[verhaal/Probeersel] Levend en wel.

[Choking Duck]

Zomaar een schrijfsel,
Ik ben bang dat het niet echt een goed stukje is, maar kritiek (liefst opbouwend..) gewenst.




Hijgend rende ze over de straat. Nevel hing in slierten boven de weg.
Ze moest het halen, hij kon het niet menen.
Hij zat in het vak, en ze wist, aan een dood lichaam had hij niks.
Leven zou ze nog, dat moest. Anders hield hij zich niet aan de regels.
'Maar wie houd ik hier eigenlijk voor de gek?' dacht ze bij zichzelf.
'Er zijn geen regels, tenzij hij zegt dat ze er zijn.'
Ze was bij de loods aangekomen.
Een oranje natriumlamp wierp een onuitnodigend licht op de weg van het industrieterrein.
''Op hoop van zegen, '' zuchtte ze bij zichzelf en stapte naar binnen.
De deur sloot met een zoemend geluid en even tastte ze in het duister.
Met een klik sprongen de witte TL buizen aan het plafond aan en een gigantische, lege loods werd zichtbaar. Achteraan ergens bevonden zich 2 personen.
''Ik verwachtte je al, Hellen, '' klonk zijn vervormde stem door een megafoon.
Zijn geluid kaatste tegen alle muren van de gigantische ruimte die er weemoedig uit zat.
Kalm liep ze langzaam op de 2 af.
Ze kon zien dat er iemand op een stoel zat, iemand met rood haar, iemand die haar wanhopig aankeek en niks kon zeggen, te zien aan de lap die haar het praten belemmerde.
Hij hield een pistool tegen haar hoofd.
''Waar is dat plan van je opeens ? Waren we daar niet voor nodig?''
Nijdig vuurde ze de vragen op hem af.
Hij grinnikte. 'Meisje, dat plan is in volle gang.'
Ze voelde een combinatie van verdriet en haat opkomen.
Alles was voor niets geweest.
Ze hadden voor niets dat pokke eind gereden.
Het was een valstrik geweest waar zelfs Rob niks aan had kunnen doen.
Dat kon hij waarschijnlijk zowieso al niet meer.
Ze liep nog steeds, dichter en dichterbij.
Hij knikte.
'Stop maar,' zei hij kalm.
Op 10 meter bleef ze staan.
Amanda keek haar met grote ogen aan.
Ze hadden haar nog niks gedaan.
Hij sloeg met het pistool tegen Amanda's slaap.
Ze wilde erop af rennen maar hij richtte het pistool op haar.
'Goed van je dat je gekomen bent,' zei hij kort.
'Had ik enige keus ? ' Vroeg ze aarzelend.
'Ja, als je jezelf had willen redden dan was je niet gekomen. Dan waren de anderen al dood geweest.'
'Waarom heb je nu alleen Amanda en ik ?'
'John Daphne en Mila zijn al opgeruimd.'
Er ging een schok door haar heen.
Hij had het al een keer op zo'n manier gezegd, en ze waren vrijwel ongedeerd teruggekomen.
Ze probeerde te doen alsof het geen indruk op haar maakte.
Hij controleerde zijn pistool en hield het met zijn arm op de rugleuning weer tegen Amanda's hoofd.
De minuten kropen voorbij.
Weer bewoog hij, om de veiligheidspal van zijn pistool te halen.
Ze was ondertussen bezig met het bestuderen van de ruimte.
Amanda's stoel stond op een gecamoufleerd plateau.
Er liep een draad onder vandaan.
'Breng Daphne binnen,' snauwde hij in een porto.
Achter in de ruimte klonk geschuifel.
Haar hart miste een slag.
Ricardo kwam met een spartelend ingebonden lichaam over zijn schouder op hem afgelopen.
'Maak haar los.'
Terwijl Ricardo Daphne losmaakte richtte Onno zijn pistool op Daphne en begon te praten.
'Hellen denk er niet aan om je te bewegen.'
Ze controleerde de oppervlakte om haar heen maar kon geen los plateau ontdekken.
Daphne, nog steeds met haar veel te grote Fleecetrui aan keek hem met een wit gezicht aan.
'Dus jij bent er ook ingetrapt?' vroeg hij, al wist hij het antwoord al.
Allemaal hadden ze op zijn telefoontje gereageerd.
Het vluchten had niet uitgemaakt. Hij wist ze toch wel te vinden.
Zo zaten ze er met z'n vieren.
Hoe lang was er voorbij gegaan?
Hoe lang zou het duren?
Wat was hij van plan?

''Beweeg je niet!' Klonk een bekende stem.
Het was alsof hij uit de muren kwam, overal tegelijk.
Maar het effect was averechts.
Hij richtte zijn pistool op Daphne en kneep een oog dicht om te mikken.
Daphne verroerde zich niet maar haar ogen spraken haar angst uit.
Er klonk een oorverdovende knal, nog een.
Toen viel er een stilte.
Met grote ogen zag Hellen hoe Daphne verdwaasd in elkaar zakte.
Ze rende naar Daphne toe. Het bloed zat op haar trui.
Hijgend trok ze daphnes trui uit.
Ze had niks, wat was er gebeurd?
Toen ze omkeek zag ze dat Onno lag en onder het bloed zat. Zijn eigen bloed constateerde ze.
Ze kon haar eigen hart horen kloppen.

[I C U]

Allereerst: je hoeft niet na elke punt op enter te drukken... Het leest nogal storend.

Achteraan ergens bevonden zich 2 personen.

Op 10 meter bleef ze staan.

Cijfers tot de twintig voluit (tenminste, ik geloof dat het tot twintig was, anyway, die twee en die tien moeten voluit!)

TL buizen

TL-buizen (weet ik niet zeker, trouwens)

'John Daphne en Mila zijn al opgeruimd

Komma tussen 'John' en 'Daphne'

Meer foutjes kon ik niet ontdekken, maar lees het zeker nog een keer goed door. Verder viel het me op dat je heel veel zinnen begint met "Ze deed" of "Ze is". Voor de variatie zou het leuker zijn wanneer je andere zinsconstructies zou kiezen, en dat afwisseld. Dat leest al fijner.
Verder denk ik dat je nog wel aan je stijl kan werken. Je woordkeus is weinig bijzonder, eigenlijk nogal standaard. Ik vind het moeilijk om uit te leggen wat ik bedoel, maar misschien dat je het zelf ziet wanneer je je verhaal naast die van anderen hier op het forum legt.
De inhoud vond ik op zichzelf niet zo bijzonder, maar ik geloof wel dat ik verder zou lezen, gewoon omdat ik nu wel wil weten wat er precies aan de hand was. Tja...

Gewoon blijven schrijven, oefening baart kunst, enzo

[Choking Duck]

Oke hier kan ik wat mee !
Ik ga iig eens vergelijken wat de verschillen zijn,
Bedankt!

[Choking Duck]

Een poging om het enigszins over de andere boeg te gooien.
Reacties graag!



Met een klam gevoel zette ze de tv uit.
Een oorlogsfilm.
Het stomste ter wereld.
Elkaar van kant maken. En beide partijen waren in de veronderstelling dat ze het goede deden.
De slimmeren keken van de kant af toe, hoe de rest van de mensen, pionnen in het spel, sneuvelden of overleefden.
In het begin konden ze kiezen, met z'n allen op de duitsers afrennen, afgeschoten worden door ze, en indien ze overleefden terugrennen en als lafaard door een landgenoot worden afgeschoten.
Mensen leerden het nooit.
En het kon ze blijkbaar ook niet schelen.
Maar in de films liep het, zelfs als de hoofdpersoon over de lijken moest lopen, nog goed af.
Gewetenloos moest je zijn, om levens te kunnen nemen, levens nemen alsof je m&ms at.
En knetter gestoord of retedapper, om je leven te wagen voor iets waarvan je nooit kon weten hoe het lopen zou. In een oorlog was je een held als je mensen ombracht. In een normale situatie zou je een massamoordenaar zijn, zelfs als het je vijanden waren en je er hoe dan ook een oorlog mee had ontketend. Ze moest dus een moordenaar worden.
Zo vaak had het geleken of hij uitgeschakeld was, en al die keren was het mis geweest.
Hij had het overleefd en er niks van geleerd.
Voor hun viel er niks te leren. Van begins af aan. Het enige dat ze hadden was geluk, geluk en een uitgebreid intuitie. Een intuitie wat de situatie kon inschatten en ze vertelde of personen te vertrouwen waren.
Rob had absoluut zijn best gedaan.
Uren hadden ze gereden, van Groningen naar Dresden, van Dresden naar een of ander raar gehucht in Denemarken, en dat allemaal zonder succes.
Toen in de veronderstelling dat ze er veilig zouden zijn.
Maar hoe kon je veilig zijn als je vijand overal zat ?
Hoe kon je veilig zijn als deze in de meerderheid was?
Niks was nog verloren, maar het ontnam haar de hoop.
Hoop dat hun doel bereikt zou worden.
Dan was er ook nog de grootste vraag, de vraag waar niemand het antwoord op wist.
De grote vraag van een miljoen.
Degene die het wist zou de weekendmiljonair zijn, en gegund.

''Waar ben je mee bezig?'' Vroeg Amanda slaapdronken
Ze zuchtte diep. ''Niks..... ga maar weer slapen,'' antwoordde Hellen zacht. Ze moesten moordenaars worden. Helden uit hun eigen oorlog.

[I C U]

Choking Duck schreef op 18-09-2005 @ 00:57 :
Een poging om het enigszins over de andere boeg te gooien.
Reacties graag!



Met een klam gevoel zette ze de tv uit. Een oorlogsfilm.
Het stomste ter wereld. Elkaar van kant maken. En beide partijen waren in de veronderstelling dat ze het goede deden.
De slimmeren keken van de kant af toe, hoe de rest van de mensen, pionnen in het spel, sneuvelden of overleefden. In het begin konden ze kiezen, met z'n allen op de duitsers afrennen, afgeschoten worden door ze, en indien ze overleefden terugrennen en als lafaard door een landgenoot worden afgeschoten. Mensen leerden het nooit. En het kon ze blijkbaar ook niet schelen. Maar in de films liep het, zelfs als de hoofdpersoon over de lijken moest lopen, nog goed af. Gewetenloos moest je zijn, om levens te kunnen nemen, levens nemen alsof je m&ms at. En knetter gestoord of retedapper, om je leven te wagen voor iets waarvan je nooit kon weten hoe het lopen zou. In een oorlog was je een held als je mensen ombracht. In een normale situatie zou je een massamoordenaar zijn, zelfs als het je vijanden waren en je er hoe dan ook een oorlog mee had ontketend. Ze moest dus een moordenaar worden.

Zo vaak had het geleken of hij uitgeschakeld was, en al die keren was het mis geweest.Hij had het overleefd en er niks van geleerd.
Voor hun viel er niks te leren. Van begins af aan. Het enige dat ze hadden was geluk, geluk en een uitgebreid intuitie. Een intuitie wat de situatie kon inschatten en ze vertelde of personen te vertrouwen waren. Rob had absoluut zijn best gedaan. Uren hadden ze gereden, van Groningen naar Dresden, van Dresden naar een of ander raar gehucht in Denemarken, en dat allemaal zonder succes. Toen in de veronderstelling dat ze er veilig zouden zijn. Maar hoe kon je veilig zijn als je vijand overal zat ?
Hoe kon je veilig zijn als deze in de meerderheid was? Niks was nog verloren, maar het ontnam haar de hoop. Hoop dat hun doel bereikt zou worden. Dan was er ook nog de grootste vraag, de vraag waar niemand het antwoord op wist. De grote vraag van een miljoen. Degene die het wist zou de weekendmiljonair zijn, en gegund.

''Waar ben je mee bezig?'' Vroeg Amanda slaapdronken
Ze zuchtte diep. ''Niks..... ga maar weer slapen,'' antwoordde Hellen zacht. Ze moesten moordenaars worden. Helden uit hun eigen oorlog.

Ik heb even de enters na elke punt verwijderd. Op deze manier leest het veel beter, minder haperig.
Verder is het een stuk beter dan het eerste stuk! Je zinnen lopen veel beter en zijn ook al een stuk... minder 'normaal' zeg maar. Ga zo door! Ook qua inhoud vind ik het een stuk beter/boeiender dan je eerste deel. Keep up the good work!

Niks was nog verloren,

'Niets' ipv niks vind ik persoonlijk mooier.

[Choking Duck]

Bedankt voor de tips!
Nog een poging, ik heb de zinnen geprobeerd goed te zetten.
En ik hoop dat dit een beetje van de zelfde 'kwaliteit' is als het vorige stukje, al denk ik dat dialogen niet mijn sterkste punt zijn.



Hij richtte zich op en hield het pistool tegen haar hoofd.
Haar ogen groot van angst. De doek die haar het praten bellemerde.
Hij telde af.
Hoe waren ze hier in verzeild geraakt? Waarom zij?
En niet iemand die net zo meedogenloos was als hijzelf.
Al tellend liep hij rondjes, heen en weer kijkend tussen de twee.
'' Vijf, vier, drie, twee, een....''
Hij richtte op Amanda en schoot.
Een schelle kreet. Met stoel en al viel ze achterover.
Uit pure woede rende Hellen op hem af. In een snelle beweging draaide hij zich om en loste een schot.
Met een doffe bons viel ze op de grond, verstrikt in de dekens.

''Hellen..... Hellen ! Ik ben niet dood, ik sta naast je ! Luister nou eens !'' Amanda's stem klonk geërgerd terwijl Onno's lach wegstierf op de achtergrond.
Amanda bleef maar doorpraten...
Verdwaasd hijgend opende ze haar ogen en keek recht in haar gezicht. ''Kom op meid, waar ben je zo lang mee bezig geweest ? '' Vroeg Amanda, met een opgetrokken wenkbrauw. '' Iedereen lag lang en breed te maffen, jij misschien net 5 minuutjes en je droomt alweer iets engs!''
''Ik heb die film afgekeken en nagedacht,' antwoordde ze koeltjes.
'Die oorlogsfilm? Hoe kom je dan op een droom waarin ik vermoord wordt ?'
'Mijn fantasie heeft een ander einde aan het avontuur in de loods gemaakt, maargoed...... je bent er nog.'
Ze keek Amanda aan en kwam dichterbij.
''Wees nooit... nooit meer zo stom om iets in je eentje uit te zoeken.' Ze was verbaasd van de dreiging in haar stem.
Amanda leek zowaar van haar stuk gebracht en keek haar aan. Ze zag de pijn in haar ogen.
'Ik wil best begrijpen dat je hem terug wil pakken, hem ombrengen zoals hij met je zus deed. Maar besef nou eens dat je 'm te slim af moet zijn en niet recht in zijn vallen lopen zonder na te denken.'
'Je zou hetzelfde gedaan hebben,' protesteerde Amanda met tranen in haar ogen.

[I C U]

Om duidelijk te maken dat dat eerste niet echt is, zou je het cursief kunnen neerzetten. Het geeft het een apart tintje.

'' vijf, vier, drie, twee, een....''

Hoofdletter: 'Vijf,...."

Klonk Amanda geergerd tussen Onno's bulderende lach.

Deze zin is raar. Misschien kan je iets anders gebruiken in plaats van klonk. Bijv: Amanda's stem klonk geërgerd, met Onno's bulderende lach op de achtergrond.
Sowieso is het woord geërgerd raar, wie is er nou geërgerd wanneer iemand een nachtmerrie heeft?

''Komop meid,

Spatie "Kom op"

''Wees nooit, hoe dan oo, nooit meer zo stom om iets in je eentje uit te zoeken.'

Door er 'hoe dan ook' tussen te zetten, haal je de kracht van de herhaling van nooit weg. Ik zou dat dus weglaten.

Ze was verbaast van de dreiging in haar stem.

verbaasD

'Je zou hetzelfde gedaan hebben,' protesteerde Amanda zuchtend met tranen in haar ogen.

Protesteer jij ooit zuchtend? Ik niet...

Tja, hij is goed, vind ik. Op de bovenstaande foutjes na dan Probeer toch echt minder op die enter te drukken, je leert het al, maar... Gebruik die enter alleen wanneer het echt nodig is.
Ik heb alleen echt geen idee waar je met het verhaal naartoe wil! Dat is op zich geen slecht iets, natuurlijk Keep goin'!

[Choking Duck]

Ik ben ontzettend blij dat iniedergeval een iemand het leest, met nog iets positiefs ook!!

Deze zin is raar. Misschien kan je iets anders gebruiken in plaats van klonk. Bijv: Amanda's stem klonk geërgerd, met Onno's bulderende lach op de achtergrond.

Dit is inderdaad apart, maargoed, als ik me een beetje in probeer te leven lijkt het me wel creepy als iemand in z'n slaap zegt dat je dood bent, vandaar, denk ik....

Waar ik er mee naartoe wil, daar ben ik zelf nog niet helemaal over uit.
Ik ben ooit als klein duckje begonnen met een verhaal en daar is dit uit voortgevloeid. Al durf ik dat eerste stuk niet meer terug te lezen, gezien hoe lang het geleden is. Er is wel een stuk dat eraan voorafgaat, maar dat wil ik eerst grotendeels herschrijven.

[Choking Duck]

Ik heb met aandacht op de enters gelet, maar dit is ietsje te denk ik zomaar. Maargoed, reacties. ICU volgens mij ben je een van de enigen die wat leest, maar iig heel erg bedankt!
Reacties graag!



Als mensen lieten horen hoe saai hun leven was, hoe gewoon, dan wilde ze schreeuwen. Schreeuwen om te laten zien dat ze tevreden moesten zijn, omdat het een voordeel was. Je had de mogelijkheid om je eigen leven te leiden, op je eigen, desnoods saaie manier.
''Mensen maken altijd van een luxe een gewoonte.'' mompelde ze voor zich uit. Vragend keek Daphne om, die naast haar op de bank hing. ''Ik zou er goud voor geven om net als alle anderen te kunnen zijn...... Om niet achterna gezeten te worden door een psychopaat die, als je hem doodwaant, weer opduikt.'' ging ze verder.
''Alsof we nee hadden kunnen zeggen toen hij besloot ons te pakken...'' reageerde Daphne.
''Dat kon niet, denk ik.... Maar waarom wij ?''
''Wij waren binnen handbereik, allemaal kinderen van mensen die hem goed dachten te kennen.''
''Met de nadruk op dachten !'' Zei Amanda teleurgesteld toen ze de kamer binnen kwam lopen.
''En je kunt op dit moment ook zeggen dat de anderen maar een saai leventje hebben,' ging ze verder.
''Ja, ons leven is buitengewoon!'' Zei Hellen die het sarcasme in haar stem niet kon onderdrukken.
Ze zwegen alledrie. Na een tijdje stond Hellen op.
''Wat ga je doen ? '' Vroeg Daphne.
''Een luchtje scheppen, eens kijken of het busje niet gejat is ofzo..... Rob's appartement begint me te vervelen.''
Ze sjokte naar beneden, haalde de sleutels van het haakje af en ging naar buiten. Het leek zo lang geleden dat ze de hele nacht achter het stuur gezeten had, met vier zwarte jeeps die om haar heen reden. Ze was de enige die toen niet had geslapen, logisch ook, niemand anders wilde haar plaats innemen. Met z'n vijven hadden ze dingen gedaan die niemand gedaan had. Ze konden boeken schrijven, bakken met geld verdienen. Niemand zou erachter zoeken wat er werkelijk achter zat. Ze stapte in het busje.
''Komop, we gaan Mila en John halen.'' Zei ze opeens vrolijker.
''Maar wat als Onno achter ons aankomt,
of als we aangehouden worden ofzo ? '' aarzelde Daphne.
''We hebben behalve elkaar niets te verliezen, dus wat is het punt ? ''
Zwijgend stapten Daphne en Amanda het busje in.
'' Zou het druk zijn bij de friettent ? '' Vroeg Hellen zich hardop af.
'' Geen idee, maar als ze het zat zijn gaan ze mee ! '' Antwoordde Daphne vastbesloten.
'' Sorry als ik jullie uit de droom help, maar hoe doen we het met geld ?'' Vroeg Amanda twijfelend. Allebei vielen ze stil.
Hellen boog zich naar het dashboarskastje en haalde er de GSM uit die altijd in het busje lag.
''Bel Rob maar op en vraag 'm of hij zowieso nog briljante ideen heeft over wat we kunnen doen.''

[I C U]

Het verhaal begint me steeds meer te boeien En ja, ik ben mb een van de weinigen die het leest, maar vooruit Blijf maar gewoon posten, wie weet komt er dan een dappere jongeling die zich er ook mee gaat bemoeien
Ik kon geen foutjes ontdekken, maar dat kan ook komen doordat ik op zondagavond niet op mijn best ben. In dit stukje geef je al wat meer info over de situatie dan in de vorige stukjes, wat een goed iets, er begint langzaam een soort van lijn in te komen. Ik zou trouwens het allereerste stuk dat je gepost hebt aanpassen, omdat het een beetje in het niet valt bij de rest.
Nog steeds aardig om te lezen!

[Choking Duck]

Eerste stuk is niet meer aan te passen, en gister ook al niet meer...
Misschien kan ik bij een van de bazen der letteren terecht

[I C U]

Choking Duck schreef op 19-09-2005 @ 16:06 :
Eerste stuk is niet meer aan te passen, en gister ook al niet meer...
Misschien kan ik bij een van de bazen der letteren terecht

Nou ja, als je het sowieso maar aanpast, hier op het forum hoeft net natuurlijk niet persé, tenzij je dat graag wilt Dan kun je altijd nog een der forumbazen lief aankijken

[Roosje]

Ik heb de eerste twee stukjes gelezen, en ik vind het eigenlijk maar niets. Het is warrig, leest niet fijn - komt ook door alle enters - en ik volg het absoluut niet. Ligt misschien ook wel aan het onderwerp, ik vind het niet leuk en niet interessant. Bovendien geef je wel erg veel vreemde namen en gebeurtenissen zonder dat er echt iets duidelijk wordt (iig, er wordt niet echt iets duidelijk voor mij).

Misschien zijn de andere stukken beter, maar dit spoort mij niet aan tot het lezen van de rest.

[Choking Duck]

Goed, hier heb ik niet veel aan.
Behalve de enters. Zal wel bewijzen dat k nog veel te leren heb, maargoed, ik heb de tijd.
Of je de rest leest is aan jou.
Het is een poging, misschien een warrige om wat nieuwsgierigheid op te wekken. Dat gaat me niet echt goed af dus.
Maargoed, het is een probeersel.

[Roosje]

Choking Duck schreef op 19-09-2005 @ 22:08 :
Goed, hier heb ik niet veel aan.
Behalve de enters. Zal wel bewijzen dat k nog veel te leren heb, maargoed, ik heb de tijd.
Of je de rest leest is aan jou.
Het is een poging, misschien een warrige om wat nieuwsgierigheid op te wekken. Dat gaat me niet echt goed af dus.
Maargoed, het is een probeersel.

Ik heb slechts gezegd wat ik ervan vond. Aan jou om te bedenken of je er iets aan hebt of niet - in principe heb ik aan alle kritiek iets, zolang die maar serieus gegeven wordt.

[Choking Duck]

Zolang deze onderbouwd wordt met argumenten etcetera dus.

Oke, je vindt het warrig. Wat maakt het warrig?
Komt ook door alle enters zeg je, maar buiten dat?
Als ik het kan verbeteren, en dat kan natuurlijk altijd, geef me dan maar iets, iets waar ik wat aan heb.

[Roosje]

De informatie die je geeft maakt het warrig. In het begin krijg je gelijk veel namen op je afgesmeten; dat is warrig als je niet weet wie wie is en wat ieders rol in het verhaal is. Je hoeft niet gelijk alles te weten, natuurlijk, maar iets meer duidelijkheid daarin zou prettig zijn. In een zin als deze:

''Ik verwachtte je al, Hellen, '' klonk zijn vervormde stem door een megafoon.

zou je verwachten dat de persoon van wie die stem is, al eerder was genoemd. Af en toe kan het mooi zijn zoals je het nu hebt gebruikt, maar ik vind het hier niet mooi of leuk of wat dan ook, alleen maar verwarrend.

Verder klopt je interpunctie niet. In het begin gebruik je dubbele aanhalingstekens bij citaten en ineens stap je over op enkele aanhalingstekens. Af en toe heb je een spatie tussen een aanhalingsteken en de komma ervoor, een spatie voor een ander teken waar dat niet nodig is. Helpt ook niet mee.

Ook vind ik het lijken alsof je gewoon maar ergens naar toe schrijft. Er zit geen lijn in het verhaal, het hangt maar een beetje aan elkaar. Alsof je schrijft omdat je toevallig een leuk idee hebt, maar het niet verder hebt uitgewerkt. Probeer een rode draad in het verhaal te verwerken, daar wordt het een stuk minder warrig door.

[Laura_89]

Ik snap de verhaallijn niet helemaal, maar dat ligt aan mij want daar heb ik vaker moeite mee. Ik zal t nog een keertje lezen =) Want t lijkt me steeds spannender worden, als ik t goed begrijp.. xxx

[Denkie]

Ga vooral door... probeersels zijn nooit verkeerd!
Je leert duidelijk van de kritieken en commentaren van onder meer I C U...

Ben benieuwd...
Misschien kun je de andere eens helezen/verbeteren en eens allemaal achter elkaar zetten... dan is het iets fijner lezen dan elke keer losse stukjes en commentaren ertussen door... dan kunnen we ook letten op de verhaallijnen enzo...