Kritiek van ouders

Sinds kort (2 maanden) heb ik een vriendin. Afgelopen zaterdag heb ik haar 's meegenomen naar mijn ouderlijk huis om haar voor te stellen. Sindsdien heb ik tot 2 keer toe uitgebreid van mijn moeder moeten horen hoe dik mijn vriendin wel niet is en dat ze qua postuur totaal niet bij me past (ik ben nogal dun). Mijn moeder vindt het maar vreemd, is verbaasd, geschrokken enz. Ik heb haar proberen uit te leggen dat uiterlijk voor mij niet het belangrijkst is (al is ze verder gewoon een erg aantrekkelijk meisje: verzorgd, leuke uitstraling, mooi gezicht, prachtige ogen), maar ze blijft zich zo focussen op het postuur. Ze lijkt er een enorm probleem van te maken. Mijn vriendin is inderdaad dik, dat zie ik zelf ook, maar zolang ik het geen probleem vind, dan is het toch ook geen probleem?
Ikzelf heb schijt aan wat anderen denken, maar als je moeder zo praat over je vriendin om je ontzettend veel geeft, dan doet dat erg pijn...

Hebben jullie dit soort ervaringen ook gehad? En dan niet per se om het postuur van je vriend(in), maar dat ouders je vriend(in) zo persoonlijk aanvallen dat het kwetsend is? Ik heb er zelf best wel moeite mee.

[Nona]

Wat een rare reactie van je moeder. Kritiek op het feit dat ze dik is vind ik nog niet zo gek, maar om dat nou als reden aan te halen waarom ze niet bij je zou passen is achterlijk.

Mijn moeder en mijn eerste vriendje konden totaal niet met elkaar opschieten. Hij was puberaal, en zij nogal kritisch en ontactisch. Ik stond altijd tussen hen in. Achteraf gezien denk ik: ik had hen in hun sop gaar moeten laten koken. Mijn moeder vroeg me regelmatig om hem in iets te corrigeren, dat laat ik me nu niet meer zeggen. Als mijn moeder kritiek heeft op mijn vriend mag ze die zelf overbrengen (gelukkig kan ze wel goed opschieten met mijn huidige vriend, en communiceert ze daar ook een stuk makkelijker mee). Dat had ik toen ook moeten doen, en rants van mijn toenmalige vriendje had ik af moeten kappen met de mededeling dat als hij kritiek op mijn moeder had, hij het haar zelf maar moest zeggen. Dat is ook mijn tip voor jou: ga er niet tussenin staan, maar laat ze het samen uitvechten. Vooral je vriendin zul je daarin wat steun moeten bieden, want ze zal het niet leuk vinden als je moeder haar direct op haar figuur aanspreekt (mocht ze inderdaad besluiten dat te doen). Maar als jij haar voldoende laat weten dat je er anders over denkt en haar laat weten waarom je wél van haar houdt valt het misschien mee. Maar ga er in ieder geval niet tussenin staan.

Bedankt voor je reactie, Nona.

Nee, ze zal haar absoluut niet persoonlijk willen aanspreken op haar figuur. Dat vindt ze te gênant. En dat is ook nergens voor nodig... In dit geval wilde mijn moeder gewoon even haar mening kwijt, laten weten wat zij vindt/denkt en alles op een rijtje zetten voor zichzelf. Ze zegt dat ze haar graag wil accepteren zoals ze is, maar dat dat er nu nog niet gelukt is. Ze beseft dat het haar eigen probleem is. Ze zegt ook niet te willen dat dit tussen ons in komt te staan... Maar dat maakt het voor mij nog niet makkelijk te accepteren dat mijn moeder zo over haar denkt en zo'n oppervlakkige houding heeft.
Je hebt wel gelijk dat ik duidelijk moet maken hoe ik over mijn vriendin denk. Ik ben tot nu toe nogal gesloten geweest over hoe ik over 'r denk, omdat ik gewoon niet zo graag over mijn liefdesleven praat met mijn moeder... Toen ik aan het eind van de 'ruzie' vertelde dat ik echt veel om mijn meisje geef en hoe erg zulke woorden mij kwetsen, besefte ze hoe bot ze was geweest... Ik zal het vaker over 'r hebben tegen m'n ma en haar nog 's uitnodigen om te komen eten of zo. Dat helpt denk ik wel. Dan leert ze haar ook beter kennen dan alleen die eerste indruk, welke natuurlijk vooral uiterlijk was.

Mijn vader vroeg zich bij mijn ex af hoe lang ik het met hem zou uithouden, omdat het totaal niet mijn type was. Achteraf gezien had hij wel gelijk, maar toen vond ik dat echt niet leuk om te horen. Zo lang ze het alleen tegen mij zeggen, en niet tegen mijn vriend, vind ik het prima. Zij hebben hun "schoonzoon" ook niet voor het uitkiezen.

Jouw moeder zou juist harstikke blij moeten zijn dat ze niet zo'n kortzichtige zoon heeft grootgebracht die alleen maar met modelletjes thuis komt. Dat is natuurlijk een groot compliment voor haar opvoedkundige kwaliteiten, lol.

Verder, uiteindelijk is het jouw vriendin en wat jouw moeder van haar vindt is eigenlijk helemaal niet relevant. Natuurlijk is het fijn als je ouders goed met je vriendin op kunnen schieten, maar helaas is dit gewoon niet altijd zo. Je kunt namelijk niet iedereen aardig vinden, toch?

Wel vind ik het goed dat je je moeder hebt laten weten dat je haar kortzichtige houding helemaal niet kunt waarderen. Ze had toch op z'n minst de tijd kunnen nemen je vriendin te leren kennen. Uiterlijk is natuurlijk het eerste dat je ziet wanneer je iemand ontmoet, maar het is wel erg dom van jouw moeder om aan de hand daarvan te concluderen dat jullie niet bij elkaar zouden passen.

Nodig haar inderdaad een aantal keer uit voor het eten, dan leren ze elkaar kennen en misschien ontstaat er wel een leuke band. Vindt je moeder haar over een maand of twee nog steeds niet aardig, dan heeft ze het in ieder geval geprobeerd en dan is het verder ook helemaal haar problem. Jouw leven, jouw vriendin.

[SiemdeCyper]

Ja, mijn moeder is het lang niet altijd eens geweest met mijn keuze voor jongens. Ook als het om uiterlijk/verzorging liet dit soms erg te wensen over. Zij heeft echter deze kritiek altijd achterwegen gelaten, tot het moment dat ik zelf er klaar mee was of het uit was gegaan. Zij heeft zich nooit bemoeid met dit soort zaken en het is ook wel ronduit belachelijk om van zoiets een probleem te maken.
Maar je bent 23, oud genoeg om je eigen leven te leiden.

Tadd schreef:

Sinds kort (2 maanden) heb ik een vriendin. Afgelopen zaterdag heb ik haar 's meegenomen naar mijn ouderlijk huis om haar voor te stellen. Sindsdien heb ik tot 2 keer toe uitgebreid van mijn moeder moeten horen hoe dik mijn vriendin wel niet is en dat ze qua postuur totaal niet bij me past (ik ben nogal dun). Mijn moeder vindt het maar vreemd, is verbaasd, geschrokken enz. Ik heb haar proberen uit te leggen dat uiterlijk voor mij niet het belangrijkst is (al is ze verder gewoon een erg aantrekkelijk meisje: verzorgd, leuke uitstraling, mooi gezicht, prachtige ogen), maar ze blijft zich zo focussen op het postuur. Ze lijkt er een enorm probleem van te maken. Mijn vriendin is inderdaad dik, dat zie ik zelf ook, maar zolang ik het geen probleem vind, dan is het toch ook geen probleem?
Ikzelf heb schijt aan wat anderen denken, maar als je moeder zo praat over je vriendin om je ontzettend veel geeft, dan doet dat erg pijn...

Hebben jullie dit soort ervaringen ook gehad? En dan niet per se om het postuur van je vriend(in), maar dat ouders je vriend(in) zo persoonlijk aanvallen dat het kwetsend is? Ik heb er zelf best wel moeite mee.

zeg gewoon tegen je moeder dat je je vriendin dumpt en dat je alles zal proberen om een model te kunnen krijgen,en mocht het je niet lukken dan weet je wiens zn schuld het is

Ik vind het een beetje raar van je moeder? Dat ze het een keertje noemt, okee, maar verder? Als je vriendin zich nou onbeschoft gedraagt of onverzorgd is, okee, dan heb je een legitieme opmerking te maken, maar dat zij haar te dik vindt? Het gaat er toch om dat jíj haar mooi vindt.

Tegelijkertijd snap ik wel dat het haar gewoon opvalt, dat ze het misschien inderdaad een beetje gek vindt staan als jij dun bent en zij dik, en dat ze het er dan toch uitflapt tegen jou. Maar goed dat je gezegd hebt dat het je kwetst, dan weet zij dat ze dat voortaan niet meer moet doen! En het lijkt me goed dat je vriendin nog eens meekomt, dan kan je moeder hopelijk zien hoe leuk jullie samen zijn

Heb er geen persoonlijke ervaring mee, trouwens, mijn ouders vonden de paar vriendjes die ik mee naar huis heb genomen altijd leuke jongens. Maar goed, ik lijk nogal op mijn ouders, kan me niet voorstellen dat ik iemand leuk zou vinden die zij níet leuk zouden vinden. Dat is natuurlijk anders als je (heel) andere ideeën hebt dan je ouders over wat nu leuke mensen zijn of niet.

Edit: Maar kan me niet voorstellen dat mijn ouders ooit zouden zeggen "nou die gozer van je is wel aardig, maar hij ziet er niet uit!" Als ze dat al zouden vinden, zouden ze het niet zeggen.

Ouders en schoonouders hebben altijd wel iets te zeuren over de nieuwe partner van zijn/haar zoon of dochter. Meestal pure angst en als je reageert met: 'lekker belangrijk' zullen ze ook inzien dat ze jou niet kunnen overtuigen van je zogenaamde verkeerde keuze.

[gurl19]

Mijn ouders zeggen dat altijd achteraf dat ze ons niet bij elkaar vond passen. Ze vind mijn verloofde ook niet zo heel goed bij mij passen. Dat kan ik mij ook best voorstellen. We zijn in veel dingen wel echt tegenpolen bij elkaar. Maar ik ben super gek met hem, en zou nooit meer zonder hem willen en kunnen.