Dualisme
“Een refo-kut is een poel der mystiek”
Ik hoor het mezelf zeggen pianissimo
maar niemand die begreep wat ik beoogde,
want wederom werden we weggevoerd
volledig vrijwillig, zo hopeloos verloren.
De tocht voer langs dichte wouden
oude gebouwen en vrouwen in rokken,
die absoluut zeker daar hun geheimen verborgen
- hun kinderen waren immers nu al huichelaars -
En hoewel ik slechts enkele kilometers
van huis was, leek zo’n heel andere wereld:
de bomen die intens triest over de wegen zuchtten
en de afwezigheid van het onthullende zonlicht.
Maar aldaar gekomen speelden we bekend klassiek,
hoogdramatiek van reeds vervlogen dagen
en heel even voelde ik mij gelijk aan hen
daar in dat obsceen obscure hart.
Wij centraal in dat duister adagio con moto,
een onderdrukte Messias afgedaald in kliepot, (onder de dood)
miskende genialiteit die de wereld nooit zien zal.
en ik wist dat stiekem ook ik altijd in het verborgene was verbleven
-----------------------------------------------------------------------
Op aanraden van Xineof toch maar gepost. Het commentaar tussen haakjes is een grove / andere vertaling van het woordje kliepot. Je moet weten dat dit eigenlijk een gevoelsgedichtje was en dat ik geen intenties had om het te posten. Kliepot is een Joods woord dat veel te maken heeft correctie etc.
Natuurlijk compleet overbodig om te zeggen, omdat het ook al in het gedicht staat, maar ik wil het toch kwijt voor het geval mensen mij verkeerd begrijpen, ik heb niets tegen refo's

.
Ben benieuwd wat jullie er van vinden en of jullie iets opvalt