Stukje

[oeski]

Een stukje, net getypt. Gewoon om te weten wat men ervan vindt.

Ze wilde beheerst zijn. En volkomen duidelijk.
‘Ga weg!’ schreeuwde ze en gooide een kussen naar zijn hoofd. Oké, het beheerste gedeelte mocht vergeten worden. Dat hij ging was echter niet de bedoeling. Duidelijkheid was niet haar sterkste kant.
‘Waarom ga je nou?’ zei ze terwijl ze uit bed kroop en voor hem op de grond zakte.
Hij keek naar haar alsof ze net uit een vuilnisbelt was gekropen. Ze begon zacht te snikken en pakte zijn linkerbeen vast. ‘Zie je dan niet dat ik je nodig heb?’
Hij schudde met zijn been, maar haar greep werd alleen maar vaster. Hij wankelde en viel op bed. Het snikken stopte en maakte plaats voor een lach. Een harde schelle lach.
Zijn ogen doorboordden de hare.
‘Ja,’ zei ze. ‘wat wil je nu? Ik mag niet lachen, noch huilen.’
Ze kroop bovenop hem.
‘Ga weg!’ schreeuwde hij. Een kussen kwam haar kant op en raakte haar gezicht. Ze schrok van zijn plotselinge uitbarsting. Ze rolde zich van hem af en ging het bed uit.
‘Waarom ga je nou?’ zei hij en kroop naar de rand van het bed. Hij liet zich op de grond zakken en zakte pal voor haar neer.
Ze keek op hem neer. Wat dacht hij nou?
Hij pakte haar rechterbeen. ‘Zie je dan niet dat ik je nodig heb?’ Zijn stem klonk onvast.
Ze probeerde zich los te rukken uit zijn greep, maar viel weer terug op het bed.
Zijn klaterlach vulde de kamer.
In zijn ogen zag ze zichzelf gereflecteerd.
‘Ja,’ zei hij. ‘Wat wil je nu? Ik mag niet lachen, noch huilen.’ Hij kroop bovenop haar.
De kussens waren op.

[Charlottetje]

wel grappig en leuk, maar ik vind het toch net iets te veel een 'letterlijke' herhaling, waardoor je na de eerste twee zinnen van de herhaling de rest al niet meer zou hoeven lezen. maar die laatste zin was oke hoor!

Charlotte

[*Burning water*]

Ja, wel leuk. Maar ik snap niet helemaal wat ze nu wil. Dat is een beetje tegenstrijdig met dat ze duidelijk wil zijn, toch?

[Charlottetje]

ze spelen een spel en dat heeft oeski leuk op willen schrijven, zeg maar, denk ik

Charlotte

[oeski]

Tja, spel, misschien.
Nieuw stukje, ook net getypt.

‘En daarom,’ schreeuwde de man op de kartonnen doos, ‘doen wij onze horloges af en zetten we alle klokken die wij tegenkomen stil!’ De menigte joelde, horloges vlogen door de lucht.
Toen de directeur de volgende morgen bij het fabrieksterrein aankwam was het er leeg. Het verbaasde hem, tot nu toe hadden er altijd al mensen staan te wachten. Hij keek op zijn horloge, erg vroeg was hij niet. Nou ja, kan gebeuren, dacht hij bij zichzelf, al voelde hij zich niet helemaal op zijn gemak. Hij parkeerde zijn auto en liep naar het gebouw. Zíjn gebouw. De grootste matrassenfabriek van heel Europa.
Normaliter maakte hij een grapje als hij de deuren opende, om het ijs een beetje te breken. Een prettige atmosfeer tussen werkgever en werknemer doet wonderen. Dat er niemand ooit lachte was bijzaak. Liever zwijgend publiek dan geen publiek. Hij tuitte zijn lippen en keek eens op zijn gemak rond in de hal. Iets wat hij al lang niet meer had gedaan, bedacht hij zich. Goedkeurend liep hij tussen de machines door. Maar waar waren die werknemers toch? Het was toch geen zondag? Toen hij een blik wierp op de grote klok in de hal ontdekte hij dat de wijzers weg waren.
Rond het middaguur verschenen de eerste werknemers. De directeur vroeg lichtelijk geïrriteerd waarom ze zo laat waren, maar ze verwezen hem allemaal door naar Hans. Hans had de vorige dag op de kartonnen doos gestaan en kwam deze dag het laatst van alle werknemers binnenlopen. Toen de directeur, die inmiddels rood aangelopen was van woede, aan Hans vroeg wat dit had te betekenen lachte hij.
‘Dit is niet om te lachen,’ siste de directeur.
‘Rustig nou meneer Aalbers,’ sprak Hans kalm. Iedereen keek gespannen toe. ‘De laatste tijd zijn er veel ontslagen gevallen bij zeer gewaardeerde collega’s. En waarom? Omdat er van de een op de andere dag werd besloten dat er te weinig matrassen per uur werden gemaakt. De tijd werd onze vijand, en velen konden dat niet aan. Snapt u dan niet, dat u ons allemaal ten gronde richt als dit zo door gaat?’ Hans had zijn armen ten hemel gericht. ‘Wij eisen dat wij weer terug mogen naar onze oude productietijden. Zo niet, dan is hier geen klok in de buurt om ons aan deze tijden te houden.’
Luid applaus klonk.
Het zweet brak de directeur uit. ‘Stilte!’ brulde hij. ‘Jullie kunnen de tijd niet negeren! Die klok,’ zei hij terwijl hij met zijn vinger naar een van de ramen wees. ‘zal jullie altijd herinneren aan de tijd. Te laat, is te laat. De tijd kan hier niet worden verbannen, klok of geen klok in de fabriekshal. De torenklok is het bewijs!’
‘Dan zit er niets anders op,’ zei Hans. ‘Ik zal u bewijzen dat wij zullen winnen van de tijd!’
Hans beende met grote stappen de fabriekshal uit, gevolgd door de rest van de werknemers. In een lange rij liepen ze richting de stad. De directeur sprong in zijn auto en ging de stoet achterna. Ze hielden halt bij het dorpsplein vlak voor de grote kerk. Hans was de kerk binnengelopen. Iedereen keek gespannen omhoog. De directeur greep naar zijn hart. Waar had hij dit aan verdiend? Zijn pensioen was niet ver meer, en toch wilden ze op het laatste moment weer moeilijk doen. Toen bij de grote torenklok een figuurtje opdoemde begon iedereen luid te juichen. Het figuurtje, wat Hans wel moest wezen, begon te zwaaien met een groot spandoek. Toen rolde hij het op en hield iedereen zijn adem in. Hans draaide zich om en begon toen aan een klim naar het uurwerk.
‘Wat is hij van plan?!’ schreeuwde de directeur. ‘De gek! Ik ben niet verantwoordelijk voor hem!’
Hans was ondertussen bij de zes aangekomen en pakte een van de wijzers vast. Vakkundig klauterde hij omhoog totdat hij in het midden was beland. Het spandoek rolde hij uit en met in zijn rechterhand een kant van het spandoek reikte hij naar de twee. Net toen hij zich uitrekte sprongen de wijzers op half drie. De torenklok begon te slaan en Hans die zich net had hersteld van de verschuiving der wijzers schrok en viel naar beneden, met het spandoek achter zich aan. Niemand zei wat totdat Hans terecht kwam op de grond. De klap deed iedereen schrikken, alsof men had gehoopt dat Hans als een wonder toch de grond niet zou raken.
‘Als we wat meer hadden doorgewerkt, had er een matras kunnen liggen.’ zei de directeur. Niemand lachte. Het spandoek landde bovenop Hans zijn lichaam. ‘Het einde van de tijd is nabij’ stond erop geschreven.
De directeur draaide zich om en liep naar zijn auto. Het werd tijd dat hij met pensioen ging, hij snapte de jongelui van tegenwoordig niet meer.

[Verleden Tijd]

Leuk verhaaltje. Ik vind het prettiger te lezen en makkelijker te begrijpen dan het eerste. En het onderwerp vind ik ook interessanter. Een goed punt is dat de directeur en Hans allebei meteen een soort van persoonlijkheid meekrijgen, terwijl ze geen van beiden echt 'goed' of 'slecht' worden. Dat is al heel wat voor zo'n respectievelijk kort verhaal. Ik denk dat dit de manier is waarop je verder moet gaan.

[Verleden Tijd]

Te laat, is te laat.Ik denk dat de komma hier niet nodig is
Niemand zei wat totdat Hans terecht kwam op de grond.Ik zou zeggen: niemand zei wat tot Hans op de grond terechtkwam. Dat klinkt wat beter, vind ik. Muggenzifter dat ik ben.

[*Burning water*]

Kristoph schreef op 11-08-2004 @ 21:06 :
Leuk verhaaltje. Ik vind het prettiger te lezen en makkelijker te begrijpen dan het eerste. En het onderwerp vind ik ook interessanter. Een goed punt is dat de directeur en Hans allebei meteen een soort van persoonlijkheid meekrijgen, terwijl ze geen van beiden echt 'goed' of 'slecht' worden. Dat is al heel wat voor zo'n respectievelijk kort verhaal. Ik denk dat dit de manier is waarop je verder moet gaan.

Ik vind de directeur eigenlijk wel slecht. Een beetje onnozel, maar zelfs dan maak je niet zo'n opmerking als Hans op de grond valt. Misschien ligt het ook aan mij, hoor; ik oordeel best snel over goed en slecht. En dit verhaaltje is best goed, vind ik. Beter dan het vorige. Dit begreep ik tenminste en ik vind de spreuk op de spandoek mooi.

[Verleden Tijd]

die directeur is wel een vervelend mens, maar je kunt toch medelijden met hem hebben. En die spreuk is inderdaad erg mooi.

[Hamkaastostie]

beide verhaaltjes vind ik erg leuk, dit lees je terwijl je erover denkt (ofzow)

( k ben altijd een beetje vaag in mijn uitleg k snap t self dna meestal ook niet)

[Redhair]

De eerste was wel grappig, de tweede was veel beter. Maar allebei waren ze leuk hoor.

[oeski]

Bedankt voor de kritieken en meningen.
Weer een nieuw stukje, wederom net getypt.
Meningen en kritiek zijn natuurlijk welkom.


De man met de paraplu liep, zoals zijn naam al doet verraden, altijd met een paraplu. Een verklaring had hij nooit gegeven. Als iemand hem op een zonnige dag vroeg wat hij met die paraplu wilde gaan doen haalde hij zijn schouders op. Elke ochtend liep hij dezelfde route vanaf zijn huis, over het strand, de duinen op, het dorp in en weer terug met de paraplu uitgeklapt. Hij zag er niet uit als een zonderling, in tegendeel. Hij droeg de duurste maatpakken en de mooiste schoenen die niet geschikt leken voor zijn wandelingen. Iedereen had wel een verklaring voor dit merkwaardige gedrag, maar waarschijnlijk waren het allemaal bedenksels.
Op een dag rende de man met de paraplu linea recta naar het dorp. Het strand liet hij links liggen. Nog merkwaardiger was, dat hij zijn paraplu niet bij zich droeg. De dorpsbewoners die hij passeerde keken verbaasd om, dit was toch niet de man met de paraplu die altijd zo bedeesd langs kwam gelopen?
De man stormde het politiebureau binnen. ‘Mijn… paraplu is… gestolen!’ hijgde hij tegen de rug van een politieman.
‘Meneer, komt u daarvan aangifte doen?’ De politieman draaide zich om, en fronste toen hij de man met de paraplu, weliswaar zonder paraplu, zag staan. ‘O bent u het.’
‘Ja! En natuurlijk kom ik daarvan aangifte doen. Dit is toch een politiebureau?’
De politieman tuitte zijn lippen. ‘Meneer blijft u vooral kalm, anders valt er natuurlijk niets te beginnen. Was u erg gehecht aan u paraplu?’
De man met paraplu sloeg met zijn hand op de balie. ‘Zeg, denkt u dat ik aangifte kom doen van een gestolen paraplu omdat ik er niet aan gehecht ben? Wie denkt u dat u zich voor hebt? De dorpsgek?’
‘Het is niet alledaags dat iemand aangifte komt doen van een gestolen paraplu ziet u.’ antwoordde de agent beledigd. ‘Ik moet op zijn minst toch weten of het voorwerp een grote waarde voor u had. Weet u zeker dat u hem niet ergens hebt laten liggen?’
‘Nee, ik laat mijn paraplu niet zomaar ergens liggen. Het is niet eens mijn paraplu!’
‘Van wie is die paraplu dan wel?’
‘Wat doet het ertoe?’
‘Hoe u eraan bent gekomen is wel degelijk belangrijk. Hij is vast niet zomaar uit de lucht komen vallen.’
‘In feite wel, als u het zonodig wil weten. Maar meneer, dat is allemaal bijzaak. Hij is gestolen, zeg ik u! Wat doet het er dan toe van wie de paraplu is? Ik had hem in bruikleen. Wilt u ook nog weten of ik hem misschien een naam heb gegeven? Nee, meneer! De paraplu had geen naam!’
De politieman achter het bureau stond op. ‘Ik probeer enkel een helder beeld te krijgen.’ sprak hij met zijn tanden stevig op elkaar geklemd.
‘Man, houdt toch u mond als u niets zinnigs weet te vragen!’ De man met de paraplu beende woest het politiebureau uit. Als het zo ging kon hij beter zelf opzoek gaan.
‘Bent u u paraplu kwijt?’
De man met de paraplu draaide zich om. Achter hem stond Jan, de dorpsgek.
‘Nou, nou, nou?!’ Jan sprong voor hem. ‘Ja toch?’
‘Ik heb hier geen tijd voor.’ zei de man met de paraplu en duwde Jan opzij.
‘Geen tijd? Meneer, u heeft hier zeeën van tijd! U woont immers aan de kust.’ Jan ontblootte zijn scheve rij tanden en lachte met een hoge hikkende lach.
‘Niet nu, en laat me gaan.’ De man met de paraplu draaide zich om liep weer terug vanwaar hij was gekomen. Hij besloot zijn dagelijkse toch te maken, misschien had iemand slechts een slechte grap met hem uitgehaald en lag de paraplu nu te wachten op een punt waar hij elke dag voorbij kwam. Hij liep terug over het duin.
‘Meneer, meneer wacht nou!’ schreeuwde Jan. De man met de paraplu versnelde zijn pas. Hij had op het moment geen zin in gezelschap. De hoge trap naar het strand was gelukkig niet ver meer.
‘Meneer, wacht!’ klonk Jans stem weer toen hij de trap bereikte, maar de man met de paraplu draaide zich niet om naar Jan die als een gek op hem afrende.

‘Dood zegt u?’
‘Morsdood. Van die hoge trap naar het strand gevallen. Vlak daarvoor had hij nog bij het politiebureau gemeld dat zijn paraplu was gestolen. Helemaal krankzinnig geworden, vertelde de politieman. Probeerde ook stennis te schoppen.’
‘En het was altijd zo’n rustige man!’
‘Ja, er gaan ook geruchten dat Jan hem van de trap heeft geduwd. Hij heeft hem namelijk gevonden.’
De man met de paraplu was het gesprek van de dag.
Het hele dorp verscheen op de begrafenis. Er was geen familie, want nergens in het hele huis had iemand de echte naam van de man met de paraplu of adressen van bekenden kunnen vinden. De man met de paraplu werd dan ook begraven als de man met de paraplu, al was het een andere paraplu.
‘Maar hij is niet gevallen!’ riep Jan op de receptie. ‘Hij is gesprongen! Hij was vergeten dat hij de paraplu niet meer bij zich had. Hij sprong altijd, de paraplu zorgde voor een zachte landing.’
Iedereen lachte.
‘Maar het is echt waar! En zijn paraplu, die was helemaal niet gestolen. Eerder die ochtend sprong er een vrouw mee de trap af, dat zag ik zelf! En aan mij vroeg ze tegen de man met de paraplu te zeggen dat ze de paraplu weer had meegenomen!’
‘Ja, ja, Jan.’ zei de politieman die de zwaaiende armen van Jan omlaag probeerde te drukken. ‘En ze heette zeker Mary Poppins.’
Jan liet zijn armen zakken en keek de politieman verdrietig aan. ‘Maar het is echt waar!’

[Redhair]

hahahaha, lekker flauw, wel leuk

[Verleden Tijd]

‘O bent u het.’

'Oh, u bent het.'

Was u erg gehecht aan u paraplu?

Was u erg gehecht aan uW paraplu?

Wie denkt u dat u zich voor hebt?

Wie denkt u (wel niet) dat u voor zich hebt?

‘Bent u u paraplu kwijt?’

Bent u uW paraplu kwijt?

Jan sprong voor hem.

Jan sprong voor hem op en neer/ Voor hem maakte Jan een sprong, waarna hij met een harde plof op de grond terechtkwam. (zoiets zou ik doen.)

De man met de paraplu draaide zich om liep weer terug vanwaar hij was gekomen.

De man met de paraplu draaide zich om EN liep weer terug vanwaar hij was gekomen. Dat einde zou ik ook anders doen. Vind ik een beetje vreemd klinken met 'vanwaar'.

Hij besloot zijn dagelijkse toch te maken, misschien had iemand slechts een slechte grap met hem uitgehaald en lag de paraplu nu te wachten op een punt waar hij elke dag voorbij kwam.

Hij besloot toch maar zijn dagelijke wandeling te maken. Misschien...


Leuk verhaaltje hoor. Het idee is natuurlijk niet zo origineel, maar toch wel leuk, dat mysterieuze. Alleen denk ik dat je misschien iets aan het einde kunt veranderen. Gewoon, zodat je op een andere laatste zin uitkomt.

Kristoph

[Changshan]

Je zat je zeker weer te vervelen, he Kristoph?
Anyway, k vond alledrie de verhalen ook erg goed, de eerste door zn vaagheid (naar mijn mening kan dat ook een goed punt zijn bij een verhaal), de tweede door de twee sterke persoonlijkheden en dat het verhaal wordt verteld vanuit het oogpunt van degene die 'de slechterik' zou moeten zijn. De derde vond ik best origineel, speciaal door z'n simpele afloop. Ik zat namelijk het hele verhaal lang te denken dat die man toch heel bijzondere dingen met de paraplu zou doen/hebben.

[Verleden Tijd]

Het tweede verhaal vind ik nog steeds het beste.