Schrijfseltje: Duisternis.

[Ieke]

Goed, bij zeer hoge uitzondering een schrijfseltje van mij. (Dit is het 2e stukje wat ik hier post). Dan weten jullie meteen waarom ik nooit wat plaats
Soms is wat commentaar wel nuttig, dus plaats ik toch maar een keerte wat. Het is een bagger stukje, maar goed, jullie moeten het er maar mee doen. Ik hoop dat er toch wat opbouwende kritiek op komt.


Duisternis.

Ik wil niet meer. De duisternis om mij heen drukt zwaar op me, de sterren zijn gedoofd. Mijn kamer hangt vol met sterren. Je zou ze moeten zien, die schoonheid, rust en liefde. Nu ben ik net als die sterren, donker, eenzaam, stil.
Ik vraag me af wat het leven me nog te bieden heeft. Van buiten ziet het er allemaal goed uit, maar mensen kijken nooit verder. Voor deze mensen lijkt het alsof ik veel bereikt heb en gelukkig ben. Een vwo diploma, een leuke studie, een druk leven en veel mensen om mij heen.
Toch mist er iets. Mijn telefoon blijft al weer een paar weken zonder smsjes en zonder telefoontjes van vrienden. De enigen die op dit moment naar mij bellen zijn mijn ouders en verder belt nooit iemand mij op. Altijd moet ik bellen als ik wat van de mensen wil horen die ik ooit mijn beste vrienden noemde. Nooit vragen ze naar mij.
De laatste smsjes die ik gehad heb zijn alweer bijna een maand geleden. Deze waren echt van een bijzonder iemand, iemand naar wie ik verlang en bij wil zijn. Langzaam rolt er een traan over mijn wang. Aan jou denken maakt me nog ongelukkiger en het duister om mij heen nog donkerder.
Een maand geleden was ik nog wel vrolijk, ondanks wat er toen met me gebeurd is. Jij was de gene die me hele lieve smsjes stuurde zodat het minder zwaar was. Nu weet ik het niet meer en heb ik steeds vaker iets van ik wil dit niet meer, ik wil wegzakken in vergetelheid en geen pijn meer voelen.
Mijn angst wordt steeds groter. Ik kan geen jongen meer liefhebben na al die pijn. Ik zou niet meer durven om intiem met iemand te zijn, bang voor de pijn die het kan geven. Jij bent de enigste wie ik het verteld heb, maar of ik er goed aan gedaan heb weet ik niet. Je zal me vast een zeur vinden, ik ben maar iemand.
Nu hoor ik niks meer van je en weet ik dat je weer druk bent met andere meisjes. Ik weet dat je niets met haar wilt, maar ik ben bang dat het over een maand anders is.
Maanden geleden heb je me al eens gezegd dat wij samen geen optie is omdat ik hoger zou staan dan jij. Wat maakt opleidingsniveau uit? Liefde, daar gaat het om en ik verlang naar jou. Je bent werkelijk de enigste die ik nog een beetje vertrouw.
Maar toch moet ik je loslaten, wetende dat ik geen kans maak. Deze nacht besef ik dat pas echt goed. De stilte om mij heen is als de stilte van jou. Zwaar. Het lijkt alsof je na even kort wat intensief contact me weer afstoot. Dat was een paar maanden geleden zo en dat is nu weer. Kom ik dan te dicht bij jou?
Opnieuw rolt er een traan over mijn wang en is de duisternis intens. De sterren schijnen weer helder en vrolijk als ze er een lichtstraal op gehad hebben. Wanneer zal ik mijn lichtstraal vinden?

[Astuanax]

Droevig!

Mooie combinatie van het begin en het einde! . Het tweede deel van het middenstuk begon een klein beetje langdradig te worden, misschien zou je daar beter nog een beetje meer 'beweging' in moeten brengen. De laatste zin is heel passend, mooi en goedgevonden!

foutje:

'de gene' het is eigenlijk 'diegene' maar volgens mij vervang je het best door: 'Jij was HET, die.....'
'enigste'= enige

Ik hoop nog veel teksten van U te mogen lezen,
Uw nederigste dienaar

[duivelaartje]

Ahw Ieke, zielig verhaaltje.

Mooi verhaal, maar ik vind hem niet zo heel goed... Het idee met de stralende sterren is leuk bedacht en dat heb je ook goed gebruikt. Alleen sommige dingen vond ik wat vaag.

Ik wil niet meer. De duisternis om mij heen drukt zwaar op me, de sterren zijn gedoofd. Mijn kamer hangt vol met sterren. Je zou ze moeten zien, die schoonheid, rust en liefde. Nu ben ik net als die sterren, donker, eenzaam, stil.

Zoals dit. Het klopt niet helemaal. Eerst zijn de sterren die schoonheid, enz en opeens donker, eenzaam en stil. Ik zie nergens staan dat ook die sterren donker, eenzaam en stil zijn. Ik snap het wel, want de sterren zijn gedoofd. Maar je hebt het eerst over schoonheid, enz en dan opeens over 'ook donker, enz'. Snap je? Dat klopt niet helemaal... Iig, het loopt niet lekker.

Ook heb je af en toe wat herhalingen. Staat niet zo mooi... Astuanax heeft de foutjes er verder al uitgehaald.

Mooi gedaan hoor Ieke!

Duivelaartje

Holy macaroni, als dit al bagger is!

Ik vind die snelle tegenstellingen juist leuk, ik heb ook niet meer dan de reeds gevonden fouten gevonden. Echt top werk, naar mijn mening!

Go Ieke

Grim

[autodropje]

Goed, niet te lang, niet te kort, mooi geschreven

[Ieke]

Bedankt voor het commentaar Ik zal dat foutje er in ieder geval uithalen, staat idd niet helemaal goed.

[Charlottetje]

enigzins cliche en de vaagheid bij 'ondanks wat er toen met me gebeurd is.' vind ik altijd wat zonde, wat irritant.
alsof iemand graag iets wil vertellen, maar dan net daar waar het om draait wil verzwijgen zeg maar.
verder wel oke stukje, zeker de lengte ook in combi met ehh, het onderwerp/ de stijl zeg maar.

Charlotte

[SiemdeCyper]

Ik sluit me bij Charlottetje aan.