moeder depressief...

[Angel Of Faith]

Heykes,
ik kom uit een gelukkig gezinnetje, we hebben de laatste tijd heel wat tegenslagen te verwerken gekregen, vooral het jaar 2000 (gelukkig al drie jaartjes geleden) was het het ene na het andere, zo heeft mijn broer 3 ongelukken gehad in dat jaar telkens ietsje erger. Nu was mijn moeder altijd degene die het gezin rechthield, zij was echt wel de sterkste die ons altijd weer zei waar het op aan kwam, dat we de moed niet mochten laten zakken, dat we moeten doorzetten.

Nu heeft ze zelf heel wat lichamelijke problemen door stress en dergerlijke. Nu kampt ze met een pijnlijke rug en kan ze niet zoveel en plots ziet ze niets meer zitten, haar werk niet, er is niets wat haar nog kan schelen. Dit vertelde ze me plots vanmiddag allemaal, ik wist niet hoe te reageren kon niet geloven dat dit uit mijn moeders mond komt, ik ben uitgevlogen op haar en heb haar gezegd dat ze zo niet mag denken dat het bijna vakantie is en dat ze zelf altijd zegt dat we de moed niet mogen laten zakken, maar het kon haar allemaal niks schelen. Het was verschrikkelijk om haar zo bezig te zien .

Ik zit zelf in de examen en moet heel hard werken om door dit jaar te komen. Ik zit namelijk in een richting op school die me totaal niet ligt en het ziet ernaar uit dat ik in m'n laatste jaar m'n eerste herexamen zal hebben , zelf heb ik geleerd om de moed niet te laten zakken dat probeer ik dan ook niet te doen, maar hoe kan ik daar nu nog in geloven als m'n moeder zo reageert. Ik ben blij dat ze me verteld heeft wat er op haar lever ligt maar ik kan het er op dit moment echt nie bij hebben. Nu is ze eventjes weg en ik ben echt ingestort, ik weet niet meer wat te doen. Ik weet niet hoe te reageren, ik weet niks meer...

xxx
Faith

[Nona]

Hou vol meid, het is belangrijk dat je nu even over gaat.

Ik weet dat het heel moeilijk is. Mijn moeder is een tijdje overspannen geweest en slikte medicijnen waar ze niet bepaald vrolijker van werd. Wat ik gedaan heb is een beetje helpen in de huishouding en mijn moeder zo veel mogelijk ondersteunen. Dat is niet altijd makkelijk. Het gebeurde ook toen ik net verkering had met mijn vriend en die heeft nu een niet al te positief beeld van mijn moeder.

Probeer goed te eten en slapen, ga een beetje om met mensen die je aardig vindt, zorg dat je het nog ziet zitten. School is belangrijk, maar ook daarvoor heb je energie nodig die je uit andere dingen moet halen.

Help zo af en toe je moeder een beetje en praat nog eens een keer serieus met haar. Zie een beetje toe op haar gezondheid (dat ze ook goed eet en slaapt enzo), want gezondheid is belangrijk in levensgeluk. Zodra je vakantie hebt kun je er echt meer tijd in steken, dat is op dit moment jouw taak niet.

Ik geloof niet dat je veel aan mijn reply hebt, maar toch sterkte ermee.
Nona

[Fantôme]

@ nona,
ik denk dat ze wel wat aan je replay heeft.
enne, ik heb er eigenlijk niks aan toe te voegen...
sorry.
knuff Wendy

Ik had precies dit verhaaltje 3 jaa geleden getypt kunnen hebben..

Het is precies zoals jij zegt, ze was de drijfveer achter het gezin en toen kreeg ze last van haar rug, een ontsteking en ook hernia. Ze heeft een half jaar plat gelegen, lopen kon ze niet. Ze werd heel erg depressief door dingen die er in haar verleden zijn gebeurd en die nu naar boven kwam, vaak riep ze hoe ze alles op wou geven. Ze ging niet meer naar de dingen die ze leuk vond, zoals een koor waar ze op zat, en tekenles.. Ze kon dan tieren en schreeuwen dat ze op ging geven. Ze heeft me ook weleens gezegd dat het mn broertje en ik zijn waren voor wie ze elke dag weer uit bed kwam, anders was ze er al lang niet meer geweest.

Het was lastig, ik was in ene mijn moeder kwijt. De steun die ze mij altijd gaf kon ze me nu niet geven..

Ik ben er wel achter gekomen dat je zelf allemaal een stuk sterker bent dan je denkt. We hebben ons er goed doorheen geslagen (ik, mn vader en mn broertje) ookal was het ontzettend moeilijk. Ik ben zelf ook heel depressief geweest in die periode, ik kon het gewoon niet aan en miste aandacht.

Toch is alles goedgekomen, met zowel mn moeder, mn vader, mn broertje en ik. Mn moeder heeft hulp gezocht en is in therapie gegaan, dat heeft haar er grotendeels weer bovenop geholpen. Zolang er maar een klein vuurtje in haar blijft branden, komt ze er wel weer bovenop.

Nou ja, je zult weinig aan dit verhaal hebben verder, maar ik herkende gewoon zo wat je schreef. Ik weet dus precies hoe het voelt en hoeveel pijn het doet. Ga jezelf zoals ik heb gedaan in ieder geval niet wegcijferen, jouw verdriet telt net zoveel als dat van je moeder. Als je het zelf niet goed meer aankan, zou je zelf ook professionele hulp kunnen gaan zoeken. Dan is er iemand die wel helemaal aandacht heeft voor jou, en waar het om jouw problemen en gevoelens gaat. Wie weet helpt het.

Heel veel sterkte in ieder geval, ik hoop dat je moeder er snel weer bovenop komt!

Liefs,
Kim

[Angel Of Faith]

Thx voor jullie reacties, ik heb er idd veel aan . Ik wil echt dat ze erbovenop komt en dat ze niet dieper in die depressie wegzakt. Alleen weet ik niet hoe te reageren, moet ik begrip tonen of net niet en haar zeggen waar het op aankomt. Tuurlijk heb ik begrip voor haar situatie, maar ik wil nie medelijdend uit de hoek komen want daar help ik haar ook niet mee. Maar moet ik dan de hele tijd zeggen, mama dit trekt nergens op doe dit niet wij hebben je nodig, ga eens dit doet of ga eens winkelen... Want dan denkt ze mss dat ik geen begrip heb voor haar situatie en kan het haar nog minder schelen .

Angel Of Faith schreef op 17-06-2003 @ 17:35:
Thx voor jullie reacties, ik heb er idd veel aan . Ik wil echt dat ze erbovenop komt en dat ze niet dieper in die depressie wegzakt. Alleen weet ik niet hoe te reageren, moet ik begrip tonen of net niet en haar zeggen waar het op aankomt. Tuurlijk heb ik begrip voor haar situatie, maar ik wil nie medelijdend uit de hoek komen want daar help ik haar ook niet mee. Maar moet ik dan de hele tijd zeggen, mama dit trekt nergens op doe dit niet wij hebben je nodig, ga eens dit doet of ga eens winkelen... Want dan denkt ze mss dat ik geen begrip heb voor haar situatie en kan het haar nog minder schelen .

Ik denk dat begrip tonen erg belangrijk is. Medelijden hoeft idd niet, maar af en toe eens een beetje met haar praten, haar een beetje helpen ed, dat kan wel. Ik denk dat praten heel belangrijk is, dan weet jij wat zij wil en denkt en zij weet wat jij wil en denkt en ik denk dat dat erg belangrijk is.

Verder heb ik niet veel toe te voegen aan wat Kruimel en Dusjcrib schreven.

Mijn moeder is een tijd geleden ook depressief geweest. Het was een enorm nare tijd, niet alleen voor haar, maar ook voor mij en mijn broer, maar ook voor haar toenmalige vriend, mijn vriend en iedereen uit haar omgeving. Het leek alsof ze iedereen meesleepte in haar zelfmedelijden.
Dat klinkt heel hard, maar het was wel zo.

Ze zat hele dagen thuis en vertelde aan iedereen die het horen wilde hoe vreselijk ze zich voelde en wat een nare kinderen mijn broer en ik waren. Ook tegen ons was ze chagrijnig of negeerde ze ons volkomen.
Hierdoor kreeg ik niet echt het idee dat ik haar eruit kon helpen, en wist ook niet hoe ik dat dan doen moest. Wanneer ik met haar probeerde te praten schold ze me uit en zei ze dat ik toch niet wist wat er aan de hand was.
Dat was heel moeilijk, vooral omdat ik nou eenmaal veel van mijn moeder houd, hoe ze ook tegen me doet.

Maar ondertussen begonnen mijn schoolresultaten en ook de relatie tussen mij en mijn vriendje eronder te lijden.
School ging achteruit, en ik probeerde daar een beetje hulp te zoeken omdat ik aan mezelf begon te twijfelen door alle dingen die ze tegen/over me zei.
Ik ging naar de counsellor op school en zij zei tegen me dat ik me een beetje moest proberen af te sluiten voor haar buien. En dat moest ik gaan doen d.m.v een symbolisch kruis op mijn gehemelte te zetten met mijn tong. Het was de bedoeling dat ik probeerde haar negatieve woorden en gedachten niet binnen in mijn eigen hoofd zou laten komen en niets terug te zetten.
Maar wanneer mijn moeder me positief benaderde, moest ik proberen met haar te praten.

Maar nu terug naar jou; mijn raad aan jou is eigenlijk dezelfde die ik heb gekregen. Probeer jezelf voor haar negatieve woorden en gedachten af te sluiten (missch door dat kruis), anders ga je er zelf aan onderdoor. Als ze merkt dat jij er niet op reageert, zal ze misschien wel stoppen.
Maar wanneer ze positief tegen je is en een goed gesprek met je wil aanknopen, kun je proberen haar een beetje raad te geven en goed met haar te praten en moed in te praten, zoals zij dat vroeger deed, en dat ook vooral veel herhalen.

Heel, heel veel succes!
Kusje!
Romy

[Nona]

@Vevay:
Wat bedoel je met dat kruis? Kan je dat iets duidelijker uitleggen? (Ja, ik ben niet zo slim hoor )

Kruimel schreef op 17-06-2003 @ 19:43:
@Vevay:
Wat bedoel je met dat kruis? Kan je dat iets duidelijker uitleggen? (Ja, ik ben niet zo slim hoor )

Ik vond het ook een beetje een vaag verhaal van die vrouw, maar het is de bedoelling dat je met je tong een kruis op je gehemelte maakt. Dus streepje naar voor, en dan een streepje opzij (+/x dus ongeveer). Dit moet dan een soort van houvast zijn om je af te sluiten.

Angel Of Faith schreef op 17-06-2003 @ 17:35:
Thx voor jullie reacties, ik heb er idd veel aan . Ik wil echt dat ze erbovenop komt en dat ze niet dieper in die depressie wegzakt. Alleen weet ik niet hoe te reageren, moet ik begrip tonen of net niet en haar zeggen waar het op aankomt. Tuurlijk heb ik begrip voor haar situatie, maar ik wil nie medelijdend uit de hoek komen want daar help ik haar ook niet mee. Maar moet ik dan de hele tijd zeggen, mama dit trekt nergens op doe dit niet wij hebben je nodig, ga eens dit doet of ga eens winkelen... Want dan denkt ze mss dat ik geen begrip heb voor haar situatie en kan het haar nog minder schelen .

Begrip tonen lijkt me belangrijk, haar steunen, haar laten merken dat je om haar geeft, van haar houdt. Medelijdend hoeft inderdaad niet, niet ineens veel meer gaan doen ofzo, ze is niet gehandicapt. Niet ineens haar gaan sparen voor bepaalde dingen die je normaal wel zou zeggen.. Haar hetzelfde behandelen als eerst, maar met begrip voor de situatie.

Verder dan dat zou ik niet gaan. Wanneer jij je moeder erg gaat aansporen dingen te doen en dergelijke worden de rollen een beetje omgedraaid en neem je veel op je schouders. Jij bent haar dochter, zij is jouw moeder, en zo moet het ook blijven. Je kunt wat suggesties doen, voorstellen samen dingen te doen en dergelijke, maar verder moet zij zelf actie ondernemen.

[Phylicia 14]

Ik snap dat het echt heel moeilijk voor je is!
Ik zou idd je moeder veel helpen voor zover jij dat aan kan

Ik weet verder niet wat ik voor je moet doen, maar wil je wel heeeel veel sterkte wensen!!!


Kusssss Phylicia

[Brigitte]

My god, wat klinkt dit allemaal bekend, al is het dan niet mijn moeder maar mijn schoonmoeder..

Is het bij jullie uiteindelijk weer helemaal goed gekomen, en hoe lang heeft het geduurd..

En veel sterkte!!

[Inferno]

Ik weet precies wat je bedoeld mijn moeder (en dus Dark Enchantress haar schoonmoeder is depressief...Ik wordt helemaal gek van haar en ze zeikt me elke keer af...Ik doe dat niet goed..Papa doet dat niet goed..ze wil dood...Ik begin er langzamerhand zelf negatief van te worden...Ik kan er echt niet meer tegen en weet zelf ook niet meer wat ik meot doen..Pas geleden heb ik mijn pink gebroken omdat ik zo boos op haar was dat ik tegen ee houten deur aan heb geslagen...En zels dat maakte haar niet wakker...Mijn vader is emotioneel niet goed in orde Hij kan zijn gevoelens niet onder woorden brengen. Hij houdt wel van mijn moeder maar niet op de praterige manier zeg maar..Ze heeft mij nu zoveel pijn gedaan dat ik niet meer om haar geef. Ik heb echt heel veel ellende moeten verwerken afgelopen tijd. Een vriend van mij is overleden aan leukemie, Mijn ma depri en mijn school gaat kut en omdat ik nu van alles en nog wat zelf moet betalen heb ik bijna geen geld meer....Ik begin zelf ook een beetje de moed te verliezen..Het is allemaal zoveel tegelijk. Ik heb een hele goede aan mijn vriendin en andere vrienden die steunen me erg goed maar het is echt heel moeilijk..
En ze heeft 4 maanden in de kliniek gezeten maar vanaf gister is ze weer thuis en dat klopt niet volgens mij. Mijn vader en ik hebben ook veel ruzie en no vond ik gister een blaadje waarop stond dat de oplossing van dit was de kant van mijn vader kiezen! Nou vraag ik je! Ik weet het allemaal ook niet meer...

heel veel sterkte,
Roman-Paul