het jaar af wil maken. Maar het viel me zó zwaar dat ik helemaal overstuur thuiskwam. Ik ben die zaterdag dus ook niet geweest.

Ik hoef geen goed bedoelde adviezen over hoe ik kan blijven dansen. Want allerlei opties heb ik al overwogen, maar het gaat gewoon niet.

Ik vroeg me dus af hoe ik dit moet verwerken. Ik heb een hele wisselvallige stemming. Het ene moment zit ik te huilen en kan ik alleen maar somber voor me uit staren, het andere moment ben ik hartstikke vrolijk en denk k er helemaal niet aan. En het andere moment doe ik geforceerd mee maar heb ik er helemaal geen zin meer in. Het idee dat ik straks helemaal niet meer dans... Het voelt als een ongelofelijke falen.

Naja, nu heb ik het ook allemaal even hier kunnen neerzetten.

[ValliantWarrior]

Het beste medicijn daarvoor is om er met iemand over te praten. Iemand die je kan vertrouwen en die je kan troosten.

Voor mij persoonlijk zou die iemand God zijn, maar ja k weet niet als jij geloofd, maar het mooie aan God is dat hij er altijd is en altijd luisterd.

K hoop dat je hier iets aan hebt.

Kan je niet gewoon nog een x proberen?

[Mr_Akkerhuis]

Als dit het belangrijkste in je leven is, dan moet je daar voor vechten lijkt me. Opnieuw proberen, de moed niet laten zakken... dit hoort er dan bij. Ik weet niet in hoeverre het mogelijk is, maar als het echt zo belangrijk is als je denkt, dan moet je er voor knokken lijkt me.

Reverend schreef op 05-04-2004 @ 11:18 :
Kan je niet gewoon nog een x proberen?

Inderdaad, er zijn toch meer dansscholen in Nederland?

Zijn er andere dingen die je erg leuk vindt, maar altijd opzij zette omdat je wilde dansen? Pak die weer op of ga op zoek naar dingen die je (ook) leuk vindt om je vrije tijd mee te vullen.

[Chloe Siere]

Zoals ik al zei heb ik weinig behoefte aan adviezen die me vertellen dat ik het opnieuw moet proberen of andere dansscholen moet zoeken.
Ik ben van mezelf heel onzeker en had na een hele lange tijd eindelijke mn draai gevonden bij mijn dansschool. Een nieuwe dansschool zou betekenen dat ik het opnieuw zou moeten proberen. Achteraf had ik misschien wel auditie moeten doen bij de theaterschool oid, maar nu ben ik te laat. Als ik dat volgend wel moet doen, zou ik mijn niveau moeten behouden door te blijven dansen op dit niveau. In combinatie met mijn studie en werk zal dat niet gaan omdat er in mijn omgeving niet zo'n school is. Verder heb ik ook een vriend die ik niet wil verwaarlozen. En daar heb ik zelf voor gekozen.

Het gaat mij erom om dit te verwerken. Het gemis dat me erg zwaar valt. Ik wéét dat het aan de ene kant het beste is om te stoppen en me op iets anders te richten en had me dat ook al voorgenomen voordat ik werd afgewezen. Maar het valt me toch veel zwaarder dan ik verwacht had.

[MazeMouse]

Oke, dit gaat misschien heel bot klinken maar, weet je zeker dat professioneel dans wel iets voor jou is?
JE geeft het op nadat al 1 opleiding je afwijst.
Als je wel aangenomen zou worden zou je voornamelijk afgekraakt worden gewoon om je te leren hoe je daar mee om moet gaan want zelfs al ben je goed zullen er altijd mensen met kritiek blijven.
Als dansen is wat je wil.
En dan bedoel ik ECHT wil.
Waarvoor je desnoods nu zou besluiten vrijwel alles een schup aan de kant te geven als je een echte kans zou krijgen.
Dan moet je er voor knokken.
Het is maar 1 afwijzing op hoeveel verschillende scholen en opleidingen in nederland? Laat jezelf er niet door uit het veld slaan. Want als je door die 1e ronde heen komt kun je echt wel dansen.

EDIT: En als je er niet voor vechten wil is er ook nog de manier die ik doe.
Ik had zelf dit probleem met muziek min of meer. (alleen mijn probleem is dat mijn niveau gewoon niet hoog genoeg is)
DUs ik neem 'de achterdeur' en probeer het via de management kant.
Dat niet iets voor jou? Kun je toch met je favoriete hobby bezig blijven op een aangepaste manier

[Chloe Siere]

MazeMouse schreef op 05-04-2004 @ 13:31 :
*verhaal*

Over dat ik het na 1 dansschool opgeef, dat heb ik net boven je uitgelegd.
Verder heb ik me naast mn dansen georienteerd op een andere opleiding en daar is psychologie uitgekomen en niet een opleiding die met theater oid te maken heeft. Daar heb ik ook niet echt behoefte aan omdat het dánsen zelf me boeit (dus om het te dóen). Ernaar kijken of iets dergelijks vind ik ook boeiend maar niet om ermee te werken.

@Chloe Siera:

Ik heb ook een tip gegeven, het lijkt alsof je daar omheen praat.

[Nona]

Hmm, ik zal proberen je een paar tips te geven, maar het ligt echt voor een heel groot deel aan jou.

- Neem je tijd. Verwacht niet dat je zomaar in één keer je oude leven weer oppakt. Als je zoiets zodanig wilt veranderen is dat erg ingrijpend. Je toekomst ziet er opeens niet meer hetzelfde uit, dat is ook gewoon spannend.
- Maak concrete plannen als je zo ver bent. Dan kun je je nieuwe doelen gaan stellen. Zoek iets uit waar je zelf volledig achter staat en zoek ook de mensen op die achter je staan in wat je doet.
- Blijf niet hangen. Wees actief, zoek vrienden op, blijf dingen doen. Natuurlijk moet je jezelf tijd gunnen, maar als je dingen blijft doen is het minder moeilijk de draad weer op te pakken.

Hm, meer weet ik eigenlijk niet...

[Daantje_0705]

Ik herken me aan de ene kant wel heel erg in je verhaal maar aan de andere kant ook weer niet. Ik zal het even kort uitleggen. Ik ben iemand die altijd ergens voor 100% mee bezig moet zijn, het is bij mij hollen of stilstaan, of de volle 100% of niets bij wijze van spreken. Ik ben vanaf begin dit schooljaar regisseur geweest van het 6V-cabaret, daar ben ik bij wijze van spreken dag en nacht mee bezig geweest en dan na de uitvoering van het cabaret val je in een gat, iets waar je al die tijd mee bezig geweest bent is over, weg.

Daarna heb ik me een poosje heel kaal gevoeld, ik moest weer op zoek gaan naar iets anders om me voor de volle 100% op te storten en dat gene heb ik tot nog toe niet echt gevonden. Het probleem is nu dat ik een beetje ronddwaal in mijn tijd, niet goed weet wat ik moet gaan doen omdat ik iets mis om mee bezig te zijn. Ik denk dat jij je hier ook wel in herkent hoewel het bij jou veel verder gaat omdat het bij jou iets is waar je al je hele leven mee bezig bent. Ik denk dat je het de tijd moet geven. Je kan niet van de ene op de andere dag een nieuw leven met een nieuwe tijdsindeling vinden, zoiets kost tijd. Verder is het belangrijk dat je op zoek gaat naar een andere invulling van je tijd zodat je niet doelloos rond blijft hangen (zoals ik wel doe), die andere tijdsinvulling hoeft geen hobby of sport te zijn maar kan net zo goed je nieuwe studie worden.

Mijn zusje is twee jaar terug eerst afgewezen bij het conservatorium in Rotterdam, haar wereld stortte min of meer in. Ik heb haar gepusht ook in Tilburg toelatingsexamen te doen en daar werd ze toegelaten (waar ze ontzettend enthousiast over haar waren). Bij dat soort opleidingen moet je nooit al je kansen op één school zetten (hoe noem je dat, je moet niet alles op één paard zetten, oid?), je kunt je beter op verschillende plaatsen inschrijven en toelatingsexamen doen. Als is het alleen maar omdat mensen lang niet altijd even objectief zijn en ook omdat scholen gewoon verschillende eisen stellen of op andere dingen letten.

Eén keer een afwijzing hoeft niet altijd een definitieve afwijzing te zijn. En zie het als paardrijden, als je van je paard valt, moet je er meteen weer op gaan zitten en doorgaan, anders doe je het niet meer, wordt je bang, enz. Je voelt je nu nog onzekerder, wilt niet meer dansen, enz. Misschien helpt doorgaan en eventueel een andere keer toegelaten worden juist wel tegen die onzekerheid. Stoppen, bij de pakken neer gaan zitten en heel vaak zeggen 'maar ik ben zo onzeker' doet dat iig niet, denk ik. (Ik bedoel het niet zo lullig als het misschien klinkt. )

Zelf heb ik het met zwemmen gehad, ik kon niet meer zwemmen/ waterpolo'en. Na een aantal jaar gestopt te zijn ben ik er nu sinds een half jaar weer mee begonnen en ook al speel ik op een veel lager niveau, het is toch nog steeds ontzettend leuk. Zelfde geldt voor de opleiding van mijn eerste keus...tuurlijk is het verrot dat ik die niet (meer) doe, maar dat doet niks af aan de opleiding die ik nu doe. Soms zijn 'gemiste kansen' juist je kansen. Dat zul je op dit moment niet zo zien, maar wie weet in de toekomst wel. Verder vind ik de tips van Kruimel erg nuttig.