Ze staart naar me
Met een blik,
die ik nooit begrijpen zal
En ze spreekt een taal
Die ik niet ken
Ze leeft dáár
Waar honger is
Dáár, waar pijn omringt
Ze leeft dáár
Waar niemand zijn wil
Dáár, waar angst verminkt
En ik snap het niet
Ik zal het vast nooit snappen
Want ik leef hier
En zij leeft daar
Maar zonder woorden delen we
heel even slechts, die pijn
Mannen dansen om haar heen
En ik hoor haar overleven
Ze wil niet, maar ze moet
Die mannen haar lichaam geven
In haar ogen leven tranen
In haar maag voelt ze de pijn
Haar lichaam is teveel gebruikt
Om ooit nog gelukkig te kunnen zijn
Ze wil wat ik heb
En ik wilde dat ik het kon geven
Laat haar leren, laat haar leven
Zodat ze later aan haar kinderen
een andere toekomst door kan geven
Laat haar zoeken naar de waarheid
Laat haar kind zijn, zoals ik en jij
Maar laat haar alsjeblieft gauw
van haar zorgen zijn bevrijd
Ze verdient,
wat voor ons
normaal
geworden is:
Een leven
Zonder zorgen
Met een toekomst
Een leven
met het recht
te studeren
Zonder arbeid
voor een kind
Opnieuw kijkt ze me aan
en ik voel haar pijn
En toch…
Toch zal ik het nooit weten
Hoe het voelt, om haar te zijn.
Hm, deze heb ik hier nog nooit geplaatst. Is al best oud. Uhm..nou, is het wat?
|