Ja, ik ben het wel met nare man eens... Het kan twee kanten op gaan. Ik weet van mezelf dat ik me gewantrouwd voel als mijn ouders eens naar mijn studie vragen, alsof ze denken dat ik niets doe. Terwijl ze dat soort dingen toch alleen maar vragen uit oprechte interesse en mocht het niet goed gaan zouden ze willen helpen. Aan de andere kant: mocht het eens fout gaan zou het fijn zijn als anderen dat in de gaten hielden. Dat mensen elkaar zouden kunnen steunen en corrigeren.
Tja, zo denk ik wel eens over criminaliteit: groepsverkrachtingen door veertienjarigen, waarom zitten die niet binnen bij mama aan hun huiswerk? Maar dat is ook een dubbel gevoel, want als ik lees dat men een wet wil invoeren waardoor zestienjarigen geen scooter meer kunnen rijden vind ik het weer te vele van het goede. Waar bemoeit men zich mee?
Tja, ingrijpen zou eigenlijk alleen moeten als het (bijna) fout gaat. Maar door schade en schande wijs worden kan ook weer niet te veel kwaad...
Ik ben er geloof ik nog niet helemaal uit.