kom je ooit helemaal van je ES af?

[Romance]

Ik zit met een gevoel wat ik niet helemaal helder kan verwoorden denk ik, weet eigenlijk ook niet wat ik er over moet zeggen, maar moet het even kwijt. Misschien merk ik dan al schrijvende waar ik op dit moment mee zit.

Ik ben nu al een tijdje 18 en volgens mij gaat alles goed met me.Ik vind dat ik een leuk leven heb.Heb veel vrienden, zit in 6gymnasium, ben ambitieus, ga vaak uit, heb hobby;s (of eigenlijk meer passies), weet wat ik ongeveer wil met mijn leven (acteren of schrijven) ben niet meer zo verlegen als dat ik was, tja het enige is dat ik geen vriendje heb (en ook nog nooit gehad) maar dat komt wel en ik mezelf lelijk vind en ooit heb bedacht, dat ik "geboren ben om ongelukkig te zijn"

Ik moet toegeven dat ik een aantal zware jaren achter de rug heb, de laatste tijd denk ik opeens weer veel aan mijn jonge tienerjaren.Op mijn 13e werd ik depressief en op mijn 14e ontwikkelde ik een vrij ernstige vorm van anorexia. Ik wilde niet meer leven, vond het leven een hel, ging nooit meer naar school, dus raakte sociaal totaal geisoleerd.Ik werd opgenomen in een kliniek (de rotste tijd van mijn leven) en volgde daarna een tweedaagje deeltijd behandeling.Ik was in der tijd nog best jong voor een an patient.Langzaam ging het beter en beter met me (alleen als ik nu terug kijk naar hoe ik er bijvoorveeld drie jaar geleden aan toe was, schaam ik me en hoop ik dat ik er tegenwoordig beter uit zie) tot precies een jaar geleden.Ik kreeg een heel erge terugval.gelukkig kwam ik daar weer vrij snel bovenop.

En nu.........als ik nu terug kijk vind ik het verschrikkelijk dat ik al die jaren heb weggegooid.Ik kan ook niet geloven dat het nu goed met me gaat.Dat ik vrienden heb en zogenaamd "populair "zou zijn.Als mensen zeggen dat ik mooi ben vind ik dat aardig maar ik geloof het niet.Volgens mijn psycholoog heb ik nog steeds een vertekent zelfbeeld.Ik zie mezelf als het verlegen nog totaal onontwikkelde meisje van 13 dat ik was voor de hele hel begon.

Ik heb nu dus vrijwel alles en nog ben ik niet gelukkig.Hoe kan dat?? Ik wil na al die jaren eindelijk eens gelukkig zijn.Ook merk ik, dat als ik bijvoorbeeld met vriendinnen uit ga zij heel los kunnen worden, ik vind het uitgan zelf ook wel leuk, maar zodra het op jongens ofzo aankomt durf ik niets, denk ik dat Ze me lelijk vinden en tja dat wordt bevestigd als mijn vriendinnetjes met iedereen zoenen en ik weer alleen eindig.Ik ben nu al twee weken ziek (griep) en merk dat ik steeds minder ga eten.Ik wil het niet maar het "gebeurd"gewoon.Die hel wil ik echt niet nog een keer, wil juist stralen en blij en gezond en gelukkig en mooi zijn, maar waarom lijkt het elke keer toch weer zo aantrekkelijk te zijn??? waarom lijkt het leven geen enkele waarde te hebben en is de toekomst zo eng donker?
ik begrijp het niet, gaat het ooit over?

*sorry dit schrijf ik in een nogal depri opwelling, maar ik voel me wel al een tijdje zo*

[phensicske]

'k Denk dat je best wel een knuffel kan gebruiken.

Uiterlijk is dus alles heel goed met je (vrienden en zo), maar vanbinnen is het af en toe nog een rommeltje. 'k Begrijp het wel, opeens zwellen die gevoelens in je op en je kan ze onmogelijk tegenhouden. Zelf begrijp je dan totaal niet waarom je loopt te klagen in je binnenste, want eigenlijk heb je alles wat je moet hebben.

Dat terugvallen naar an komt wel meer voor, maar gelukkig ken je jezelf al een beetje op dat vlak en voel je het wel aankomen.
Probeer het niet alleen op te lossen, vertel het aan een goede vriendin, je moeder... dan kan die je steunen in je soms terug moeilijke strijd. Want zoiets is niet zo vanzelfsprekend.

Hou je gezicht in de zon, dan blijven de schaduwen achter je.

(Btw, 'k begrijp je titel niet echt)

[phensicske]

'k Vat em al.

[Quiana]

Is de weg naar boven niet altijd stap voor stap, en soms zelfs
een stap of twee achteruit? Hoe naar het ook is; ik denk dat
terugvallen erbij horen - en dat het ook nodig is te leren hoe
je daarmee om kunt gaan. (periodes dat het minder gaat zijn
er altijd, en zullen er altijd zijn; het is fijn als je dan weet hoe
je kan voorkomen dat je terugvalt in oude problemen, of ermee
om moet gaan...)

Ik denk dat er altijd wel iets van je es in je blijft zitten, als in;
het eten (en alle daaraan gerelateerde problematiek) kan een
zwakke plek blijven.

Zoals anderen (bijv) misschien terugvallen in rookgedrag, is de
kans dat jij dat doet met eten aanwezig... Maar dat betekent
nog niet dat je niet kan leren daarmee om te gaan, en vooral;
het te voorkomen.

(ik zou wel meer willen zeggen, maar op dit moment kom ik niet
zo lekker uit m'n woorden... Misschien dat ik morgen nog post of
edit oid.)

Sterkte iig.