[Verhaal] Uniek

Dit was het verhaal dat ik plotseling baarde toen ik probeerde een deel te schrijven voor het vervolgverhaal gebeuren.

- - -

“Ha, zo uniek als ik ben, dat is niemand.”
Avonden aanéén keek hij als een ware martelaar uit zijn dakraam. De sterren, allemaal eender, waren verlegen voor hem en zijn éénmaligheid. Ze probeerden zich achter de enorme massa leegte te verstoppen. Een leegte, zo merkte Paul op, die overal gelijk was.
Ha, dacht onze held, ik ben zo uniek, dat ik misschien nog wel veel unieker ben dan alle anderen die uniek zijn. Hij vroeg zich, ter onderbouwing van zijn thesis, af hoeveel mensen er op dit moment uit het dakraam keken. Ok, dat waren er waarschijnlijk aardig veel. Maar hoeveel van hen dachten dat ze uniek waren? Minder. En hoeveel onder hen heetten ook Paul, stonden in zijn kamer, hadden een gele tandenborstel, twee euro dertig in een hun portemonnee en hadden die morgen hun teennagels geknipt met de schaar van hun zus? Precies, geen! Behalve hij! Hij was uniek!

Plotseling verscheen vanuit het niets de Franse filosoof Jacques Derrida in de kamer. Paul draaide zijn gezicht van het raam naar de ingewanden van zijn ruimte, brak daarbij bijna zijn nek, viel van de draaistoel af en kwam later, op de grond, weer bij.
“Ik,” zo sprak Derrida, “ben de grote Derrida!” Hij pakte wat glimmend zand uit zijn broekzakken, smeet het op de grond en gepaard met een doffe plof ontsproot een kolom van rode rook uit het niets.
Dit, dacht Paul, is op zijn minst onwaarschijnlijk, maar misschien zelfs wel uniek. Hij besloot te genieten van het moment en een gesprek aan te knopen met Derrida.
“Zo Sjak, en wat kom jij hier nu doen, zo binnenvallend als een demente tovenaar?”
“Ik, de grote filosoof Derrida…”
“Houd op met dat namendroppen.”
“… Ik zal jou aan gaan tonen dat je helemaal niet zo uniek bent, door mijn theorie over de taal verkort uiteen te zetten. Kijk, het zit zo. Dingen bestaan niet in een externe realiteit, maar in de geest van mens zelf. Daarom kan alles pas bestaan wanneer er een naam voor is. Er is derhalve geen ontsnappen aan de taal. Alles valt onder de taal. Wanneer ik vervolgens stel dat alles al eens gezegd is en dat niets meer origineel is, talig gezien, dan geldt dat dus ook voor al het andere, dat onder de duim van de taal zit. Waarmee ik dus eigenlijk beweer dat jij niet zo uniek bent als dat jij zelf denkt. Snap je?”
Paul was echter na zeven woorden reeds in slaap gedommeld, waarschijnlijk nog altijd vanwege de klap die zijn hoofd te verduren had gekregen, maar voornamelijk omdat hem dit zeer uniek leek.
Derrida, de grote filosoof, was daarover echter niet te spreken, schudde de knaap wakker en gooide het over een andere boeg.
“Jongen, als jij niet wilt leren van mij, de grote filosoof, Derrida, dan moet je het maar meemaken!”

Het volgende moment vlogen zij door de koude lucht boven Pauls stad. Onder zich zag hij de gebouwen smelten en herrijzen als betonbouwsels. Een krant die hem in het gezicht waaide, vertelde hem dat het reeds 2036. Had hij dan zo lang geslapen?
Toen ze geland waren, leidde Derrida, de grote filosoof, hem aan de hand naar een raam. Paul keek, zoals hem geboden werd, naar binnen en zag daar een man zitten. Een pijp hing uit de rimpelige mond, een krant schermde zijn halve gezicht af maar zijn geruite hemd was duidelijk te zien.
”Jezus Christus! Wie is die ongelofelijke burgerlijke lul die daar zijn krant zit te lezen? Die man moet wel de grote tegenpool van het unieke zijn wat ik ben! Wat een walgelijk voorspelbare verwachting is die vent. Verdomme, hij is een samengevatte encyclopedie waarin alle cliché’s in verkorte vorm staan weergegeven! Hij is de gemene deler, Jan Modaal, het gemiddelde van alles! Wie is hij?”
“Die doodnormale vent,” sprak Derrida met het nodige mysterie dat paste bij een groot filosoof, “dat ben jij.”
Nog voordat Paul mond open kon vallen, zoefden zij weer door het luchtruim.

“Zeg, Derrida, als we nu naar het verleden gaan, waarom krijg ik dan geen andere begeleidingsfilosoof?”
“Bezuinigingen knul. Ik kan er ook niets aan doen. Nu doorvliegen, want ik moet nog zestien anderen doen vandaag.”
Eenmaal geland waren de gebouwen als toen wanneer Paul net geboren was. Hij keek na een weinig aandringen door een raam en zag daar een vrouw haar baby de borst geven. Het schilderij van het huilende zigeunermeisje sierde de achtergrond op.
Alweer ontstak Paul in een tirade.
”Verdomme, wat een walgelijk ordinair wicht is dat kind! Ik wed dat het net als alle andere kinderen een kruipende, kwijlende strontfabriek is waar geen zinnig woord uitkomt. Dat moet wel haast zeker de tegenhanger zijn van mijn uniciteit.”
“Fout,” glimlachte Derrida, door zijn baard die hem nog meer weg deed hebben van een grote filosoof, “Die doodnormale baby, dat ben jij.”

Wat gefladder later bevonden zij zich weer in het heden. Tijdens de vlucht had Paul een spiritueel moment meegemaakt. In zichzelf gekeerd kwam hij tot innerlijke rust. Zijn yin en zijn yang speelden op een evenwichtige wip, zijn aura was content en zijn karma stak twee duimen op. Hij was één met alles, als een hotdog besteld door een boeddhist.
“Derrida, grote filosoof,” zo zei hij toen hij zijn hand uitstak, “vanavond heb ik veel geleerd over mijzelf, het leven en alles wat daarbuiten valt. Ik ben u werkelijk dankbaar. U heeft mij laten inzien dat ik een verachtelijk en verwend stuk stront ben, opgebouwd uit zouteloze elementen die geenszins uniek zijn, maar voor het oprapen liggen in de genetische en sociale grabbelton van het bestaan. Alleen de context waarin mijn eenduidige leven zich afspeelt verandert. Ik ben geen unieke, verloren sok in de wasmand des levens, ik ben maar een wasknijper die zich vasthoud aan de waslijn, bang voor de wind en de regen, samen met alle andere wasknijpers. Ik ben doodnormaal, doorsnee en ordinair.”
Derrida haalde zijn filosofenhanden door zijn filosofenbaard, keek tevreden, bedacht zich voor de laatste maal hoe goed hij deze boel weer aangepakt had, professioneel filosoof zijnde, accepteerde nog een laatste borrel, een cd-bon en een bloementje voor moeder de vrouw en vloog weer weg, op naar de volgende klant.

Paul stond voor de spiegel. Hij bekeek zijn naakte lichaam. Twee armen, twee benen en alle andere accessoires zoals iedereen ze had. Verdomme, dacht hij lachend, wat ben ik toch normaal. Zo verschrikkelijk gewoon.
Zijn inwendige grinnik verhief zich tot een schaterlach, totdat hij het uiteindelijk uitbrulde.
“Ha, zo gewoon als ik ben, dat is niemand!”

- - -

LUH-3417 - P. S. In dit verhaal doe ik de filosofie van Derrida geen recht. Waarschijnlijk leg ik het verkeerd uit, verwar ik het met andere theoriën van andere (grote) filosofen en bak ik er niks van. Ik weet zelfs nieteens zeker of Derrida wel een baard heeft. Onthoud maar gewoon dat het fictie is.

Dit verhaal spreekt tot u: "Snotter. Niemand houdt van mij!"

LUH-3417 - Sorry, maar aandacht is vitaal.

[Vlooienband]

LUH-3417 schreef:
Dit verhaal spreekt tot u: "Snotter. Niemand houdt van mij!"

LUH-3417 - Sorry, maar aandacht is vitaal.

Het verhaal inhoudelijk besproken

Al verhalend laat je ons inzien dat het uniek zijn onmogelijk is, op een leuke manier. Paul komt overeen met Paul Mastenbroek, of heb ik het nu verkeerd?
Ze hebben allebei dezelfde melanchonieke manier van denken, als ik me niet vergis.

Het is dus leuk geschreven, het is vermakelijk doch leerzaam, het heeft een goed verhaal en een duidelijke rode draad, joepie. Vooral in deze tijd is het een gaaf verhaal. Leuk.


Spelling en stijl

Je hebt een prettige schrijfstijl, de afwisseling van de zinsdelen in de zinnen zijn goed gedaan. Ik heb geen hinderlijke herhaling kunnen ontdekken, niet in de zinsdelen en niet qua woorden zelf. Hoewel je wel, in het op één na laatste stuk wel erg vaak de "woorden" 'filosoof' en 'Derrida' gebruikt.
Bij filosoof past het in het stuk, maar je wil wel erg vaak benadrukken dat de grote Derrida aanwezig is.


"Avonden aanéén keek hij als een ware martelaar uit zijn dakraam."
Ik weet het niet zeker, daarom zeg ik het niet, maar vraag ik het: hoort aanéén wel aan elkaar geschreven te worden?

"Verdomme, hij is een samengevatte encyclopedie waarin alle cliché’s in verkorte vorm staan weergegeven!"
De woorden 'verkorte vorm' vind ik net iets té. Maar dat is heel persoonlijk. Het is alsof een cabaretier grap te lang maakt, dus dat het niet meer leuk is.

"Nog voordat Paul mond open kon vallen, zoefden zij weer door het luchtruim."
'zoefden'... Het maakt me altijd weer aan het lachen, het is zo'n geniaal woord.

"Eenmaal geland waren de gebouwen als toen wanneer Paul net geboren was."
De zin loopt niet lekker. Ik struikelde erover toen ik het aan het lezen was, misschien herschrijven?

Bedankt voor je reactie. Moge God je genadig zijn, goede vrouw.

Aanéén moet aanéén geschreven worden. Zo vind de Nederlandse versie van Bill in Word en wie ben ik om hem tegen te spreken?

Je hebt gelijk met de opmerking over de 'verkorte vorm'. Ik knip het er direct uit.

"Eenmaal geland waren de gebouwen als toen wanneer Paul net geboren was." is inderdaad een rotzin. Ik gebruik hier weer de gebouwen om aan te geven in welke tijd Paul is, en dat is laf. Ik ga hem kapotmaken, die zin.

Het herhalen van 'Deridda, de grote filosoof' doe ik express, zodat hij belachelijk wordt gemaakt. Hij brengt de wijsheid in dit verhaal, maar doet dat als een kerstman die de rol van de geesten bij Scrooge speelt.

Deze Paul heb ik overigens niet bewust als Paul Mastenbroek gelezen, maar ik denk dat de meeste karakters wel wat van mij in zich dragen en daarom ook op elkaar lijken. Het zijn toch mijn kinders.

LUH-3417

[NecroDopey]

Hmm dit stuk behandelt precies het onderwerp waar ik misschien een jaar terug mee in conflict was en voor mezelf een conclusie in had getrokken, namelijk dat niemand uniek is. Dat het enige wat je uniek maakt je uiterlijk is. Alle ervaringen, al het gedachtengoed, daar het tussen twee grenzen te plaatsen is, en alle emoties zijn al door anderen meegemaakt. Zelfs talent is verwerpelijk, daar er genoeg zijn die evenveel talent hebben betreffe hetgeen waar je goed in bent. Ergens deprimerend, doch logisch, dat een zekere filosoof van waarschijnlijk een paar eeuwen terug al op de zelfde conclustie was gekomen. Ik ben bang dat andere 'persoonlijke' filosofische gedachtengangen ook ergens in mooie boekjes beschreven zijn..zucht

Anywayzzzz back to het verhaal
Persoonlijk vond ik het eerlijk gezegd een beetje uitgekauwd om het heden/toekomst/verleden scenario te gebruiken. We zijn dit al in heel veel (leukere) varianten tegen gekomen en nergens vind ik een zelfspot terug die dit relativeert Maar dit is natuurlijk een persoonlijke mening Voor de rest gewoon erg vermakelijk, verhaal zit gewoon goed in elkaar. Erg droog zoals hij tot spiritueel inzicht komt en zichzelf degradeert tot doorsnee personage

Ja, het verleden, heden, toekomst gebeuren is overduidelijk gepikt van Charles Dickens' Scrooge. De enige spot daarop is misschien de vraag van Paul of hij voor het verleden geen nieuwe filosoof moet krijgen.

Trouwens, Derrida is geboren in 1930 en leeft nog altijd. Hij is geweldig omdat hij leuke dingen doet. Eens heeft hij een artikel van een andere taalfilosoof, dat handelende over originaliteit en de manier waarop wetenschappers met elkaar omgaan, onderuit gehaald door over het copyright-teken te zeuren en vervolgens allemaal grapjes over de man zijn naam te maken.
Die werd boos en reageerd, waardoor Derrida gewonnen had. In zijn reactie had hij allebei de onderwerpen Berhandeld.

Hij heeft ook een keer in Leiden een lezing gegeven toen het ongeveer dertig graden was. Hij was dik drie uur bezig en ondertussen bleef hij bladen met tekst weggooien terwijl hij mompelde 'Ach, dat sla ik nu wel even over...'
Een echte grappenmaker onder de filosofen.

LUH-3417

[Vlooienband]

LUH-3417 schreef:
Bedankt voor je reactie. Moge God je genadig zijn, goede vrouw.

Aanéén moet aanéén geschreven worden. Zo vind de Nederlandse versie van Bill in Word en wie ben ik om hem tegen te spreken?

Je hebt gelijk met de opmerking over de 'verkorte vorm'. Ik knip het er direct uit.

"Eenmaal geland waren de gebouwen als toen wanneer Paul net geboren was." is inderdaad een rotzin. Ik gebruik hier weer de gebouwen om aan te geven in welke tijd Paul is, en dat is laf. Ik ga hem kapotmaken, die zin.

Het herhalen van 'Deridda, de grote filosoof' doe ik express, zodat hij belachelijk wordt gemaakt. Hij brengt de wijsheid in dit verhaal, maar doet dat als een kerstman die de rol van de geesten bij Scrooge speelt.

Deze Paul heb ik overigens niet bewust als Paul Mastenbroek gelezen, maar ik denk dat de meeste karakters wel wat van mij in zich dragen en daarom ook op elkaar lijken. Het zijn toch mijn kinders.

LUH-3417

Schrijven is lef hebben. Heb het lef om Paul meer te beschrijven. Begin eerst in notepad, omdat het eerst slecht zal worden, daar je personages niet vaak beschrijft.
En dan, als je al een aardig mentaal beeld hebt en een redelijke beschrijving, kan je het alsnog in het verhaal verwerken.

Het was echt een gaaf verhaal.

[rozijntje]

ja, het verhaal was zoals altijd leuk om te lezen en uitstekend geschreven, maar ik vond de inhoud eerder zwak en een goede clou ontbrak.

dat reizen door de tijd bijvoorbeeld. het was zo te voorspellen dat de mensen die paul zwartmaakt hemzelf blijken te zijn. misschien deed je het er wel om, maar echt grappig vond ik het dan niet. alleen heel erg cliche. natuurlijk, der zaten echt wel originele scenes in (zoals de filosoof die zegt dat er aan bezuiniging wordt gedaan), maar ik verwachtte echt nog een ongelooflijke vondst aan het einde, simpelweg omdat ik niet kon geloven dat jij zoiets voorspelbaars zou kunnen schrijven.

maar trek het je niet te hard aan he. je schrijfstijl vind ik nog steeds heel goed, maar inhoudelijk vond ik het redelijk clichematisch.

Ik ben het met je eens, mijn beste Rozijn. Misschien zat er meer in, maar zeker weten had ik er meer uit moeten halen.

LUH-3417