b-tje lang sorry... (stukje tekst naar aanleiding van American History X)

[Saartje_Pluis]

Naar aanleiding van het zien van American History X

Voor mijn vaders 51-e verjaardag gaf ik hem een DVD, deels omdat hij dat graag wilde, maar ook deels omdat ik deze film zo ontzettend graag wilde zien. En zittend, met een volle maag, achter het computer beeldscherm, klikte ik dan vol verwachting op 'Start Film'.

Ik moet toegeven, dat ik gewaarschuwd was door mijn vrienden. Ik zou deze film zogenaamd niet aankunnen (weliswaar niet hun letterlijke woorden, maar de gedachte achter de zin: "Ik denk dat je er een heel naar gevoel van krijgt, Saartje, vooral jij." was duidelijk.). Dat de impact echter zo groot zou zijn had ik niet voor mogelijk geacht. Ik lig nu godverdomme in mijn bed, in mijn handen een tweety mok gevuld met kersen thee en extra suiker en op de achtergrond Hanson (iets wat ik al sinds de tweede niet meer heb geluisterd en had verbannen tot de vervloekte doos onder in mijn klerenkast.), puur en alleen in de hoop dat ook maar een sprankje van dit 'nare gevoel' zal verdwijnen. Zeer zelden zijn de gedachten zo chaotisch dat het me een kwartier kost om ook maar een zin te ontcijferen.

En nu zoek ik naar waarheden. Oorzaken. De gevolgen zijn duidelijk. Deze haat, die overal is. In iedereen en hoewel ik het zo graag van mezelf zou willen ontkennen, ik kan het niet meer. Ook in mij rust diep gewortelde haat. Gister nog dacht ik dat ik niet kon haten, nu echter, met Hanson op de achtergrond, voel ik die haat zo duidelijk, dat het me verscheurt en uitspuugt.

De intolerantie en woede, Razernij spatten van het beeldscherm af, in zo'n hoge mate dat haast mijn moeders chocolade taart weer naar boven komt. De pijn, ik ervaar en voel haar zo intens. En dan die haat, al in de eerste scenes zo duidelijk merkbaar, later echter in de beruchte 'stoeprand scene' grootser en overweldigender dan ik ooit voor mogelijk had gehouden, beklemt me en ontneemt me de adem. Het voldane gezicht van de heer Norton, de bescheiden glimlach van iemand die zijn plicht heeft gedaan… Ziek.

Ik tril, nu ik hier op mijn bed lig en naar Hanson luister zonder thee. En ik haat. Gister was elk levend wezen nog gelijk in mijn ogen, het enige onderscheid dat voor mij gold was aardig/ niet aardig en correct/ incorrect (naar mijn maatstaven dan natuurlijk). Maar een mens was een mens. Iemand met gevoelens, gedachten en liefde.

Ik zie wel hoe langzamerhand de haat zich verspreidt. Hoe enge mannen met kale hoofden, die racisme proberen goed te praten, dood worden geschoten. Hoe landen alleen nog maar op vieze rechtse partijen kunnen stemmen. Hoe vliegtuigen in gebouwen storten. Hoe landen worden gebombardeerd. Hoe miljoenen ontschuldige mensen het slachtoffer zijn van de bureaucratische top.
Ik ben niet blind, maar wilde het wel zijn. Konijntje. Ik bewaarde het voor 'later'.

Zou in de ideale wereld niet iedereen altruïstisch en pacifistisch zijn? Dan zou iemand natuurlijk zeggen: ' Ja maar de overbevolking dan, hongersnood, onvoldoende verplegende instanties, onvoldoende blabla..'
Maar zou in die ideale wereld niet juist het altruïsme leiden tot het antwoord? Wat de een over heeft gaat naar de ander. En aangezien iedereen alles over heeft voor het welzijn van de anderen en de wereld in het algemeen, zal de mensheid ook automatisch minder kinderen gaan baren.

Die iemand ben ik nu. Die idealistische nonsens praatster was ik gister. Ik was te onrealistisch: in deze wereld die geleidt wordt door haat en ongelijkheid, zal iets dergelijks nooit tot stand kunnen komen. Zo zit de mens niet in elkaar. Mensen houden van geld, van overwicht, van macht en van zichzelf en in de extreme gevallen zal iedereen die dit in de weg staat weg gewerkt worden. Toch is het dan ironisch om te bekijken hoe de mens als individu omhoogklimt maar daardoor de mensheid en dus zichzelf ten gronde richt.

Haat is overal. Men is bang voor het onbekende. Wat anders is. Die angst is een bedreigende factor en wat bedreigend is leidt tot haat. De verschillen zijn vaak minuscuul, zoals iedereen wel weet. Kleur, taal, geloof (die in feite, naar mijn mening, vrijwel hetzelfde zijn, maar slechts anders geïnterpreteerd worden), sociale klasse en bij jongeren onbeduidende dingen als kleding, muzieksmaak en in sommige gevallen intelligentie.

En nu haat ook ik. Ik was juist zo trots op mijn altijd liefdevolle houding. Ik weet echter wel zeker dat een aantal mensen 'trots' op me zullen zijn. Dat ik eindelijk uit mijn droomwereldje ben gestapt. Het doet alleen wel pijn. Zoals sommige mensen hun hoop verkrijgen door hetgeloven in een God, kreeg ik die door het geloven in het goede van de mens.
Maar met de tijd vervliegt ook de hoop.

Is het dan niet hypocriet om mezelf niet te haten, als ik anderen haat om hun intolerantie en Haat?

[disaster]

ik vind dit wel heel goed (kvoel soms ook wel hetzelfde zeg maar, maar daarna komt glukkig tog weer de hoop in de mensheid trug )

Erg goed geschreven.. zon gevoel heb ik ook wel vaker (ook na die film), maar het gaat na een tijdje ook wel weer weg gelukkig..

[stroopwafel]

over het algemeen heel goed

er zijn natuurlijk weer stukjes die ik minder vind, maar dan zijn er weer anderen die die beter vinden dus