Woede, en niets dan dat. - serie

[xineof]

Omdat ik al heel lang niets meer gepost heb, en dat natuurlijk eigenlijk niet kan, wil ik nu eens iets nieuws proberen. Kwalitatief is het niet goed; dat besef ik ook. Maar het is echt een gevoel & gedicht – experiment. Ik vraag mij namelijk af: hoe belangrijk is het primaire gevoel in een gedicht? En als je een gedicht na het schrijven bijschaaft/veranderd, is het dan nog wel zo oprecht en puur als dat het eerst was? Oftewel; zwakt de emotie in een gedicht af als je het gedicht bijschaaft?

Deze gedichten heb ik geschreven tijdens een ‘woedecyclus’. Je maakt iets mee waarover je boos wordt (een confrontatie bijv.), en achteraf ga je dat tijdens je woede beschrijven; je beschrijft dan het voorval, en de woede zelf. Ik heb dit gedaan in een serie van 8 gedichtjes, en naarmate het nummer hoger wordt, zakt mijn woede verder weg. Er is niets aan veranderd; het is puur mijn gevoel. Ik vraag me nu dus af, hoe dit overkomt.

Ik ben benieuwd wat jullie er van vinden .


Woede, en niets dan dat.

I.

Stil, onbeheerst
tot op het einde.

Om dan toch weer
toe te geven
terug te kaatsen
op te bouwen.

Om dan toch weer
verteld te zijn.


II.

Kracht van de stilte
een inspiratiebron op zich.

Vergeten waar ik zijn moest,
op weg naar niemandsland.
Ik was dicht; gesloten.

En opende alle deuren;
speelde mijn woede door.
(mijn gevoel had wil voor verder)

En opnieuw: ‘het zielenkoor’.


III.

Ik zette een punt, en nog één.
Bleef de grens verleggen.

Van haat naar nijd,
van nijd naar woede,
en woede naar niets.

Naar verzachting, en de stilte.


IV.

Woorden zijn de middelen
op de terugweg, terug naar huis.

Ik keek maar en ik wist niet,
waar ik kijken moest;
wat ik zag.

‘Schrijven zal wel helpen’,
denk je dan meestal.
En de slotzin zal weten;
hoe dit alles eindigen zal.


V.

Opwelling van vrede,
het verdriet na onze strijd.

Een gevoel van abstractie in vijfvoud,
moeheid van de tijd.

‘Want woorden werden woorden,
en woorden weer opnieuw.’

Ik droom,
en het bevalt me.


VI.

Een bijwoord en een metrum,
’hoe zie je dat dan toch?’

Op gevoel en niet te weten
- levenloos gekwaak? –

‘De stilte na de storm’,
zoiets had ik ooit gehoord.

Zou dat nu dan dit zijn,
in deze kille vorm?


VII.

‘Maar ik vroeg het toch gewoon’ Schreeuwde ik, woedend.
Stilte.

Ik ging snel maar ergens zitten,
verzette stap naar stap.
Als twee verstomde blokken;
ik maalde rond en, van mijn slag.

Had ik dan zo-even,
mijn gangen niet verteld?
Het mij-zijn duurt te eeuwig,

‘en afzijn valt te bang’.


VIII.

Zonder voor donker te wijken,
bezocht ik het bangzijn te lang.
(Zo ging dat, ongeveer: )

‘ben niet moe
wil niet gaan slapen
maar ik moet
zoals je zei

duik snel onder
stuur alles weg
zo is het goed
zoals je zei

het is zo donker
maar mag niet bang zijn
want dat hoort niet
zoals je zei

ach alsjeblieft
ik heb je nodig
wees toch ook eens
lief voor mij’

Een droom,
het was niets meer dan een droom.

Stil maar, en bedenk je.

[Sue1]

ok nog ff een keer lezen hoor

[Sue1]

I.

Stil, onbeheerst
tot op het einde.

Om dan toch weer
toe te geven
terug te kaatsen
op te bouwen.

Om dan toch weer
verteld te zijn.

toegeven lijkt tegenstrijdig met terugkaatsen? kan aan mij liggen...

II.

Kracht van de stilte
een inspiratiebron op zich.

Vergeten waar ik zijn moest,
op weg naar niemandsland.
Ik was dicht; gesloten.

En opende alle deuren;
speelde mijn woede door.
(mijn gevoel had wil voor verder)

En opnieuw: ‘het zielenkoor’.
tot en met "speelde mijn woede door" vind ik m echt heel goed! De zin tussenhaakjes vind ik minder, of eigenlijk niets, en "opnieuw het zielenkoor" snap ik niet, maar dat ligt zeker weten aan mij (heb ik vaker last van)

III.

Ik zette een punt, en nog één.
Bleef de grens verleggen.

Van haat naar nijd,
van nijd naar woede,
en woede naar niets.

Naar verzachting, en de stilte.

prachtig!

IV.

Woorden zijn de middelen
op de terugweg, terug naar huis.

Ik keek maar en ik wist niet,
waar ik kijken moest;
wat ik zag.

‘Schrijven zal wel helpen’,
denk je dan meestal.
En de slotzin zal weten;
hoe dit alles eindigen zal.

"denk je dan meestal" vind ik hinderend, het haalt de rest van de beeldspraak naar beneden. De laatste 2 zinnen vind ik heel goed! De rest ook leuk om te lezen.

V.

Opwelling van vrede,
het verdriet na onze strijd.

Een gevoel van abstractie in vijfvoud,
moeheid van de tijd.

‘Want woorden werden woorden,
en woorden weer opnieuw.’

Ik droom,
en het bevalt me.

Mysterieus, leuk. De diepere betekenis is echter niet echt duidelijk voor mij...

VI.

Een bijwoord en een metrum,
’hoe zie je dat dan toch?’

Op gevoel en niet te weten
- levenloos gekwaak? –

‘De stilte na de storm’,
zoiets had ik ooit gehoord.

Zou dat nu dan dit zijn,
in deze kille vorm?

De laatste vier regels vind ik echt prachtig!! Ik ben alleen niet zo'n fan van die zinnen tussen "- -"....

VII.

‘Maar ik vroeg het toch gewoon’ Schreeuwde ik, woedend.
Stilte.

Ik ging snel maar ergens zitten,
verzette stap naar stap.
Als twee verstomde blokken;
ik maalde rond en, van mijn slag.

Had ik dan zo-even,
mijn gangen niet verteld?
Het mij-zijn duurt te eeuwig,

‘en afzijn valt te bang’.

de "stilte" vind ik erg leuk. 2e strofe erg leuk.. zeker "ik maalde rond en, van mijn slag" (al kan die komma daar toch weg?)... De zin "het mij-zijn duurt te eeuwig" doet mij uitzien naar een "grande finale" maar die mis ik... ik vind de laatste zin een beetje jammer.... ("valt te bang zegt/doet me nix)

VIII.

Zonder voor donker te wijken,
bezocht ik het bangzijn te lang.
(Zo ging dat, ongeveer: )

‘ben niet moe
wil niet gaan slapen
maar ik moet
zoals je zei

duik snel onder
stuur alles weg
zo is het goed
zoals je zei

het is zo donker
maar mag niet bang zijn
want dat hoort niet
zoals je zei

ach alsjeblieft
ik heb je nodig
wees toch ook eens
lief voor mij’

Een droom,
het was niets meer dan een droom.

Stil maar, en bedenk je.

bangzijn in strofe 1 zou ik een streepje tussen zetten net als in het vorige gedicht (mij-zijn)... van de zin "zo ging dat ongeveer" ben ik niet zo'n grote fan, maar ik kan me voorstellen dat je die erin wilt om de rest aan te kondigen, maar ik zou het zelf dan anders doen door bijvoorbeeld een politicus na te doen 'en dat ging als volgt' maar goed smaken blijven verschillen he
De rest van het gedicht vond ik ontroerend (niet letterlijk, ik heb het drooggehouden ) en deed me denken aan een kind-moeder relatie. De laatste zin past daar echter helemaal niet bij en breekt "de betovering" een beetje.. maar dat zal wel komen door dat ik het gedicht verkeerd geinterpreteerd heb...

Over de hele relatie van alle gedichten en het wel of niet overkomen van het afzwakken van de woede zou ik graag nog het eea zeggen, maar het is laat en ik ben niet meer geconcentreerd , misschien later.

[lovetear]

Hmm, ik ben het eigenlijk behoorlijk vaak met sue eens.

1: Daar vind ik om heel eerlijk te zijn niks aan, al denk ik niet dat toegeven en terugkaatsen tegenstrijdig zijn, maar dat het gewoon een beetje krom verwoord is, terugkaatsen als in terugvallen, zo wordt het bedoeld denk ik.

2: Vind ik ook niet zo mooi, dat einde vind ik er helemaal niet bij passen, te dramatisch.

3: Vind ik ook de beste van het stel, eigenlijk niets op aan te merken.

4: Ik vind dat hij moet stoppen na 'Schrijven zal wel helpen’. Dat vind ik een mooie eindregel, het zegt veel en de regels die daarna komen halen dat mooie einde naar mijn mening alleen maar onderuit .

5: Door dat einde komt het inderdaad mysterieus over, maar ik denk dat als je die twee regels onder ieder willekeurig gedicht zal zetten, dat het dan mysterieus klinkt. Hier begin ik wel te merken dat je stijl verandert, het komt beter overdacht over.

6: 'Zou dat nu dan dit zijn' vind ik vervelend. 'Levenloos gekwaak' kan ik ook niet goed plaatsen. Het geheel doet me niet zo veel.

7: Dat is weer zoals je normaal schrijft, maar niet een van je betere. Die komma kan volgens mij ook weg, en dat einde vind ik niet mooi, dat mij-zijn vind ik een beetje te dramatisch klinken, het heeft iets kinderachtigs wat niet bij de rest past.

8: Ik vind het gedicht wat je als het ware citeert ofzo mooi, maar de inleiding en het einde dat je daaromheen hebt gezet geven het geen extra kracht.


3 vind ik dus heel mooi, vier ook wel, tot de regel die ik noemde, maar de rest vind ik niet echt spectaculair eigenlijk, normaal zijn ze beter, maar in ieder geval goed om weer eens iets te plaatsen .

Over je vraag: zwakt de emotie in een gedicht af als je het gedicht bijschaaft?
Neuh, vind ik niet. Je kunt een gedicht best perfectioneren als je merkt dat sommige dingen niet goed over komen, of je wilt een gedicht in een bepaalde vorm gieten. Je moet er alleen wel goed op letten wat je verandert, want het kan makkelijk gebeuren dat je de kern van het gedicht kwijtraakt waardoor het alleen nog maar technisch boeiend is en het gevoel verloren gaat. De kunst is juist om dat gevoel te bewaren op zo'n manier dat het voor de lezer net zo sterk overkomt als voor jou.