oma

[moon]

Geen flauw idee waar ik het kwijt moet dus plaats ik het maar even hier. (wordt nogal een uitgebreid verhaal waarschijnlijk, maar ik hoop dat iemand de moeite neemt om het te lezen)

Mijn oma woont alleen, heeft maar 1 zoon: mijn vader en maar 2 kleindochters: ik en mijn zus. Ze heeft verder ook vrijwel geen enkel contact dus ze is volledig van ons afhankelijk.
6 jaar geleden (ze was toen 80) ging het lichamelijk nog goed met haar en fietste en liep ze nog gewoon. Toen is ze een keer gevallen met de fiets en toen heeft ze vrijwel nooit meer een stap buiten de deur gezet. Hoe we ons best ook deden ze wilde niet meer lopen of fietsen. We hebben haar een rollator gegeven maar daar durfde ze niet achter te lopen uit schaamte (ze heeft een enorme trots). Het laatste jaar a anderhalf jaar gaat het ook geestelijk achteruit bij haar (ze is nu 86). Ze vergeet steeds meer en meer. Mijn vader doet boodschappen voor haar en haalt regelmatig bedorven dingen uit de koelkast. Mijn oma kleed zichzelf niet meer aan. Ze kan 3 keer in 2/3 uur hetzelfde vertellen of vragen. Ze snapt dingen al heel snel niet goed. Ze vergeet dingen die ze de voorgaande dag heeft meegemaakt etc. etc.
We hebben een keer de dokter op haar afgestuurd maar tegenover de dokter weet ze haar gebreken dan weer perfect te verbergen.
Mijn oma is een vrouw die een enorme trots heeft en niet wil dat er gebreken bij haar te zien zijn. Als we haar hulp aanbieden wordt ze soms heel boos en zegt ze: "ik ben geen oud wijf!". Ze verteld veel, is heel erg aanwezig, heeft veel temprament.
Een buitenstaander zou niet snel zggen dat haar wat mankeert, maar wij weten beter.
Mijn oma gaat echt achteruit. Mijn vader schrijft precies voor haar op briefjes wanneer hij langs komt of dingen die gepland zijn waar zij bij is etc. maar die briefjes begrijpt ze niet. Gisteravond belde ze mijn vader op en ze dacht dat we morgen ochtend (deze ochtend dus) met haar naar een restaurant zouden gaan. Mijn vader heeft toen wel 5 keer moet herhalen dat we morgen middag (deze middag dus) met haar naar het restaurant gaan. Nou beld ze vanochtend op (ik was alleen met mijn vriend thuis) en ze is er heilig van overtuigd dat we deze zaterdagochtend wat in een restaurant gaan drinken.
Wat ik gewoon wil zeggen, ze begint steeds vergeetachtiger te worden en het begint steeds zorgwekkender te worden. Ze accepteerd nauwelijks hulp en het bejaardenhuis is haar grootste nachtmerrie "dan kan ik er beter niet meer zijn" zegt ze als ze naar een bejaardenhuis zou moeten. Maar we staan zo machteloos. Kun je iemand tot hulp dwingen? ik weet het niet.
En nu was mijn vraag: Zijn er hier meer die zoiets mee gemaakt hebben? en zijn er mensen die weten wat wij het beste zouden kunnen doen?

moon schreef op 13-05-2006 @ 11:57 :
Ze heeft verder ook vrijwel geen enkel contact dus ze is volledig van ons afhankelijk.

Foute redenering. Voor je plichtsgevoel moet je d'r helpen en zijn jullie de enige mensen die ze nog heeft, maar er zijn meer instanties die kunnen helpen.
Wel nobel, hoor.

Het is misschien handig om er eens met een huisarts over te praten, misschien heeft zij/hij er meer ervaring mee. Voor de rest heb ik geen tips, succes.

[Ikkuuuuuh]

Piloff schreef op 13-05-2006 @ 12:10 :
Foute redenering. Voor je plichtsgevoel moet je d'r helpen en zijn jullie de enige mensen die ze nog heeft, maar er zijn meer instanties die kunnen helpen.
Wel nobel, hoor.

Het is misschien handig om er eens met een huisarts over te praten, misschien heeft zij/hij er meer ervaring mee. Voor de rest heb ik geen tips, succes.

Je klinkt heel slim en ik ben het ook met je eens maar ben je 10 jaar oud???

[Tsu]

Nou mijn oma is 77 en heeft Alzheimer. Wat jij vertelt over dat je vader je oma zo vaak dingen moet zeggen, doet mijn vader ook. Hij zorgt ook zo vaak mogelijk voor haar, maar ook zij wil dingen niet inzien.
Ze is dan wel in staat om hulp te accepteren dat wel, maar ook niet in het begin hoor. We hebben haar goed uitgelegd wat de "hulp" precies inhield en probeerden het zo min mogelijk in een dwangvorm te vertellen.
Bepaalde woorden komen erg naar over, dus hebben we die wat verzacht enzo. Naarmate we een keer gewoon iemand hebben uitgenodigd (iemand van de thuiszorg) begon ze het te accepteren. Ze vond het wel gezellig zo iemand die af en toe langskwam.

Ik weet niet of je hier verder iets aan hebt, maar in ieder geval succes!

Het is voor oude mensen niet gemakkelijk te accepteren dat ze dingen niet meer kunnen. Je oma is echt niet de enige die daar moeite mee heeft. Zoals je verhaal klinkt is het verstandig om eens met haar huisarts te gaan overleggen (en dan eerst je vader zijn verhaal vertellen en daarna pas je oma, een goede dokter kijkt daar doorheen - je zou ook iemand van één of andere indicatiecommissie voor thuiszorg ed langs kunnen laten komen, die hebben er meer ervaring mee). En iets als thuiszorg hoeft niet per se als hulp gebracht te worden. Net als bij Tsu vond mijn oma het uiteindelijk wel gezellig als er iemand kwam en noemden ze sommigen van hen haar 'vriendinnen', terwijl ze er daarvoor echt heel erg veel moeite mee had. Ditzelfde geldt voor het verzorgingstehuis. Daar wilde ze echt met geen mogelijkheid naar toe. Uiteindelijk hebben we haar toch zo ver gekregen eens te gaan kijken. Zo iets zien (het is tegenwoordig heel anders dan vroeger) en het feit dat ze op dat moment nog een klein beetje kon kiezen waar ze heen wilde (ze kon dus kiezen voor een huis waar ze gewoon een eigen kamer kreeg en ze kon zelfs nog een beetje 'eisen' stellen aan de kamer, omdat ze niet per sé meteen de volgende dag er heen hoefde) en ook dat ze dichter bij ons kwam wonen, hebben haar toen over de streep getrokken.

Om dingen te onthouden kan het soms helpen een kalender op een zichtbare plaats te hangen. En daar dan geen ellenlange verhalen op schrijven, maar gewoon 'Piet komt' of 'eten bij Jan' ofzo, dat zegt genoeg. Dan kan ze nog de dag en datum en gevoel voor ochtend en middag kwijt raken, maar dat heeft weinig met het begrijpen van de boodschap te maken.

Tot iemand een gevaar voor zichzelf of anderen wordt (gas aanlaten staan ed) kun je iemand niet tot hulp dwingen en zelfs als iemand een gevaar voor zichzelf of anderen is is het heel erg lastig.

Het 'overhalen' van mijn oma is een heel lang proces geweest. Uiteindelijk is het gelukt en is ze dus in een verzorgingstehuis gaan wonen. (Ze is helaas afgelopen december overleden.)

[rare kwast]

mijn opa heeft ongeveer het zelfde..
ook tot op leeftijd van 80 a 83 nog zo fit als een hoentje, fietsen e.d
nu vraagt ie steeds dingen dubbel of verteld verhalen die niet meer kloppen.

wij hebben hem uiteindelijk (zijn dochter dan) zo ver gekregen dat hij 2 keer per week een half uurtje thuiszorg krijgt.
om te douchen, wassen doet hij zelf nog wel.
vaak kan een dokter of iemand van de thuiszorg wel een indicatie stellen waar er zorg voor nodig is.

ondersteunen bij de ochtendzorg of alleen de maaltijden verzorgen.
het is wel een moeilijk punt met trots.
mijn opa is ok heel trots maar omdat zijn dochter gewoon door heeft gezet maar toch niets echt heeft opgedrongen is het toch aardig gelukt..

uiteindelijk kan je de zorg langzaam (of sneller uiteraard) uitbreiden als je oma merkt dat het niet iets is om voor te schamen of het toch prettig vind dat er af en toe iemand langs komt

[moon]

Bedankt voor jullie reacties.

Dat mijn oma dingen dubbel verteld of niet of minder begrijpt is niet het ergste. Erger is denk ik dat we bedorven spullen uit haar koelkast halen en dat ze misschien wel af en toe vergeet te eten, dat ze zich niet meer aankleed en dat ze laatst een keer een brandwond opgelopen had doordat ze....(naam kwijt) aan had laten staan en dat vast greep. We vermoeden overigens dat ze zich ook niet of nauwelijks meer doucht.
Het is heel lastig. Mijn oma heeft de vorige keer tegen ons ontzettend over die dokter geklaagd omdat ze beweerd geen hulp nodig te hebben en bovendien "Als ze je eenmaal te pakken hebben dan laten ze je niet meer los".
@ Leonoor: ik ben bang dat mijn oma zich ontzettend verraden en in de steek gelaten zou voelen als mijn vader, die dokter en mijn oma samen zouden gaan praten. Maar ja, aan de andere kant kan zoiets misschien ook niet anders.
Overigens is het inderdaad zo dat mijn oma nog hetoude beeld van bejaardentehuizen voor zich heeft en zelfs als wij haar vertellen dat het nu niet meer zo is als toen, gelooft ze dat niet.
Als ze mensen van haar leeftijd op tv ziet zijn dat altijd "die arme oude mensen" ze beseft zich helemaal niet dat ze zelf ook al zo oud is.

Wij liepen tegen precies hetzelfde aan bij mijn oma (bedorven spullen, niet douchen, ed).

Juist dat ze niet 'te pakken genomen wil worden' zou je 'uit kunnen buiten': nu kan ze zelf nog aangeven wat ze wil, straks niet meer. Veel mensen (en zeker oude mensen) hebben een vreselijk beeld van verzorgingstehuizen, terwijl er ook een hele hoop huizen zijn waar het helemaal niet zo erg is. Zo iets zien ze pas als ze er eens geweest zijn. Mijn oma stelde haar beeld daarna iig wat bij (ze wilde nog steeds niet echt, maar ze was iig ietsje minder tegen). En op dit moment zijn er in veel huizen nog aardig wat dingen aan het veranderen, wat voor veel mensen een vooruitgang zal zijn.

Je oma zal zich misschien idd verraden voelen, maar soms kan dat niet anders. Ik denk dat het belangrijk is als je vader open kaart met haar speelt. Dus aan haar aangeeft dat hij zich zorgen om haar maakt en dat hij daarom van plan is om met haar huisarts te gaan praten ed.

De uitspraak 'die arme oude mensen' is herkenbaar. Je wilt niet weten hoeveel oude mensen die doen. Ik hoor hem iig minstens één keer per dag als ik werk (ik werk in een verzorgingstehuis). En zo zijn er nog wel meer van dat soort dingen ('die arme vrouw, die vergeet alles', 'wat loopt die meneer moeilijk', enz., meestal door mensen die zelf net zo, zo niet erger, zijn ).

Mijn oma had ongeveer hetzelfde. Is in minder dan 2 jaar heel erg achteruit gegaan, en wij moesten elke keer als we er kwamen bedorven dingen weggooien, nieuw eten halen, haar bed verschonen, was draaien enzovoorts. Ook moesten we als we dingen tegen haar zeiden, het wel eens 4 keer herhalen en een halfuur later vroeg ze precies hetzelfde. Ze wilde perse in haar eigen huis (toen woonde ze al een appartementencomplex voor oudere mensen) blijven, maar wij wisten heel zeker dat dat gewoon niet meer ging, ze kon echt niet meer voor zichzelf zorgen.
Toen hebben we haar voor een half jaar op laten nemen in een verzorgingstehuis, dat was in de zomervakantie en al haar kinderen zouden weg zijn. Na dat halfjaar bleek dat ze daar moest blijven omdat ze het gewoon zelf niet kon. Ze nam het ons eerst heel kwalijk dat we haar zomaar 'wegstopte' (want zo voelde zij het), maar toen ze daar eenmaal zat, had ze ze zich er wel bij neergelegd, en op een bepaald moment was ze gewoon zo ver weg, dat het voor haar niet uitmaakte waar ze nou was, en voor ons was het prettig dat we wisten dat er voor haar gezorgd werd.

Ikkuuuuuh schreef op 13-05-2006 @ 16:56 :
Je klinkt heel slim en ik ben het ook met je eens maar ben je 10 jaar oud???

Ja, helaas. Ik heb dan ook een veel te groot hoofd waar al mijn hersenen inzitten, echt heel erg.

[Cherry Springs]

Mijn oma heeft precies het zelfde. We kwamen lang vanmiddag, toen wilden we was meenemen maar zij wilde dat niet omdat ze dat zelf wel zou doen. En dat terwijl ze nauwelijks haar stoel uitkomt. Ze vraagt dingen wel een paar keer per uur enzo.
Wij hebben haar na een tijdje in een verzorgingstehuis gestopt, want in haar eigen huis moest iemand constant bij haar zijn. Als dat niet zo was, viel ze vaak om als ze naar de wc moest enzo. Nu zit ze in het verzorgingstehuis, ze komt haar stoel nauwelijks uit en ze vergeet van alles.
Ik weet niet wat je hier mee kan doen. wij hebben mijn oma heel duidelijk uitgelegd dat het zo gewoon niet meer kan. Het is heel moeilijk om uit je eigen huisje weg te gaan en zo ontzettend afhankelijk te zijn van anderen maar leg haar uit dat het voor jullie zo ontzettend moeilijk is. Ze zal waarschijnlijk niet zonder verzet naar een verzorgingstehuis gaan maar als het zo niet meer kan, moet het maar.

Ik wens je veel succes met je oma.

Ik heb ervaring met een opa die ook elke vorm van hulp afwees. De huisarts was erg begripvol en zo is de hulp van hogerhand 'opgelegd' (de opa vertrouwde de huisarts gelukkig als autoriteit). Het was wel nodig om de situatie duidelijk te maken ('wij werken ons kapot en nog lukt het amper').

[Chloe Siere]

Er bestaat toch thuiszorg? Ook al heeft ze die trots, dat is dan maar jammer. Zo vormt ze een gevaar voor zichzelf. Ik heb gewerkt bij een oud vrouwtje die hetzelfde deed (het klinkt als alzheimer) en die had een keer zelfs het gas aan laten staan. Daar kwam ik gelukkig 10 minuten later achter Echt ontzettend gevaarlijk. Ik heb daar een melding van gemaakt en ik geloof dat ze nu in het verzorgingstehuis zit. En daar wilde ze in het begin ook absoluut niets van weten. Maar uiteindelijk vond ze het er toch best wel gezellig.

Wat ik ermee wil zeggen: praat inderdaad nog eens met de huisarts en leg haar die thuishulp gewoon op. Overigens kunnen ze tegenwoordig ouderen heel goed dwingen het verzorgingstehuis in te gaan Dat heb ik namelijk ook een keer meegemaakt (is overigens niet leuk, dat vrouwtje zat te schreeuwen van ellende).

Chloe Siere schreef op 14-05-2006 @ 08:57 :
Er bestaat toch thuiszorg? Ook al heeft ze die trots, dat is dan maar jammer.

Zo simpel krijg je dat niet. In eerste instantie moet iemand zelf zijn of haar handtekening zetten voor dergelijke zorg, iemand moet het dus zelf willen.

Dwingen kan wel, maar volgens mij is dat niet zo heel eenvoudig.
En inderdaad alles behalve leuk, zeker als het om je moeder/oma gaat.

[rare kwast]

'wij' hebben veel vergeetachtige mensen zelf wonen in de thuiszorg.
die hebben dan geen gas aansluiting meer maar eten van tafeltje dekje

ik heb een tijdje bij een mevrouw gewerkt en die zat er nog tussen.
dus heel vergeetachtig en gas aan laten staan maar toch goed door dat de thuiszorg steeds kwam en waarom dan wel niet?
want ze kan alles zelf. heeft ze altijd zo gedaan.

das dan best lastig, dus dan kom je 'gewoon' langs om even te praten en een kopje thee te drinken enzo..

Ik heb stage gelopen bij de thuiszorg (en werk er nu als invalkracht). Maar goed jouw oma is dus echt geen uitzondering; er zijn vele oudere mensen die dit probleem hebben en die, in eerste instantie, geen hulp van de thuiszorg willen.

Hoewel er verschillende dingen aangevraagd moeten worden voordat iemand in aanmerking komt voor thuiszorg (lang leven de bureaucratie) is het wel een goede optie natuurlijk. Ik bedoel op die manier kan iemand langer thuis wonen.

En de thuiszorg heeft vaker mensen als jouw oma gehad en hebben ervaring mee hoe hier mee om te gaan. Vaak begint het met "koffie drinken & vertrouwen opbouwen" waarna het uitgebreid kan worden naar brood klaar zetten tot hulp bij douchen etc. Wanneer er vertrouwen & bekendheid is bij je oma (bij medewerkers van de thuiszorg) zal ze hoogstwaarschijnlijk meer aannemen van hen. Vaak wordt het ook allemaal mooi ingepakt tegenover de client.

Verder inderdaad een kalender waar alles kort opstaat (al werkt dit soms nog niet echt). Daarnaast er zijn nog wel vele opties voor je oma (wanneer het bijvoorbeeld nog slechter zou gaan met haar). Te denken valt aan dagopvang, eten van tafeltje dekje etc. Het is dus niet zo dat ze wanneer ze ook maar iets slechter wordt direct naar een verzorgingshuis moet. Zolang het thuis (met hulp) gaat, en ze de hulp ook accepteert zijn er best veel mogelijkheden!

Cherry Springs schreef op 13-05-2006 @ 20:49 :
Wij hebben haar na een tijdje in een verzorgingstehuis gestopt

Dat zeg je toch niet zo over je eigen oma!!

[moon]

Mijn oma beseft wel dat ze veel hulp van ons nodig heeft en dat vindt ze wel vervelend, dan vraagt ze voortdurend wat ze terug kan doen.
Waar wij mijn oma min of meer toe gedwongen hebben is een personenalermering van de thuiszorg, dan hoeft ze alleen maar op een knop te drukken als er iets niet goed gaat. Maar wij vermoeden eigenlijk dat ze daar zelfs in geval van nood geen gebruik van zal maken, al is het maar omdat ze het vergeet.
Als we het hebben over iemand van de thuiszorg dan zegt ze (ik citeer haar af en toe maar): "Ja, dan kan ik de hele dag wel op de stoel gaan zitten dan heb ik niks meer te doen". Het moeilijkste bij mijn oma vind ik dat ze zo ontzettend vaak zegt als ze iets niet wil: "Dan kan ik er meer beter niet meer zijn!".
Als ze iets niet meer kan en wij willen helpen dan zegt ze dat ze het zelf wil doen want "anders kan ik er beter niet meer zijn". Hebben we het over een verzorging te huis dan is het "als dat moet dan kan ik er maar beter niet meer zijn". Ze maakt niet echt een depressieve indruk maar op dat soort dingen antwoord ze dn wel op deze manier, misschien ook om ons af te schrikken ofzo.
Overigens vroeg ik me zelf nog af waar mijn oma allemaal terecht kan komen als ze niet meer zelfstandig zou kunnen wonen, zodat ik me daar zelf ook een beeld kan vormen. Ga je dan al meteen naar een bejaaardenhuis of zijn er nog tussen stappen die haar iets meer de mogelijkheid geven om zelfstandig te zijn.
Mijn oma heeft ook heel erg het beeld van bejaardentehuizen dat je daar als kind behandeld wordt en dat je zo'n beetje de hele dag kinderliedjes moet zingen met andere oude mensen .

[Spacemonkey]

moon schreef op 14-05-2006 @ 16:28 :
Het moeilijkste bij mijn oma vind ik dat ze zo ontzettend vaak zegt als ze iets niet wil: "Dan kan ik er meer beter niet meer zijn!".
Als ze iets niet meer kan en wij willen helpen dan zegt ze dat ze het zelf wil doen want "anders kan ik er beter niet meer zijn". Hebben we het over een verzorging te huis dan is het "als dat moet dan kan ik er maar beter niet meer zijn". Ze maakt niet echt een depressieve indruk maar op dat soort dingen antwoord ze dn wel op deze manier, misschien ook om ons af te schrikken ofzo.

Mijn oma heeft ook zo'n periode gehad, toen was ik een jaar of 8, en dat heeft heeeeeeel veel impact op mij gehad toendertijds. Wilde niet meer naar haar toe enz, omdat ik me elke keer zo rot voelde. Zij was zich van geen kwaad bewust. Mijn meoder is toen een keer heel boos op haar geworden en toen was het over.

Ongeveer 10-12 jaar geleden begon mijn oma ook te dementeren. Ze is toen naar een aanleunwoning gegaan. Dan heb je van die alarmknopjes enz in de badkamer, en er kan gegeten worden in het tehuis zelf. Daarna is ze naar zo'n kamer gegaan, in het tehuis zelf. En daar kwamen ze dan smorgens ontbijt brengen enz maar ze was nog veel op zichzelf aangewezen. De laatste 3 jaar oid heeft ze in een ander soort bejaardetehuis gezeten, die mensen daar waren allemaal heel ziek. Zaten de hele dag op een stoel. Codes op de deuren want de mensen die nog konden lopen widle weg etc.

moon schreef op 14-05-2006 @ 17:28 :
Overigens vroeg ik me zelf nog af waar mijn oma allemaal terecht kan komen als ze niet meer zelfstandig zou kunnen wonen, zodat ik me daar zelf ook een beeld kan vormen. Ga je dan al meteen naar een bejaaardenhuis of zijn er nog tussen stappen die haar iets meer de mogelijkheid geven om zelfstandig te zijn.
Mijn oma heeft ook heel erg het beeld van bejaardentehuizen dat je daar als kind behandeld wordt en dat je zo'n beetje de hele dag kinderliedjes moet zingen met andere oude mensen .

Nou ja goed wat versta je onder een bejaardenhuis. Eigenlijk heb je drie soorten huizen. De aanleunwoning; dat zit vaak naast een verzorgingshuis. Mensen wonen zelfstandig, maar met 1 druk op de knop is er personeel bij ze. Daarnaast kunnen ze hulp krijgen bij het wassen aankleden etc. Voor zo'n huis moet je nog relatief goed zijn, omdat je dus in principe zelfstandig woont.

Gaat dat niet meer, heb je bijvoorbeeld te veel hulp nodig, dan heb je een verzorgingshuis. Deze huisjes zijn vaak wat kleiner dan de aanleunwoning (1 of 2 kamer), en zitten echt in een huis zelf. De woont hiet wel zelfstandig (eigen kamer), maar krijgt de benodigde hulp; zo wordt er bijvoorbeeld eten van het huis gegeven (die je dan wel gewoon zelf in je eigen kamer kan opeten). Je krijgt hier iets meer hulp dan bij de aanleunwoning.
Je hebt in verzoringshuizen wel vaak bijeenkomsten (vb samen eten) en "clubs" (vb "gymen voor ouderen", biljarten, kaarten etc.), maar dat is wel echt vrijwillig.

Dan heb je nog een verpleeghuis. Dat is als je volledig afhankelijk bent qua verzorging, of als je dementie in zo'n ver stadium is gevorderd dat je niet meer alleen kan zijn (bv wegloopt). Vaak zijn deze afdelingen ook gesloten (wat wil zeggen dat bewoners niet zomaar weg kunnen lopen).
Hoe ik dat ken is het niet echt erg gezellig. Met zijn 4ren op een kamer, weinig privacy en idd kinderliedjes zingen (nou ja dat is wel wat overdreven). Naar zo'n huis ga je wel echt als je echt slecht bent en er niet echt een andere mogelijkheid meer is.

Als je van lezen houdt, zou je hier ook eens eens een boek over kunnen lezen, aangezien er redelijk wat (door familie geschreven boeken) over uitgebracht worden/ Een beetje hoe dat hele proces gaat, waar iemand komt te wonen etc.

De thuiszorg komt over het algemeen niet elke dag uren, er blijft dus nog genoeg voor je oma over om zelf te doen, zeg haar dat maar.

MevrouwM heeft de verschillende vormen al opgenoemd (al verschilt het ook dan nog erg per instelling, maar dat is het iig in grote lijnen). En het voordeel van op tijd (dus niet als je gedwongen wordt, zeg maar) gaan is dat je nog kunt kiezen voor bv. een huis waar je een eigen kamer hebt ed.

Bij 'ons' (de instelling waar ik bij werk dus) hebben ze btw ook nog andere soorten huizen...maar het lijkt wel iets op de aanleunwoningen, maar de hoeveelheid zorg ed die aanwezig is varieert erg. En ze hebben ook 'levensbestendige woningen' oid.

En ja, er worden inderdaad best regelmatig kinderliedjes (of meer: 'liedjes van vroeger') gezongen in verzorgingstehuizen en bejaardentehuizen, maar dat is niet voor niets. Heel veel dementerenden (alle?) komen terug in hun kindertijd. Dingen van nu onthouden ze niet meer, dingen van toen komen weer terug. Daarnaast vinden ze het vaak fijn om bezig te zijn met dingen die ze kennen van vroeger. Dat soort dingen zijn over het algemeen niet verplicht, als iemand het niet leuk vindt, doet ie niet mee, heel simpel. Mijn moeder werkt in een verzorgingstehuis als activiteitenbegeleidster en doet dat soort dingen dus met de bewoners.

Volgens mij moet je oma gewoon eens gaan kijken, dan kan ze iig oordelen op basis van informatie die klopt...meesleuren dus.

[jewelicious]

nja... mijn oma had vroeger nooit ergens last van.
plotseling zijn we er achter gekomen dat ze een hersen-tumor had wat dus verklaarde wrom ze zich zo gedroeg. vergeet achtig, ook de straat niet meer op, ook zeker van zichzelf terwijl dat niet zo is enz...
helaas is ze 2 jaar geleden eraan overleden. ze was 66.

[drukknoopje]

ik ben ook activiteitenbegeleidster maar nu werk ik als woonbegeleidster. Ik heb stagegelopen bij een meerzorgproject in een verzorgingshuis in Raalte, dat is iid kinderliedjes zingen, bingo doen, samen eten, koekjes bakken. Ik vond het vreselijk saai iedere dag is hetzelfde. dat doen ze ook voor de clienten die er zitten, dan krijgen ze structuur, en dat kunnen ze misschien op den duur onthouden.
Maar goed, je moet gewoon uitleggen wat dit met jullie doet en dan thuiszorg inschakelen. Je oma zit nog lang niet in zo'n huis, ook al zou ze 't willen duurt het nog minstens anderhalf jaar vanwege de indicaties en papierwerk enzo.

[Sennah]

Hey, ook ik heb iets soortgelijks meegemaakt met mijn oma. ik kwam er 2 keer in de week om boodschappen te doen, het huis schoon te maken, de tuin te onderhouden en noem maar op. Gelukkig zorgen de buren voor sociale controle en woonde ze bij ons in de straat.
Als je oma echt niemand anders heeft zou ik inderdaad maar eens rustig met een paar instanties praten. Thuiszorg is geen schande en dat zal jullie een hoop mantelzorg uit handen nemen (zoek ook daar maar eens op: mantelzorg ) Want hoe moet dat gaan als jullie een keer op vakantie willen o.i.d.?
Veel succes ermee!