Twee maanden geleden maakte me vriendin het uit.
Sinds die tijd niet meer gedate, niet eens echt meer me best gedaan.
Tot ik afgelopen zondag een meisje ontmoeten, het was op de set van een film.
Ze stelde zich aan me voor en ik natuurlijk aan haar. Die dag hebben we heel veel met elkaar opgetrokken en achteraf zijn we samen aan de terugreis begonnen. Het was onderweg heel gezellig en daarna zijn we nog samen naar Starbucks gegaan (op mijn kosten natuurlijk

) en heb ik gewacht tot haar bus er was. Ik voelde zeker wel vlinders in me buik, maar had het nog wel onder controle. Zeker omdat ze me vertelde dat ze al
twee jaar een vriend had...en omdat ik wist dat ik haar twee dagen later weer zou zien, voor de tweede draaidag van ons twee.
Twee dagen later was de tweede draaidag, oftewel...ik kon haar gaan zien!
Om 7 uur in de ochtend stonden we op Schiphol en gingen we samen naar de set.
Het was weer gwn heel erg gezellig en het begon ons steeds meer op te vallen dat we onwijs veel gemeen hadden. Het werd bijna eng...
Op de set maakte ik wel eens een grapje en zij lachte het eerste en het hardste. Dat viel me wel een beetje op

. In de avond vertrokken we weer samen en ik merkte op dat ze een wat vervelend telefoongesprek met haar vriendje had. Dat vertelde ze me later ook in de trein en toen zei ik met alle pijn in me hart:
'Het komt wel goed'.
Ze vroeg me onderweg zelfs nog of een meisje van de crew niet iets voor me was. Ik noem geen namen! Dat vond ik wel even vervelend, natuurlijk! Toen we eenmaal weer op Schiphol waren wilde ze eerst nog ergens wat gaan halen, zodat we niet meteen afscheid hoefte te nemen. Maar we besloten toch om samen naar de bus te rennen en eenmaal daar namen we afscheid...wat zowel mij als haar ook wel zwaar viel. En ze zei dat we hoe dan ook contact moesten houden en een keertje moeten afspreken.
Het was voor de allereerste keer in me leven, dat ik iemand zo kort ken. En met zo'n brok in me keel moest laten gaan...Ik kon me tranen amper bedwingen. Klinkt raar, maar het is wel zo. Misschien ziet ze me wel alleen als een vriend...het zou niet de eerste keer zijn.
Ik wil het haar ook niet zeggen, want dat zorgt alleen maar voor gezeur ben ik bang.
Wat moet ik nu toch doen?
Het is namelijk het eerste meisje waar ik 'echt' verliefd op ben...die kan ik toch niet zomaar laten gaan?
En ik weet dat het beter is om haar gewoon te vergeten