Telefoonangst.

[CSN]

Ik weet niet of er echt zoiets bestaat, dat zo een naam heeft etc. maar zijn er hier nog meer mensen die het ontzettend eng vinden een telefoontje te plegen? Ik heb het sowieso niet zo op andere mensen ontmoeten .. maar door een telefoon wordt dat op de één of andere manier nog lastiger. Ik moet al 2 weken m'n opticien bellen voor een afspraak en blijf het maar uitstellen.

Als iemand mij belt, zou ik nog steeds liever niet opnemen maar dat is minder erg .. wetend dat een persoon mij belt omdat ze mij willen/moeten spreken, dat ik ze niet tot last zal zijn.

M.

Ik houd ook niet van bellen...meestal mail ik of ga ik langs (zoals bv. bij de opticiën), alleen als het echt niet anders kan, tja, dan moet het soms wel. Gebeld worden vind ik ook minder erg, al houd ik ook dan niet zo van van die hele lange gesprekken.

[laura85]

ik vind dat ook heel erg.!!
Zoals bellen voor een stage plek.
En als ik iemand bel en ik hoor ht geluid van de telefoon gaan als die andere bijna gaat opnemen wordt ik heel zenuwachtig.
Mensen in het echt zien vind ik ook heel erg en dat haat ik soms heel erg

[2probleemkind2]

oooh ik vind bellen juist handig het is wel onpersoonlijk, maar wel weer leuk ik begrijp het wel die angst heb ik ook....maar angsten zijn er om overwonnen te zijn dus!!!

ik vind bellen opzich niet erg, ik vind het alleen doodeng als ik iemand moet bellen als het slecht met me gaat en van mijn problemen af weet... dan bel ik niet en als ik word gebeld hang ik vaak zo op omdat ik dan op de een of andere manier bang ben..

.... die mensen kan ik soms ook niet onder ogen komen daar moet ik me op voorbereiden...

[)Vampje(]

Ik heb het ook... Echt vreselijk. De dokter bellen, de school, whatever, ik durf het nauwelijks.
En dan te denken dat ik een opleiding volg voor directiesecretaresse/ management assistent... Dan zal ik dus véél moeten bellen! Hoop dat ik tijdens de studie leer hoe ik me eroverheen kan zetten, want dit schiet niet op natuurlijk.

Heb dus helaas ook geen tips voor je.

[Quiana]

Bij sommige telefoontjes zat/zit ik letterlijk te shaken van spanning, heel stom, want dat is negen van de tien keer nergens voor nodig...

Zo ontzettend lang geleden is dat niet... Maar het wordt steeds
minder/kan me er beter overheen zetten; het aantal telefoontjes
wat ik écht eng en erg vervelend vind is niet enorm meer oid.

'Kleine' dingen (afspraak maken bij de oogarts, ziekmelden enz)
gaan me goed af. Leuk/makkelijk is anders, maar ik kan er
overheen stappen, en heb ook geen alternatieven nodig om het
te kunnen ontwijken oid...

'Grote' dingen (vaak persoonlijke(re) dingen) gaan me (veel)
moeilijker af, maar dat hangt ook heel erg samen met het feit
dat ik sowieso al geen enorme prater ben irl...

't Hangt ook wel een beetje van de persoon af ed; hoe vaker ik
iemand bel, hoe makkelijker het gaat (hoe lager de drempel is).

[Zut Alors!]

Het is natuurlijk ook zo dat als je belt, je wat nuttigs/noodzakelijks over moet brengen. Een telefoontje is dus al veel belangrijker dan een gesprek op straat. Bovendien weet je niet hoe die persoon zich op dat moment voelt en of je hem/haar stoort.

En met de dokter/tandarts/psych enzo is het gewoon zo dat zodra de telefoon overgaat je niet meer op kan hangen en in feite vast zit aan een afspraak.

Dat vind ik best lastig.

[woezel]

ik had het vroeger heel erg, wilde zelfs niet naar mn tante bellen ofzo, doe ik eigenlijk nog steeds niet , maar als het echt zou moeten zou ik het wel doen ( denkik) het is wel heel veel beter geworden sinds ik een vriend heb die een beetje ver woont en dus is telefoneren wel handig

[Silvie]

Jaa daar heb ik ook last van. En dan zit ik al in me hoofd te zeggen hoe het gesprek zal gaan en wat ik dus dan ook letterlijk ga zeggen enzo. Best raar.

[Cookie]

volgens mij wijk je eerder af als je daar totaal geen last van hebt...ik heb er totaal geen last van. heb ik wel even gehad toen ik wat jonger was maar nu niet meer. die mensen hebben toch een telefoon om gebeld te worden en niet voor de sier en vooral de opticien niet.

[Dreamerfly]

Wel moeite mee gehad. Geleerd te doorbreken door juist de confrontatie aan te gaan!.(hoe lastig dat in het begin misschien ook is).

Mag je van jezelf fouten maken?

Waar ben je bang voor?

[Cookie]

Dreamerfly schreef op 15-09-2004 @ 22:31 :
Wel moeite mee gehad. Geleerd te doorbreken door juist de confrontatie aan te gaan!.(hoe lastig dat in het begin misschien ook is).

Mag je van jezelf fouten maken?

Waar ben je bang voor?

[Freestyler*]

haha je bent niet enige
mijn 2 beste vriendinnen en ik roepen dat ook al jaren

en waarom?
Ja meestal heb je iets van iemand nodig als je belt
om een gunst vragen vind ik sowieso vervelend.
En dan gebeurt het nog wel eens dat mensen me niet verstaan, vooral mijn naam (heb ik in het echt ook daarom haat ik het mijn naam te noemen).
Of je krijgt de verkeerde persoon aan de lijn.

Naja ik weet het ook niet precies
Maar ik heb ook leveranciers moeten bellen bijvoorbeeld. Dat was dan echter niet voor mezelf, maar voor 'de organisatie'. En dat vond ik al stukken minder erg.

[leucomelas]

ja, dat heb ik ook! al 2,5 jaar relatie en pas afgelopen jaar echt zonder zenuwen hem kunnen bellen maar vooral alsk onbekende mensen moet gaan bellen.. brr.. vink echt eng, weet niet waarom, maar durf gewoon niet... zelfs alsk me werk moet bellen tril ik en daarom magk opt werk ook de foon niet aannemen

[Hawahaai]

Ik herken dat ook wel... Ik kan me ook weken op lopen vreten over het feit dat ik een afspraak moet maken bij een specialist. Ik vind het zelfs eng als ik een niet-zo-heel-goede vriendin moet bellen... Het komt alleen niet door het idee dat ik ze misschien lastig val op een ongelegen moment, maar ik ben eerder bang dat ik foute dingen ga zeggen, waardoor ik dom overkom, of dat ik stilval, of, nog erger: dat ik diegene niet versta (dat had ik toen ik klein was redelijk vaak).

[DvoorA]

ik hou ook helemaaaaaal niet van bellen en ik weet nog steeds niet waarom..misschien omdat ik iemands gezicht niet bij de stem zie en dus opmerkingen verkeerd kan opvatten?
ik word onzeker van telefoneren..en toch vind ik het zo leuk om tot diep in de nacht met elkaar te bellen

Ik haat de telefoon, ik loop altijd helemaal in te prenten wat ik ga zeggen zodat ik niet ga vergeten wat ik wil zeggen. Toch gaat het dan meestal nog verkeerd. Ik heb er geen zelfvertrouwen voor gekregen doordat mijn moeder altijd belde naar dingen. Tegenwoordig moet ik het zelf doen, dus wordt het minder eng.

Ja, ook last van. Ik ga meestal ook gewoon even langs . Als ik echt moet bellen, schrijf ik van te voren op wat ik ga zeggen; dat maakt het makkelijker. Ik kies dan ook een tijdstip uit waarop ik moet bellen van mezelf, zodat ik het niet steeds uit stel.

[lingua]

heb ik ook bij bepaalde telefoontjes...

[Freestyler*]

''steekwoorden'' opschrijven doe ik altijd jah

[Nijn*]

Ik vind het ook eng om iemand te bellen. Met vriendinnen of vrienden heb ik geen probleem, maar als ik een docent, of mijn psychologe moet bellen, durf ik dat echt niet meer.. Meestal stuur ik dan een mailtje of zeg het een dag of wat later irl..

[Mo6]

wel interessant om te zien dat alleen vrouwen reageren... mannen kunnen zich hier blijkbaar weinig bij voorstellen ofzo, ik heb het tenminste ook totaal niet. toch apart... maar wel erg vervelend voor degene die het heeft!

[little nemo]

Mo6 schreef op 16-09-2004 @ 23:31 :
wel interessant om te zien dat alleen vrouwen reageren... mannen kunnen zich hier blijkbaar weinig bij voorstellen ofzo, ik heb het tenminste ook totaal niet. toch apart... maar wel erg vervelend voor degene die het heeft!

ik denk dat de meeste mannen zoiets hebben van: stel je niet zo aan zeg

ik iig wel maar dat heb ik heel snel bij mensen met psychische 'problemen' dus dat zal wel onterecht zijn ofzo

[Dreamerfly]

Waarom heb je het idee dat je iemand tot last zal zijn?, hoe kom je bij dit idee?

[DiSiLLUSiON]

Hmm toch heb ik dat ook hoor, als man.. Dus vrouwen zijn zeker niet de enige. Telefoontjes en dergelijke stel ik het liefst zo lang mogelijk uit (moet al maanden een afspraak maken met de tandarts bijv, maar het is niet de tándarts waarom ik het zo uitstel..).. met mailtjes idem ditto. Maar misschien ligt het wat breder dan puur telefoon en mail, zoals bijv iets terugsturen voor garantie stel ik ook maaanden uit (nu vandaag eindelijk gedaan, ben trots op mezelf).. Dan ga ik denken van och dat heb ik nog nooit gedaan dus ik weet niet hoe het moet etcetc..

[evanescence]

ik ken het wel....je bent pas 14...ik was ook zo...mijn ouders hebben altijd alles voor mij geregeld...nu nog steeds...en vanaf mijn 14e/15e moest ik zelf tandartsen, doktoren en kappers gaan bellen enzo...ik vond het verschrikkelijk! maar enige wat ik je kan zeggen; gewoon bellen zonder van te voren precies te willen weten wat je gaat zeggen en het verdwijnt met de tijd...ik ben nu 19 en ik kan nu veel makkelijker onbekende mensen bellen...

[Tink*]

ik vind bellen ook helemaal nie leuk...
ik vind het zelfs al erg om sommige van mijn vrienden te bellen..
je weet ook nooit wie je eerst aan de telefoon krijgt..
en of diegene wel thuis is, van sommige vrienden vind ik het niet zo erg, daarvan ken ik de familie ook wel goed, maar sommigen vind ik wel erg om te bellen.. ik doe het wel, maar ik ben blij als iemand anders het voor me doet.. maar als ik het heb gedaan valt het altijd heel erg mee.. dan denk ik: was ik hier nou zo bang voor... eigenlijk best wel dom dus... maar ik doe het wel gewoon.. dan raak ik er hopelijk een keer overheen.. je moet je gewoon voorhouden dat jij oppersociaal bent en heel veel lef hebt.. en dat je juist goed overkomt enzo.. dat helpt meestal wel een beetje.. succes

[igfy]

Sarah schreef op 16-09-2004 @ 11:27 :
Ja, ook last van. Ik ga meestal ook gewoon even langs . Als ik echt moet bellen, schrijf ik van te voren op wat ik ga zeggen; dat maakt het makkelijker. Ik kies dan ook een tijdstip uit waarop ik moet bellen van mezelf, zodat ik het niet steeds uit stel.

ja dat helpt acht.. ik vind het ook moeilijk... vooral als je voor je studie ergens achteraan moet, en dan mensen op moet bellen die je niet kent...

Het schijnt dat je meer zelfvertrouwen hebt als je staand belt ipv zittend.. ik heb iig wel het idee dat dat helpt (kun je ook nog heen en weer lopen enzo).

[Dromer_de_kers]

Ik vind het ook eng, ik haat het. Maar als het vreemden zijn, heb ik er geen moeite mee

Ik heb ooit met een meisje gewerkt op kantoor die er ook serieus last van had. Omdat het in die omgeving en werkverplichtingen noodzakelijk was om zo nu en dan klanten te bellen werd ze al snel ontslagen.
Een paar maanden later op een cursus over fobieeen hoorde ik iemand met hetzelfde probleem.
Zou er wel met je over willen praten, maar dan moet je me even een mailtje sturen !

[*DancIng ManiAc]

oooow wat ken k dit goed....
ik Durf echt NIET te bellen!
walgelijk
al ist iemand die ik goed ken bel ik nog met de zenuwe in mn buik!
vaag eigenlijk..

igfy schreef op 17-09-2004 @ 19:15 :
(kun je ook nog heen en weer lopen enzo).

Das lastig als er een snoer(tje) aan je telefoon zit.

(De meesten zullen vast een draadloze telefoon hebben, maar veel ook niet. )

Ik had er ook altijd enorm veel last van, maar sinds ik op mijn werk gestimuleerd word om te bellen, vind ik het minder eng. Ik werk bij Xenos, en moet vaak de telefoon opnemen, klanten en andere filialen bellen, eten bestellen enzo.
En dat werkt echt. Ik denk ook omdat ik dan niet namens mezelf bel.

Misschien kan je zoiets aankaarten op je werk (wij werken beetje met doelstellingen, tenminste, ik wel beetje, en afkomen van telefoonangst van een van mijn doelen)

Vroeger had ik het heel erg. Ik moest jaren geleden iemand opbellen. Maar omdat ik stotter lukte het me niet om mijn naam uit te spreken. Toen hing degene naar wie ik belde op en sindsdien heb ik ook last van telefoonangst. Vaak nam ik de telefoon niet op en als ik echt iemand moest bellen had ik een hele hoge hartslag en zweette ik vaak ook heel erg. Het heeft jaren geduurd, totdat ik van mezelf vond dat ik de telefoon gewoon moest opnemen. In het begin is het heel eng, maar hoe vaker je het doet, hoe beter het gaat. Ook andere mensen opbellen vind ik minder eng. Ik vind het nog steeds niet leuk om te bellen, want iedere keer als ik een telefoon hoor denk ik weer aan dat telefoongesprek van heel lang geleden. Maar ik vind het niet meer zo erg als vroeger.

[*sunrise1986*]

Bellen is niet mijn favoriete ding nee. Ik stuur idd liever een mailtje/smsje/msn. Dan weet je tenminste ook dat je niet stoort als je belt. Sowieso hou ik er eigenlijk niet van om met mensen te communiceren als ik hun gezicht niet kan zien.
Maar ik doe het wel altijd gewoon gelijk, omdat ik weet dat ik het anders uit blijf stellen. Je moet het zien als een drempel die je moet overschrijden.

[p-chez]

Ik herken dat wel 'n beetje. Niet de angst, maar als ik bijvoorbeeld (was ook al genoemd zie ik ) mijn toekomstige stagebedrijf voor 't eerst moet opbellen ofzo. Dan word ik wel wat zenuwachtig. Maar dat is ook binnen een paar seconden weer voorbij zodra ik iemand spreek.

[Bludjinni]

Voor zover ik gemerkt heb in mijn directe omgeving zijn de meeste mensen altijd wat vies van bellen, vooral als het om bellen naar onbekenden gaat, zoals artsen, stageplekken, etc etc. Naar familieleden valt doorgaans wel mee.

Dit komt denk ik doordat je de persoon zelf niet ziet en alleen zijn of haar stem hebt om op te vertrouwen. Je hebt vaak totaal geen idee van hoe diegene zich voelt. Irriteer je hem/haar? Stoor je? Enzovoorts. Niet alleen dat, diegene kan ook niet zien hoe jij je voelt, wat je verplicht dingen uit te leggen die je soms moeilijk vindt om onder woorden te brengen, zoals wanneer je je "kut" voelt. Als die persoon van je problemen af weet wordt het helemaal lastig, omdat het er vaak dik inzit dat die persoon ernaar gaat vragen. (eenzaammeisje had daar last van)
Ik beweer natuurlijk niet dat dit de absolute waarheid is, dit is gewoon de zoveelste theorie van me.

Ik denk dat heel veel mensen last hebben van zenuwen als ze moeten bellen naar onbekenden, maar dat dat doorgaans wel meevalt als het naar goede vrienden of familie is. Meestal is bekende familie en goede vrienden eerlijk en weet je wat je aan ze hebt, en vice versa natuurlijk ook.

En inderdaad, angsten zijn er om overwonnen te worden. Uiteindelijk kan er niks mis gaan, het enige wat er kan gebeuren is dat je ervan leert. Ik geloof dat elke tegenslag in het leven bedoelt is om ervan te leren, zodat jij en je omgeving er beter, sterker en wijzer van wordt.

[waves]

heb het ook... maar wordt minder.. komt omdat ook meer mensen mij bellen, en dus heb niet (of minder) het gevoel dat ik stoor. meestal vinden mensen het helemaal niet raar als ik bel, vaak zelfs leuk.

[Tara Masquerade]

Ik heb daar ook enorme last van . Meestal schrijf ik eerst wat op papier en dan bel ik (niet altijd want meestal belt mn moeder voor me)... in de hoop dat ik niet stotter.

[Daevrem]

Ik heb ook een belfobie. Ik bel nooit, ik heb nooit gebeld. Ik neem ook de telefoon nooit op.

Een paar keer per jaar moet ik dan echt zelf bellen, valt niet mee. En soms wordt ik zelf gebeld, nog enger. Dan moet ik ineens stotteren, ookal is het een vriend die ik heel goed ken en gaat het nergens over.

[Mariebel]

Ik had het eerst ook, wanneer het maar een beetje kon liet ik iemand anders bellen. Maar ja, toen kreeg ik werk waarbij ik regelmatig overal naar toe moet bellen. En dit heeft echt enorm geholpen! De eerste keren bellen vond ik verschrikkelijk, zeker omdat ik ook nog middenin een winkel stond en niet zoal gebruikelijk kon gaan ijsberen. Maar inmiddels ben ik er helemaal aan gewend en bel ik ook prive overal naartoe.

[Mo6]

ik denk toch dat je jezelf een beetje moet forceren om daaroverheen te komen. dus zoek de uitdaging, bel familie en doe wat telefonische zaken. je went er vanzelf aan en dan realiseer je je dat het helemaal niet eng is.

je hebt er nu zelf een bepaalde lading aan gegeven waardoor je het niet durft, maar dat is niet nodig. en daar zul je vanzelf achter komen als je het maar regelmatig probeert!

en als dit nog niet helpt, zou ik toch echt contact zoeken met de GGZ, want die kunnen je hier ook altijd overheen helpen!

[Anteverta]

als iemand mij belt vind ik het meestal niet zo vervelend. Maar als ik zelf moet bellen bedenk ik van te voren precies wat ik moet zeggen en vaak vergeet ik dan nog de helft. Ik vind dat echt afschuwelijk.
Maar bellen met mijn vriendinnen, ouders of vriendje gaat heel makkelijk

[Daantje_0705]

Ik vind bellen ook niet zo fijn, zeker niet naar mensen die ik niet ken (uitzendbureau, dokter, tandarts enz.) Het helpt dan voor mezelf wel om van te voren in mijn hoofd een paar zinnetjes te maken die ik ga zeggen zodat ik niet ineens heel erg ga stotteren of niet meer weet wat ik nou eigenlijk ook al weer wou zeggen.

[CSN]

.. 12 dagen later had ze nog steeds niet gebeld .. .

[Daboman]

Dreamerfly schreef op 15-09-2004 @ 22:31 :
Wel moeite mee gehad. Geleerd te doorbreken door juist de confrontatie aan te gaan!.(hoe lastig dat in het begin misschien ook is).

Mag je van jezelf fouten maken?

Waar ben je bang voor?

Zo heb ik het ook gedaan. Begin desnoods klein, bijv een afspraak bij de kapper ofzo

[SonataGirl]

Ik heb het ook, maar ik durf ook niet met het openbaar vervoer onzo. Ik ga er nu een cursus bij de GGD voor volgen. Ik denk dat je eerst eens zou moeten proberen om goede familie of vrienden te bellen als ze bijv. jarig zijn. Ze zullen altijd persoonlijkwer zijn dan een kapper of iets in die zin. Daarna zul je het minder eng gaan vinden en kan je elke x als je gebeld het weer trots zijn op jezelf!

Nou kijk met de telefoon communiceren is niet echt natuurlijk. Misschien dat daar eigenlijk de angst vandaan komt, alhoewel de moderne samenleving heel erg veel 'nieuwe' angsten creeert

[MikeyMo]

Ik moet al 2 maanden mijn telefoonabonnement opzeggen. Daar heb ik ook echt geen zin in en blijf maar doorbetalen zonder dat ik het benut. Maar dan gaan ze vrasgenstellen waarom ik het wil opzeggen enzo..