Verhalenwedstrijd: Anne

[Ieke]

Anne

Langzaam open ik mijn ogen. Het duurt even voordat ik me realiseer waar ik me bevind, maar dan weet ik het weer. Ik ben in een algemeen psychiatrisch ziekenhuis onder behandeling voor mijn eetprobleem, anorexia genaamd. Als ik rechtop in bed ga zitten voel ik een dreunende hoofdpijn opkomen. Ik kijk om me heen. Er is weinig te zien in het donker. In de verte hoor ik een regelmatige ademhaling. Er is nog iemand in de kamer. Het is Janet, mijn kamergenote. Al snel heb ik door dat ik in het bovenste bed van een stapelbed lig. Ik besluit op te staan. Ik slinger mijn benen over de bedrand en eenmaal het trappetje gevonden span ik al mijn spieren aan om uit bed te komen. Ik voel me opgelucht als ik de vaste grond onder mijn voeten voel. Op de tast zoek ik de deur. Zodra ik hem heb gevonden blijf ik even een moment stil staan. Ik ben duizelig en merkbaar verzwakt. Na een korte aarzeling besluit ik toch om een stukje te gaan lopen. Ik open de deur en kom op een gang uit. Doordat ik verblind word door het plotseling felle licht heb ik niet door dat er een persoon op de gang staat. Het is een vrouw. Ze komt naar me toe en verzoekt me om terug naar bed te gaan. Ik blijf echter staan. Ik wil niet terug naar bed. Snel verzin ik dat ik naar het toilet moet. Ze stelt voor om even met me mee te lopen. Ik voel me net een klein kind zoals ze me behandeld. Eenmaal op het toilet kijk ik naar mezelf in de spiegel. Heb ik een boller gezicht gekregen of verbeeld ik het me maar. Een vlaag van paniek komt opzetten. Mijn maag draait om en ik hap naar adem. Zwart voor mij ogen. Als ik wakker word lig ik weer in bed. Ik weet niet of ik heb gedroomd of dat ik werkelijk uit bed ben gekomen. Plots gaat de kamerdeur open. Een zaklamp schijnt in mijn gezicht. Het blijkt dezelfde vrouw te zijn die ik had ontmoet op de gang. Ik heb dus niet gedroomd. Ze wil mijn bloeddruk meten en mijn polsslag voelen. Ik ben te moe om me te verzetten en onderga het onderzoek. Die nacht kom ik niet meer in slaap. In de ochtend worden ik en Janet gewekt. Het hele bed begint te kraken en te schudden. Janet heeft zich omgedraaid in haar bed en is duidelijk nog niet van plan om op te staan. Ik wil juist niets liever. Ondanks het slaaptekort voel ik mij toch een stuk fitter. Ik ga weer de gang op en kom opnieuw de vrouw tegen. Als ze me ziet komt ze me een handdoek brengen en wijst me waar de douches zich bevinden. Een koude douche doet me goed. Ik voel me herboren. Eenmaal terug in de kamer herken ik al gauw mijn eigen kleren en trek deze aan. Plots wordt er geklopt op de deur. Etenstijd! Maar ik ben al zo dik! Mijn ogen worden groter en ik begin te beven van angst. Eenmaal aan de ontbijttafel aangeschoven merk ik al gauw dat ik niet de enige ben met deze gedachte. Er heerst een gespannen sfeer aan tafel en we blijven net zolang zitten totdat iedereen minimaal een halve boterham op heeft. Drie maal per dag moet er aan tafel gegeten worden. Ik ben beland in de hel! Dag in dag uit word ik geconfronteerd met mijn grootste vijand, voedsel. Ze zeggen me dat ik ziek ben. Ikzelf ervaar het niet zo. Anne, ook wel anorexia genoemd, is mijn grootste en enige vriendin. Bij haar voel ik mij veilig. Toch zal ik afscheid van haar moeten nemen word mij gezegd. Wekenlang voer ik een strijd in mezelf. Moet ik gehoorzamen aan Anne of aan de mensen hier in het ziekenhuis? Ik wil Anne terug, maar langzaam verdwijnt ze uit mijn leven. Ik eet en ik kom langzaam maar zeker in gewicht aan. Een half jaar later krijg ik te horen dat ik terug naar huis mag. Ik pak al mijn spullen in en voordat ik vertrek ga ik nog even naar het toilet. Ik sta oog in oog met mijn spiegelbeeld. Mijn gezichtsvorm is veranderd. Ik herken het meisje dat ik was weer. Ja, dit is Anneke!