Huizen zonder dak-->oorlog

[Twijg]

Ik wil graag weten wat jullie van mijn eerste stukje vinden, de proloog!
En als jullie meer informatie hebben over de oorlog in voormalig joegoslavie, hoor ik het graag!




Proloog

Stilte.
Een stilte, die slechts bestond uit de ingehouden adem van de mensen om haar heen. Sophia keek op naar haar moeder, haar lange donkere haren die verward voor haar eens mooie gezicht vielen en haar al even donkere ogen bedekten, en hield haar hand zo stevig vast dat haar handen wit wegtrokken. Haar handen deden pijn, maar ze moest haar vast houden. Ze mocht haar moeder niet verliezen, wat er ook gebeuren zou. Ze keek naar de vuile gezichten, sommige besmeurd met opgedroogd bloed gemengd met tranen, en elk van hen had iets gemeen. Iets wat de lucht vulde, en met zijn stilte luider klonk dan de bommen die haar hele wereld verwoestten. Doodsangst. Het was overal, de angst die de oorlog met zich meebracht, de pijn van het verlies van geliefden. Er was niet aan te ontkomen. Het was oorlog.
Buiten klonk het geluid van geweerschoten, en haar moeder trok haar nog dichter tegen haar aan. Ze begroef haar gezicht in haar moeders jurk, die ooit naar haar had geroken. Maar die geur was lang geleden weggevaagd. De vrouw die naast haar stond, was haar moeder. Al was Sophia haar moeder lang geleden al kwijt geraakt. Nu was ze slechts een vrouw, geteisterd door de oorlog.
Ze hurkte neer, en keek Sophia recht in haar grote bruine ogen. Ze probeerde te lachen, maar Sophia wist dat ze niet meer kon lachen. Ze zou het nooit meer kunnen.
‘Sophia, ik wil dat je naar me luistert, zei ze. De boze mannen komen eraan.’
Sophia schrok. De boze mannen, die stokken droegen waarmee ze mensen doodden. De mannen die haar vrienden hadden meegenomen, die haar familie had gedood?
‘Luister heel goed wat ik tegen je zeg, kleine honingbij. Ik wil dat je je verstopt, op een plek waar de boze mannen je niet kunnen vinden. Je moet me beloven, dat je heel stil zult zijn. Kom er niet uit Sophia, wat er ook gebeurt, blijf daar. Daar ben je veilig.’
Sophia liet haar blik nog een keer over het gezicht van haar moeder gaan, en heel even zag ze een glimp van de moeder die ze ooit was. Ze hield haar hand nog stevig in de hare geklemd, en wist dat ze los moest laten. Ze had gezworen haar moeder nooit te verliezen, maar ze wist ook dat ze niet anders kon. Langzaam verloor haar hand grip, en gleed weg uit de liefde en veiligheid die ze haar hele leven aan haar zijde had gehad.
‘Vlug Sophia!’
Ze keken elkaar een laatste ogenblik aan, en wisten beide dat de liefde van een moeder en dochter door niets kon worden verbroken. Zelfs niet door dood.
Ze verstopte zich onder de tafel met een donkerrood kleed, en bleef met ingehouden adem liggen.

Victoria hoorde hoe de voetstappen halt hielden, vlak voor de deuren van de kerk. Haar adem stokte en haar ogen waren wijd opengesperd van angst. Dit was het huis van God, hij zou over hen waken. Ze hield haar handen krampachtige gevouwen, en prevelde een zwijgend gebed. Ze viel zwijgend op haar knieën, en een eenzame traan drupte geluidloos op de koude vloer. Neem mijn leven, maar spaar mijn dochter. Ze is nog zo jong, ze verdient dit niet. Neem mij, als u wilt doden, maar ik smeek u…laat mijn dochter leven. Alstublieft….
De voetstappen leken zich langzaam te verwijderen van de kerk, en een golf van opluchting en blijdschap stroomde door haar heen. Zouden haar gebeden verhoord zijn? Zoude ze gespaard worden, door Gods goedheid?
Plotseling werd haar blijdschap ruw verstoord door pure doodsangst. Maar dit keer, omdat de dood haar voor ogen stond.
Het gehuil sneed door de angstvallige stilte, en paniek laaide op in de harten van alle aanwezigen in de kerk. Een jonge vrouw, greep het kind uit de armen van de moeder, en deed zijn gehuil smoren, haar ogen vol met de zo bekende angst. De moeder sloeg haar handen voor haar mond om een gil te slaken, voor de dood van haar kindje. Maar het was al te laat…
Een luid gebons deed victoria’ s hart stil staan.
‘Open de deur!’
Geen van de aanwezigen bewoog. Even leek het of Victoria niet langer aanwezig was, maar slechts toekeek naar de laatste minuten van haar leven. Het was alsof haar geest al dood was, en alleen haar lichaam nog door vocht, zich verzette tegen haar lot en weigerde te sterven.
De doffe klap van een kogel die zich diep in de houten deur boorde, deed haar abrupt weer terugkeren in haar lichaam, en was ze zich maar al te bewust van de situatie waarin ze verkeerde. De eerste klap, de opening van het vuur werd gevolgd door een zee van kogels die het houd deden versplinteren, en zich een weg naar binnen zochten, met maar een doel: doden. Mensen gilden, renden weg in een poging om de kogels te ontwijken, maar tevergeefs. Ze wist dat de kogel pas zou stoppen wanneer het een levend hart had doen stoppen. Haar hart, en de harten van alle mensen. Ze zag hoe mensen om haar heen neervielen, hoe kogels bloed op de muren deed spatten. Hoe soldaten door de houten deuren marcheerden, en hun helse gedaanten de heilige ruimte vulde. Niemand werd gespaard, iedereen werd dood geschoten als vee, en het kille gelach van de mannen weergalmde tegen de muren. Ze genoten van de angst op de gezichten van de mensen, het gegil van kinderen, het bloed en het doden.
Ze keek recht in twee koude grijze ogen, en was zich heel bewust van de zwarte loop van het geweer die op haar gericht was. Vreemd genoeg voelde ze niet langer de angst die haar zolang gevangen hield, die haar keel dichtkneep en haar langzaam deed stikken. Want diep in die grijze ogen, zag ze iets. Iets wat ze heel goed kende, wat haar bestaan vertegenwoordigde. Angst.

Twijg schreef op 19-09-2004 @ 10:25 :
Sophia keek op naar haar moeder, haar lange donkere haren die verward voor haar eens mooie gezicht vielen en haar al even donkere ogen bedekten, en hield haar hand zo stevig vast dat haar handen wit wegtrokken.

Deze zin leest werkelijk onmogelijk...
Verdeel hem in stukjes of bouw hem anders op.

Zelfde geldt eigenlijk ook min of meer voor de rest van het verhaal...het merendeel van de zinnen vind ik heel moeizaam lezen, waardoor het voor mij onmogelijk word om echt in het verhaal te komen en lekker door te lezen ed.

[Twijg]

Bedankt,

Ik heb het hele stuk opnieuw geschreven, ik heb het nu niet bij me, maar ik zal het binnenkort erop zetten.
Hoop dat het beter is!

Liefs Kim

Twijg schreef op 21-09-2004 @ 12:58 :
Bedankt,

Ik heb het hele stuk opnieuw geschreven, ik heb het nu niet bij me, maar ik zal het binnenkort erop zetten.
Hoop dat het beter is!

Liefs Kim

Doe dat, dan lees ik die twee stukken in één keer. Verder:

Mierenneuken? Ja/Nee
Commentaar? Ja/Nee
Sarcasme? Ja/Nee

Grim

[Astuanax]

Mooi stuk! je geeft goede beschrijvingen en houdt het verhaal kleurrijk!

"dood geschoten "

=doodgeschoten

[Twijg]

Thanks!

Maar ehm...:
Mierenneuken? Ja/Nee
Commentaar? Ja/Nee
Sarcasme? Ja/Nee

Don't get it....


Maar goed, ik heb het stuk overnieuw geschreven.
Hier is het.
Titel: Nooit meer morgen



Proloog

Stilte.
Een stilte, die slechts bestond uit de ingehouden adem van de mensen om haar heen. Sophia keek op naar haar moeder, met haar lange donkere haren die verward voor haar mooie gezicht vielen en haar al even donkere ogen bedekten. Ze had haar hand zo stevig om die van haar moeder geklemd, dat het pijn deed. Maar ze moest haar vast houden, ze mocht haar niet verliezen wat er ook gebeuren zou. Haar hele leven had ze niets anders gekend dan verliezen, en ze proefde een bittere smaak in haar mond. Het was de haat die ze meedroeg in haar hart, jegende degenen die haar jeugd hadden afgenomen, en haar zo dichtbij de dood hadden gebracht. Haar grote bruine ogen waren kil en vastberaden. Niets verraadde de vlammende angst die zich door haar geest verspreidde en haar zintuigen op scherp zette. Angst was de ondergang, wist ze. Angst zou hen ten onder brengen, zwak maken en misschien zelfs het leven kosten.
Dus hield ze krampachtig vast aan de vastberadenheid, om te overleven en zich te wreken op diegene die haar leven al die jaren tot een hel hadden gemaakt. Hou oud ze was, wist ze niet. Haar lichaam was dat van een kind, maar haar geest was volwassen. Al was ze nooit kind geweest. Een kind in de oorlog heeft niet de kans om kind te zijn.
Ze keek naar de vuile gezichten, sommige besmeurd met opgedroogd bloed gemend met tranen, en elk van hen had iets gemeen. Iets wat de lucht vulde, en met met zijn stilte luider klonk dan de bommen die haar hele wereld verwoestten.Doodsangst.Het was overal, de angst die de oorlog met zich meebracht, de pijn van het verlies van geliefden en familie. Er was niet aan te ontkomen. Het was oorlog. Sommigen waren nog zo klein, zo breekbaar. Hun ouders waren vermoord, of meegenomen door soldaten. Ze verstevigde de greep om haar moeders hand. Buiten klonk het geluid van geweerschoten, en haar moeder trok Sophia dicht tegen haar aan. Ze begroef haar gezicht in haar moeders jurk, die ooit naar haar had geroken. Maar die geur was lang geleden weggevaagd. De jurk was vuil en gescheurd, en haar moeder staarde met doffe ogen voor zich uit. De oorlog had zijn tol geeist, en ze zou voor eeuwig worden geteisterd door de gruwelijke beelden die haar bleven achtervolgen. Haar lichaam leefde nog, maar haar geest had het lang geleden al opgegeven.

Victoria hurkte neer, en keek Sophia recht in haar grote bruine ogen. Ze lachte, maar Sophia wist dat ze niet meer kon lachen. Ze zou het nooit meer kunnen.
‘Sophia, ik wil dat je naar me luistert, zei ze. Ze komen eraan.’
Sophia schrok. Ze wist maar al te goed wie haar moeder bedoelde, en even maakte de blik in haar ogen plaats voor de verdrongen angst.
‘Luister heel goed wat ik tegen je zeg, kleintje. Zorg dat je weg gaat van deze plek, ver weg. Ren, en kijk niet meer om Sophia. Je kunt een nieuw leven beginnen, misschien zul je ooit vrede kennen.’
Sophia zweeg. Ze liet haar blik nog een keer over haar moeder gaan, en zag heel even een glimp van de moeder die ze ooit was. Een mooie, trotse vrouw. Ze keek haar nog een laatste keer in haar ogen, en liet toen heel voorzichtig haar hand los. Tot hun vingertoppen uiteindelijk een eigen weg vonden.
Ze wisten beide dat de liefde van een moeder en een dochter door niets kon worden verbroken. Zelfs niet door de dood. Ze zouden elkaar weerzien in de hemel.
‘Ik hou van je, mama.’
‘Ik hou ook van jou, kleintje.’
Ze draaide zich om, en rende weg. Ze keek niet om.

Victoria wist dat het niet anders kon. Sopia mocht niet sterven. Niet nu.
Ze hoorde hoe de voetstappen die ze al enkele minuten hoorde halt hielden, vlak voor de deur van de kerk. Dit was het. Het moment waarop ze zou sterven. Maar ze was niet langer bang voor het moment dat ze jaren lang had gevreesd. Ze was niet langer bang voor de kogel die haar hart zou doorboren. God zou over haar waken. Dit was het huis van God. Ze stond rechtop, haar hoofd fier omhoog geheven, en klaar om de dood waardig tegenmoet te treden. Ze zou de sodlaten niet het genoegen van haar angst geven. Nooit. Haar hart klopte hevig, en haar adem was zwaar en onregelmatig.
Het gebons op de deur bleef uit. De voetstappen kwamen in beweging, en ze hoorde het gelach van soldaten. Misschien dachten ze, dat alle bewoners al dood waren. Waarschijnlijk wel. Haar gezicht ontspande zich iets meer, en ook de angst op de vele gezichten leek langzaam weg te ebben. Nog steeds durfde niemand te ademen, uit angst om alsnog ontdekt te worden.
Gehuil sneed door de angstvallige stilte, en paniek laaide op in de vele harten. Een jonge vrouw met een baby op haar arm, probeerde het kind wanhopig stil te krijgen. Ze drukte snel haar hand op het mondje, maar de verschrikte blik op haar gezicht zij genoeg. Het was te laat.
Een luid gebons deed Victoria opschrikken. Enkele andere vrouwen slaakten verschrikte en gil, of probeerde teveregeefs om hun kleine kinderen nog te redden.
‘OPEN DE DEUR’
Niemand bewoog. De doffe klap van een kogel die zich diep in de houten deur boorde deed de doodsangst brandden, en vreesden voor hun dood. De eerste klap, de opening van het vuur werd gevolgd door een zee van kogels die het hout deden versplinteren en zich een weg naar binne zochten met maar een doel: doden. Mensen gilden, renden weg in een poging om de kogels te ontwijken. Maar tevergeefs. Ze wist dat de kogel pas zou stoppen wanneer het een levend hart had doen stoppen. Haar hart, en de harten van alle mensen. Ze zag hoe mensen om haar heen neervielen, hoe kogels bloed op de muren deden spatten. Hoe kinderen huilden, terwijl ze toekeken hoe hun moeder werd vermoord. En hoe zelfs kinderen niet werden gespaard. Soldaten stapten door de houten deuren, en hun helse gedaanten vulden de heilige ruimte. Niemand, werd gespaard, iedereen werd dood geschoten als vee, en het kille gelach van de mannen weergalmde op de muren. Ze genoten van de angst, het gegil van kinderen, het bloed en het doden.
Victoria keek recht in twee koude grijze ogen, en was zich heel bewust van de zwarte loop van het geweer dat op haar was gericht. Ze voelde niet langer de angst die haar zolang gevangen hield, die haar keel dichtkneep en haar langzaam deed stikken. Ze hield haar hoofd omhoog gericht, en keek hem aan. Ze zou niet sterven met haar ogen als een bang hert op de grond gericht. Maar ze zag iets, diep in die grijze ogen. Iets wat ze heel goed kende, wat haar bestaan vertegenwoordigde. Angst.

[Verleden Tijd]

Twijg schreef op 23-09-2004 @ 17:56 :
Thanks!

Maar ehm...:
Mierenneuken? Ja/Nee
Commentaar? Ja/Nee
Sarcasme? Ja/Nee

Don't get it....

Zie het als een invulformulier. Ik raad je aan het als volgt in te vullen:

Mierenneuken? Ja
Commentaar? Ja
Sarcasme? Nee

Twijg schreef op 23-09-2004 @ 17:56 :
Thanks!

Maar ehm...:
Mierenneuken? Ja/
Commentaar? Ja/
Sarcasme? Nee
[standaardinstellingen ]


Maar goed, ik heb het stuk overnieuw geschreven.
Hier is het.
Titel: Nooit meer morgen [schitterend]



Proloog [een proloog is toch een ding om vooraf informatie te geven? Dit lijkt, op het eerste gezicht, gewoon een stuk verhaal...]

Stilte.
Een stilte, die slechts bestond uit de ingehouden adem van de mensen om haar heen. Sophia keek op naar haar moeder, met haar lange donkere haren die verward voor haar mooie gezicht vielen en haar al even donkere ogen bedekten.
Je schrijft hier dat ze met haar donkere haren kijkt misschien beginnen met 'de ogen' waar de haren dan over vallen en dan gezicht ofzo, maar de huidige zin is in ieder geval een beetje vaag... Ze had haar hand zo stevig om die van haar moeder geklemd, dat het pijn deed.
Bij wie?
Maar ze moest haar vast houden, ze mocht haar niet verliezen wat er ook gebeuren zou. Haar hele leven had ze niets anders gekend dan verliezen, en ze proefde een bittere smaak in haar mond.
Misschien een mooi plan om de komma voor de 'en' te schrappen.
Het was de haat die ze meedroeg in haar hart, jegende degenen die haar jeugd hadden afgenomen, en haar zo dichtbij de dood hadden gebracht.
Jegens in plaats van jegende, dacht ik dan. Verder is het ook hier verstandig om die komma naar de digitale prullenbak te verplaatsen.
Haar grote bruine ogen waren kil en vastberaden.
Geen fout, maar ik vind deze zin heerlijk pakkend. Verder wil ik eigenlijk geen bruine ogen zien die kil zijn...
Niets verraadde de vlammende angst die zich door haar geest verspreidde en haar zintuigen op scherp zette.
Verried, dacht ik. Verder vind ik 'op scherp zetten' nogal een vage uitdrukken, in mijn belevingswereld was het altijd 'op scherp stellen'
Angst was de ondergang, wist ze.
'zou zijn'? als ze iets weet is het toch een gedachte, die in de tegenwoordige tijd is? aw well, volgens mij overdrijf ik.
Angst zou hen ten onder brengen, zwak maken en misschien zelfs het leven kosten.
Dus hield ze krampachtig vast aan de vastberadenheid, om te overleven en zich te wreken op diegene die haar leven al die jaren tot een hel hadden gemaakt. Hou oud ze was, wist ze niet. Haar lichaam was dat van een kind, maar haar geest was volwassen. Al was ze nooit kind geweest. Een kind in de oorlog heeft niet de kans om kind te zijn.
Ze keek naar de vuile gezichten, sommige besmeurd met opgedroogd bloed gemengd met tranen, en elk van hen had iets gemeen.
gemengd, dus... en je hebt iets gemeen? Met elkaar, zou ik dan toevoegen. Verder de komma elimineren
Iets wat de lucht vulde, weg komma en met met zijn stilte luider klonk dan de bommen die haar hele wereld verwoestten.Doodsangst.Het was overal, de angst die de oorlog met zich meebracht, de pijn van het verlies van geliefden en familie.
spaties achter de punten, graag. Ook is de laatste zin nogal lang.
Er was niet aan te ontkomen. Het was oorlog. Sommigen waren nog zo klein, zo breekbaar. Hun ouders waren vermoord, of meegenomen door soldaten. Ze verstevigde de greep om haar moeders hand. Buiten klonk het geluid van geweerschoten, en haar moeder trok Sophia dicht tegen haar aan. Ze begroef haar gezicht in haar moeders jurk, die ooit naar haar had geroken. Maar die geur was lang geleden weggevaagd. De jurk was vuil en gescheurd, en haar moeder staarde met doffe ogen voor zich uit. De oorlog had zijn tol geeist, en ze zou voor eeuwig worden geteisterd door de gruwelijke beelden die haar bleven achtervolgen.
Weg komma
Haar lichaam leefde nog, maar haar geest had het lang geleden al opgegeven.

Tof, nou weet je ongeveer wat voor ene fouten je maakt, nou ga ik het verbeteren in plaats van alle fouten aanstippen

Victoria hurkte neer en keek Sophia recht in haar grote bruine ogen. Moet dat nou, die oogeigenschappen noemen?
Ze lachte, maar Sophia wist dat ze niet meer kon lachen. Ze zou het nooit meer kunnen.
‘Sophia, ik wil dat je naar me luistert,' zei ze, 'ze komen eraan.’
Sophia schrok. Ze wist maar al te goed wie haar moeder bedoelde en even maakte de blik in haar ogen plaats voor de verdrongen angst.
‘Luister heel goed wat ik tegen je zeg, kleintje. Zorg dat je weg gaat van deze plek, ver weg. Ren en kijk niet meer om Sophia. Je kunt een nieuw leven beginnen, misschien zul je ooit vrede kennen.’
Sophia zweeg. Ze liet haar blik nog een keer over haar moeder gaan en zag heel even een glimp van de moeder die ze ooit was. Een mooie, trotse vrouw. Ze keek haar nog een laatste keer in haar ogen, liet toen heel voorzichtig haar hand los. Tot hun vingertoppen uiteindelijk een eigen weg vonden.
Ze wisten beide dat de liefde van een moeder en een dochter door niets kon worden verbroken. Zelfs niet door de dood. Ze zouden elkaar weerzien in de hemel.
‘Ik hou van je, mama.’
‘Ik hou ook van jou, kleintje.’
Ze draaide zich om, en rende weg. Ze keek niet meer om.

Victoria wist dat het niet anders kon. Sopia mocht niet sterven, niet nu.
Ze hoorde hoe de voetstappen die ze al enkele minuten hoorde halt hielden, vlak voor de deur van de kerk. Dit was het. Het moment waarop ze zou sterven. Maar ze was niet langer bang voor het moment dat ze jaren lang had gevreesd. Ze was niet langer bang voor de kogel die haar hart zou doorboren. God zou over haar waken. Dit was het huis van God. Ze stond rechtop, haar hoofd fier omhoog geheven, en klaar om de dood waardig tegenmoet te treden. Ze zou de soldaten niet het genoegen van haar angst geven. Nooit. Haar hart klopte hevig, en haar adem was zwaar en onregelmatig.
Het gebons op de deur bleef uit. De voetstappen kwamen in beweging en ze hoorde het gelach van de? soldaten. Misschien dachten ze, dat alle bewoners al dood waren. Waarschijnlijk wel. Haar gezicht ontspande zich iets meer, ook de angst op de vele gezichten leek langzaam weg te ebben. Nog steeds durfde niemand te ademen, uit angst om alsnog ontdekt te worden.
Gehuil sneed door de angstvallige stilte, en paniek laaide op in de vele harten. Een jonge vrouw met een baby op haar arm, probeerde het kind wanhopig stil te krijgen. Ze drukte snel haar hand op het mondje, maar de verschrikte blik op haar gezicht zei genoeg. Het was te laat.
Een luid gebons deed Victoria opschrikken. Enkele andere vrouwen slaakten verschrikte en gil, of probeerde tevergeefs om hun kleine kinderen nog te redden.
‘OPEN DE DEUR!’
Niemand bewoog. De doffe klap van een kogel die zich diep in de houten deur boorde deed de doodsangst brandden, en vreesden voor hun dood. Ik begrijp bar weinig van deze zin... De eerste klap, de opening van het vuur werd gevolgd door een zee van kogels die het hout deden versplinteren en zich een weg naar binneN zochten met maar een doel: doden. Mensen gilden, renden weg in een poging om de kogels te ontwijken. Maar tevergeefs. Ik word moe van dat constante tevergeefs Ze wist dat de kogel pas zou stoppen wanneer het een levend hart had doen stoppen. Haar hart en de harten van alle mensen. Ze zag hoe mensen om haar heen neervielen, hoe kogels bloed op de muren deden spatten. Hoe kinderen huilden, terwijl ze toekeken hoe hun moeder werd vermoord. En hoe zelfs kinderen niet werden gespaard. Soldaten stapten door de houten deuren, hun helse gedaanten vulden de heilige ruimte. Niemand werd gespaard, iedereen werd dood geschoten als vee, het kille gelach van de mannen weergalmde op de muren. Ze genoten van de angst, het gegil van kinderen, het bloed en het doden.
Victoria keek recht in twee koude grijze ogen en was zich heel bewust van de zwarte loop van het geweer dat op haar was gericht. Ze voelde niet langer de angst die haar zolang gevangen hield, die haar keel dichtkneep en haar langzaam deed stikken. Ze hield haar hoofd omhoog gericht en keek hem aan. Ze zou niet sterven met haar ogen als een bang hert op de grond gericht. Maar ze zag iets, diep in die grijze ogen. Iets wat ze heel goed kende, wat haar bestaan vertegenwoordigde. Angst.

Mooi stukje, maar nog steeds aardig wat gevonden. De meeste fouten heb ik al aangemerkt, de rest heb ik stilzwijgend verbeterd. Onderwerp is niet bijster origineel, maar je verhaallijn maakt een hoop goed. Als er meer komt, hier posten! [/B]

Grim

[Verleden Tijd]

Een proloog kan ook een stukje verhaal zijn dat op de een of andere manier een beetje los staat van de rest van het verhaal of dat wel leuk en handig is om te lezen, maar niet noodzakelijk om het verhaal te begrijpen. Of gewoon om de aandacht van de lezer te trekken, omdat er daarna een heleboel saais en ingewikkelds komt bijvoorbeeld.

Kristoph schreef op 02-10-2004 @ 15:58 :
Of gewoon om de aandacht van de lezer te trekken, omdat er daarna een heleboel saais en ingewikkelds komt bijvoorbeeld.

Ik wacht in ieder geval op meerr

[Twijg]

Heej,

Grim, hartstikke bedankt voor de tips! Kan ik echt iets mee.
Ik heb een nieuw stuk, alleen het komt niet direct achter het eerste, dus misschien niet zo'n goed idee om te plaatsen.
=beetje verwarrend.

Ik moet eerst nog de nodige research doen natuurlijk....
Als jullie iets weten over de oorlog in voormalig joegoslavie, post!!

Als jullie nog ideen hebben of tips, om het verhaal toch een originele, verassende draai te geven, hoor ik het graag!
Was het tweede stuk trouwens beter?

Liefs Kim

Twijg schreef op 02-10-2004 @ 20:28 :

Was het tweede stuk trouwens beter?

Liefs Kim

1ste stuk niet gelezen

post gewoon, kan ik het beschouwen als apart deel.

[Twijg]

Ik heb hier een stuk, wat vrijwel eigenlijk aan het einde van het verhaal komt...
Maar goed, ik schrijf alles los van elkaar. Misschien niet zo handig maar goed.

Dit stuk is misschien een beetje onduidelijk. Tenminste, ik weet het wel, maar het kan als je het leest heel vaag overkomen. Daarom wil ik HEEL graag van jullie weten hoe jullie het lezen!

Bedankt!

Liefs Kim

[Twijg]

Vergeten het stuk erbij te posten...*ahum*

Nou, hier is het alsnog:


hfd.

Leegte.
Haar ogen zagen wat ze al vele malen had gezien. In haar gedachten, in haar dromen. Het had haar nooit verlaten. Nooit. Het had haar achtervolgd als een schaduw, en had de warmte van haar weg gedreven. Ze zag het verleden. Haar verleden.
Sophia stond stil, en liet haar ogen door de leegte glijden. Er was niets meer, niets. Huizen waren verwoest en resten van wat ooit haar leven was lagen door het gras verspreid. Een enkel huis stond nog. Gemerkt door kogelgaten die zich in het steen hadden geboord. Het geluid weerklonk in haar oren, en even was ze weer terug. Even verschenen de beelden weer voor haar ogen. De beelden die ze zolang had verdrongen, maar die nooit waren verdwenen. Heel even.

Herfst. Het moest herfst geweest zijn. Een kille wind deed de bladeren in de bomen ruisen, en enkele vielen naar beneden. De regen had het zand veranderd in dikke modder, en in de verte was er de geur van natte bladeren. Sophia snoof. En bijna, kon ze het ruiken. Was het of ze er echt was.
Een klein jongentje, rende door de bladeren, en gooide ze lachend in de lucht. Zijn ogen keken blij. Maar diep binnen in was er angst te lezen. Onzekerheid over de toekomst. Over het leven. Hij riep. Sophia kon hem niet horen. Ze draaide zich om. Daar stond ze. Een meisje, met korte donkere haren en een lappenpopje in haar hand. Het popje…Sophia herinnerde het zich weer. Het popje, dat ze altijd bij zich had gedragen. Maar dat ze eens had verloren. Haar popje. Van haar…
Ze keek nogmaals naar het meisje, die met haar kleine, mollige handje naar de jongen zwaaide. Die ogen. Die zo bekende ogen, die blik die ze zo goed kende.
‘Ik’, fluisterde Sophia.
Het meisje keek haar aan. Ze keek haar diep in haar ogen, maar er tegelijk dwars doorheen. Ze was er, maar tegelijk ook niet. Ze was haar eigen herinnering.

Leegte.
Opnieuw was er niets dan leegte, de verwoestte huizen. Het verleden was weg. Sophia staarde nietsziend voor zich uit. Ze kon het weer voelen, weer zien. De angst, de doodsangst die ze voor altijd had laten verdwijnen. Die ze nooit, nooit meer wilde voelen, wilde kennen. Ze rilde. Haar hart ging tekeer en haar hoofd deed pijn. Ze wilde zich omdraaiden, wegrennen van dit. Maar iets hield haar tegen. Zei haar dat ze niet weg moest rennen, maar haar angsten eindelijk moest zien.
Ze keek naar de gedaante van het meisje, die niet met de herinnering verdwenen was. Naar de gedaante van haar eigen verleden, en wist dat ze nu niet op mocht geven. Ze keek in de bruine ogen van het meisje en de vastberadenheid die ze uitstraalde. Het kleine handje wenkte haar.
Ze draaide zich om, en nog even leek het geluid van haar voetjes na te galmen voor het verstomde.
Sophia keek naar de plek waar het meisje had gestaan, maar er was niemand. En niets wees erop dat het meisje er geweest was. Misschien was ze er ook nooit geweest.
Sophia werd overvallen door gevoelens die ze nooit meer wilde voelen. Alles kwam terug. Ze zag het in de ogen van zichzelf. Toen. Nog heel even bleef ze besluiteloos staan. Toen liep ze het pad op. Het dorp in wat haar thuis was geweest, waar ze zoveel jaren had geleefd. Het dorp waar ze zoveel geliefden was verloren in de oorlog. Ze liep, en haar voeten traden in de voetsporen van haarzelf, die ze jaren geleden had achtergelaten. Eindelijk, na al die tijd dat de oorlog voorbij was, durfde ze haar verleden weer onder ogen te zien. Het voormalige dorp was kapot. Maar niet voor haar. Want voor even was ze weer terug.

De huizen stonden statig rechtop en leken zo stevig. Zo onverwoestbaar en veilig. Maar veilig, was niets. Het was stil op de straat. Alleen in de verte waren twee gedaantes te onderscheidden, waarvan een klein. Het kleine lichaam was voorovergebogen, en de ogen onafbreekbaar op de grond gericht. In haar kleine handen hield ze een grote versleten koffer. Zwaar was hij niet. Want veel bezittingen had ze niet. Slechts wat kleren en haar pop. Sophia keek naar de twee gedaantes. Het was zij. Nu ouder. En het kleine lichtje dat in haar ogen had geschenen, was verdwenen. Want de oorlog was begonnen. Naast het meisje liep een vrouw, en ze was mooi. Maar Sophia wist dat ze lang niet zo mooi was, als ze was geweest. Toen haar ogen nog hadden geschitterd, en haar lach de kamer vulde. Haar ogen keken dof voor zich uit, vol bezorgdheid en angst.
‘Mama’, fluisterde ze.
De herinneringen aan haar moeder waren vaag. Want lang had ze haar niet gekend. De liefde van een moeder was haar niet bekend, was meegenomen met haar dood. Sophia keek naar haar, hoe ze vermoeid en zwak probeerde om de koffer met zich mee te nemen. De koffer die alles bevatte wat ze hadden. Wat kleren en papieren. Misschien wat eten voor onderweg. Ze wist het niet precies. Ze waren op de vlucht. Bang voor de geruchten die de ronde deden. Sophia had het nooit begrepen, klein als ze was. Waarom. Ze had het nooit geweten. Waar ze heen gingen, waarom ze weg moesten. Ze was nog zo klein.
Sophia keek hoe de gedaanten opgingen met de horizon. Op zoek naar de veiligheid.



Het is trouwens nog niet af hoor, het gaat nog verder maar dit is alvast een stuk om te kijken of het aanslaat!

Liefs Kim

[Twijg]

Oke, dilemma:

Ik weet niet of ik de moeder in het verhaal moet laten overleven of niet.
Kijk, als ik haar laat leven is het misschien weer zo'n cliche.
Maar als ze dood gaat weer zo dramatisch...

Really Need Help!
Bedankt alvast!

Liefs Kim

Twijg schreef op 03-10-2004 @ 14:38 :
Oke, dilemma:

Ik weet niet of ik de moeder in het verhaal moet laten overleven of niet.
Kijk, als ik haar laat leven is het misschien weer zo'n cliche.
Maar als ze dood gaat weer zo dramatisch...

Really Need Help!
Bedankt alvast!

Liefs Kim

drama beter dan cliché

[Twijg]

Thanks!

Oke, ik wil het verassend houden...
Je leest dat ze de loop van het geweer op haar gericht is, dus het zo logisch zijn als ze neer wordt geschoten.
Maar misschien wel verrassend als dat toch niet gebeurd. OF juist cliche.

Wat vond je trouwens van het nieuwe stuk? is het duidelijk?