Onleesbare boeken.

[apocrief]

Wim de Bie schrijft op zijn Bieslog over onleesbare boeken. Zéér interessant (vooral die prachtige afbeeldingen op flickr).

http://bieslog.vpro.nl/programma/bie...?news=34731304

(Als je naar boven scrollt, staan daar nog drie andere berichten.)

Wie heeft zin iets onleesbaars te schrijven?

[wendym]

test

Je hebt één zo'n heel beroemde Engelse schrijver die echt geniale onleesbare dingen heeft geschreven. Sommige van zijn boeken zijn echt briljant, want nog enigszins begrijpelijk maar geniaal krankzinnig. Hij gooit gedachten, dialogen en mental pictures door elkaar, beschrijft soms opeens een alinea vanuit het perspectief van een tafel of een kat, geeft gedachten weer zoals ze écht zijn - dus korte zinnen met veel missende woorden, rare zinsconstructies, verzonnen woorden erdoorheen die een stemming weergeven, etc. Zijn laatste boek heeft hij gedicteerd, want hij was blind geworden. Dat is echt 800 bladzijden aan krankzinnige onzin, niemand heeft er tot zo ver iets van kunnen maken, niet eens een duidelijke verhaallijn. Maar hij wist precies wat hij wilde zeggen en schrijven, want elke avond las z'n typist het stuk dat ze ervoor gedaan hadden een aantal keer corrigeerde hij hem af en toe, zo van - "er moest dit-en-dat staan" of verbeterde hij 'm als hij een typfout had gemaakt in een woord dat helemaal niet bestaat. Het schijnt ook dat zowat niemand dat laatste boek ooit heeft uitgelezen, behalve dan de professoren die zich bezighouden met ontcijferen van wat 'ie er in godsnaam mee bedoeld heeft. Ik wil het dolgraag lezen.

Ik ben alleen z'n naam kwijt.

Ik vond Knielen op een bed violen onleesbaar.
Maar dat bedoelde je vast niet.

Paranoide schreef op 29-05-2007 @ 20:01 :
...

Die stroom van gedachten direct op het papier komt wel vaker voor. Noemen ze stream of consciousness als ze interessant willen doen. Een mooi Nederlands voorbeeld ervan is Meneer Vissers Hellevaart van Vestdijk, maar dat is natuurlijk lang niet zo extreem/experimentaal/onleesbaar als dat figuur waar jij het over had. Ik weet niet of ik zoiets interessant zou vinden. Als film wel, want Un chien d'andalou is op één of andere manier ook geweldig, maar 800 pagina's van die troep doorworstelen en dan niets rijker zijn? Hm!

LUH-3417

LUH-3417 schreef op 29-05-2007 @ 20:52 :
Die stroom van gedachten direct op het papier komt wel vaker voor. Noemen ze stream of consciousness als ze interessant willen doen. Een mooi Nederlands voorbeeld ervan is Meneer Vissers Hellevaart van Vestdijk, maar dat is natuurlijk lang niet zo extreem/experimentaal/onleesbaar als dat figuur waar jij het over had. Ik weet niet of ik zoiets interessant zou vinden. Als film wel, want Un chien d'andalou is op één of andere manier ook geweldig, maar 800 pagina's van die troep doorworstelen en dan niets rijker zijn? Hm!

LUH-3417

Hehehe, stream of consiousness, ik weet het. Sterker nog, ik moest dat begrip leren als iets dat bij die Engelse kerel hoorde, althans, bij die gedachtestroomtruuk maar hij was de enige van de toen opgegeven auteurs die 'm gebruikte.

Ik weet ook niet of ik 't na een bladzijde of 50 zou opgeven of niet, maar eigenlijk wil ik het boek gewoon hebben. Samen met wat leerbaardere dingen van hem wellicht. Om een of andere reden voelt het allemaal zeer collectie-waardig aan, ook al heb ik hooguit dertig pagina's van de beste man gelezen.

[Nienna*]

Mijns. schreef op 29-05-2007 @ 20:39 :
Ik vond Knielen op een bed violen onleesbaar.
Maar dat bedoelde je vast niet.

Ik houd van dat boek <3
Ik vond Max Havelaar onleesbaar. Toch uitgelezen though.

Het schrift ziet er echt enorm gaaf uit. Ik heb me altijd al afgevraagd hoe mensen iets kunnen ontcijferen. Ja, technisch en praktisch gezien weet ik het allemaal wel, maar toch vraag ik het me af. Lijkt me moeilijk; ik ga er niet aan beginnen.

[Alan]

James Joyce's Finnegans Wake komt in de buurt van wat je beschrijft, misschien bedoel je dat?

Was zijn Ulysses niet nog veel erger? Als in, hetzelfde idee, maar dan zeshonderd bladzijden? Ik weet het niet zeker, ik heb van hem alleen maar Portrait Of The Artist As A Young Man gelezen, en dat vond ik nogal onboeiend.

Trouwens, Gravity's Rainbow van Thomas Pynchon valt ook wel in deze catergorie, denk ik. Niet onleesbaar omdat het slecht geschreven zou zijn, het leest gewoon perfect. Het is alleen bom- en bomvol met verwijzingen, verbanden en andere zaken die het hol op hoofd kunnen brengen. Onnavolgbaar en bizar. Als je niet meteen zin heb in een dikke pil, kun je The Crying Of Lot 39 van hem lezen, die veel dunner is. Ik luister die nu tijdens het hardlopen als audioboek en het is echt geniaal. Lang leve Pynchon!

LUH-3417

[Alan]

Finnegans Wake is minder coherent dan Ulysses. Hij schrijft het als zijnde een staat van zijn tussen slaap en droom. Dat levert passages op als:

Ayi Ayi Ayi! Cherry jinnies. Figtreeyou! Damn fairy ann, Voutre. Willingdone.

Een beetje kort, maar zo gaat het dus de hele tijd door. Ulysses heeft ook stream-of-consciousnesspassages, en is heel lastig te begrijpen, maar het is minder extreem dan Finnegans Wake, dat één grote stream-of-consciousness is. Finnegans Wake heeft trouwens zelf 629 bladzijden, en Ulysses rond de 800.

Van Ulysses valt trouwens wél wat te maken, bij Finnegans Wake is dat veel minder het geval.

Ah, dan heb ik het verkeerd onthouden. In mijn gedachten van Finnegans Wake maar een bladzijde of 200, of iets in die richting.

LUH-3417

Ik vind Vlaamse schrijvers vaak onleesbaar omdat ze een andere zinsopbouw gebruiken. Wij geven vaker de voorkeur aan de verleden tijd terwijl Vlaamse schrijvers meer de voltooide tijd gebruiken. Tenminste dat is mijn beleving.

LUH-3417 schreef op 31-05-2007 @ 13:47 :
Was zijn Ulysses niet nog veel erger? Als in, hetzelfde idee, maar dan zeshonderd bladzijden? Ik weet het niet zeker, ik heb van hem alleen maar Portrait Of The Artist As A Young Man gelezen, en dat vond ik nogal onboeiend.

Trouwens, Gravity's Rainbow van Thomas Pynchon valt ook wel in deze catergorie, denk ik. Niet onleesbaar omdat het slecht geschreven zou zijn, het leest gewoon perfect. Het is alleen bom- en bomvol met verwijzingen, verbanden en andere zaken die het hol op hoofd kunnen brengen. Onnavolgbaar en bizar. Als je niet meteen zin heb in een dikke pil, kun je The Crying Of Lot 39 van hem lezen, die veel dunner is. Ik luister die nu tijdens het hardlopen als audioboek en het is echt geniaal. Lang leve Pynchon!

LUH-3417

OMFG, audioboeken tijdens het hardlopen. Wat briljant.