Ziekenhuistrauma???

[BlueAngel]

Heb je wel eens in het ziekenhuis gelegen??? En ben je daar goed begeleid???

[the_only_fieke]

Kzou het niet meer weten,ik zat toen in de derde kleuterklas

[Yvat]

Nee, ik heb nog nooit in het ziekenhuis gelegen.

Mjah, wat is begeleid? Ik heb wel eens in het ziekenhuis gelegen, maar ik was toen zo moe enz. dat het me eigenlijk allemaal een rotzorg was wat er gebeurde... Echt super begeleid ben ik niet, maar dat was ook niet zo nodig, denk ik.

Op m'n 6de, toen vond ik het echt zo ontzettend leuk. De zuster ging me eerst helemaal gerust stellen, dat mijn ouders best konden blijven slapen als ik dat nodig vond etc. Maar ik was juist dolblij Ik voelde me ook heel groot daar, omdat ik 's ochtends wakker werd zonder duim in mijn mond. Ik dacht toen nog:'Zo moet het voelen om 12 te zijn.' Ik had ook meteen een vriendinnetje op de kinderafdeling, 's ochtends klommen we uit bed en gingen we met van die spuiten water op de zusters spuiten. Onder narcose gaan was ook geen probleem, goed begeleid. (Maar ik vond het zelfs dus ook allemaal heel spannend en leuk, alsof je uit logeren gaat... maar dan nog net iets leuker De operatie... daar heb ik niet over nagedacht, dat hoorde er gewoon bij. )

Later ook nog een keer in het ziekenhuis geweest, been gebroken. Ze gingen hem zetten en die gips-man was echt vervelend, hij trok telkens aan mijn been (moest natuurlijk gezet worden) en dat deed gewoon zo'n pijn... maar telkens zei hij weer dat ik me 'gewoon' maar moest ontspannen.
Mensen van de ambulance waren ook heel aardig, die kwamen later nog bij me kijken wat er was.

En de andere keer vrij lang in het ziekenhuis, was met een soort gezwel op m'n arm, dat gingen ze - vrij onverwacht - weg halen. Heel netjes begeleid.

Ik ben dus vrij positief

[cyntha]

Ik weet het eigenlijk niet. Toen ik in het ziekenhuis lag was ik half van de wereld, weet er dus bijna niks meer van.

[Dzjes]

Tuurlijk.. ik ben al twee keer "te gast" geweest in een ziekenhuis.. en daar hebben ze me heel erg gerust willen stellen. (ik was toen een jaar of 8 en 10 denkek)

De dokters en verpleegsters hadden me alles uitgelegd, en ik mocht mijn beer meenemen, dus

Toen ik heel klein was heb ik in het ziekenhuis gelegen, maar daar weet ik niets meer van.

een paar keer een operatie gehad, ik vond zelf dat ik wel goed begeleid werd

[Sweet Revenge]

Yvat schreef op 26-05-2004 @ 13:25 :
Nee, ik heb nog nooit in het ziekenhuis gelegen.

[Souris]

toen ik 4 was heb ik voor m n heupen in het ziekenhuis gelegen.
ik weet daar niet erg veel meer van.
heb van m n ouders gehoord dat ze daar nog ruzie met de zusters hebben gehad omdat zij mij weigerde andere pijnstillers te geven
had net een zware operatie gehad van best wel wat uren en daan komen ze aan met een paracetamol
normaal neem je dat in als je hoofdpijn ofzow hebt maar toch niet als je een pijnlijke operatie heb gehad?


later op m n 10e toen ik in het WKZ in Utrecht heb gelegen was het betere zorg.
ik was ook niet echt ziek maar moest wel een week blijven voor onderzoeken enzo.
moest s ochtends gewoon m n bed uit en naar de ziekenhuisschool.
heb het daar erg fijn gehad en had al snel een vriendinnetje.
wij gingen s nachts ons bed altijd helemaal omhoog doen en als we dan s nachts wakker werden gemaakt om te plassen moesten de zusters het bed altijd weer helemaal omlaag doen.
ze waren er nooit blij mee

en we gingen een keer zeggen dat we er niks van geloofde dat we s nachts wakker werden gemaakt om te plassen.
dus toen ging de zuster dat bewijzen door met een pen een kruisje op ons hand te zetten.
de dag daarna haalde wij dat snel van onze handen af en toen zeiden we: er staat helemaal niks op ons hand

[Qamra]

MWoeah.. Kheb een dagbehandeling gehad. Was ik niet echt bijster positief over, maar ook niet negatief.

Volgende ervaring was bij de EHBO. Dat was echt verschrikkelijk. Na bovenstaande operatie kwam er geen vocht los. Dat kwam 3 dagen later pas en ook in een keer alles. Ik had dus een kippenei op mijn voorhoofd zitten en dat deed tot pijn.
En maar wachten op de EHBO en ik maar janken en huilen en schelden. Half uur later mocht ik in z'n hokje gaan liggen. En ik ging nog steeds dood van de pijn. "Doe nou eens rustig".. Nou geen mens die denkt dat je dán rustig kan worden. "Nou dan geven we je maar wat om rustig te worden hoor".. Aight.. Ik had dus nog steeds enorm veel pijn en die pil hielp dus niet. Mijn pa heeft me toen overtuigt dat alles goed kwam en dat ze zo kwamen en dat ik zachtjes moest doen vanwege de andere mensen.
Uur later kwamen ze met het geweldige nieuws dat die bult leeg moest en dat een verdoving geen zin had. Yeah nice, ging ik weer huilen en schelden, want ik had nog steeds pijn en het ging alleen maar zeerder doen

Uiteindelijk istie met een mega-naald leeggezogen. Twee keer.. "Ow er zit nog wat in, die naald moet er weer in"..

Drukverband gekregen van een zeer gemene mevrouw. En naar huis gestuurd met een paracetamolletje.

Bleuh.

Maar ik ben niet bang voor naalden geworden, it's a miracle

[leucomelas]

heb 1 keer in het ziekenhuis gelegen... na het slikken van teveel medicijnen... wou mezelf straffen met wat buikpijn... me maag werd meteen leeggepompt... heb besloten dat ik nooit meer in een zieken huis wil liggen...
dus ja, trauma..

[DvoorA]

leucomelas schreef op 26-05-2004 @ 17:30 :
heb 1 keer in het ziekenhuis gelegen... na het slikken van teveel medicijnen... wou mezelf straffen met wat buikpijn... me maag werd meteen leeggepompt... heb besloten dat ik nooit meer in een zieken huis wil liggen...
dus ja, trauma..

Dit herken ik. Ik heb dit ook gehad (maar dan niet om mezelf te straffen met buikpijn). Mijn maag werd leeggepompt maar die slang lukte niet in mn lichaam omdat k hem niet wilde doorslikken. Dat was een ontzettend rotgevoel. Bovendien moest ik 4 dagen blijven liggen en heb ik al die dagen zwart spul dat nog in mn maag zat uitgekotst, en kon ik niet weg omdat ik aan het infuus lag. Ik wil echt nooit meer in een ziekenhuis komen te liggen!

Ik heb een aantal keren in het ziekenhuis gelegen, alle keren vanwege operaties aan m'n gezicht. En operaties aan je gezicht zijn niet fijn
Ik ben alle keren wel goed begeleid, alles werd goed uitgelegd en m'n ouders + vriend mochten ook buiten de bezoektijden komen en toen ik wat jonger was mochten m'n ouders ook blijven slapen in het ziekenhuis

Ik heb er geen trauma aan overgehouden, maar weet wel dat ik nooit meer (aan m'n gezicht) geopereerd wil worden als het niet noodzakelijk is.

Mja toen ik baby was. Te vroeg geboren enzo en daarna ook nog problemen. Maar daar weet ik gelukkig niets meer van.
Het zal voor mij als baby best traumatisch zijn geweest, er gebeurden wel erge dingen met me daar.

[Quiana]

Van de operaties voor m'n ogen weet ik vrij weinig tot niets
meer aangezien ik vrij jong was ed, maar ik heb er iig geen
trauma aan overgehouden... Zal wel goed geweest zijn, dus.

Later heb ik nog een paar keer in het ziekenhuis gelegen...
En toen kon het me ook niet bijzonder veel schelen of ik
wel begeleid werd ed.

[DrunkenMagician]

BlueAngel schreef op 26-05-2004 @ 13:17 :
Heb je wel eens in het ziekenhuis gelegen??? En ben je daar goed begeleid???

Toen ik klein was, er was iets met mn darmen (weet ook niet meer precies wat). Elke maand lag ik een paar dagen in het ziekenhuis. Dan kreeg ik een clisma, en werd er steeds in mijn reet gevroet... misschien heb ik daardoor wel een afkeer van anale seks gekregen.

En nog eerder, toen was ik te vroeg geboren. Als je het aan mij vraagt ben ik veel te laat geboren, ik had liever 2000 jaar eerder geleefd.

[BelleRosé]

ja al extreem veel
soms goed begeleid
soms zwart gemaakt tot en met

[Missy1234567890]

Ja, 2x toen ik 3 en 4 was.
resp. 7 en 10 dagen.
Ik vond het er verschrikkelijk, dat weet ik nog, ik weigerde te eten als m'n ouders er niet waren. Ik werd ook niet serieus genomen 'ga maar spelen, in bed liggen is voor de echte zieke kinderen' Waarom lag ik daar dan?

En nu heb ik echt een hekel aan ziekenhuizen, kom er eigenlijk ook bijna nooit meer, gelukkig, 2 jaar geleden voor het laatst, naar de kaakchirurg. Ik zag er meer tegen op om naar die polie te gaan (donker, brede gangen, donkere wachtkamer) dan tegen de operatie zelf.

Ik heb geen zin er diep op in te gaan, maar ik heb 2 jaar geleden in een half jaar 4 operaties ondergaan, waarvan er 3 overbodig waren geweest als de chirurgen met het dichtmaken van de wond geen fout hadden gemaakt.

Ik heb geen trauma eraan overgehouden, maar ik ben wel realistischer geworden: dokters kunnen echt niet alles, ze weten in principe heel weinig van het menselijk lichaam, er zijn niet overal medicijnen voor etc. Ik weet wel dat ik de volgende keer echt nog meer vraag dan toen, maar ja, vaak wordt toch de boot afgehouden en eigenlijk vond ik die onzekerheid het ergste.
Ik ben er gewoon versneld volwassen door geraakt op een vreselijke manier. Oh wat wel echt te erg was en waar ik verschrikkelijk veel moeite mee had, was dat het dus aan/in m'n hoofd was. IK krijg nog steeds zo'n eng gevoel in me maag als ik eraan denk, gelukkig is het besef niet zo hoog, kan het me niet voorstellen.

[Keyser Saus]

Toen ik klein was had ik een stoelgangprobleem (oftewel ik kon niet schijten ). Ik heb toen geloof ik drie weekjes in het ziekenhuis gelegen, en het was verschrikkelijk. Ze hebben me heel de tijd klisma's lopen geven, ik wilde het niet, en heb de hele boel bij elkaar geschreeuwd, geschopt, geslagen en gebeten Uiteindelijk hebben ze me vastgebonden en wat klamerends ingespoten

Ik weet niet of het volgende meetelt, maar ik ben erbij geweest de laatste 12 uur zo'n beetje toen mijn oma aan het sterven was in het ziekenhuis, en daar werd zowel mijn oma als ik (en wat anderen) perfect begeleid, superlieve zusters ed, hulde!

[luchtballon]

nope, nog nooit

[Anno 1986]

Geen trauma's aan over gehouden, maar het blijft je altijd bij.....

Eerste keer na het verdraaien van mijn knie. Dat was in oostenrijk. Moest via de ambulance (twee uur in de kou gewacht onderaan de lift, met ontzettend veel pijn) naar het ziekenhuis, toen het hier vol was vanwege vele skiongevallen naar een speciale dokter dieook foto's kon maken in zijn praktijk. Niets gescheurd, ik kon terug met krukken en een brace.
Achteraf, na een half jaar, nog steeds last....ik in Nederland naar de dokter, door naar het ziekenhuis, met spoed naar een ander ziekenhuis, operatie (prima verlopen, behalve de ruggenprik die iets te hoog was gaan zitten waardoor ik heel misselijk werd) en toch wat gescheurd....kruis en knie banden gescheurd, in oostenrijk nooit gemerkt.....SLECHT!!!!

Daarvoor een keertje op de IC. Weet ik zelf zeer weinig van, en ze waren alles behalve vriendelijk. Een stressafdeling, en ik was geheel in de war. Trok alle slangen er steeds uit, maar dat had ik zelf nie tin de gaten. Werd gek van de piepjes, die ikz elf veroorzaakte...en werd daar gigantisch weggeken. Een meisje van 17 hoorde daar niet, maar ik moest in de gaten worden gehouden vanwege een hele hoge hartslag en gedoe met mijn nieren. Heel veel geprikt, toen ik met ontslag ging zagen mijn polsen heel blauw. Dit is pas na een paar dagen weg getrokken, en ik heb er nog littekens van. Omdat ze in mijn slagaders bloed moesten prikken.....Dat snap ik nog steeds niet. Een goede dokter prikt goed, en dan wordt het niet blauw. Maar omdat ik drie keer per dag in beide armen moest worden geprikt, kon het daar ook aan liggen....
Katheter, ook geen pretje...die wilde ik eruit hebben maar dat mocht niet. Terwijl ik best wel even op de rijdende po kon, maar dat wilden ze niet hebben. Teveel gedoe.....
Kortom, niet leuk, maar das logisch.....buitenal, niet vriendelijk....
Terwijl ik er niks aan kon doen dat ik zo verward was...

Grtjs.

ik had een blinde-darm ontsteking toen ik 15 was. op die leeftijd hoor je nog op de kinderafdeling maar omdat ze eerst dachten dat het iets geneacologisch was kwam ik op die afdeling, toen ze merkte dat het toch een blinde-darm onsteking was ging ik naar chirurgie waar ik naast een vrouw kwam te liggen die op sterven lag (en ik had net de week daarvoor mijn oma verloren). daarna naast nog een vrouw die op sterven lag en toen pas ging ik naar de kinderafdeling. ze hebben me trouwens ook zo lang laten wachten met de operatie dat mijn blinde-darm gesprongen was, waardoor ik dus nog meer complicaties had en een maand langer in het zieknhuis lag...
opzich waren de zusters wel aardig maar het was gewoon een zooitje ongeregeld in dat ziekenhuis.