Leegte

[Hannibal]

Leegte

En toen ervoer hij de leegte. Het overkwam hem gewoon. Eerst ging hij nog gewoon op zijn hurken zitten. Om de eendjes brood te geven of zo. Vervolgens werd het niets meester over zijn lichaam. Het greep hem. Als een ijzige klauw die zijn hart stevig vast greep, zodat het leek alsof die hem eruit wilde rukken. Maar de klauw pompte een ijzige kou door zijn bloedbanen. Een moment schrok hij ervan. Hij moest wennen aan deze nieuwe ervaring. Een zucht van opluchting dat hij dit had doorstaan. Hij stond weer op en keek om zich heen. In de verste verten zag hij niets. Dichtbij zag hij ook niets. Zijn beeld was noch zwart, noch was hij blind geworden. Het enige wat hij kon ervaren was niets. Leegte. Op honderd meter afstand huppelde niks. In de lucht vloog niets en een stevige niets waaide door zijn haren. Haren die er niet waren. Hij liep geen rondje om vervolgens weer wakker te worden uit deze ervaring. Het leven had weer zin gekregen. Hij voelde zich herschapen. Vol goede moed kon hij de eerste dag van de rest van zijn leven instappen. Hij maakte een tocht aan de oever van het meer waar hij de eendjes wilde gaan voeren. De zon scheen op zijn gezicht, een fris windje waaide dit keer in zijn gezicht. Alles voelde nieuw en fris. De eendjes waggelden achter hem aan. Hij genoot. Kinderen speelden. De takken van de bomen bogen onder de kracht van de wind. Water kabbelde tegen de oever. Hij zakte door zijn knieën, aan de oever van het meer en begon te huilen. Te huilen van geluk. Hij bezweek onder de schoonheid die om hem heen te zien was. Zoveel, was er, en zo vaak onopgemerkt. Hij schreeuwde het uit. Vogels vlogen geschrokken op en maakten de mooiste patronen die je maar kon bedenken in de lucht. Een frisbee liet ze alle kanten uitvliegen. Als een explosie. Zijn hart bezwijkt opnieuw, nu onder het zien van de schoonheid van de egaal blauwe lucht. Wie hem nu in de ogen zou kijken zou een twinkeling in zijn ogen kunnen ontdekken. Maar niemand keek hem in zijn ogen. Iedereen had betere dingen te doen. Hij legde zich erbij neer. Stond op en veegde het gras van zijn knieën en vertrok naar zijn huis.
Thuisgekomen trof de kilte hem direct bij het openslaan van de deur. Penetreerde diep in zijn lijf. Gevuld met energie zakte hij weer volledig in. Hij ging zitten op de bank. Deed de TV aan en zapte langs dertig kanalen rampspoed. Met een gedeprimeerde blik absorbeerde zijn blik elk woord dat gesproken werd. Alle slechtheid was niet verdwenen. Een teleurstelling die even hard aankwam als het euforische gevoel dat hij net kreeg van twee stoeiende konijntjes in het gras. Zijn grijze muren schreeuwden op een angstaanjagende manier naar hem. Ze vraten hem op. Voordat de paniek kon toeslaan werd hij gered door de bel. Een klein onbekend meisje stond voor zijn deur.
“Zeg het eens,” zei hij maar, zijn zuchten verbergend.
“Mag ik hier komen spelen?” vroeg het meisje.
Hij was even verbaasd. Hij kende haar helemaal niet. Dit lijkt de omgekeerde snoepjestheorie wel. Toen keek hij haar in de ogen en keek recht in de teerheid van haar zieltje. Ook dit was een creatie waarvoor je eerst het niets ervaren moest hebben.
“Waarom?” vroeg hij vervolgens.
Een eerlijker antwoord kon hij zo snel niet bedenken en in de naïviteit en onomwondenheid van een kind antwoordde ze:
“Omdat ik dat wil.”
Daar was geen speld tussen te krijgen. Maar toch. Ze hoorde hier niet. Zeker niet nu. En dat zei hij ook.
“Tja, maar dat kan nu niet.”
Het meisje keek beduusd en zei, nu iets zeurderiger:
“Ow…”
Na een korte stilte vervolgde ze met:
“Dag.”
En draaide zich om richting de straat. Hij bleef haar even nakijken. Wat een rare situatie. Ze ging op de stoep zitten zag hij door het raam. Enfin. Zijn probleem niet. Hij mikte zichzelf weer in een stoel en schakelde de TV weer aan. De beelden begonnen nog niet over het scherm te razen of zijn angstaanvallen begonnen weer. Alsof zijn energie, die hij net met zoveel moeite gewonnen had omgezet werd in negatieve energie. Zijn ogen kleurden zwart. Vuur leek eruit te schieten. Iets bonkte in zijn hoofd. Een hevige pijn. Toen hield het op. De TV stond op zwart. Hij ademde nog even hevig na. Stond op uit zijn stoel en liep naar de keuken om een glas water te halen. Hij dronk het in een slok op en vulde het glas opnieuw. Hij nam een kleine slok. Keek bedenkelijk en liep toen naar de deur. Hij opende die en zag dat het meisje met een stokje tekeningetjes in het zand aan het krassen was.
“Wil je misschien een slokje water, meisje?”
Ze draaide zich om en holde zonder iets te zeggen naar hem toe. Hij reikte haar zijn glas aan en met grote teugen goot ze het naar binnen. Nahijgend bleef ze naast hem staan. Hij liep weer naar binnen en wenkte het meisje mee te komen. Hij liet haar op een stoeltje zitten en liep naar boven. Hij kwam terug met een stoffige zak lege en stortte de inhoud op de grond voor het meisje uit. Driftig begon ze de kleurtjes te sorteren en voelde zich helemaal in haar element. Hij liep naar de keuken, pakte een appel, een bord en een mes en begon die aan de keukentafel te schillen. De keuken en de woonkamer, waar het meisje aan het bouwen was liepen zonder deur in elkaar over. Hij begon de appel te schillen, zodat hij een lange schil overhield, een kunstje dat hij geleerd had op kostschool. Hij haalde het klokhuis eruit en begon de appel in partjes te snijden. Maar op het laatst sneed hij zich in de vinger en het rode bloed zoog zich in de gele stukken appel. Hij onderdrukte een vloek en het meisje had niks door. Naast zich op tafel zag hij het twijgje liggen van het meisje, dat hij vast had moeten houden toen zij ging drinken. Hij draaide zich om en keek naar hoe ze bezig was. Lang, te lang en op het moment dat zij hem doorhad en hem ook in de ogen keek, glimlachte ze beschaamd en zei hij:
“Wil je misschien door mij in bad gedaan worden?”
Vrolijk sprong het meisje op en rende al naar boven, alsof ze de weg al kende. Bovenaan de trap riep ze hem voort te maken. Met een paar trage stap liep hij door de gang naar de trap. Terwijl hij de eerste treden opliep zwiepte hij de twijg met een snelle slag op zijn hand, terwijl het meisje zich al had uitgekleed.


Mijn excuses

[stroopwafel]

*applaus*

[tampaszta]

Gewaagd en scherp. Goed!

[Woodstock]

wat een talent. wat een schoonheid van taal!
wat een fantasie! wat een verhaal!