Kijk niet achterom

[tiram]

Ik heb het verhaal hier al eens eerder gepost, maar ik wil graag wat meer kritiek en tips, daarom post ik het nu weer even stukje voor stukje. Dus! Kom maar op met die kritiek! X Mar


Ik klap de deur achter me dicht. Ik gooi mijn tas onder de kapstok, doe m'n spijkerjasje aan het haakje en bekijk mezelf in de spiegel. Meid, wat zie je er weer geweldig uit vandaag! Door de harde wind hangen alle blonde lokken die ik ’s ochtends had vastgemaakt in een staart, los langs m'n gezicht. En omdat het ook nog eens regent, zit de mascara verspreid over m'n hele gezicht. Ik strijk de haren uit m'n gezicht en loop naar de huiskamer.
'Eerst maar eens een glas cola,' zeg ik hardop tegen mezelf, terwijl ik in de koekjestrommel graai. Omdat mijn ouders beide werken en mijn zusje op de opvang zit, kan ik lekker doen waar ik zelf zin in heb. Mijn zusje Fenna is acht en verstandelijk gehandicapt. Ze heeft het niveau van een kind van twee. Omdat mijn ouders beide werken, gaat Fenna naar een speciale opvang voor kinderen met een verstandelijke handicap. En dus ben ik tot ongeveer 6 uur ’s avonds alleen thuis, en dat vind ik helemaal niet erg. Zo kan ik beter mijn huiswerk maken, mocht ik daar zin in hebben. Maar ik kan natuurlijk ook lekker lang internetten en de muziek keihard aanzetten. Maar soms mis ik het ook wel hoor, dat mijn ouders er niet zijn, als ik bijvoorbeeld een rotdag op school heb gehad. Dan heb ik zin om met iemand te praten, en dan is er niemand. Maar vandaag vind ik dat dus helemaal niet erg. Ik ga op de bank liggen, zet de tv aan en begin een beetje te zappen. Bij MTV laat ik hem staan. Voorlopig…

Rond zes uur komen m'n ouders en Fenna thuis. Het hele huis is meteen gevuld met lawaai. Zo te horen is Fenna niet in een goed humeur.
‘Hee Fenna, hoi pap en mam!’ zeg ik.
Het enige wat ik terugkrijg is een boze blik van Fenna, lekker dan. Mijn ouders reageren niet eens, zo druk hebben ze het met zichzelf.
‘Wanneer moeten we de boodschappen doen dan? En ik moet Fenna nog in bad doen en vanavond komt Monique ook nog!’ Roept mijn moeder vanaf boven.
‘De boodschappen kunnen wel wachten tot morgen, en misschien wil Britt Fenna wel in bad doen, dan heb jij alle tijd voor Monique,’ roept m'n vader terug.
Monique is de vriendin van mijn moeder. Al ontzettend lang. De dochter van Monique, Christine, is mijn beste vriendin. Met haar kan je echt alles bespreken, ze weet dan ook alles van mij.
‘Ja oké, ik doe Fenna wel in bad dan,’ zeg ik.
‘Dank je Britt, dat is lief van je,’ zegt mijn vader.
‘Kom je trouwens aan tafel? Het eten is klaar,’zegt hij.
‘Ja dat weet ik pap, ik heb het klaargemaakt weet je nog?’ antwoord ik.

Onder het eten hebben mijn ouders het over hun werk. Dat interesseert me dus echt helemaal niks, ik weet toch niet waar het overgaat. Als ik wil vertellen dat ik vandaag een 7,5 op Engels heb gehaald, begint m'n zusje te praten. Ze praat gewoon over mij heen!
'Hallo, ik was aan het praten?' probeer ik nog, maar het heeft geen zin.
‘Wacht even Britt, laat Fenna eerst even praten,’ zegt m'n moeder.
Ik zucht, duidelijk hoorbaar, en eet verder. Zo gaat het nou altijd. Fenna wordt altijd voorgetrokken, het maakt niet uit wanneer, waarom en waar. Fenna mag altijd eerst.
En dat ben ik helemaal spuugzat. Het gaat er niet om dat ik nu moet wachten met vertellen, het gaat er gewoon om dat ik ALTIJD op de tweede plaats kom. Het is net alsof papa en mama minder van mij houden, maar ik weet zelf ook wel dat dat niet zo is. Fenna heeft gewoon meer aandacht nodig, en dat moet ik maar respecteren.

Als ik Fenna na het eten in bad wil doen, merk ik dat dat toch niet zo makkelijk is als ik dacht. Fenna houdt er helemaal niet van om in bad te gaan, en dat laat ze duidelijk merken. Ik snap ook niet waarom pap me niet helpt, hij is toch veel sterker dan ik? Als ik Fenna eindelijk in bad heb gekregen, is Fenna al zo kwaad dat ik een grote plens water in mijn gezicht krijg. Ik heb moeite om me in te houden, en niet kwaad te worden. Want ik weet dat dat het alleen nog maar erger maakt. Maar als ik Fenna shampoo in haar haar wil doen, en Fenna zo hard in de fles knijpt dat de inhoud door de hele badkamer vliegt, wordt het me te veel.
‘Verdomme Fenna, kijk nou wat je doet!’ schreeuw ik.
‘Alles zit er helemaal onder, en wie moet dat weer opruimen? Juist ja, ik! Ik probeer hier verdorie zo mijn best te doen, en het enige wat ik van jou krijg, zijn boze blikken en shampoo in mijn ogen! Ik heb er helemaal genoeg van, je ziet maar hoe je eruit komt! En je ruimt het allemaal zelf op!’ Boos sla ik de badkamerdeur dicht.
Als ik naar m'n kamer loop, hoor ik Fenna huilen. Maar ik heb geen medelijden, het is haar eigen stomme schuld. Door al het lawaai komt m'n moeder naar boven.
‘Wat is er hier aan de hand?’ roept ze.
Ze loopt de badkamer in, en loopt naar Fenna toe.
‘Och meisje toch, wat is er aan de hand? Kom maar bij mama.’
Ze werpt een boze blik naar mij en zegt:
‘Was dit nou nodig? Kijk nou eens wat voor bende het is. En Fenna is helemaal overstuur!’ Fenna begint nog harder te huilen.
‘Ik kon er niks aan doen, Fenna werd boos op mij omdat ik haar haar wilde wassen, en wie krijgt het weer op de schuld? IK! Ik heb het altijd gedaan! Sorry hoor, dat ik besta!’ schreeuw ik.
Ik stamp naar mijn kamer en sla de deur met een klap achter me dicht. Ik zet de tv aan en laat hem staan op MTV. Alweer…

Hoofdletters achter gesproken tekst, breekt je verhaal af en dat is zonde. Ik lag even helemaal strijk om dit:

'Eerst maar eens een glas cola,' zeg ik hardop tegen mezelf, terwijl ik in de koekjestrommel graai

Dat klinkt echt zooo krom. Maar verder is het een mooi verhaal hoor, komt er meer?

Ik heb geen foutjes kunnen vinden. Goed beschreven etc. MEEER!

Dus! Kom maar op met het volgende deel, mar


Grim

[tiram]

De volgende ochtend word ik veel te laat wakker. Ik moet om half acht op m'n fiets naar school zitten, en het is nu al kwart over zeven! Ik spring m'n bed uit, grijp de stapel kleren van m'n stoel en ren naar de badkamer. Op slot.
‘Mam? Ben je bijna klaar? Ik ben al veel te laat, kan ik er zo bij?' vraag ik.
‘Sorry Britt, maar je moet nog even geduld hebben. Fenna heeft in haar luier gepoept en alles zit eronder…’
Nee hè, dat ook nog. Dan maar niet douchen, ik heb nu echt geen tijd meer om te wachten.
‘Laat maar mam’, zeg ik daarom, ‘ik heb geen tijd meer dus ik ga naar school nu.’
‘Fenna meisje, werk nou even mee, je smeert alles eronder zo!’ is het antwoord van m'n moeder. Dan niet, denk ik en ik loop naar beneden. Daar smeer ik snel een boterham met jam, die eet ik straks op de fiets wel op. Ik kijk in de spiegel, kam mijn haar, en doe er twee speldjes in, terwijl ik tegelijkertijd mijn tas pak.
‘Ik ga mam, doei!’ Geen reactie. Die is weer te druk met Fenna bezig.

Christine staat al op de hoek te wachten.
‘Sorry dat ik zo laat ben Chris, maar ik heb de wekker in m’n slaap uitgedrukt,’ verontschuldig ik mezelf.
‘Geeft niks hoor, kan gebeuren! Net alsof ik altijd op tijd ben,’ lacht Chris.
Dat is waar, denk ik bij mezelf. Meestal is Chris diegene die te laat komt. Het is ook zo’n chaoot. Wat dat betreft verschillen Chris en ik ontzettend van elkaar. Ik ben een perfectionist, alles moet precies zo gaan zoals ik het in gedachten heb. Als dat niet het geval is, ga ik net zolang door tot het goed is. Chris daarentegen maakt het helemaal niks uit. Als zij een onvoldoende haalt doet dat haar niks. Dat haalt ze wel weer op bij de volgende toets, zegt ze. Terwijl ik dan meteen in de stress zit of ik wel overga! Nou ja, het verschil moet er zijn natuurlijk.
‘Britt? Contact?’ Ik schrik op uit mijn gedachten.
‘Uh, zei je wat?’
‘Nou ja, ik heb nog maar drie keer gevraagd of je morgen ook mee gaat kleren kopen met Mark en mij.’ Mark is de broer van Chris, één jaar ouder, en Chris en Mark kunnen onwijs goed met elkaar overweg.
‘Ja, sorry, natuurlijk ga ik mee! Gezellig, en ik moet trouwens nog een leuke broek hebben, dus het komt goed uit!’ zeg ik. Als we op school aankomen is de bel net gegaan. Snel proppen we onze jassen in het kluisje en haasten ons naar wiskunde.

Als mijn ouders en Fenna ’s avonds thuiskomen is het meteen duidelijk dat er iets aan de hand is. Zo te zien hebben ze ruzie. Nou dat wordt dan weer gezellig vanavond, denk ik bij mezelf.
‘Hoi mensen van het goede leven!’ probeer ik opgewekt. ‘Leuke dag gehad?’
‘Britt hou even op met die grapjes, we hebben het ontzettend druk, en we wilden vanavond nog even langs oma gaan, maar daar heeft je vader geen zin in. Die heeft het natuurlijk weer veel te druk met zichzelf, en geen tijd en zin om bij zijn eigen moeder langs te gaan,’ zegt m'n moeder boos.
‘Praat voor jezelf,’ mompel ik.
‘Wat zeg je?’vraagt m'n moeder.
‘Ik vroeg wat we gingen eten,’ verzon ik snel.
‘Nou we hebben maar even snel patat opgehaald want we hebben nou echt geen tijd meer om te koken. Jij kan vanavond Fenna wel op bed brengen?’
Heb ik een keus dan?
‘Ja, dat kan wel, maar ik hoef haar toch niet in bad te doen?’ zeg ik in plaats daarvan.
‘Tat! Tat!’ Fenna kraait het uit van plezier. Ze is dol op patat, als je haar ergens blij mee kan maken is het wel patat, met een frikadel natuurlijk.
Als mijn ouders weg zijn, zit Fenna nog aan tafel, onder de mayonaise. Maar ze is in een goed humeur, dat scheelt. Dat komt namelijk niet zo vaak voor de laatste tijd. Als Fenna in een goed humeur is, heeft dat meestal ook invloed op het humeur van mij. Nu ik mijn zusje daar zo zie zitten, lachend en onder de mayo, besef ik me dat ik ontzettend veel van haar hou. Fenna is misschien wel ontzettend moeilijk en vervelend, maar ze heeft natuurlijk ook een ontzettend lieve kant. Zo kan Fenna haar 'grote zus' niet missen. Ook al ben ik maar een paar dagen weg, Fenna mist me ontzettend. Wel jammer dat ik daar nooit wat van merk als we samen zijn.

Als ik Fenna heb schoongemaakt en de hele zooi heb opgeruimd, zet ik Fenna voor de tv en begin ik aan de afwas. Na de afwas kijk ik op de klok; het is alweer acht uur!
‘Kom Fenna, ga je mee op bed? Het is al heel laat!’
Fenna stribbelt een beetje tegen, maar gaat uiteindelijk toch maar mee. Ze moet op bed gebracht worden als een klein kind. Haar tanden moeten worden gepoetst, je moet haar pyjama aandoen en omdat ze niet zindelijk is, ook nog een luier omdoen. En dat laatste is een heel gedoe. Maar het lukt me, en om half negen ligt Fenna in bed. Nu heb ik eindelijk tijd om die goede film te zien, waar iedereen het over had op school.

De volgende ochtend heb ik met Christine en Mark om elf uur afgesproken in het winkelcentrum. Ik ben er -natuurlijk- op tijd, Chris en Mark komen -natuurlijk- een kwartier te laat. Maar ach, wat maakt het uit.
‘Hee Britt! Sorry dat we zo laat zijn, maar…’
‘Je was je portemonnee kwijt..?’ vul ik mijn vriendin lachend aan.
‘Eh… Ja, zoiets’, lacht Chris.
‘Nee hoor, ze was haar portemonnee helemaal niet kwijt, en we waren ook bijna op tijd, maar toen moest Chris “opeens” nog naar de wc, een kaart schrijven, en een andere broek aantrekken,’ zucht Mark. Chris geeft haar broer een stomp.
‘Gaan we nou eindelijk winkelen?’ zegt ze. Lachend lopen we met z’n drieën de winkelstraat in.

Ik vind het ontzettend gezellig. Ik heb al een hele tijd niet meer gewinkeld, dat komt vooral omdat m'n moeder er geen tijd voor heeft. En àls ik met m'n moeder ga winkelen, gaat Fenna meestal mee. En daar vind ik dus niks aan. Daarom is het nu ook ontzettend gezellig.
‘Wat vind je van deze?’ Chris scheurt een witte broek zo hard uit het rek, dat de rest van de kleren er ook uit valt. Met een rood hoofd pakt Chris de kleren weer op en geeft de witte broek aan mij.
‘Pas maar even, hij staat je vast vet cool!’ Als ik de broek aan het passen ben, hoor ik Mark en Chris lachen. Die twee hebben echt de grootste lol samen. Dat mis ik echt. Een broer of zus waarmee je allemaal dingen kan doen, waar je mee kan lachen, en zo nu en dan eens even flink ruzie mee kan maken. Die dingen ken ik helemaal niet.
‘En, past ie?’ vraagt Chris nieuwsgierig. De broek zit voor geen meter en hij staat ook niet bepaald mooi.
‘Eh nee sorry, ik vind hem niet mooi,’antwoord ik. Voordat Chris kan zien hoe de broek staat, heb ik hem al weer uit getrokken. Ik heb trouwens ook helemaal geen zin meer. Die stinkende pashokjes en muffe winkels heb ik wel weer gezien.
‘Zo, wat kijk jij vrolijk zeg!’zegt Chris als ik het pashokje uitkom.
‘Ja ik heb het winkelen eigenlijk wel gehad, en heb ook wel genoeg gekocht. Maar daarom mogen jullie nog wel kijken.’ antwoord ik.
‘Nou nee, wij hebben het ook wel gezien. En ik heb honger!’ Mark wrijft over zijn buik.
‘Jij hebt altijd honger,’ zegt Chris. Mark prikt haar in haar zij, waarop Chris hem een zachte duw geeft. Lachend lopen ze voor me uit. En daar word ik niet echt vrolijker op. Mark komt naast me zitten in de Mac. Chris is aan het bestellen.
‘Wat ben je opeens stil, is er wat?’ vraagt hij.
‘Nee,’ zucht ik. ‘Nou ja, kijk, ik zie jullie de hele tijd lol hebben met elkaar en dat mis ik gewoon ontzettend. Ik kan dat niet met Fenna en ik zal het ook nooit met haar kunnen. Daar baal ik gewoon een beetje van, verder niet.’ Mark kijkt me aan.
‘Wij hebben ook wel ruzie hoor, heel vaak kunnen we elkaar gewoon niet uitstaan. Maar ik begrijp wel dat je het mist, dat zou ik ook doen. Maar Chris is toch ook als een soort zus voor je?’ Ik knik, en voel me meteen wat beter. Ik moet ook niet zo zeuren. Ik mag blij zijn dat ik een zusje heb!
‘Drie milkshakes, twee Happy Meals en voor de vreetzak onder ons: een super Big Mac Menu!’ Chris zet het dienblad met een klap op tafel.
‘Val aan!’ roept Mark. En met z’n drieën eten we in een recordtijd al het eten op.

Wederom, mooi, en meeer

[tiram]

niet eens commentaar? Goh...

nee, niet echt, bijna foutloos, ik kan iig niets vinden!

Heb je meer?


Grim

[tiram]

Euh...nog 22 pagina's
Maar ik wil het liefst niet te veel in een keer posten, dan ben ik bang dat het straks niet meer gelezen wordt...of valt dat mee?
Maar vooruit, hier nog een stuk.


Als ik thuiskom, zie ik onze auto naast het huis staan. Vreemd. Normaal is mam rond deze tijd nooit thuis. Als ik het huis binnenkom, loopt m'n moeder net de trap af.
‘Mam, wat is er?’ vraag ik. Ze ziet bleek.
‘Fenna is ziek. De opvang belde om te zeggen dat we haar op moesten halen. Het gaat niet goed. De dokter komt zo,’ zegt ze. Ik schrik en voel m'n hart in m'n keel kloppen.
‘Mag…mag ik bij haar kijken?’ M'n moeder knikt.
'Eventjes.' Ik loop de trap op en duw zachtjes de deur van Fenna’s kamer open. Fenna ligt in bed, ze slaapt. Ze ziet ontzettend bleek. Ik ga voorzichtig op het bed zitten en aai Fenna zachtjes door haar haar. Fenna doet haar ogen open, maar het lijkt net alsof ze niks ziet. Ze staart maar een beetje in de verte. Dan komt er een gorgelend geluid uit haar keel, en ze geeft over. Dit ziet er echt niet goed uit.. Zo heb ik Fenna nog nooit gezien. Ik pak een doek om het braaksel op te ruimen. Als ik daarmee klaar ben, komt de dokter binnen, gevolgd door mam.
‘Ze was vandaag de hele dag al wat stilletjes op de opvang. Ze wilde ook niet eten, en wat ze at, kwam er meteen weer uit,’ vertelt m'n moeder aan de dokter.
‘Nu ligt ze al twee uurtjes op bed, ze slaapt bijna de hele tijd en ze wordt alleen wakker om over te geven.’gaat mam verder. De dokter onderzoekt Fenna, en als hij daar mee klaar is vraagt hij m'n moeder even mee te komen. Ik voel meteen dat het niet goed is. Ik probeer aan de deur te luisteren wat ze zeggen, maar ik versta er niet veel van. Na een paar minuten komt mam met betraande ogen binnenlopen.
‘Britt, Fenna moet met spoed naar het ziekenhuis voor verder onderzoek. Wil jij hier blijven en wachten tot papa thuiskomt?’zegt ze met trillende stem. Ik zie dat mam moeite heeft om zich in te houden, en niet te gaan huilen.
‘Ja…natuurlijk. Ik wacht hier wel op pap, en dan komen we daarna naar het ziekenhuis,’ zeg ik met trillende stem.
Als Fenna en mam met de dokter naar het ziekenhuis zijn, loop ik rusteloos door het huis heen. Wat zou er met Fenna zijn? Straks is het iets heel ergs! Na een half uur komt pap thuis. Hij had al met mama gebeld, en samen vertrekken we snel naar het ziekenhuis.

Onderweg naar het ziekenhuis is het stil. De radio is uit, ik zeg niks, en pap ook niet. Het lijkt een eeuwigheid te duren tot we er zijn. Als we na een kwartier bij het ziekenhuis aangekomen zijn, lopen we direct door naar de receptie.
‘We komen voor Fenna Thijssen. Waar kunnen we haar vinden?’ vraagt pap aan het jonge meisje achter de balie. Het meisje kijkt in de computer.
‘Ze zijn nog bezig met onderzoeken. Maar u kunt hier wel even wachten. Zodra ze klaar zijn, hoort u het van mij,’ zegt ze.
Stil gaan we zitten. Ik durf niks te zeggen. Op een of andere manier voel ik dat het niet goed is. Anders hoeft Fenna toch ook niet naar het ziekenhuis? En waarom zijn ze zolang met haar bezig?
Na een half uur gewacht te hebben, komt er een zuster op ons aflopen.
‘Meneer Thijssen?’vraagt ze. M'n vader knikt.
‘Wilt u even met mij meelopen?’ vraagt de zuster. Als ik ook wil opstaan om mee te gaan, houdt de zuster me tegen.
‘Wacht jij maar even hier,’ zegt ze.
‘Maar…’ probeer ik nog. Maar pap en de zuster zijn al weg.
Daar sta ik dan. Alleen. Waarom mag ik niet mee? Zou het zo erg zijn? Ik voel tranen opkomen. Snel veeg ik ze weg. Niemand hoeft me hier huilend te zien. Ik ga maar weer zitten en begin door een tijdschrift te bladeren, zonder dat ik wat lees. De minuten lijken echt uren te duren. Als m'n vader naar een kwartier terug komt, ziet ik het al: het is goed mis. Ik loop snel naar pap toe, en kijk hem vragend aan.
‘En, is er al wat bekend? Wat heeft ze?’
‘Ga even zitten Britt,’ zegt pap. De blik in zijn ogen zegt genoeg.

Ik zou nou niet meer posten, tot er meer reacties zijn
Verder is het weer een zeer mooi stukje! Klasse!

Grim

[tiram]

Bedankt! Was ik niet ook niet van plan hoor, eerst maar es kijken of het meer mensen interesseert...

Ik zal een reclame voor je maken!

Grim

[tiram]

OOOH dat mag niet

tiram schreef op 25-06-2004 @ 18:56 :
OOOH dat mag niet

Waarom niet?

[tiram]

Oh, ik dacht dat dat niet mocht...wel dus

[duivelaartje]

Leuk leuk leuk! Ik wil meeheeer.

[Millroy]

Zozo, een verhaal om u tegen te zeggen.
U.
Kleine opmerking: Perfectionisten overslapen zich niet. Ik leef in een huishouden van Neuroten en goths en Neuroten (=perfectionisten) overslapen zich nooit, de goths zijn nooit wakker
Goed verhaal, leuk, soapachtig.
Ik heb wel iets tegen de namen, maar ik ben een lastige bastaard dus...
Ikzelf schrijf altijd met hij of ik of zij, namen komen meestal onnatuurlijk over.

[PooW]

Ik ken dit verhaal.. Volgens mij heb je het eerst ergens andrs gepost, maarja..

Ik vind hem mooi En ik heb ook niet echt kritiek.. en nee t komt niet omdat ik van Fancy kom Want daar probeer ik zoveel mogelijk te helpen

[nijs]

Ik ken dit verhaal!!! Waar heb je het eerder gepost?? Maar dat ik het onthouden hebt zegt veel , ik vond het namelijk een erg goed verhaal en heb het toen in 1 ruk uitgelezen . Maar zeg me pleaze waar

[tiram]

Ik heb het hier eerder gepost, maar ik heb het nu wat veranderd (niet veel, maar toch..)
En het staat ook op http://marit.hetschrijvertje.be
Anders zou ik het niet weten!

Bedankt voor de leuke reacties!

[tiram]

Pap gaat ook zitten.
‘Ze hebben Fenna een hele tijd onderzocht, want de dokter zag meteen dat het niet goed was. Ze had 40.2 graden koorts. Daarom moest ze ook zo snel naar het ziekenhuis. Hier hebben ze heel veel verschillende onderzoeken gedaan. Britt, luister…’ mijn vaders stem begint te trillen.
‘Fenna heeft een tumor. In haar hoofd. Een hersentumor dus.’ Er rolt een traan uit paps ooghoek. Ik begin ook te huilen.
‘Ze wordt toch wel beter?’ vraag ik. Pap haalt zijn schouders op.
‘Ze wordt zo snel mogelijk geopereerd. Zo kunnen ze bij de tumor komen en hem weghalen. Als hij goedaardig is,’zegt hij.
‘En als hij kwaadaardig is?’ vraag ik. Pap zucht.
‘Het is afwachten Britt, het is afwachten.’

Samen met m'n vader loop ik door de lange gang van het ziekenhuis. Bij kamer 176 staan we stil. ‘Hier is het,’ zegt pap. Ik loop naar binnen, gevolgd door mijn vader. Daar ligt Fenna. Het bed lijkt veel te groot voor haar. Wat lijkt ze zo klein, en kwetsbaar, denk ik. Ik ga naast mam voor het bed zitten.
‘Hoe is het met haar?’ vraag ik aan haar. Ik heb geen idee wat ik anders moet zeggen.
‘Ze slaapt nu. Morgenochtend wordt ze geopereerd. Ze heeft veel rust nodig nu,’antwoordt mam alsof ze er niet eens bij nadenkt. Volgens mij heeft ze helemaal niet door dat ik er ben. Ik kijk m'n vader aan.
‘Britt, is het goed dat je vannacht bij Christine blijft slapen? Mama en ik blijven liever bij Fenna.’ Ik knik. Weer voel ik tranen opkomen. Verdorie, hou je nou eens goed! Ik dwing mezelf om niet te gaan huilen.
‘Dan breng ik Britt nu naar Monique, ik ben binnen een half uur weer terug.’zegt pap. Mama knikt. Ik loop naar Fenna en geef haar zachtjes een kus op haar voorhoofd. Ze voelt warm aan. Ook geef ik mama een kus. Snel loop ik de kamer uit. Ik heb frisse lucht nodig.
Als Christine de voordeur opendoet kan ik me echt niet meer inhouden. Huilend omhels ik Chris.

‘En hoe gaat het nou verder met Fenna?’ Christine, Mark en ik zitten op Chris haar kamer.
‘Ik weet het echt niet. Ik weet ook helemaal niks over hersentumoren, hoe gevaarlijk het is enzo. Ik weet alleen dat de tumor niet kwaadaardig moet zijn,’ zeg ik. Chris kijkt me aan.
‘Als je wil, mag je wel even op internet kijken? Daar staat vast wel informatie op over hersentumoren.’zegt ze.
‘Graag,’ zeg ik. Met z’n drieën lopen we naar de computerkamer. Als Mark de computer voor me opstart voel ik de hand van Christine op m'n schouder.
Ik voel me erg opgelaten.
‘Ik vind het echt lief van jullie dat jullie er voor me zijn, maar ik wil nu graag even alleen zijn.’ zeg ik daarom. Mark en Chris knikken begripvol en lopen de kamer uit.
Ik kijk op verschillende sites rond. Op alle sites staat eigenlijk hetzelfde:

Een hersentumor is een bepaalde vorm van kanker. In totaal zijn er meer dan honderd verschillende vormen van kanker. De vorm wordt bepaald door de plaats in het lichaam waar de ziekte ontstaat. Elke vorm is een andere ziekte met eigen kenmerken, klachten, behandelmethoden en kansen op genezing. Echter één ding hebben deze ziektes gemeenschappelijk: er is sprake van een ongeremde celdeling. Bij kanker gaan cellen zich zonder noodzaak delen. De cellen die ontstaan hebben bovendien een afwijkende vorm, en kunnen niet goed functioneren. Bij uitbreiding van het aantal kankercellen ontstaat een veelvoud van deze afwijkende cellen. Deze vormen een kwaadaardige tumor. Als de tumor groter wordt kan deze druk uitoefenen op het omringende weefsel. Naast kwaadaardige tumoren komen ook goedaardige tumoren voor. Soms is het nodig een goedaardige tumor te verwijderen, bijvoorbeeld als deze klachten veroorzaakt. Gewoonlijk komt de tumor daarna niet meer terug. Alleen bij een kwaadaardige tumor is er sprake van kanker.

Kanker. Wat een rotwoord. Mijn kleine zusje heeft misschien kanker. Het woord blijft in m'n hoofd rondspoken. Kanker. Chris komt de kamer binnenlopen.
‘Je vader aan de telefoon.’ Chris kijkt bezorgt. Ik pak de telefoon aan.
‘Met Britt’.
‘Britt, met je vader. Het gaat slechter met Fenna. Ze heeft net een zware epileptische aanval gehad, haar toestand is kritiek. Ze gaan haar nu meteen opereren omdat er geen tijd te verliezen is. Het heeft geen zin om naar het ziekenhuis te komen want je mag toch niet bij haar.’ Een moment weet ik niks uit te brengen.
‘Wanneer mag ik wel komen?’ vraag ik na een tijdje.
‘Morgenvroeg. Dan weten we meer. Probeer een beetje te slapen, oké?’ is het antwoord. Ik hoor hoe pap zijn best doet om zich goed te houden.
‘Ze gaat toch niet dood?’ vraag ik nog. Maar de verbinding is al verbroken. Met tranen in m'n ogen kijk ik naar de telefoon.
‘Het gaat slecht met Fenna. Ze gaan haar zo opereren,’ zeg ik tegen Chris, die me vragend aankijkt.
‘Misschien is het beter als je nu probeert te slapen. Het is een lange dag geweest,’zegt ze.
Ik knik, zeg welterusten en loop naar de logeerkamer.
Maar hoe ik ook in slaap probeer te komen, het lukt me niet. Er spoken allemaal gedachten door m'n hoofd. Gedachten dat ik liever voor Fenna had moeten zijn, dat ik niet zo snel kwaad had moeten worden en dat ik meer dingen met haar had moeten doen. Mijn kussen wordt nat van de tranen. Ik ga echt liever voor haar zijn, en veel dingen met haar doen, als ze beter is. Als ze beter wordt…
Huilend val ik in een lichte slaap.

Als ik de volgende ochtend voor de zoveelste keer wakker word, lig ik eerst een tijdje stil te denken. Wat ging gisteren alles snel. Eerst was ik nog gezellig wezen winkelen met Mark en Christine, toen lag Fenna opeens ziek op bed en moest ze snel naar het ziekenhuis, en nu weten we al dat ze een tumor heeft en is ze waarschijnlijk al geopereerd! Snel sta ik op. Ik kijk op de klok en zie dat het nog maar half acht is. Veel te vroeg dus. Nou ja, alles beter dan hier blijven wachten. Ik kleed me aan. Voorzichtig kijk ik even bij Chris, maar die slaapt nog. Ik schrijf een kort briefje waar in staat dat ik alvast naar het ziekenhuis ben. Zachtjes sla ik de deur achter me dicht, en fiets naar het ziekenhuis.

Na een half uur flink doorgetrapt te hebben, kom ik zwetend en met een rood hoofd bij het ziekenhuis aan. Voor de tweede keer in twee dagen loop ik naar de receptie.
‘Ik ben de zus van Fenna Thijssen, waar kan ik haar vinden?’ vraag ik.
‘Even zoeken…Thijssen…’ Langzaam typt het meisje de letters in.
Vandaag nog? Ongeduldig tik ik met mijn vingers op de balie.
‘Fenna Thijssen ligt op de IC afdeling, ik denk niet dat je bij haar mag.’ Maar het laatste hoor ik niet eens meer. Fenna ligt op de intensive care! Dat betekent dus dat ze haar dag en nacht in de gaten moeten houden! Snel zoek ik de IC-afdeling op. Op de lange gang zie ik pap en mam zitten. M'n moeder is bleek, met kringen en haar haar zit helemaal door de war. En pap ziet er niet veel beter uit.
‘Mam?.. Pap? Hoe is het met Fenna?’ vraag ik. Pap wijst op de stoel naast hem.
‘Kom eens naast me zitten Britt,’ zegt hij.
‘Ze hebben Fenna vannacht met spoed geopereerd. Ze hebben in haar hoofd gekeken om te kijken hoe de tumor er uit ziet. Ze hebben ook weefsel weggehaald en dat onderzoeken ze nu, om te kijken of de tumor kwaadaardig is of niet. Toen ze haar gisteren opereerden, zagen ze dat de tumor al ontzettend groot was, en hij oefent een hele grote druk op de hersenen uit. De artsen snappen ook niet dat Fenna niet heeft aangegeven dat ze pijn had. Want dat moet ze zeker gehad hebben,’zegt pap.
'Misschien was ze de laatste tijd daarom wel zo kwaad, door de pijn,' zeg ik zachtjes.
'Maar ook al is de tumor goedaardig,’gaat pap verder, ‘hij moet sowieso verwijdert worden. En dat is nou juist het probleem. De tumor ligt te diep en tussen de hersenen, zodat de chirurg er nooit bij kan,’vertelt pap. Al die tijd zit ik stil naar pap te luisteren.
‘En wat houdt dat dan in?’ vraag ik.
‘Ze kunnen de tumor niet verwijderen bij Fenna. Als ze hem verwijderen, beschadigen ze een groot deel van de hersenen. Zo’n groot deel dat het haar dood betekent,’ zegt pap.
‘En als ze niet geopereerd wordt?’vraag ik bang. Het is een tijdje stil.

Opeens barst mam, die de hele tijd nog niks gezegd heeft, in tranen uit.
‘Ze gaat dood! Er is niks meer aan te doen Britt, snap dat dan! Ze gaat gewoon hartstikke dood!’ schreeuwt mam. De mensen die door de gang lopen kijken haar verschrikt aan. Pap loopt snel op mam af, en probeert haar te kalmeren. Maar het helpt niet. Ze blijft schreeuwen. Ik kan het niet meer aanhoren en loop de afdeling af. Verblindt door mijn tranen zie ik niet waar ik heen loop. De stem van mam spookt door m'n hoofd. Ze gaat dood…dood…DOOD! Het dringt allemaal niet meer tot me door. Binnen in m'n hoofd is het een warboel. Fenna mag niet dood gaan. Dat mag echt niet. Ze heeft niets verkeerd gedaan, ze is nog zo jong, het mag gewoon niet! Snikkend loop ik verder, ik heb ondertussen geen idee meer waar ik ben. Totdat ik vanuit m'n linkerooghoek baby’s zie. Ik ben dus op de kraamafdeling. ‘Ze gaat dood’, de drie woorden spoken door m'n hoofd.
En dan wordt alles zwart voor mijn ogen.

Zal ik nog zeggen dat het supermooi is of kan je voortaan zonder?


Grim

[tiram]

Hmm... ik hou wel van lovende woorden

[tiram]

Hieronder ff het laatste leesvoer voor dit weekend! Maandag is er meer! Graag zoveel mogelijk tips! Dikke kus, marit


‘Hee, meisje, gaat het weer een beetje?’ Ik open mijn ogen en kijkt recht in twee heldere, blauwe ogen. Ik heb geen idee waar ik ben.
‘Je viel zomaar op de grond net!’ zegt de jongen.
‘Waar…waar ben ik? En wie ben jij?’vraag ik versuft. Ik kijk even goed om me heen en ik zie dat ik in een kamertje lig. Waarschijnlijk een lege kamer in het ziekenhuis.
‘Nou dan zal ik me maar even voorstellen hè,’ zegt de jongen. ‘Ik ben Alec, en ik loop stage hier. Ik was net mijn ronde aan het doen op de kraamafdeling, en toen zag ik jou op de grond liggen. Ik vond het ook zo sneu om je daar te laten liggen dus ik heb je hier maar even neergelegd.’ De jongen lachte.
‘O,’ was het enige woord wat ik uit kon brengen.
‘Ja, en nu wil ik eigenlijk wel weten wie jij bent.’ Vragend kijkt Alec me aan. Ik ben Britt, ik ben hier voor mijn lol en mijn zusje ligt hier dood te gaan, verder gaat alles helemaal oké, wil ik eigenlijk zeggen.
‘Ik ben Britt,’ zeg ik in plaats daarvan.
‘En wat brengt jou op deze zonnige dag dit ziekenhuis in?’ vraagt Alec. Zijn humor bevalt me helemaal niet. Zonder dat ik het wil begin ik opeens weer te huilen. Alec schrikt. Met horten en stoten vertel ik hem over Fenna.

‘En nu moet ik echt weer naar mijn zusje,’zeg ik als ik klaar ben met vertellen. ‘Misschien is ze wakker.’ Als ik van het bed op wil staan, houdt de hand van Alec me tegen.
‘Als je steun nodig hebt, of wat dan ook, je kan altijd naar me toekomen. Ik loop hier wel ergens rond,’ zegt hij. Ik knik dankbaar, en nog een beetje slapjes loop ik weer terug naar de IC-afdeling. Eigenlijk is het ook niet zo vreemd dat ik ben flauw gevallen. Ik heb vanaf gistermiddag nauwelijks meer iets gegeten. Maar ik hoef op dit moment ook echt niet te denken aan eten. Het enige waar ik aan kan denken is Fenna. Op de afdeling aangekomen, zie ik pap al zitten.
‘Waar is mama?’ vraag ik.
‘Die is bij Fenna. Er mag steeds één persoon bij haar,’ zegt pap.
‘Is ze wakker?’ vraag ik. Pap schudt zijn hoofd.
‘Ik was nog niet klaar met vertellen zonet Britt. Ik moest je nog zeggen dat de operatie van gisteren te zwaar was voor Fenna. Daardoor is ze in coma geraakt. Nog een operatie zou te zwaar voor haar zijn Britt, dat redt ze niet…’ Ik laat dit alles even tot me doordringen. ‘Maar om er voor te zorgen dat ze niet doodgaat, moet die tumor er toch uit?’ vraag ik.
‘Ja meisje, dat moet inderdaad. Maar de conditie van Fenna is veel te slecht, en daar komt ook nog eens bij dat de tumor op een plaats ligt waar de artsen niet goed bij kunnen. Het ziet er ontzettend slecht voor Fenna uit.’ Net als pap is uitgesproken, komt er een arts op ons af.
‘We hebben ontzettend snel het weefsel van Fenna onderzocht,’zegt de arts.
Het is een korte tijd stil.
‘Misschien wilt u even meelopen?’ zegt hij tegen pap. Als pap op wil staan, hou ik hem tegen.
‘Ik heb er net zoveel recht op om te weten wat er aan de hand is!’ zeg ik. Pap en de arts kijken elkaar even aan.
‘Kom dan maar mee,’zegt de arts.

Als we in een kamer zitten, begint de arts zijn verhaal.
‘Zoals u weet heeft Fenna een tumor. U weet ook dat die tumor erg moeilijk te verwijderen is.’ Het is een tijdje stil. Zeg nou maar gewoon waar het opstaat, denk ik bij mezelf. De arts gaat verder met praten.
Wij hebben vannacht wat weefsel van de tumor weg gehaald, en dat hebben we onderzocht.’ Het is weer even stil.
‘Het is kwaadaardig hè?’vraagt pap. Ik kijk van de arts naar pap, en weer terug. De arts knikt.
‘Het spijt me, om u dit te moeten vertellen. Omdat de tumor al zo groot is, is de kans erg groot dat de kanker zich al heeft uitgezaaid door haar hele lichaam.’ Ik voel een bonkende hoofdpijn opkomen.
‘En wat kunnen we doen om haar in leven te houden?’vraag ik zachtjes. Weer is het een tijdje stil.
‘Meneer Thijssen, het spijt me u dit te moeten zeggen, maar de kans is erg klein dat uw dochter uit haar coma ontwaakt. Fenna’s lichaam werkt nog wel, maar haar hersenen nauwelijks nog. Ik heb het al aan uw vrouw verteld, ze is erg overstuur. Misschien kunt u nu beter naar haar toe gaan.’ Pap staat op. Ik zit stil voor me uit te staren.
‘Britt, kom je mee?’ Pap kijkt me aan. De tranen staan in zijn ogen. Ook ik voel weer warme tranen langs m'n wangen glijden. Ik pak de hand van m'n vader en samen lopen we naar de kamer van Fenna.
‘Ik ga even naar mama toe,’ zegt pap als we voor de kamer van Fenna staan.
‘Je mag wel even bij Fenna kijken als je wilt.’ Pap strijkt eventjes door m'n haar. Dan loopt hij naar de kamer waar ik m'n moeder hoor huilen. Ik wou dat ik even met mam kon praten. Maar ik dring gewoon niet tot haar door. Het hele gebeuren dringt ook niet echt tot mij door. Het gaat allemaal als een soort waas aan me voorbij. Eigenlijk durf ik ook niet zo goed naar Fenna toe te gaan. Ik ben misschien wel bang voor wat ik te zien krijg. Ik heb nog nooit iemand gezien die in coma ligt.

Maar hoe bang ik ook ben, toch ga ik de kamer van Fenna in. Ze ligt aan allemaal slangetjes en er staan veel apparaten naast haar bed. Ik blijf bij de deuropening staan. Ik heb geen idee hoelang ik daar gestaan heb, totdat ik een stem achter me hoor.
‘Durf je niet naar binnen?’ Ik draai me om. Achter me staat Alec. Ik schud m'n hoofd.
‘Zal ik met je mee gaan dan?’ vraagt Alec.
‘Er mag maar één persoon tegelijk naar binnen,’ antwoord ik. Alec duwt me een stukje verder de kamer in.
‘Maar ik werk hier, dus dan mag het,’ zegt Alec met een knipoog. Langzaam loop ik naar Fenna toe. Ze heeft een verband om haar hoofd en ze ziet nog steeds erg bleek. Ze ademt zachtjes.
‘Het lijkt net of ze slaapt,’ fluister ik. De hand van Alec rust op m'n schouder.
‘Dat doet ze ook,’zegt hij, ‘alleen wat dieper dan anders. Men zegt dat comapatiënten alles horen wat er om hun heen wordt gezegd. Zeg maar iets tegen haar.’
‘Ik heb geen idee wat ik moet zeggen,’ zeg ik, terwijl ik naar Fenna blijf kijken.
‘Normaal praatte ik ook nooit echt met haar.’ Er viel een korte stilte.
‘Had ik dat maar wel gedaan,’ zeg ik met trillende stem.
‘Misschien moet je een liedje voor haar zingen, ik weet zeker dat ze dat hoort,’ zegt Alec. ‘Welk liedje vindt ze leuk?’ vraagt hij. Ik denk even na. Als Fenna in een goed humeur was, zongen ze samen wel eens mee met een cassettebandje van Fenna. Fenna zong altijd luidkeels mee met “Dikkertje Dap”, ook al verstond vaak niemand er wat van.
‘Dikkertje Dap,’zeg ik daarom. Zachtjes begon ik te zingen. Ik schaamde me eigenlijk een beetje. Maar na een paar regels begon Alec mee te zingen. Ik glimlachte, en samen zongen we Dikkertje Dap voor het bleke, kleine meisje dat zonder enige beweging in het veel te grote bed lag.

[Doodle!]

Wow..ik post hier zelden en lees hier nog minder...maar maak voor jou graag een uitzondering..geweldig verhaal..meer graag!

*lovende woorden rondschreeuwd* machtig mooi, ik kan niet wachten tot maandag !


Grim

[Roxjuh]

me want vervolgg

Het is degelijk, leuk verteld, maar toch mis ik dat ene "extraatje" dat verhaal net even iets speciaal of interessanter maakt.

[Astuanax]

Na hierheen gespamd te zijn door twee van de meest verfoeilijke personages op dit forum heb ik het helemaal gelezen, lang verhaal, heel cliché, heel tienermeisjesachtig maar het valt toch te lezen en goed te keuren!

[Millroy]

Ik verfoeilijk?
Nooit.
opvliegend, met een gothfobie.
Dat wel

[lotjesnotje]

ik vond het toen der tijd een prachtig verhaal... en dat vind ik nog steeds....

Ik verfoeilijk?
Nee, nooit. Ik ben meer een charmeur
Met perfecte oplossingen tegen Jehova getuigen en goths

Grim

[tiram]

Oke, ik zag de kans om nog ff op internet te gaan!


Opeens begint één van de apparaten, die naast het bed van Fenna staat, te piepen. Op hetzelfde moment begint Fenna hevig te schudden. Ik schrik en laat Fenna snel los.
‘Wat doet ze? Waarom doet ze zo raar? Doe iets!’ schreeuw ik tegen Alec. Eerst staat Alec een tijdje verschrikt te kijken. Dan lijkt het alsof hij weet wat er gebeurd. Snel drukt hij op de alarmknop. Er komen artsen binnen en ze gaan om Fenna staan, zodat ik niet zie wat er gebeurd. Een zuster neemt me mee naar buiten.
‘Waarom mag ik er niet bij zijn?’Ik ruk me van de zuster los. M'n ouders komen er aan lopen.
‘Wat is er aan de hand?’ vraagt pap.
‘Fenna heeft haar tweede epileptische aanval. U moet hier even wachten totdat het over is,’ zegt de zuster, en ze loopt weer naar binnen. Na een kwartiertje komen de artsen weer naar buiten.
‘De aanval is over, maar we zijn haar nog even aan het onderzoeken. Dat duurt nog wel een tijdje,’ zegt één van de artsen.
‘Gaat u in tussentijd alstublieft even iets anders doen, anders redt u het niet,’zegt de arts met een bezorgde blik op mam.
‘Laten we even gaan eten,’ zegt pap. Ik kijk op m'n horloge; het is alweer half vier ’s middags!
In de eetruimte van het ziekenhuis bestellen we alledrie een broodje. Niemand zegt wat. Er is een ongemakkelijke stilte. Als ik naar mam kijk, zie ik dat ze alweer huilt. Daar kan ik dus niet tegen en ik begin zelf ook weer.
‘Kom op meisjes, ik weet hoe moeilijk het allemaal is, maar we moeten nu proberen om er zo goed mogelijk voor Fenna te zijn,’probeert pap ons op te peppen. Ik heb moeite om m'n broodje weg te krijgen, ik heb het gevoel alsof ik er elk moment in kan stikken. Het liefst wil ik gewoon weer naar Fenna terug. Ook mam laat de helft van het broodje liggen.
‘Wanneer kunnen we weer terug naar Fenna?’vraag ik.
‘We gaan zo,’ zegt pap, ‘maar we mogen nu toch nog niet bij haar.’
Mam staat op en loopt zonder wat te zeggen weer naar de IC-afdeling. Op haar bord ligt een half opgegeten broodje.
‘Waarom praat ze niet meer met me?’ vraag ik aan pap.
‘Je moeder heeft het er echt heel erg moeilijk mee Britt, ze weet niet meer goed wat ze doen moet om Fenna te helpen, en dat is heel erg frustrerend voor haar. Haar gedachten zijn alleen bij Fenna. Wat er in haar omgeving gebeurt, vergeet ze.’ Pap staat ook op.
‘Ga je mee? Misschien zijn ze inmiddels klaar met Fenna,’ zegt hij. Ik sta op en loop achter m'n vader aan.

Als we bij de kamer van Fenna aankomen, praat de arts met mam. Als hij uitgesproken is, loopt hij naar ons toe.
‘De toestand van Fenna is hetzelfde, nog steeds kritiek. Maar nogmaals…’ De arts kijkt even naar mij.
‘Houdt u er alstublieft rekening mee dat ze niet meer wakker wordt.’ De arts aait even over m'n haar, en legt zijn hand even op de schouder van pap. Dan loopt hij verder.

Het is inmiddels avond geworden en ik begin moe te worden. Pap ziet het. ‘Misschien moet je naar huis gaan, om even te slapen.’zegt hij. Ik schud m'n hoofd.
‘Geen sprake van, ik blijf hier, bij Fenna.’ Pap zucht.
‘Je moet toch slapen Britt, ga alsjeblieft naar huis!’ Maar ik vertik het.
‘We hebben eventueel wel een kamer over hier op de afdeling,’ hoor ik ineens achter me. Het is Alec weer.
‘Daar mag je wel slapen, als je wilt?’ Ik kijk dankbaar naar Alec, en dan naar pap. Die haalt zijn schouders op.
‘Vooruit, als dat is wat je wil...’ zegt hij dan.
Die nacht slaap ik beter dan de vorige nacht. Ik ben ook ontzettend moe, en val meteen in een diepe slaap. Maar ik slaap niet lekker. Ik droom over Fenna. Over de ruzies die ik vaak met haar had, over Dikkertje Dap, en over de tumor. In de droom groeit de tumor ontzettend snel. Zo snel dat het hoofd van Fenna steeds groter wordt. Na een tijdje is het hoofd van Fenna zo groot dat het lijkt te ontploffen.
‘NEE!’ schreeuw ik. Zwetend en huilend word ik wakker. De rest van de nacht lig ik te woelen in m'n bed.

De volgende ochtend word ik met een flinke hoofdpijn wakker. Ik draai me nog eventjes om, ik voel me echt niet lekker. Na een kwartiertje hoor ik de kamerdeur opengaan. ‘Slaap je nog?’ Ik draai me om. In de deuropening staat Alec. In zijn handen heeft hij een dienblad.
‘Nu niet meer,’zeg ik, en ik ga recht op zitten. De hoofdpijn is al een beetje verminderd.
‘Is dat voor mij?’vraag ik. Alec knikt. Hij zet het dienblad naast het bed. Er staat sinaasappelsap op, een croissant, en een gekookt ei. Ook ligt er een roos op. Er zit een kaartje aan.

Ik wens je veel sterkte in deze tijd, en je weet het: ik ben er voor je. Je hebt er een vriend bij. Liefs, Alec.

Ik krijg weer tranen in m'n ogen.
‘Wat lief Alec, dank je wel,’zeg ik. Alec gaat naast me op het bed zitten.
‘Ik meen wat er opstaat Britt.’ Alec slaat een arm om me heen, en houdt me stevig vast. Voor een klein moment voel ik me veilig. Bij Alec voel ik me vertrouwd.
‘Sorry, maar ik moet verder gaan met mijn ronde,’zegt Alec. ‘Eet smakelijk.’ Alec staat op en wil de kamer uit lopen.
‘Alec?’ Ik wacht een tijdje. ‘Bedankt…voor alles.’ Alec glimlacht even en loopt dan de kamer uit.

Als ik me heb aangekleed, ga ik even bij Fenna kijken. Als ik haar kamer wil binnenlopen, zie ik dat m'n ouders al bij Fenna zijn. Als ik terug wil gaan om op de gang te wachten, roept pap me binnen.
‘Kom er maar even bijzitten Britt,’zegt hij. Ik ga naast mam zitten, en leg m'n hand op die van haar. Mam trekt haar hand weg, en pakt de hand van Fenna. Ik begrijp er niks van, waarom doet ze nou zo raar? Ik kijk naar pap, maar hij heeft het niet gezien. Zijn blik is de hele tijd op Fenna gericht. Misschien moet ik me ook niet zo aanstellen. Fenna ligt hier doodziek en ik vraag hier een beetje om aandacht. Ik kan beter straks terugkomen.
‘Ik ga even een blokje om,’ zeg ik daarom. Pap knikt, en van mam krijg ik geen reactie.
Ik besluit om maar een rondje door het ziekenhuis te gaan lopen. Terwijl ik loop, probeer ik al m'n gedachten op een rijtje te zetten. Ik kan, en wil nog steeds niet geloven dat Fenna het niet haalt. Ik kan me geen leven voorstellen zonder Fenna. Ik wil het me ook niet voor kunnen stellen. Fenna mag niet dood. Het mag gewoon niet...

Na een half uurtje rond gelopen te hebben, loop ik weer terug naar de afdeling. Ik kijk in Fenna’s kamer. M'n ouders zijn weg, dus ik loop naar binnen. Behalve de zachte geluiden van de apparaten is het stil in de kamer. Ik kijk even om me heen. Wat is het hier ongezellig. Behalve een paar knuffels en een paar kaartjes is de kamer wit. Ik kijk naar buiten. De kamer kijkt uit op de parkeerplaats van het ziekenhuis. Er lopen mensen heen en weer, met bloemen en cadeautjes. Zouden die mensen zich ook zo rot voelen als ik me nu voel?
Ik ga naast het bed zitten. Voorzichtig pak ik de hand van Fenna. Zachtjes streel ik haar hand, en aai door Fenna’s haar. Ik sluit mijn ogen en laat mijn gedachten de vrije loop.
Ik weet niet hoelang ik daar gezeten heb, als ik voel dat er licht in m'n hand geknepen wordt. Ik kijk op en ziet dat Fenna haar ogen open heeft. Ze is wakker! Fenna kijkt me aan, en ik durf me niet te bewegen. Ik zie dat Fenna iets probeert te zeggen. Ik buig me dichter naar haar toe.
‘Britt….lief…’ Met moeite kan ik het verstaan.
Dan begint opeens één van de apparaten te piepen. Ik schrik en kijk naar Fenna. Haar ogen zijn gesloten. Het enige wat ik nog hoor is een lange, hoge pieptoon…

[Astuanax]

goed vervolg!

lotjesnotje schreef op 26-06-2004 @ 00:05 :
ik vond het toen der tijd een prachtig verhaal... en dat vind ik nog steeds....

Precies...ik snap het nut van het opnieuw in stukjes posten eerlijk gezegd ook niet zo...
't is lang en ikzelf ga het niet opnieuw lezen om commentaar te geven.

[tiram]

Leonoor schreef op 26-06-2004 @ 09:43 :
Precies...ik snap het nut van het opnieuw in stukjes posten eerlijk gezegd ook niet zo...
't is lang en ikzelf ga het niet opnieuw lezen om commentaar te geven.

Onder de titel 'afscheid' kreeg ik niet veel reacties. Nu kan ik dat topic wel weer ophogen, maar ik wist niet hoe ik de titel moest (kon?) veranderen. Verder heb ik nog een paar dingen verbeterd of veranderd. Ik zag ook dat er veel 'nieuwe' mensen bij Letteren waren, dus toen dacht ik, dan post ik mijn verbeterde versie nog es.
Dus vandaar...ik zeg ook niet dat je het opnieuw moet lezen als je het al een keer gelezen hebt...

Marit

[Nienna*]

Toentertijd heb ik het gelezen en nog steeds vind ik het mooi. Wel vroeg ik me af: kan iemand in een coma nog iets zeggen en meteen daarna overlijden?
Alles kan natuurlijk, maar het leek me nogal onlogisch?
Verder: Keep up the good work!
xxx Silla

[Millroy]

Silla schreef op 26-06-2004 @ 20:38 :
Toentertijd heb ik het gelezen en nog steeds vind ik het mooi. Wel vroeg ik me af: kan iemand in een coma nog iets zeggen en meteen daarna overlijden?
Alles kan natuurlijk, maar het leek me nogal onlogisch?
Verder: Keep up the good work!
xxx Silla

Dat kan. Waarschijnlijk niet echt woorden eerder:
Reeuuuuhhhhhhh...
Ofzo.

[Nienna*]

Maar Fenna zegt toch heel duidelijk: Britt...lief...?
Hm, Millroy zal het weten

[tiram]

Even sta ik als bevroren te kijken. Wat gebeurt er? Op hetzelfde moment komen er verschillende artsen de kamer binnen. Ze praten allemaal door elkaar. Eén arts begint Fenna te reanimeren. Het lijkt niet op te houden. Dan word ik de kamer uitgebracht. Ik stribbel tegen, maar het helpt niet.
‘Laat me los! Ik wil erbij blijven, laat me los!’ schreeuw ik woedend. Ik wil bij Fenna blijven! Tranen stromen over m'n wangen. Ik word op een stoel in de gang gezet. Huilend sta ik weer op, maar ik word tegengehouden door twee sterke armen. Het is Alec. ‘Rustig Britt, je kan nu niks voor haar doen. Je moet echt hier blijven, want anders loop je de artsen in de weg, dat wil je toch ook niet?’ zegt Alec. Ik voel dat ik wat rustiger word. Wat gebeurt er toch allemaal? Dan zie ik m'n ouders. Ik omhels mam, maar ze duwt me van zich af. Ze loopt naar Fenna’s kamer, maar ook zij wordt tegengehouden. Ze begint te schreeuwen.
‘Laat me er langs, verdomme laat me er langs! Ik ben haar moeder!’ Maar het helpt niet. Pap pakt mama bij haar hand en zet haar op een stoel. Ik zit stil op een stoel voor me uit te kijken. Minuten lijken uren te duren. Ik voel dat ik zit te trillen. Alec merkt het ook, hij slaat een arm om me heen en houdt me stevig vast. Ik kan niet meer normaal denken, allerlei gedachten spoken door m'n hoofd.
‘Ze was wakker,’zeg ik. Alec kijkt me aan.
‘Wat zeg je nou?’
‘Fenna was net wakker. Ze kneep in mijn hand en had haar ogen open,' herhaal ik.
Net als Alec iets wil zeggen komen de artsen uit Fenna’s kamer lopen. Opeens is het ontzettend stil op de gang. Iedereen kijkt naar de artsen en wacht op de woorden die de arts elk moment kan gaan zeggen.

Ik kijk vol afwachting naar de arts. Die kijkt naar pap en mam. Hij schudt zijn hoofd. Meteen barst mam in tranen uit, en begint hard te huilen. Ook pap begint te snikken. Ik staar naar de arts. Wat bedoelt hij nou? Hij heeft toch nog niks gezegd? Ik begrijp er niets van. Ik kijk naar Alec. Ook bij hem staan de tranen in zijn ogen. De arts begint te praten.
‘Fenna heeft waarschijnlijk een hartstilstand gehad. Haar lichaam kon de tumor niet meer aan, en heeft het opgegeven,’ zegt hij. Nog steeds besef ik het niet.
‘Ze was net nog bij kennis,’zeg ik zachtjes.
‘Ze had haar ogen open en kneep in m’n hand. Ze zei zelfs nog dat ze me lief vond!’
‘Het spijt me,’ zegt de arts. ‘We hebben er alles aan gedaan om te proberen haar hart weer aan het kloppen te krijgen. Het is niet gelukt. Het spijt me ontzettend.’ De arts legt een hand op m'n schouder.
‘NEE!’ schreeuw ik, ‘Ze is niet dood! Dat kan helemaal niet!'
Ik duw de hand van de arts weg en ren de gang uit.
‘Britt! Wacht!’ roept Alec. Maar ik ben al weg.

Ik wil hier weg, ik wil het ziekenhuis uit. Ik ren door alle gangen heen. Ik zie nauwelijks nog iets door alle tranen. Ik bots tegen mensen op, maar ik merk het nauwelijks. Zo hard als ik kan ren ik het ziekenhuis uit. Ik blijf rennen, ik heb geen idee waar heen. M'n hoofd is leeg, er zitten geen gedachten meer in. Steeds maar blijf ik rennen, ik streek straten over, zonder uit te kijken. Ik hoor getoeter van auto's, geschreeuw van mensen, maar alles gaat langs me heen. Opeens sta ik voor het huis van Chris. Voordat ik aan kan bellen, doet Monique de deur al open.
‘Britt, meisje! Wat is er aan de hand!’ roept Monique verschrikt.
‘Fenna…dood…’ snik ik. Monique neemt me mee naar binnen. Ze zet me op de bank, terwijl Chris me een glas water geeft. Het voelt alsof ik niet meer kan huilen, mijn tranen zijn op. Chris en Monique kijken me aan, benieuwd naar wat ik ga zeggen. Maar ik zeg niks, ik krijg geen woorden meer uit m'n mond. Er is maar een ding waar ik aan kan denken: Fenna, m'n kleine zusje, is er niet meer. En ze komt nooit meer terug.

Nadat ik een tijd lang zonder iets te zeggen op de bank heb gezeten, vraagt Chris voorzichtig wat er nou precies gebeurd is.
‘Ik..ik was bij Fenna. Toen kneep ze in mijn hand en ze had haar ogen open. Ze zei dat ze me lief vond…’ Ik onderdruk een snik, en probeer verder te praten.
‘Toen begon één van de apparaten op eens te piepen, en voordat ik het wist waren ze Fenna aan het reanimeren.’ In de kamer is het doodstil. Dan begint ook Christine te snikken.
‘Fenna is dood,’zeg ik na een tijdje. Dan sta ik op en loop zonder nog wat te zeggen het huis uit.

[Astuanax]

allemaal artsen de kamer binnen. Ze praten allemaal door elkaar.

die twee keer allemaal vind ik wat minder, voor de rest weer een mooi vervolg op een mooi verhaal

Astuanax schreef op 27-06-2004 @ 23:21 :
allemaal artsen de kamer binnen. Ze praten allemaal door elkaar.

die twee keer allemaal vind ik wat minder, voor de rest weer een mooi vervolg op een mooi verhaal

Copy that Red Leader!

Grim

[tiram]

Zo beter?

[Astuanax]

tiram schreef op 28-06-2004 @ 10:24 :
Zo beter?

Veel beter.

Ik heb gesproken.

[tiram]

*uch*

[tiram]

Het is laat en donker buiten. Het is een heel eind lopen naar het ziekenhuis, maar het maakt me allemaal niks meer uit. Ik loop…en loop…ik kijk om me heen, zonder wat te zien. Rond elf uur ’s avonds kom ik bij het ziekenhuis terug.
‘Britt, eindelijk, daar ben je. Ik heb me zo ongerust gemaakt!’roept pap als hij me ziet. Hij ziet er ontzettend slecht uit. Hij omhelst me en geeft me een kus op m'n voorhoofd.
‘Waar is mama?’vraag ik.
‘Die is bij Fenna. Als je wil, mag je zo ook bij haar kijken,’zegt pap. Ik schud m'n hoofd. Dan zie ik Alec. Zodra ik hem zie, begint ik weer te huilen. Dat wil ik helemaal niet! Alec loopt op me af en omhelst me. Ik hou me echt niet meer goed, en ik blijf een tijd lang huilen. Het maakt me allemaal niks meer uit.
‘Misschien kun je beter gaan slapen Britt,’zegt Alec als ik weer een beetje tot rust ben gekomen.
‘Ik kan toch niet slapen, papa en mama blijven hier in het ziekenhuis, ik wil bij ze blijven.’ antwoord ik zachtjes. Alec gaat zitten en wijst op de stoel naast hem.
‘Kom dan in ieder geval even bij me zitten,’zegt hij. Ik ga naast hem zitten en leg m'n hoofd op zijn schouder. Na een tijdje valt ik in een onrustige slaap.



Als ik die ochtend wakker word, lig ik op een bed. Ik heb geen idee hoe ik daar terecht ben gekomen, maar waarschijnlijk heeft Alec me daar neergelegd. Dan herinner ik me alles weer. Ik kleed me aan en loop de gang van het ziekenhuis op. Ik zie Alec, die bezig is met zijn ronde. Zodra Alec me ziet loopt hij op me af.
‘Hee meisje, hoe voel je je nou?’vraagt hij. Ik haal m'n schouders op.
‘Ik weet niet wat ik voel,’zeg ik. ‘Eigenlijk voel ik helemaal niets...’

Ik zit geloof ik in een soort van roes. De dag gaat voorbij zonder dat ik het door heb. Er komen veel mensen langs in het ziekenhuis. M'n oma. En m'n andere opa & oma. Chris, Mark en Monique. Verder nog allemaal mensen die ik nauwelijks ken. Iedereen huilt, en praat. Ze proberen allemaal mam zoveel mogelijk te troosten. Die heeft de hele dag nog niks anders gedaan dan huilen.
Ik merk het allemaal nauwelijks. Ik zit op een stoel. Ik hoor niks, zeg niks, en eet niks. Als Christine met me probeert te praten, reageer ik nauwelijks. Ik knik maar een beetje. Ik ben bang dat als ik begin te praten, ik weer begin te huilen. Ik vind dat ik me sterk moet houden tegenover pap en mam. Ze hebben het al zo moeilijk, als ze dan ook nog voor mij moeten zorgen, wordt het helemaal teveel voor ze. Daarom probeer ik me goed te houden. Rond vijf uur komt Alec weer langs. Hij duwt een broodje in m'n handen.
‘Dit moet je even opeten Britt, kom op,’ zegt hij dwingend. Met lange tanden en ontzettend langzaam kauw ik het broodje op. Alec gaat naast me zitten.
‘Je bent nog niet bij Fenna geweest, of wel?’ vraagt hij. Ik schud m'n hoofd.
‘Als je wil, kunnen we er vanavond samen even heen gaan. Ik dwing je tot niets hoor, als je het niet wil moet je het zeggen,’ zegt Alec.
‘Graag Alec, ik wil graag even naar haar toe,’zeg ik, en ik probeer te glimlachen. Een glimlach die meer lijkt op een stuiptrekking. Alec geeft me een kus op m'n wang.
‘Ik ben trots op je,’zegt hij. Ik kijk hem verbaast aan.
‘Waarom?’ vraag ik.
‘Gewoon, ik ben gewoon trots op je…’ zegt Alec met een echte glimlach.

[Lucky Duck]

Goed verhaal, al zitten er af en toe wat vreemde dingen in.

Voorbeeld: '...terwijl Alec me stevig aankruipt.' Dat klopt niet echt

En wat ik inhoudelijk niet snap; wat doen ze nu nog in het ziekenhuis? Er is toch best een tijd verstreken sinds het overlijden van Fenna, toch? En vooral: als ze overleden is komt de familie niet naar het ziekenhuis...

[Nijn*]

Toen ik hem eerst las, vond ik hem al leuk, en nu nog steeds

Lucky Duck schreef op 28-06-2004 @ 15:51 :
En vooral: als ze overleden is komt de familie niet naar het ziekenhuis...

Je bedoeld dat dat in het echt niet zou gebeuren? Volgens mij wel, hoor...directe familie zeker. De keren dat ik iets soortgelijks mee heb gemaakt iig wel.

[Roxjuh]

me is hoping dat Brit iets met Alec krijgt, of is hij te oud of zow..? sorriej dan hebbik daar overheen gelzen

spiet mie

Dan herinner ik me alles weer. Ik kleed me aan en loop de gang van het ziekenhuis op

dus Alec heeft haar uitgekleed?

verder mooi stukje

Grim

[Lucky Duck]

Leonoor schreef op 28-06-2004 @ 16:06 :
Je bedoeld dat dat in het echt niet zou gebeuren? Volgens mij wel, hoor...directe familie zeker. De keren dat ik iets soortgelijks mee heb gemaakt iig wel.

De meeste ziekenhuizen proberen dat een beetje te voorkomen; het wordt zo chaotisch als iedereen daar langskomt, terwijl ze er toch niets kunnen. Tenzij in dit geval Fenna al in de aula ligt en ze daarheen gaan, maar dat staat er iig niet...

Er komen veel mensen langs in het ziekenhuis. M'n oma. En m'n andere opa & oma. Chris, Mark en Monique. Verder nog allemaal mensen die ik nauwelijks ken.

Dat zijn al minstens zes mensen. En 'allemaal mensen' klinkt toch alsof het er ook wel behoorlijk wat zijn.

Oh, en stiekem heb ik op de site die ergens eerder in het topic staat het hele verhaal al uitgelezen. Kon gewoon niet wachten om te weten hoe het af zou lopen

Spoiler

Alleen wel erg jammer dat het ineens zo snel gaat. Het lijkt een beetje te simpel te gaan zoals haar moeder uit de shock komt. Je beschrijft best goed hoe het gaat enzo, maar dan *ineens* is ze er gewoon uit en beseft ze zich wat ze gedaan heeft. Nou weet ik niet zeker hoe dat in het echt gaat, maar het was mooier geweest als dat een wat langer en uitgebreider proces was geweest. Nu vind ik het een beetje zo'n 'ik wil niet meer schrijven en maak het nog even snel af'- einde. Maar dat vind ik. En wie ben ik