Omdat je een mongool bent...

[tiram]

Een tijd geleden heb ik in een tijdschrift gestaan (oké oké, in de fancy...) met dit verhaal. Ik wilde het toch even met jullie delen


Mijn zusje Astrid is vijftien jaar oud, en verstandelijk gehandicapt. Ze heeft het niveau van een kind van vier. Ze spreekt erg slecht, en ziet er anders uit dan andere meisjes van haar leeftijd. Ze vindt dezelfde dingen leuk als kinderen van vier. Ze luistert dus naar K3, kijkt naar Bob de Bouwer en Samson & Gert en ze blijft waarschijnlijk haar hele leven in Sinterklaas geloven.
Ze zit op een speciale school, in de groep waarin zij zit, heeft ze het laagste niveau. Ze kan enkele eenvoudige woordjes herkennen en opschrijven. Ook kan ze sinds kort sommetjes maken onder de 10.

Mijn zusje heeft vrij veel aandacht nodig, ze heeft overal hulp bij nodig; bij opstaan, bij wassen, bij aankleden, naar de wc gaan (ze is ’s nachts niet zindelijk). Ze is dus erg afhankelijk. Daarom krijg ik minder aandacht. Dat vind ik niet erg en dat begrijp ik ook, het is logisch.

Ik zou graag een grote broer of zus willen hebben. Iemand met wie ik kan praten, problemen mee kan bespreken, samen de stad mee in kan gaan, dat soort dingen. Dat mis ik wel heel erg, maar ik krijg er natuurlijk ook heel veel voor terug. Ze mist me bijvoorbeeld ontzettend als ik een paar dagen weg ben, en ze ziet me echt als haar “grote zus”. Dat voelt toch goed.

Soms zijn er natuurlijk ook momenten dat ik het vervelend vind om een verstandelijk gehandicapt zusje te hebben. Als ik bijvoorbeeld vrienden mee naar huis neem, mensen weten niet goed hoe ze met haar om moeten gaan. Toch schaam ik me helemaal niet voor haar.

Zelf heeft ze wel door dat ze anders is dan andere kinderen. En andere mensen hebben dat natuurlijk ook door: ze ziet er anders uit, ze kwijlt soms. Ik zie mensen dan altijd kijken, bijvoorbeeld als we op vakantie zijn. Mensen kennen haar dan niet, en weten dus niet meteen dat ze gehandicapt is. Als Astrid dan bijvoorbeeld in de speeltuin zit, zie je andere kinderen echt kijken: “ Wat doet zo’n groot kind nou in de speeltuin?” Van kinderen begrijp ik dat op zich wel, maar ik kan er echt niet tegen als jongeren of volwassenen haar zitten te bekijken alsof ze een of andere attractie is, en haar uitlachen, of nadoen. Ze heeft echt wel door dat ze dan belachelijk wordt gemaakt, en dan wordt ze kwaad zodat die mensen alleen nog maar harder gaan lachen.

Mensen noemen haar ook heel vaak een “mongool”, terwijl ze dat helemaal niet is. Ze heeft te weinig hersenweefsel, en daarom is ze verstandelijk gehandicapt.
Laatst fietste ik naar school, en als ik langs school fiets kom langs een school voor moeilijk lerende kinderen. Er fietsten een paar jongens voor mij en die begonnen opmerkingen te maken tegen een paar kinderen van die school. Eentje reageerde met “Waarom zeg je dat?”
“Omdat je een mongool bent…” was het antwoord. Daar kan ik zo kwaad om worden! Ten eerste: waarom scheld je iemand uit, omdat hij minder is dan jij? Wat bereik je daar mee? Het is toch niet leuk om iemand te kwetsen? En dat doe je, mijn zusje komt soms huilend thuis, want dan hebben ze haar een “kleine baby” genoemd, of ze hebben haar weer nagedaan.
En ten tweede: Waarom moet je iemand uitschelden voor mongool? Mensen die het Syndroom van Down hebben, zijn geweldige leuke mensen! Bijna altijd vrolijk en ontzettend lief!

Ik weet eigenlijk niet precies waarom ik dit verhaal schrijf, misschien voor mijn zusje, of misschien voor mensen die ook een verstandelijk gehandicapt persoon in hun omgeving hebben en dit herkennen. Of misschien nog wel het meeste voor de mensen die zich door dit verhaal aangesproken voelen. Ik zou gewoon zo graag willen dat mensen normaal met elkaar om kunnen gaan. Dat mensen elkaar respecteren. Dat zou heel wat ellende besparen…


Marit

[Nijn*]

Hej...het zou best eens kunnen dat ik dat idd in de Fancy heb gelezen, iig komt het me wel bekend voor...maar dat kan ook door je verhaal over Fenna komen..Goed iig dat je dat in de Fancy habt gezet, hopelijk gaan mensen er meer over na denken, voor ze iemand zomaar uitschelden, zonder diegene te kennen..

Nijn*

Ik heb het ook gelezen ja.. mooi

Jupjup, mensen met het Syndroom van Down zijn zeer leuke mensen. Ik gooide krantjes in een wijk waar ook veel (zeker 40%) van de huizen bevolkt was met mensen die het Syndroom van Down hebben. Daar stonden ze altijd voor de deur te wachten tot ik aankwam met een pakketje folders heerlijke tijd was dat. Zo kwam ik overigens ook van mijn extra folders af

Grim

Ik ken een klein jochie met het syndroom van Down, en die is vrij 'normaal'. En lief. Maar dat zijn ze vaak wel.

[Charlottetje]

wat schoonheidsfoutjes in zinnen enzo (geen spelling of grammatica, maar meer de formulering, zeg maar) maar prima verhaal/artikel, hoe je het noemen wilt.
toch maar hopen dat het in elk geval op een paar mensen effect zal hebben.

Charlotte

[xineof]

Ik sluit me aan bij Charlottetje wat betreft de schoonheidsfoutjes enzo, maar verder vind ik het erg sterk geschreven. Mooie indeling van je verhaal; op deze manier laat je de lezer meerdere kanten zien van het onderwerp, waardoor het een nog grotere impact heeft op de lezer. En inderdaad; hopen dat door dit soort verhalen wat meer mensen hun ogen openen.

[SiemdeCyper]

Knap dat je het zo hebt kunnen opschrijven! Het zal vast wel een soort opluchting voor je geweest zijn om dit kwijt te kunnen.

Jammer dat je zusje het niet kan lezen, ze zou het vast geweldig gevonden hebben dat je over haar schrijft .

Succes met alles

[guess what]

Ik herken een heleboel in dit verhaal, mijn broertje is ook verstandelijk gehandicapt, maar ook geestelijk. Ik herken de blikken van mensen die hun lach niet in kunnen houden, het nawijzen en het nakijken, van helaas meer volwassenen dan kleine kinderen. Kinderen die het niet begrijpen vroegen het soms, want hoe kan het dat hij anders is dan hen? Maar volwassenen moeten met hun botte kop toch in kunnen zien dat niet iedereen een goed stel hersenen heeft. Al twijfel ik vaak aan die van hen.
Ja, die kinderen vroegen het soms. Vroegen dat vroeger. Mijn broertje Thomas is overleden aan zijn ziekte, ruim 4 jaar geleden. Ik vind het heel erg goed dat je dit soort dingen schrijft, want sommige mensen moeten die oogkleppen eens af doen en zien hoe de wereld in elkaar zit.
Ik liep met Thomas vaak door een parkje, hier in de buurt. Hij in zn stoel, ik hem voortduwende. Vaak kwamen we langs een groepje jongens van een jaar of twintig. Nadat Thomas was overleden liep ik er wel eens alleen. Een keer zaten die jongens er weer, ze schreeuwden 'hey heb je die mongool een keer thuisgelaten?!', ik dacht ik zeg niets, want waarom zou ik. Toen ze op me af liepen en de vraag nog een keer stelde dacht ik, waarom zouden ze de keiharde waarheid niet mogen horen? Ik riep 'nee, ik heb hem vorige week achter moeten laten op het kerkhof, hij is overleden'. Ik heb zo'n groepje 'stoere jongens' nog nooit zo wit zien worden, ze draaiden om en liepen razendsnel weg. Ik denk dat zij zich wel vaker bedenken voordat ze nog van die beledigende dingen schreeuwen.

Sorry voor mn lange verhaal, ik wil je geen reacties ontnemen op jouw goeie stuk, maar ik wou alleen laten zien dat het echt nodig is dat daar wat aan gedaan wordt.

[(PiTT)]

guess what schreef op 13-07-2004 @ 15:07 :
Ik herken een heleboel in dit verhaal, mijn broertje is ook verstandelijk gehandicapt, maar ook geestelijk. Ik herken de blikken van mensen die hun lach niet in kunnen houden, het nawijzen en het nakijken, van helaas meer volwassenen dan kleine kinderen. Kinderen die het niet begrijpen vroegen het soms, want hoe kan het dat hij anders is dan hen? Maar volwassenen moeten met hun botte kop toch in kunnen zien dat niet iedereen een goed stel hersenen heeft. Al twijfel ik vaak aan die van hen.
Ja, die kinderen vroegen het soms. Vroegen dat vroeger. Mijn broertje Thomas is overleden aan zijn ziekte, ruim 4 jaar geleden. Ik vind het heel erg goed dat je dit soort dingen schrijft, want sommige mensen moeten die oogkleppen eens af doen en zien hoe de wereld in elkaar zit.
Ik liep met Thomas vaak door een parkje, hier in de buurt. Hij in zn stoel, ik hem voortduwende. Vaak kwamen we langs een groepje jongens van een jaar of twintig. Nadat Thomas was overleden liep ik er wel eens alleen. Een keer zaten die jongens er weer, ze schreeuwden 'hey heb je die mongool een keer thuisgelaten?!', ik dacht ik zeg niets, want waarom zou ik. Toen ze op me af liepen en de vraag nog een keer stelde dacht ik, waarom zouden ze de keiharde waarheid niet mogen horen? Ik riep 'nee, ik heb hem vorige week achter moeten laten op het kerkhof, hij is overleden'. Ik heb zo'n groepje 'stoere jongens' nog nooit zo wit zien worden, ze draaiden om en liepen razendsnel weg. Ik denk dat zij zich wel vaker bedenken voordat ze nog van die beledigende dingen schreeuwen.

Sorry voor mn lange verhaal, ik wil je geen reacties ontnemen op jouw goeie stuk, maar ik wou alleen laten zien dat het echt nodig is dat daar wat aan gedaan wordt.

wow... heftig.

[tiram]

guess what schreef op 13-07-2004 @ 15:07 :
Ik herken een heleboel in dit verhaal, mijn broertje is ook verstandelijk gehandicapt, maar ook geestelijk. Ik herken de blikken van mensen die hun lach niet in kunnen houden, het nawijzen en het nakijken, van helaas meer volwassenen dan kleine kinderen. Kinderen die het niet begrijpen vroegen het soms, want hoe kan het dat hij anders is dan hen? Maar volwassenen moeten met hun botte kop toch in kunnen zien dat niet iedereen een goed stel hersenen heeft. Al twijfel ik vaak aan die van hen.
Ja, die kinderen vroegen het soms. Vroegen dat vroeger. Mijn broertje Thomas is overleden aan zijn ziekte, ruim 4 jaar geleden. Ik vind het heel erg goed dat je dit soort dingen schrijft, want sommige mensen moeten die oogkleppen eens af doen en zien hoe de wereld in elkaar zit.
Ik liep met Thomas vaak door een parkje, hier in de buurt. Hij in zn stoel, ik hem voortduwende. Vaak kwamen we langs een groepje jongens van een jaar of twintig. Nadat Thomas was overleden liep ik er wel eens alleen. Een keer zaten die jongens er weer, ze schreeuwden 'hey heb je die mongool een keer thuisgelaten?!', ik dacht ik zeg niets, want waarom zou ik. Toen ze op me af liepen en de vraag nog een keer stelde dacht ik, waarom zouden ze de keiharde waarheid niet mogen horen? Ik riep 'nee, ik heb hem vorige week achter moeten laten op het kerkhof, hij is overleden'. Ik heb zo'n groepje 'stoere jongens' nog nooit zo wit zien worden, ze draaiden om en liepen razendsnel weg. Ik denk dat zij zich wel vaker bedenken voordat ze nog van die beledigende dingen schreeuwen.

Sorry voor mn lange verhaal, ik wil je geen reacties ontnemen op jouw goeie stuk, maar ik wou alleen laten zien dat het echt nodig is dat daar wat aan gedaan wordt.

Jeetje, dat is niet niks zeg. Ik vind het ook goed van jou dat je dat hier verteld, en ik vind het al helemaal knap dat je dat tegen die jongens hebben gezegd. Ik kan er echt niet bij dat mensen zoiets kunnen zeggen. Bedankt voor je reactie. Je mag me trouwens altijd toevoegen op msn.

Liefs, marit

[Millroy]

Wat ben jij lief Marit.
Wat ben jij dapper Guess What.
Wat ben ik melig, Millroy.

Dit meen ik, geen sarcasme nu.

[Tiño]

kut hoor allemaal , maar ik denk wel dat mensen,het woord ''mongool'' er zomaar uitflappen en lang niet altijd bedoelen wat jij ervan denkt...maartoch vind ik het rot voor jullie allebei,sterkte.

[tiram]

Eigenlijk hoef je me geen sterkte te wensen. Ja het klinkt een beetje bot maar zo bedoel ik dat niet. Wat ik bedoel, ik hou van mn zusje en vind het prima hoe ze is, ik weet ook niet beter. Het enige wat me dwars zat/zit, is hoe sommige mensen er mee omgaan.
En natuurlijk, ik neem het woord 'mongool' ook echt niet altijd serieus op hoor. Als we aan het auwehoeren zijn valt dat woord ook wel eens. Maar als het in een situatie is waar het niet 'hoort' dan vind ik het erg.

Beetje vaag verhaal allemaal maar ik ben vrij wakkerloos...

[guess what]

Ik bedoel het ook niet meelijwekkend, ik wil juist laten zien dat men hier beter over na moet denken omdat het zo kwetsend kan zijn voor de familieleden etc.
verder toch bedankt allemaal, en marit ik voeg je toe

[guess what]

als ik je emailadres zou hebben

[tiram]

ik heb jou al toegevoegd!

[Millroy]

Ik ben stiekum op je site geweest (Ja, stiekum, niet stiekem.)

[Poos-and-bootS]

Dit verhaal komt me wel heeel erg bekent voor... Kan haast geen toeval zijn ofwel?

tiram schreef op 05-07-2004 @ 12:05 :
Een tijd geleden heb ik in een tijdschrift gestaan (oké oké, in de fancy...) met dit verhaal. Ik wilde het toch even met jullie delen
Marit

Lijkt me duidelijk