De verwelkte roos

[Saarah]

Wat vinden jullie ervan? Het is nogal cliché maar soms is het leuk om iets cliché te schrijven . Het is nog maar een begin, en ik denk dat het wel een leuk verhaal wordt Maar wat vinden jullie ervan?



Ongeduldig trommelde Saskia met haar vingers op de tafel. Ze wierp een blik op haar horloge en zuchtte. Vervolgens begon ze rondjes te lopen in de keuken. Het was al half elf, haar ouders zouden elk moment thuis kunnen komen. Nu ja, eigenlijk hadden ze al een half uur thuis moeten zijn.
Na een paar minuten ijsberen hoorde ze een auto stoppen. Ze rende naar het keukenraam en keek naar buiten. Het licht was automatisch aangesprongen en ja hoor, de auto van haar ouders reed net de garage binnen.
Met een bonzend hart liep ze naar de woonkamer, zette snel de televisie op en plofte neer in de zetel. Ze wilde niet dat haar ouders, en dan vooral haar moeder niet, wisten dat ze zich zo'n zorgen maakte.
De voordeur ging open en viel een paar seconden later terug in het slot. Ze hoorde haar ouders in de gang stilletjes met elkaar praten.
Even later kwamen haar ouders de woonkamer binnen. Saskia greep met haar rechterhand, die niet zichtbaar was voor haar ouders, in een kussen dat naast haar lag en kneep zo hard ze kon. “En?”
“De uitslag was niet zo goed, Saskia”, zei haar vader met een schorre stem. Hij sloeg een arm rond zijn vrouw en troonde haar mee naar de grote zetel. Saskia zweeg verslagen. Wat viel er nog te zeggen?
“Ik ga slapen”, zei ze tenslotte. Haar vader knikte, en haar moeder keek haar met betraande ogen aan. “Slaap lekker, schat.”
Saskia stond op, liep de woonkamer uit en ging de trap op naar haar kamer. Daar deed ze de deur achter zich op slot en viel verdrietig neer op haar bed. Dit was de laaste kans van haar moeder geweest.
Machteloos begon ze te huilen. De tranen die ze daarnet had opgekropt, kwamen er nu in alle hevigheid uit. Waarom net háár moeder? Het was zo'n lieve vrouw, die nooit een vlieg kwaad had gedaan. Én ze was nog maar 39, volgend jaar zou ze haar veertigste verjaardag vieren. Als ze er dan nog was...
Saskia overdacht de hele situatie nogeens. Zo'n 4 maanden geleden werd er longkanker ontdekt bij haar moeder. Toch had ze in haar hele leven ook maar één trekje van een sigaret gedaan!
Saskia zou die dag nooit vergeten. Haar moeder had een paar dagen voordien een grote controle ondergaan, gewoon om even te testen of alles nog in orde was, en dat was dus duidelijk niet zo...
Saskia was niet meegereden naar het ziekenhuis, maar toen haar ouders thuiskwamen, had ze van hun gezichten afgelezen dat er 'iets' niet in orde was. Net zoals vandaag, eigenlijk.
Voorzichtig had haar ouders haar verteld wat er aan de hand was.
“Maar waarschijnlijk komt alles goed”, had haar vader er nog haastig aan toegevoegd. Haar moeder zou de volgende week nog wat onderzoeken moeten ondergaan en dan pas zou beslist worden of ze haar zouden opereren of niet. Dat hing af van verschillende dingen. De grootte en plaats van het kwaadaardig gezwel, of er al uitzaaiingen waren ontdekt of niet, ...
6 dagen later bleek dat haar moeder binnen de week geopereerd zou worden. Uitzaaiingen waren er tot hiertoe nog niet. Het gezwel was al redelijk groot, maar de chirurgen zouden proberen het weg te halen.
Op het eerste gezicht scheen de operatie gelukt te zijn. Al na een paar dagen moest haar moeder terug allerlei tests ondergaan. Tot Saskia's grote paniek werden er toen wél verschillende uitzaaiingen ontdekt, ook was er een klein stukje van het gezwel achtergebleven. Omdat haar moeder té zeer verzwakt was, en zo snel mogelijk een chemokuur moest krijgen, besloten ze dit gezwel voorlopig te laten zitten. De volgende weken kreeg haar moeder dus een chemokuur, mét alle bijwerkingen (zoals haaruitval, misselijkheid, ...). Het grootste deel van de dagen lag ze in haar bed, ofwel lag ze in het ziekenhuis.
Vanaf dan was het alleen nog meer bergaf gegaan met haar moeder. Uiteindelijk werd er vorige week beslist dat ze niks meer konden doen, behalve wat medicijnen meegeven om de pijn te verzachten. De chemo werd dan ook stopgezet. Er was nog 1 kans, en dat was een héél riskante operatie. Maar het was niet zeker of haar moeder daarvoor in aanmerking kwam. Eergisteren had haar moeder nog een hele reeks tests laten uitvoeren, en tenslotte uitgeput, maar hoopvol teruggekomen van het ziekenhuis. En vandaag was ook die laatste hoop aan diggelen geslagen...
Verbitterd stond Saskia op en deed haar pyjama aan. Haar kleren smeet ze ergens in een hoek van haar kamer, douchen zou ze morgen wel doen. Nu wilde ze alleen maar slapen. Slapen en het liefst nooit meer wakker worden.
Toen Saskia de volgende morgen wakker werd en slaperig een blik wierp op haar digitale horloge, sprong ze geschrokken op. Meteen was ze klaarwakker. Het was al bijna 10 uur, ze moest al anderhalf uur op school zijn!
Zo snel mogelijk kleedde ze zich aan en stormde naar beneden. Gelukkig had ze haar boekentas gisteravond al klaargemaakt.
Toen Saskia haar vader met een tas koffie aan de keukentafel zag zitten, fronste ze haar wenkbrauwen. “Moest jij niet werken? En waarom heb je me niet wakker gemaakt?!”
Haar vader schudde zijn hoofd. “Ik heb vrijaf genomen, en ik vond dat jij ook wel eens mocht uitslapen. Als je wil, kan je vandaag nog thuisblijven, of anders ga je maar naar school.”
“Waar is mama?”
“Die slaapt nog”, zei haar vader ongemakkelijk, “ze voelde zich niet zo goed.”
“Oh. Ik ga toch maar naar school, hoor.”
Saskia wist dat haar vader het goed bedoelde, maar zelf wilde ze niet thuisblijven. Ze wilde niet dat iedereen wist wat er bij haar thuis aan de hand was, ze wilde gewoon een 'normaal' leven! Begreep haar vader dat dan niet?
“Eh... Wil je een briefje schrijven?” vroeg Saskia. Haar vader haalde zijn schouders op. “Oké, wat moet ik opschrijven? Wegens familiale omstandigheden is Saskia Verbeeck vandaag wat later op school gekomen, ofzo?”
“Of nee, laat ook maar”, zuchte Saskia. Als ze zo'n briefje zou meenemen zou heel haar klas willen weten wat die 'familiale omstandigheden' waren. Ze zou zichzelf er wel uit praten met het excuus dat ze overslapen was ofzo.
“Ik vertrek nu, tot straks”, zei Saskia. Ze pakte haar rugzak, haalde haar fiets uit de garage en fietste zo snel mogelijk naar school.
Een kwartiertje later kwam ze uitgeput aan op school. Ze zette haar fiets in de fietsenrekken en liep de school binnen. Alle leerlingen zaten al in hun klaslokalen, de speeltijd was al een tijdje gedaan.
Schuchter klopte Saskia op de deur. Ze hoorde binnen de stem van mevrouw Hercker, hun leerkracht wiskude, verstommen en 'Binnen!' roepen. Aarzelend deed Saskia de deur open en stapte de klas binnen.
“Saskia?” zei mevrouw Hercker verbaasd. “Waarom ben je zo laat?!”
“Eh... Ik heb me overslapen, mevrouw.”
“Je overslapen? Jaja, dat zal wel. Kom, geef je agenda hier!”
Saskia haalde haar agenda uit haar rugzak en gaf die aan mevrouw Hercker.
“Geloof me dan niet”, mompelde ze, maar wel zo stil dat mevrouw Hercker het niet hoorde.
Mevrouw Hercker schreef een paar woorden in haar agenda, sloeg die dicht en gaf hem terug. “Dat laat je tegen morgen tekenen door je ouders, en als dit nog een keer voorvalt bel ik naar hen!”
Saskia merkte dat mevrouw Hercker dacht dat ze gespijbeld had. Ze haalde haar schouders op. “Oké”.
“Op je plaats nu!” zei mevrouw Hercker streng. Met gebogen hoofd liep Saskia naar haar plaats en liet zich op haar stoel zakken.
De tijd op school ging traag voorbij. Tijdens de pauze had Saskia alles moeten uitleggen aan haar vriendinnen. “Ik heb me gewoon overslapen, meer niet.”
“Niet waar”, zei Nimke, “dat geloof je toch zelf niet? En je ouders dan?”
“Die sliepen nog”, loog Saskia staalhard. Nimke haalde haar schouders op. “Als je het me niet wilt vertellen, dan hoeft het niet hoor.”
Beledigd liep ze weg, met Natasha en Anja in haar kielzog.
Met een diepe zucht slenterde Saskia ook naar de eetzaal. Toen besefte ze dat ze geen boterhammen bijhad, dus ging ze maar een tas minuut-soep halen en schoof bij haar vriendinnen aan tafel.
“Wil je nu nog altijd niet zeggen waar je geweest bent?” vroeg Natasha, “ons kan je vertrouwen! Je hebt gespijbeld, hé?”
Vermoeid schudde Saskia haar hoofd. “Nee, echt niet, ik heb me gewoon overslapen!”
“Zal wel”, zei Anja hoofdschuddend. Na nog even aandringen lieten de drie haar tenslotte gerust en lieten haar gewoon links liggen. Saskia lepelde zwijgend haar soep uit.
Toen de laatste bel tenslotte ging, deed Saskia opgelucht haar rugzak dicht en slingerde hem op haar rug. “Sorry Sas”, zei Nimke, die al in een beter humeur leek, “maar ik ga mee met Anja en Natasha, even naar de stad, dus ik kan niet me je meerijden.”
“Is niks”, zei Saskia schouderophalend. Normaal gezien reden Saskia en Nimke, die bij Saskia in de buurt woonde, 's avonds altijd samen naar huis, maar Saskia vond het niet erg dat Nimke niet meereed. Wel vond ze het rot van hen dat ze haar niet meevroegen naar de stad, maar Saskia vermoedde dat ze het haar verweten dat ze niet zei waarom ze te laat was. Eigenlijk was wat ze gezegt had waar, maar ze had wel een deeltje achtergehouden, en dat voelde haar vriendinnen ook aan.



De titel wordt dus wrs 'De verwelkte roos' omdat haar moeder, even voordat ze sterft, een mooie rode roos krijgt van Saskia en die in een vaas zet. Een paar dagen na haar dood is ze verwelkt.


Alle kritiek, goede en slechte, is welkom!

[duivelaartje]

Begin alsjeblieft niet dat je je verhaal cliche vindt, want dan vind ik het verhaal al gelijk zakken qua niveau.

En nog erger. Waarom moest je nou die titel uitleggen? Waarom moest je het einde van het verhaal vertellen? Waarom schijf je niet gewoon een vervolg en leg je aan het einde uit waarom? Waarschijnlijk hadden we op het einde van je verhaal je oorsprong van de titel er vanzelf uit kunnen halen.

*Brul brul*

Het verhaal zelf... ja... wel goed. Beetje cliche zoals je zelf ookal zei, maar probeer er maar eens een vervolg op je schrijven.

(Zit dat meisje Saskia op de basisschool?)

Duivelaartje - Saskia is wel een simpele naam en erg cliche...

[Saarah]

Ik bedoelde dus dat ik het onderwerp nogal cliché vind. En die titel legde ik uit omdat het verhaal misschien nogal lang wordt, wie weet . En ze zit op de middelbare school.

Ik heb Saskia altijd al een mooie naam gevonden, daarmee nam ik hem
En straks of morgen komt er een vervolg

[duivelaartje]

Hm, waarom neem je het onderwerp dan, als je het cliche vindt? Maar ach...

Tja, maar dat je je verhaal zo noemde... Ik dacht dat je er wel een reden voor zou hebben die later duidelijk zou worden.

Ohw, middelbaar?

speeltijd

Duivelaartje

[Saarah]

duivelaartje schreef op 04-10-2004 @ 20:32 :
Hm, waarom neem je het onderwerp dan, als je het cliche vindt? Maar ach...

Tja, maar dat je je verhaal zo noemde... Ik dacht dat je er wel een reden voor zou hebben die later duidelijk zou worden.

Ohw, middelbaar?



Duivelaartje

Oh euh ja, bij ons noemen ze dat zo . Zit ook al in het 3de middelbaar en toch noemt iedereen het nog 'Speeltijd' hoewel er natuurlijk niet meer gespeeld wordt.
Ook veranderen in 'pauze' dan?

(En ik nam dit onderwerp omdat ik zin had om erover te schrijven . Als je niks cliché meer mag schrijven vallen er al veel onderwerpen weg )

[Astuanax]

inderdaad, een beetje cliché, maar ach, cliché is soms ook wel leuk om te lezen.
Het verhaal is wel goed, je zou inderdaad niet moeten beginnen met een negatieve kijk op je verhaal, de titeluitleg was ook overbodig maar niet echt storend.

speeltijd gebruik ik ook altijd, misschien een brabants woord?

[Saarah]

Astuanax schreef op 04-10-2004 @ 22:17 :
inderdaad, een beetje cliché, maar ach, cliché is soms ook wel leuk om te lezen.
Het verhaal is wel goed, je zou inderdaad niet moeten beginnen met een negatieve kijk op je verhaal, de titeluitleg was ook overbodig maar niet echt storend.

speeltijd gebruik ik ook altijd, misschien een brabants woord?

Ik woon in de provincie Antwerpen en heb het altijd gebruikt (in de lagere school & nu ). Zal idd van de provincies afhangen

Ik vond het niet een megaslecht verhaal. Ik vind het wel goed dat er af en toe wat "informatieve" dingetjes in verwerkt zijn, maar van mij zou je die wel wat subtieler erin mogen verwerken. Tussen haakjes of gewoon als volledige zin die uit een boekje overgenomen lijkt te zijn dat leest een beetje vreemd. Je raakt daardoor even een beetje je leesritme kwijt. Verder staan er wat spelfoutjes in, maar die kun je er zelf wel uithalen denk ik. Die staan er vast gewoon omdat je het in een ruk hebt geschreven. Het tijdsverloop en de zinnen mogen van mij wat vloeiender, maar das allemaal niet zo'n ramp. Verder vind ik het wel een goed begin van je verhaal

[Astuanax]

xxxSarahkexxx schreef op 04-10-2004 @ 22:37 :
Ik woon in de provincie Antwerpen en heb het altijd gebruikt (in de lagere school & nu ). Zal idd van de provincies afhangen

cool, dan zijn we provinciegenoten

[Saarah]

Ongeveer 5 weken later
“Haar lijdensweg is eindelijk voorbij, Saskia. Misschien is het beter zo”, zei Saskia's vader.
“Hoe kun je dat zeggen?” zei Saskia fel, “het lijkt wel alsof jij blij bent dat ze dood is!”
“Natuurlijk niet”, zei haar vader nog, maar Saskia stormde het huis al uit. Gisteravond was haar moeder overleden. Natuurlijk had ze het wel zien aankomen, ze was erg bleek, at bijna niet meer, kwam haar bed niet meer uit. Gelukkig was ze in haar eigen huis, haar eigen bed, gestorven. Saskia was erbij geweest. Haar moeder leek te slapen, al een hele tijd. Saskia zat naast haar bed in de schommelstoel een boek te lezen. Na een tijdje had Saskia gemerkt dat haar moeders borst niet meer op en neer ging, en had ze haar moeder wakker proberen te schudden.
“Mam? Mama? Komaan mama, word wakker!”
Daarna was ze in paniek naar beneden gerend en had tegen haar vader geschreeuwd: “Mama! Ze gaat dood!”
Haar vader was naar boven gerend en had over zijn schouder geroepen: “bel een ambulance!”
Dat had Saskia gedaan, en even later arriveerde de ambulance. De ambulanciers waren meteen naar boven gelopen, en even later teneergeslagen teruggekeerd. Ze hadden haar moeder op een brancard gelegt, met een deken over haar lijf zodat je alleen nog maar haar gezicht zag.
Saskia was naar haar kamer gegaan, had de deur op slot gedaan en was op haar bed gaan liggen. Daar liet ze haar tranen op de vrije loop. Even later was haar vader aan de deur gekomen. “Saskia? Saskia, laat me even binnen.”
Maar Saskia had niet gereageerd en tenslotte had hij het opgegeven.
Na een hele tijd was ze in slaap gevallen, en had tot de volgende middag geslapen. Dan was ze naar beneden gegaan, had een boterham gegeten en nu stond ze dus buiten.
Een beetje hulpeloos keek ze om zich heen. Waar moest ze nu heen?
Traag liep ze in de richting van de stad. Die was nog geen 5 minuten fietsen, maar te voet deed ze er wel een kwartiertje over.
In de stad aangekomen slenterde ze maar wat rond. Ze ging winkels in en uit, liep voorbij café's, restaurants, en bekeek wat cd's in de ExtraZone. Daar kwam ze een klasgenoot van haar tegen, Shannon. Eigenlijk kende ze Shannon niet echt goed, want dit jaar was het eerste jaar dat ze bij elkaar in de klas zaten, en Shannon hoorde bij een heel ander 'kliekje' dan zij.
Toch zei Shannon enthousiast “hey!” toen ze Saskia zag.
Saskia glimlachte geforceerd. “Hallo.”
“Alles goed?” vroeg Shannon terwijl ze op Saskia afliep.
“Niet echt”, zei Saskia aarzelend, “met jou?”
“Ja hoor”, antwoordde Shannon. “Ik verveelde me thuis, en daarom besloot ik maar naar hier te komen.”
Ze vroeg niet waarom Saskia hier was, hetgeen Saskia opluchtte.
“Zeg, heb je geen zin om mee iets te gaan drinken naar The RedHouse?”
“The Redhouse?” herhaalde Saskia op een vragende toon. De naam kwam haar vaag bekend voor.
“Je weet wel, dat café hier een beetje verderop. Er komen massa's leuke meiden... En jongens”, zei Shannon er met een knipoog achteraan. “Komaan, joh, anders moet ik alleen gaan. Ik trakteer!”




Reacties?

[Astuanax]

mooi gedaan!!
ik vind het echt goed!

foutje:
"Ze hadden haar moeder op een brancard gelegt"
moet gelegD zijn want de OVT is legDe

[Saarah]

Thx Astaunax!
Meer reacties zijn ook altijd welkom .



Saskia dacht een ogenblik na en knikte toen. Wat moest ze anders doen?
“Goed zo”, zei Shannon met een brede lach. “Kom op!”
Ze liepen de ExtraZone uit, in de richting van The Redhouse.
“Kom je er vaak?” vroeg Saskia.
“Nogal”, zei Shannon, “er komen echt heel veel leuke mensen, hoor, en het personeel is er ook heel vriendelijk! Er komen bijna alleen maar jongeren, het is er echt super! Je moet eens een keer meegaan in het weekend, dán is het er pas echt leuk.”
“Hoelang kom je er al?”
“Eehh”, Shannon dacht even na. “Ik denk zo'n 2 jaar ongeveer. Ja, vanaf het eerste middelbaar eigenlijk. Ik ken het personeel en de vaste klanten ook best goed.”
“Het is wel leuk, denk ik, als je er veel mensen kent”, zei Saskia nadenkend.
“Ja, het is er super, echt waar! Je moet eens wat meer meekomen! De meeste anderen van onze klas vinden er niks aan, maar ja, zij zijn dan ook nog zo kinderachtig hé.”
“Misschien wel, ja”, mompelde Saskia. Ze dacht aan haar vriendinnen; Nimke, Natasha en Anja. Nu ze er zo over nadacht, waren zij meestal ook nogal kinderachtig. Dikwijls zitten giechelen om niks, nooit eens een serieus gesprek kunnen voeren, altijd alles willen weten, ook de dingen die Saskia gewoon voor zichzelf wilde houden, ...
Shannon stopte aan een gewoon, waarop in grote, rode letters geschilderd was: 'The Redhouse'. Ze duwde de deur open en ging voor Saskia naar binnen.
“Aan een tafeltje of aan de toog?” vroeg Shannon haar.
“Maakt niks uit.”
“Aan de toog dan maar”, knipoogde Shannon. Ze ging op een kruk aan de hoek van de toog zitten en Saskia nam plaats naast haar. Ze keek eens goed rond. Op verschillende plaatsen hangden grote boxen, gekleurde lampjes die in de weekends vast wel zouden flikkeren maar nu uit waren, een redelijk grote dansvloer, verschillende tafeltjes, een tv die omhooghing en een grote, mooie houten toog. Achter de toog waren kleine frigo's waarin de drank stond en daaronder schappen waarop heel veel glazen stonden, op de toog stond een hele rij flessen sterke drank, en helemaal rechts van de toog stond een computer met muziek, een mengpaneel, microfoon, eigenlijk alle benodigheden van een discobar.
“Is hier ook een discjockey dan?” vroeg Saskia onder de indruk. Shannon knikte. “Ja, vrijdag- en zaterdagnacht.”
“Cool”, zei Saskia terwijl ze de discobar wat beter bekeek.
Een vriendelijk uitziend meisje, dat achter de toog stond, kwam op hen af.
“Een pilsje, Shannon?” vroeg ze.
“Nee, geef maar gewoon een Pepsi. En jij, Saskia?”
“Ook een Pepsi”, antwoordde ze.