Muurtjes

[Tsu]

Ik ben benieuwd of er hier mensen zijn die, net als ik, muurtjes optrekken wanneer er iemand te dichtbij komt.
Ik weet verstandelijk dat het voor mezelf de moeite waard is om mijn muurtje af te bouwen. Maar ik vind dit ontzettend moeilijk...

Heeft iemand hier goede ervaringen mee? Het is natuurlijk persoonlijk hoe je ermee omgaat enzo, maar ik zou graag wat verhalen willen horen hierover

[Eend]

Ik merk dat ik altijd een muurtje naar mijn ouders heb. Ze kijken er alleen vaak doorheen tegenwoordig. Ik doe dit, omdat ik anders bang ben dat ik niet meer naar huis mag (ik ben opgenomen). Ik moet ook heel erg oppassen voor m'n gedrag, want als het mis gaat, komt de politie me halen.
Voor de hulpverleners had ik eerst ook een dikke muur, maar nu vertrouw ik ze zo goed, dat ik mezelf durf te laten zien en erover durf te praten met ze. Sommige dingen hou ik nog wel voor mezelf, maar sommige dingen zijn gewoon noodzakelijk om te vertellen. Als ik bijvoorbeeld van me stemmen hun aan moet vliegen of moet bedreigen.

[LEUGEN]

Ja, ik herken dat ''muurtjes bouwen'' heel erg.
Ik vertel niemand meer iets, vooral niet als er iets is, omdat ik bang ben dat ze me daarmee later weer zullen kwetsen. Mijn vriendje probeerde met me te praten en hij was bijna door mijn ''muurtje'' heen gebroken, maar toen heb ik het uitgemaakt. Ik was echt doodsbang... Best wel belachelijk eigenlijk, maar ik kan gewoon niet anders. De wereld ziet er zo veel veiliger uit, wanneer je een sterke muur om je heen hebt staan.

Iedereen zal wel zo'n muurtje hebben staan, en sommigen inderdaad een muurtje met stroomdraad, prikkeldraad en een extra laag beton. Ik had ook zo'n muurtje, maar ben inderdaad ook zo op mijn bek gegaan dat ik nu in het andere uiterste zit: alle emoties delen. Dat is voor mij nu even goed, tijd om straks de gulden middenweg te vinden. Omdat ik alle emotie er nu keihard uit moet hebben.

Wat je kan doen aan je muurtje? Begin met de stap door te zeggen tegen de mensen die je liefhebt, en die jou liefhebben, dat je het moeilijk vindt je gevoelens te tonen en erover te spreken. Dan kunnen zij er rekening mee houden en dan heb jij een beetje ademvrijheid. En hoe snel je dan zou willen beginnen met breken van dat muurtje...dat moet je zelf inschatten.

[LEUGEN]

Nattigheid schreef:

Wat je kan doen aan je muurtje? Begin met de stap door te zeggen tegen de mensen die je liefhebt, en die jou liefhebben, dat je het moeilijk vindt je gevoelens te tonen en erover te spreken. Dan kunnen zij er rekening mee houden en dan heb jij een beetje ademvrijheid. En hoe snel je dan zou willen beginnen met breken van dat muurtje...dat moet je zelf inschatten.

Maar als je te snel gaat met afbreken, dan stort het misschien wel in, en raak je bedolven onder het puin van dat muurtje..
Zijn muurtjes eigenlijk zo slecht?

[Il_Principe]

een muurtje bouw je om te kijken of iemand t durft om eroverheen te springen..

[Tsu]

LEUGEN schreef:

Maar als je te snel gaat met afbreken, dan stort het misschien wel in, en raak je bedolven onder het puin van dat muurtje..
Zijn muurtjes eigenlijk zo slecht?

Ik denk dat muurtjes in die zin 'slecht' zijn, omdat ik op die manier geen mensen toelaat dicht bij me te komen. Ik generaliseer op die manier iedereen, omdat ik er al bij voorbaat vanuit ga dat ik gekwetst ga worden.
Er zijn heus wel mensen die ik kan vertrouwen, alleen zegt mijn gevoel dat die er niet zijn.
Dus een klein muurtje is niet erg, dan bescherm ik mezelf maar dan kan ik tegelijkertijd ook wel mensen toelaten. Alleen hoe ik dit kan bereiken vind ik maar moeilijk.

LEUGEN schreef:

Maar als je te snel gaat met afbreken, dan stort het misschien wel in, en raak je bedolven onder het puin van dat muurtje..
Zijn muurtjes eigenlijk zo slecht?

Daarom moet je het ook stap voor stap doen Want een muurtje bouwen dat doe je ook niet in 1 keer, daar ben je ook een tijd mee bezig.Dus moet je jezelf ook tijd gunnen deze ook weer af te bouwen. Muurtjes zijn niet slecht, muurtjes creeeren een tijdelijke veiligheid bij een persoon. Alleen het uiteindelijke nadeel is dat deze veiligheid te definitief is, en het daardoor weer moeilijk is er vanaf te komen om te zien dat het niet de beste manier van veiligheid creeeren is.

Och ja, muurtjes. Vroeger had ik ze nooit, nu lijk ik wel een grote muur te zijn. Sinds een jaar of anderhalf jaar ben ik hard bezig geweest een muur te bouwen voor al mijn gevoelens, emoties ed. Probleem nu is dat ik regelmatig het gevoel heb dat ik niet meer een emotie heb en over het algemeen me een beetje vlak voel. Ik heb moeite mee te zeggen wat ik van dingen vind als het om emoties ga, ik laat het allemaal maar een beetje gaan. Ik heb er ook moeite mee te geloven als anderen zeggen dat ze me heus wel leuk en lief en aardig vinden.

Ik probeer nu langzaamaan weer een beetje dat muurtje af te breken. Maar het gaat me moeilijk af. Als ik een 'steen' weghaal, voel ik me meteen weer heel labiel en sukkelig. Of het gaat helemaal verkeerd en ik kan alleen maar huilen en me verdrietig voelen en me al het leed van de hele wereld aantrekken.
Ik weet niet of het in mijn geval zozeer met veiligheid te maken heeft, ik denk meer met het feit dat ik geen zin meer heb me van dingen wat aan te trekken.
En ja, daar moet ik ook een balans in zien te vinden.

[trophus]

Hmm muurtjes het is maar net hoe je "Muurtjes" opvat

Het is erg logisch dat je bepaalde emoties/gevoelens/gedachten van bepaalde mensen weghoud omdat het gewoon een feit is dat niet iedereen er goed mee om kan gaan.

Tevens straalt het "vrij ventileren" van je innerlijk in moeilijkere tijden zwakte uit. Ook al is het voor veel mensen moeilijker om open te zijn dan gesloten... Om het maar met een metafoor uit te drukken: "Met zwak gedrag toon je roofdieren dat je een makkelijke prooi bent"
Survival of the fittest geld in zeker zin bij de mens ook op gebied van sociaal gedrag.


En dan is er nog een reden:

Vroeger, toen ik depressief/eenzaam etc. was strooide ik mijn gevoelens en gedachten in het rond, open en eerlijk voor iedereen. Resultaat was dat mensen op de een of andere manier hierdoor vaak afstand hielden, wat resulteerde in meer eenzaamheid/depressiviteit etc. Een vicieuze cirkel...
Kort samengevat: De reden dat ik allees vrij met iedereen deelde was omdat ik iedereen naar me toe wilde trekken. Met een averechts effect.

Nu het weer goed gaat merk ik dat ik veel mensen op afstand wil houden. Mensen gaan graag om met mensen waar het goed mee gaat. En als het goed met je gaat na een langdurige slechte periode merk je opeens dat heel HEEL veel mensen opeens "bij je in de buurt willen zijn" en er zit gewoon stomweg een limiet aan de tijd die je hebt voor andere mensen.
En daar komt het "muurtje optrekken" van pas... Maarja, wederom, averechts effect, als je een muurtje optrekt voor mensen om ze op afstand te houden merk je opeens dat mensen het bij-zon-der interressant vinden als iemand een muurtje voor ze optrekt. Ze willen weten wat er aan de andere kant zit. Ze willen "speciaal" zijn en bij dat selecte groepje horen die aan de andere kant van je muurtje mag kijken.....


Mensen...... Als je ze nodig hebt zijn ze er niet, als je ze even niet in je buurt wil hebben komen ze massaal op je af.....

Een muurtje heb ik ook wel, soms is dat erger dan de andere keer. Ligt ook aan mijn stemming eigenlijk. En ook wel aan de persoon. Als ik mensen langer ken en zij kennen mij ook goed, is er geen probleem. Bij vreemden is dit gewoon anders.

Op internet is, zoals op dit forum of op msn, is comuniceren gewoon makkelijker.

[Yana]

Muurtjes horen bij mij al zolang ik leef. Teveel gekwetst, teveel laten kwetsen, te gevoelig voor invloeden van buitenaf. Binnenin ben ik, weet ik wat ik aan mezelf heb. Daar is het veilig, warm. Soms ook heel eenzaam, maar in ieder geval bekend. Mede met dank aan mijn vriend en mijn psych. doe ik heel erg mijn best om langzaam aan mijn muurtjes te laten zakken, maar zolang ik het verstandelijk probeer lukt het niet. Ik kan niet met mijn verstand mijn gevoel "voelen", ik kan er alleen óver praten maar niet er mee praten.

Wat ik geleerd heb is dat zo'n muurtje ergens voor staat. Waar ben je bang voor? Waarom ben je daar zo bang voor? Zo'n muurtje heeft een functie, namelijk jou beschermen. Als je er zo naar kunt kijken, kun je ook je muurtje als deel van jou accepteren. Ik zie dat het muurtje in mijn geval ooit een functie had die reëel was, maar die nu niet meer nodig is. Dit wetende, probeer ik langzaam aan emoties uit te spreken. Het gaat te ver om te durven huilen in het bijzijn van iemand anders dan mijn vriend -en zelfs daar heb ik moeite mee- maar stukje voor stukje voor stukje pel ik mijzelf af, haal ik de steentjes naar beneden en maak ik mezelf weer zichtbaar. Het is een proces, maar het gaat wel lukken. It's worth the chance.

[Tsu]

Yana schreef:

Ik zie dat het muurtje in mijn geval ooit een functie had die reëel was, maar die nu niet meer nodig is

Hier kan ik me echt wel in vinden, ik heb dat muurtje idd ooit opgebouwd als functie om mezelf te beschermen. Maar misschien is dat muurtje wel helemaal niet meer nodig. Hmmm, dit is wel een soort van eye-opener voor me zeg

[Yana]

Tsu schreef:

Hier kan ik me echt wel in vinden, ik heb dat muurtje idd ooit opgebouwd als functie om mezelf te beschermen. Maar misschien is dat muurtje wel helemaal niet meer nodig. Hmmm, dit is wel een soort van eye-opener voor me zeg

Dat weten betekent niet dat je ineens geen muurtjes meer hebt, maar wel dat je je er bewust van bent dat het niet langer nodig is. Je spreekt als het ware uit dat je er niet langer aan gebonden wil zijn, omdat de functie die het ooit diende weggevallen is. Nu kun je werken aan het loslaten.