leegte.
dat was het eerste woord dat in me opkwam om dit gevoel te beschrijven.
het was een hele gewaarwording, een gevoel dat totaal nieuw voor me was.
de snelheid van de auto nam toe en de regen leek steeds agressiever tegen de ruiten te slaan.
al die druppels deden me denken aan een massale zelfmoord-actie : ze gooiden zichzelf tegen
de auto om in miniscule stukjes uiteen te spatten.
de storm woedde niet alleen buiten, maar ook binnenin mijn hoofd.
om die kronkelende massa gedachten, die toch al niets dan chaos bevatten, nog eens door
elkaar te gooien.
het geluid van de muziek die eerst alleen de achtergrond bekleedde, zwelt op totdat het
de hele binnenkant van de wagen bedekt. met een duister, melodisch soort van lijm.
hardnekkig, of je het wil of niet.
het gezicht van de chauffeur, gehuld in een schaduw, komt me vreemd bekend voor.
maar in dit moment waarin alles anders is en achter alles iets anders zit, gaan de dingen
me te snel om er vat op te krijgen. ik blijf achter met slechts vraagtekens.
maar ik weet dat ik het antwoord weet. ik moet het alleen nog vinden.
ik kom hier niet zo vaak, maargoed. het is minder dan wat ik zelf wilde, ik had gisteravond heel veel inspiratie, maar geen pen bij de hand, dus een heleboel goede ideeën ben ik vergeten

. het is ook deels onder invloed geschreven / bedacht, dus vandaar dat ik me veel van wat ik bedacht had niet meer op papier kreeg

.