zorgzaam/aan mezelf denken

Ik heb aan mezelf gemerkt dat ik altijd na ga hoe het met iemand gaat. Door te kijken, het te vragen, en voor diegene op te komen, etc.

Als ik bijv. met meerdere mensen afspreek zorg ik er altijd voor dat iedereen het leuk vindt. Dat iedereen aandacht krijgt etc.

Als ik iets wil voorstellen vraag ik me altijd van te voren af of ze dat wel leuk vinden.

Ik geef vaak dingen toe ipv mijn eigen weg te gaan omdat ik bang ben andere mensen pijn te doen.

Soms ben ik de enige die het opvalt dat er iemand aanwezig is met verdriet. Ik merk dat altijd op (denk ik) en probeer diegene dan te benaderen. Terwijl anderen er gewoon overheen walsen.

En dan kijk ik naar mezelf, en denk ik: ik denk nooit aan mezelf. Ik doe nooit wat ik wil. Altijd wat anderen willen. Niemand heeft het door als ik me rot voel. En als ik het uitspreek, zeggen ze dat ze het klote vinden maar komen er vervolgens nooit op terug. Terwijl ik zelf altijd erg bezorgd ben en altijd vraag hoe iets is afgelopen.

Ik dacht altijd dat alles wat je geeft, vanzelf weer bij je terugkomt. Maar ook al huil ik van pijn, niemand ziet het. Nouja, bijna niemand

Ben ik te zorgzaam voor anderen, moet ik meer aan mezelf denken? Heet dat dan assertief zijn?

[Daantje_0705]

Zorgen voor anderen is nooit verkeerd. Ik vind het heel lief overkomen wat je doet. Pas echt wel op dat je jezelf niet wegcijfert. Probeer het voor iedereen naar de zin te maken maar ook voor jezelf! Besef dat niet iedereen zo in elkaar zit als jij. Dat is hard om te ondervinden maar niet iedereen heeft zoveel belangstelling voor zijn medemens als jij, hoe rot het voor jou ook is. Blijf jezelf en zorg dat mensen wel van jouw zorgzaamheid kunnen blijven genieten maar pas ook goed op jezelf!

[Nijn*]

Natuurlijk mag je voor anderen zorgen. Er zijn (jammer genoeg) maar weinig mensen, die zoals jij zoveel voor anderen doen. Sterker nog, er zijn heel veel mensen, die maar weinig om hen mede mens geven. Het is echt enorm lief dat je zoveel om anderen geeft! Maar als je zoveel voor anderen wilt zorgen, kan je jezelf wel eens vergeten, en dat is dan weer niet de bedoeling. Je kunt best voor anderen zorgen en lief zijn, en toch je eigen mening geven, en je eigen weg gaan. Het ligt er maar aan op welke manier je jouw mening naar voren brengt. Laat af en toe ook eens je eigen gevoel zien, dat kan soms heel goed zijn. Onthoud goed, dat je er zelf ook nog bent, en dat jij evenveel zorg nodig hebt als alle anderen, aan wie jij aandacht besteed.

Ik denk op zich wel aan mezelf als ik aan anderen denk, ik laat me bijvoorbeeld niet meeslepen met iemand die zich niet goed voelt. Ik kan daar met een afstand naar kijken.

Maar ik merk gewoon dat ik in het dagelijks leven altijd maar bezig ben met anderen.

Een vriend van mij is blind, en ik denk dan de hele dag: oja dit moet zo en hier moet ik hem bij helpen. Terwijl hij dat heus wel zelf kan, hij is niet anders gewend. Maar echt de hele dag ben ik bezig om het hem naar het zin te maken, ook al is het alleen doordat ik de hele dag er aan denk, terwijl hij zich zelf echt wel redt.

Ik ben wel enorm toegeeflijk, laat anderen altijd voor in de rij etc. Maar misschien komt dat gewoon omdat ik nooit haast heb. Als mensen voorkruipen voel ik me wel opgelaten. Maar soms kies ik er voor om er iets van te zeggen, en soms niet. Als ik er iets van zeg is het niet omdat ik haast heb, maar om te wijzen op hun gedrag. Terwijl ik eigenlijk gewoon altijd moet ingrijpen omdat ik evenveel recht heb als zij.

[Nijn*]

Hoor je wat je zelf zegt? Je hebt er evenveel recht op als zij! Doe jezelf nou eens een pleziertje, en neem eens een dagje voor jezelf. Ga wat leuks doen, of verwen jezelf eens met een videoavondje ofzo, of weet ik veel wat. Iig iets waarbij je niet aan anderen hoeft te denken..Ik kan me trouwens heel goed voorstellen, dat je er wel uitgeput van raakt, om steeds voor anderen te zorgen, of is dat niet zo? Als dat wel zo is, is het toch ook gewoon eventje heel erg lekker om een keer even rust te hebben? Of niet dan?

ok, doe ik...

Ook hier merk ik het weer. Degene die het meest om aandacht schreeuwt, krijgt veel reacties, en iemand die stabiel lijkt te zijn, maar amper.

Dit is geen vraag om aandacht hoor Liever niet zelfs...

Maar het is wel grappig om te zien. Misschien is het wel de bedoeling dat ik niet aan mezelf denk en ook niet te veel reacties krijg.

[arP-socialist]

wat maak je je hetzelf moeilijk, als iedereen lol heeft maar jij niet doordat je telkens oplet of iedereen het wel naar zijn of haar zin heeft dan heb je dus al gefaald, minder denken meer doen, en je hoefd niet egoistisch te worden maar wat meer aan jezelf denken mag wel hoor

[arP-socialist]

bugge schreef op 24-06-2004 @ 18:08 :
Ik denk op zich wel aan mezelf als ik aan anderen denk, ik laat me bijvoorbeeld niet meeslepen met iemand die zich niet goed voelt. Ik kan daar met een afstand naar kijken.

Maar ik merk gewoon dat ik in het dagelijks leven altijd maar bezig ben met anderen.

Een vriend van mij is blind, en ik denk dan de hele dag: oja dit moet zo en hier moet ik hem bij helpen. Terwijl hij dat heus wel zelf kan, hij is niet anders gewend. Maar echt de hele dag ben ik bezig om het hem naar het zin te maken, ook al is het alleen doordat ik de hele dag er aan denk, terwijl hij zich zelf echt wel redt.

Ik ben wel enorm toegeeflijk, laat anderen altijd voor in de rij etc. Maar misschien komt dat gewoon omdat ik nooit haast heb. Als mensen voorkruipen voel ik me wel opgelaten. Maar soms kies ik er voor om er iets van te zeggen, en soms niet. Als ik er iets van zeg is het niet omdat ik haast heb, maar om te wijzen op hun gedrag. Terwijl ik eigenlijk gewoon altijd moet ingrijpen omdat ik evenveel recht heb als zij.

ik denk dat dat best irritant kan zijn wat jij doet, ik bedoel, dan voel je jezelf zo nutteloos als iemand je overal mee wilt helpen