Zenuwachtig in groepen

[Jerry95]

Regelmatig wordt ik zenuwachtig in groepen. Als ik mij begeef in een groep, al zijn het maar een paar mensen, dan voel ik me al niet meer op m'n gemak. In zulke situaties ga ik letten op m'n houding en zit daarom altijd strak en gespannen op m'n stoel. Die spanning uit zich ook in mijn gezichtsuitdrukking. Wanneer ik erg gespannen ben dan is mijn gezicht ook heel strak en kan er geen lachje van af. Vooral dat laatste vind ik ontzettend vervelend. Wanneer zelfs een bekende naar mij lacht, dan lukt het mij gewoon niet een lach op m'n gezicht te toveren. Als ik dan lach dan beginnen die spieren te trillen en ziet het er nogal vreemd uit. Het gekke is dat wanneer ik een bekende op straat ontmoet, ik altijd met een big smile gedag zeg. Verder ben ik in groepsverband meestal vrij stil en houd ik me op de achtergrond, omdat ik ook zenuwachtig wordt wanneer de aandacht te lang op mij gefocust wordt.

Het gevolg is vaak dat ik afstandelijk overkom, terwijl ik totaal niet zo ben. Ik wil graag de andere kant van mezelf laten zien, maar de zenuwen beletten het zo lijkt het. Vanochtend was ik echt ten einde raad. Al een paar weken heb ik een oogje op een meid die ik iedere week met een vereniging zie. Ik heb het idee dat ze af en toe oogcontact probeert te maken, maar ik kijk altijd snel weg of negeer het. Dan lijkt het waarschijnlijk voor haar of ik geen interesse in haar heb of gewoon, maar het zijn puur de zenuwen. Ze doet het nu ook eigenlijk niet meer. Vandaag zag ik haar weer en ik had me voorgenomen nu eens haar aan te kijken en te glimlachen, maar in plaats daarvan was ik zo gespannen dat ik haar niet eens durfde aan te kijken. Ik klapte helemaal dicht.

Toch ben ik niet in alle situaties gespannen in groepen. Op school ben ik in een groep eigenlijk nooit echt zenuwachtig, voel ik me redelijk ontspannen en let ik ook niet zo op m'n houding of gezichtsuitdrukking. Wel ben ik, wat vrij normaal is lijkt me, aardig gespannen als ik een antwoord moet geven of presenteren, maar als ik eenmaal bezig ben dan daalt de spanning. Ook thuis of met enkele vrienden heb ik er geen last van. Naast school ben ik ook nog lid van een kleine vereniging, waar die meid ook lid van is, en daar voel ik me wel erg gespannen. Ook op verjaardagen. Dit verschil kan ik niet verklaren. Deze spanning is in het begin vrij extreem (zweten, strak gezicht, strakke houding, soms trillen van handen etc.), maar na verloop van tijd zakt het wel tot een bepaald niveau. Helaas voel ik me dan nog steeds niet helemaal ontspannen en kan ik me voor m'n gevoel niet vrijuit bewegen en dingen zeggen.

Ondanks al deze negatieve punten is er ook nog wat positiefs te melden. Dat ik vaak zo zenuwachtig ben wil niet zeggen dat ik situaties ontwijk waar meerdere mensen aanwezig zijn. Ik ga gewoon nog naar de vereniging, presenteer op school, ga naar vrienden, naar verjaardagen en doe regelmatig vrijwilligerswerk. Vooraf ben ik vaak al ontzettend gespannen, soms zelfs geen eetlust of misselijkheid, maar ik wil over deze angst heen stappen en daarom ga ik. Toch is het hierdoor nog niet weggegaan.

Het nieuwe jaar is aangebroken en het is mijn voornemen om deze problemen grondig aan te pakken. Dat voornemen heb ik al langer, maar ik dacht altijd dat wanneer ik ouder zou worden het wel over zou gaan. Maar nu ik er al jaren mee zit, geloof ik daar niet meer in. Die meid die ik vandaag weer niet durfde aan te kijken, was voor mij de druppel die de emmer deed overlopen. Ik ben er klaar mee en wil gewoon mezelf kunnen presenteren zoals ik ben, me ontspannen voelen, en kunnen lachen ongeacht de situatie. Zijn er misschien meer mensen die hier last van hebben en hebben jullie tips hoe ik dit kan aanpakken?

Alcohol

[Heer Wil]

Probeer binnen de groep een stoel/plek te zoeken waarbinnen jij jezelf kan afzonderen met een of twee mensen, en zo de spanning langzaam te verbreken. Ga anders binnen de groep gewoon in gesprek met degene links of rechts naast je indien de rest dat ook doet, dan ben je toch eigenlijk gewoon maar met één persoon?

Let dan wel op dat je niet de hele tijd binnen de groep aan een persoon zit vastgeplakt, en die ander dus eigenlijk ook forceert om zich afzijdig van de groep te houden.

[Pluis]

Oefenen oefenen oefenen, dan gaat de spanning er vanzelf af. Daarom is het ook heel goed van je dat je de situaties niet vermijdt. Nu nog zorgen dat je potentieel leuke gesprekken niet vermijdt. Wat betreft die gespannen houding kun je eens proberen om een rondje te lopen (bijvoorbeeld even naar de wc gaan), en als je dan terugkomt gewoon neerploffen op je stoel en zo lui mogelijk gaan zitten. Een beetje overdrijven mag best. Dan leer je jezelf weer uit die spanning komen, omdat je dat nu niet lukt. Even gapen werkt ook goed om je kaak uit de kramp te krijgen.

had ik ook eerst super erg buiten en in school een groep van 3/4 mensen zei ik al niks meer nu is het eigenlijk niet meer in te denken haha. op de basis school had ik pas in klas 6 een presentatie geven bleef het vermijden tot dat het moest en toen viel ik bijna vlauw toen ik naar vbmo ging moest ik ook veel presenteren en ging steeds beter en vlotter maar pas eind 4de leerjaar had ik er geen problemen meer van. en nu ik in de mbo 1ste jaar zit merk ik het heel erg dat dat me heeft geholpen gewoon mijn ding doen en als eerste voor de klas alles bijna als eerst, geen probleem meer . voor mij heeft voor grote groepen en de aandacht op mijn gefocust geholpen en ben blijven doen. ik had toen al gekke ideeën om te doen bijvoorbeeld mensen laten lachen maar nu kan i het alleen mijn vrienden willen dat niet vinden het gek om voor mensen de ogen gek te doen of wat dan ook bv penny pong te doen (voor als je niet weet wat penny pong is: https://www.youtube.com/watch?v=7ykXK2FC2fM) hoop dat snel voorbij is als je terug denk denk je van was het het echt altijd zo makkelijk?