In eer en waarheid

[Type]

Pfff, dit is moeilijk.

Geinspireerd door Matthew Barney's Cremaster Cycle #3, en Maynard James Keenan van Tool.
Een abstract stuk schrijven, een verward hersenspinsel, en ook een sociaal statement. Deze betekent echt iets, en ik hoop dat dat niet onopgemerkt gaat.

- - -

Met een zachte klik ging de deur open, en kon men een blik werpen op de mijnen. In de verte stampten de machines emotieloos door. Het brak de doodse stilte die in de kamer had gehangen.
Mannen, gekleed in lompen, schuifelen naar binnen, zonder een woord te zeggen. Ze zien er verhit uit, met roet op hun gezicht en eelt op de palmen van hun handen.
Zacht klikt de deur weer achter hen dicht.
Nadat ze zich opgeteld hebben in twee rijen van tien stappen nummer twee en negen van de eerste rij naar voren, de streep op die uit het zijkamertje leidt, de rest zacht mompelend van nieuwsgierigheid achterlatend.

Een streep licht op de vloer geeft aan dat er weer een deur geruisloos open is gegaan De rechter van de twee Werkers verstijfd, kijkt wat zenuwachtig naar zijn buur, die voor zich uit blijft staren.
Een man stapt door de deur, staat stil, en tikt zijn hakken tegen elkaar. Terwijl de deur even geruisloos dichtvalt als hij net open ging, kijkt deze heer naar zijn kleding. Hij strijkt zijn hand over zijn onberispelijk nette jasje, knoopt dit dicht, schraapt zacht zijn keel, en begint te lopen. Fluisterend telt hij zijn passen.

"Een... twee... stop.", zegt hij voor zichzelf, terwijl hij de stop bekrachtigd door zijn hakken weer tegen elkaar te tikken.
"Rechts, één..." Hij draait een kwartslag.
"Nu vooruit. Eén... twee... drie... vier... vijf..." hij pauzeert even, legt zijn linkerhand op de zak van zijn jasje, en sluit zijn ogen een moment.
"Zes... zeven... acht..." Hij telt opzettelijk langzaam, pauzeert bij elke stap. "...negen... tien... Stop." De klik bevestigd zijn woorden.
"Rechts, één." Opnieuw een draai. Hij slikt.

Nummer twee sluit zijn zwarte ogen en tilt zijn hoofd wat op. Niet te ver, dan gauw zijn ogen weer open, en met spierwit en helderblauw staart hij in het niets, ver voorbij de Bruidegom, even emotieloos als de machines die hem vervangen hebben.

"Vooruit. Eén. Stop.", mompelt de Bruidegom, terwijl hij stilstaat voor zijn proefpersoon. Hij slikt opnieuw, kijkt naar de man tegenover hem, recht in zijn ogen, die nu terug lijkt te kijken, in plaats van in het niets.
De Bruidegom plaatst zijn linkerhand op het hoofd van nummer twee, en knikt hem toe. Eén moment lang is gewaarwording, en daarna verschrikking, te lezen in de ogen van de Werker. Daarna lijkt alles weer kalm.

De Bruidegom tast in zijn linkerjaszak, en haalt er bijna direct twee spelden uit met verzilverde koppen. Hij slikt.
Terwijl hij een speld met de knop naar boven draait en deze in zijn rechterhand neemt, draait hij de andere met de kop naar links. Dan tilt hij zijn arm op, beweegt de speld naar nummer twee zijn rechteroog.

"Eén rechts, één links. Bloed om geld. Omdat wij Godvrezend zijn. In de naam van de Vader...", prevelt hij, de harde lens van het oog doorborend met een horizontaal geplaatste speld.
"...de Zoon...", gaat hij verder. De tweede speld doorboort hetzelfde oog verticaal, het kruis afmakend.
"...en de Heilige Geest...", klinkt het zacht, met een zucht van verlichting. Een enkele druppel bloed sijpelt naar beneden uit het oog.
"...Amen." besluit de Bruidegom, terwijl hij de druppel bloed met zijn vinger opveegt, en de tranen beginnen te stromen.

Opnieuw legt hij zijn hand op het hoofd van de Werker, om deze er ogenblikkelijk weer vanaf te halen.
Vol afschuw zet hij een stap achteruit, herstelt zich, en draait naar rechts.
"Tot vijf...", prevelt hij, en begint te lopen, ditmaal in stilte.
Na vijf passen tikken zijn hakken weer tegen elkaar, en na een korte, scherpe draai naar links kijkt hij recht in het zenuwachtige gezicht van nummer negen.
De Bruidegom legt geruststellend zijn hand op het korte, zwarte haar van de Werker. Daarna verdwijnt deze hand in de zak van zijn jasje, waar hij twee zwartkoppige spelden uithaalt.

Het ritueel herhaalt zich.
"Eén links, één rechts...", spreekt hij, terwijl hij scherp naar de ogen van deze Werker blijft kijken.
"Geld voor bloed. Omdat wij beesten zijn. In de naam van Satan..."
De eerset spelt betreedt het oog, van rechts naar links, onder het midden.
"... van Lucifer...", de tweede speld vindt zijn plaats.
"...en Diablo...", zucht hij, terwijl hij de oogleden van de Werker sluit.
Tranen vermengd met bloed stromen zacht naar beneden, en een speld doorboort de huid van Werker. Zijn schouders verkrampen.

Op dat moment opent er piepend een deur bovenaan de tribune. Verschrikt kijkt de Bruidegom naar links, en snel zet hij een stap achteruit. Rumoerig publiek, rijk in zwart gekleed met hier en daar een wit accent, stroomt binnen door de open deur, die een helder licht, rustige muziek en sigarenrook doorlaat. Elegance vult de banken.
Het Publiek verstomt, de Bruidegom kijkt verschrikt naar de tribune. Enkel de werkers op de achtergrond bewegen nog wat.

Dan stapt de Bruidegom naar achter.
"Tot vijf", mompelt hij tegen zichzelf, net voor hij in stilte vijf kordate passen in de richting van het Publiek zet. Hij kijkt de tribune over, ziet linksboven de deur in het slot vallen, en sluit acht zuchtend zijn ogen. Het Publiek staart met wijd opengesperde ogen naar het lichtschijnsel aan de overkant van het vertrek.
De Werkers vallen stil, maar uit het Publiek klinkt geschuifel en geroezemoes. "De Bruid", "de Bruid", fluisteren ze tegen elkaar.

"De Bruid", denkt de Bruidegom, terwijl hij zijn ogen te hemel slaat.
Van de voorste bank van de tribune staat een man op, met zijn armen geheven, alsof hij het licht uit de hemel ontvangt. Langzaam schuifelt hij naar voren. Een jongen hangt zijn gewaad om de schouders van de Priester, waar nu licht vanaf straalt. De Priester stopt voor de Bruidegom, zijn ogen gaan open, en het licht dimt. Na een snelle blik naar links, waar de Werkers nog steeds roerloos staan, kijkt hij in de richting van de Bruid.
De Bruidegom draait om, en ziet een stralende vrouw op hem af komen.
"De Bruid". Een traan rolt over zijn wang, verbindt hem met de Werkers.

Met korte schreden treedt de Bruid het altaar tegemoet. Naast de Bruidegom stopt ze, en glimlacht geheimzinnig. De Bruidegom tikt enkel zijn hakken tegen elkaar.

Dan spreekt de Priester.
"Eén man, één vrouw. Ziel om ziel. Omdat zij liefde kennen."
De Bruidegom slikt en werpt een blik naar zijn Bruid.
"In de naam van de Ziel," gaat de Priester verder, "...en het Gevoel... en de Liefde."
De Bruid glimlacht stil. Haar ogen dwalen naar beneden.
"Want zo moet het zijn", besluit de Priester, met een knik.
De Bruidegom glimlacht, kust zijn Bruid, en een overweldigend gejuich barst los.
De Werkers lopen naar de overkant, een achter de Priester langs, en een achter het Paar. Zij openen de deur aan de andere kant van het vertrek, en wachten.
De Bruidegom schudt hen de hand, pakt zijn Bruid vast, en zo loopt het Paar het vertrek uit.

"Want zo moet het zijn...", prevelt de Priester nog, terwijl de kamer langzaam leeg stroomt...

- - -

[Astuanax]

speciaal ( )

[Type]

Astuanax schreef op 28-05-2004 @ 21:53 :
speciaal ( )

Dat geeft me een koude rilling.

Zulke woorden komen op mij altijd een beetje over als het zien van een lelijk babytje.
"Nou, het is een heel... uhm... lief kind. Een speciaal kindje..."

Dus: hoe bedoel je speciaal? Elaborate please

>>
Sorry, dit klonk een beetje lomp. En ik weet dat je speciaal goed bedoelt (door de erachter), maar ja, feedback is natuurlijk altijd geweldig, dus vandaar dat ik daar nog even naar vroeg...

[Astuanax]

Type schreef op 29-05-2004 @ 00:09 :
Dat geeft me een koude rilling.

Zulke woorden komen op mij altijd een beetje over als het zien van een lelijk babytje.
"Nou, het is een heel... uhm... lief kind. Een speciaal kindje..."

Dus: hoe bedoel je speciaal? Elaborate please

>>
Sorry, dit klonk een beetje lomp. En ik weet dat je speciaal goed bedoelt (door de erachter), maar ja, feedback is natuurlijk altijd geweldig, dus vandaar dat ik daar nog even naar vroeg...

'speciaal' voor Uwe Hoogheid de Forumbaas zal ik het uitleggen:

ten eerste zou ik niet zeggen 'speciaal kindje' dat blijft nog altijd weinig tactvol( ), ik zou eerder zeggen dat (hoewel het een enorme aardappelneus gewrongen wangen en duivelshoorens heeft) Wat heeft de baby mooie ogen!!
Als ik dit niet eens over een baby zou durven zeggen hoe zou ik dan durven Uwe Hoogheids verhaal 'speciaal' (zonder nuancering) te noemen

Ik vond het een verhaal niet als de andere, ik heb nog nooit zo'n verhaal gelzen, dat viel me op dus daarom kan ik niet zeggen of het een goed verhaal in zijn genre is maar naar mijn mening was het goed , ik hou wel van teksten waar je even over moet nadenken om ze te snappen! Schrijft Uwe Hoogheid altijd in die stijl of enkel in dit verhaal?

Tot in de eewigheid tot Uw dienst

[Type]

Ik voel me vereerd, maar dat U hoeft ook weer niet elke keer...
Zo af en toe is genoeg

Dit is het tweede uitgeschreven verhaal in 'deze stijl', hoewel ik er van houd te denken dat elk verhaal van mij een eigen gevoel en eigen stijl heeft...
Maar half-abstract is er verder maar een: Het Manifest van Pijn.
Hoewel die ook weer een heel andere 'feel' heeft dan dit verhaal.

[Astuanax]

Type schreef op 30-05-2004 @ 15:36 :
Ik voel me vereerd, maar dat U hoeft ook weer niet elke keer...
Zo af en toe is genoeg

Dit is het tweede uitgeschreven verhaal in 'deze stijl', hoewel ik er van houd te denken dat elk verhaal van mij een eigen gevoel en eigen stijl heeft...
Maar half-abstract is er verder maar een: Het Manifest van Pijn.
Hoewel die ook weer een heel andere 'feel' heeft dan dit verhaal.

Manifest van pijn is (zelfs) beter dan deze!!

Verhaal is mooi, goed beschreven, het komt mij niet voor als verward. Je hebt een mooie stijl van schrijven, vind ik. Ik ga nu beginnen aan Manifest van Pijn. Verder niets op te merken.

Owja, ik ga geen''Hoogheid'' gekwijl doen enzo, daarvoor moet men eerst respect verdienen.

[Astuanax]

Grim schreef op 31-05-2004 @ 08:06 :
Verhaal is mooi, goed beschreven, het komt mij niet voor als verward. Je hebt een mooie stijl van schrijven, vind ik. Ik ga nu beginnen aan Manifest van Pijn. Verder niets op te merken.

Owja, ik ga geen''Hoogheid'' gekwijl doen enzo, daarvoor moet men eerst respect verdienen.

Mijn 'gekwijl' was ironisch bedoeld....

[Type]

Astuanax schreef op 30-05-2004 @ 19:58 :
Manifest van pijn is (zelfs) beter dan deze!!

Dank u, dank u...

Grim schreef op 31-05-2004 @ 08:06 :
Verhaal is mooi, goed beschreven, het komt mij niet voor als verward. Je hebt een mooie stijl van schrijven, vind ik. Ik ga nu beginnen aan Manifest van Pijn. Verder niets op te merken.

En u ook bedankt. Veel plezier met het Manifest #1

Owja, ik ga geen''Hoogheid'' gekwijl doen enzo, daarvoor moet men eerst respect verdienen.

Dan mag dat nadat je het eerste Manifest hebt gelezen