kheb nog geen titel..

[aapje]

De stenen voelen hard en koud aan,
Wat kan ik doen?
Ik ben je materiaal maar
Net door jou hier neergeschopt.
Vlakvoor je was weggegaan.

Je liet me bloedend liggen,
Alsof ik een pleister was,
Die je niet meer nodig had.
Helemaal kapot.
Ik kan me haast niet bewegen.
En ik wou,
dat ik egt maar een pleister was.

[aapje]

egt moet echt zijn*

[mcsun]

Een eerlijk gedicht, behoorlijk originele beeldspraak maar (los van taalfoutjes) helaas geen bijzonder schone vorm.
Het einde is wel érg recht-voor-z'n raap. Er mist ook iets van een metrum, een ritme. Het totaal van het gedicht moet méér (veel meer) zijn dan de som van alle woorden en dat is hier niet echt.
Probeer het eens hardop te lezen en hoor waar het wel en waar het niet 'loopt' zoals je wilt. Op die manier is het niet moeilijk om het goed lopend te krijgen, ga op je gevoel af.

[mcsun]

een titel is trouwens ook nooit verplicht. een paar van de prachtigste gedichten ter wereld hebben geen titels.

[Dreampoet]

De betekenis van elk beeld ligt slechts onder een dun laagje verhuld, maar samen vormen ze wel een gedicht dat glimt. Een paar keer stijgt de barometer erg hoog, met als hoogtepunt het beeld van de pleister. Erg pakkend beeld, alleen jammer dat je het ook gebruikt voor het einde, op een beetje een geforceerde manier. Ik zou dit gedicht even laten liggen, het dan nog eens opnieuw lezen, het metrum een beetje bijsleutelen, maar daarbij niet te veel afgaan op regels en vooral, de kracht van dat laatste beeld ook laten doorvloeien tot de laatste letter en daar voorbij. Nu lijkt het wel of het einde al na 'Die je niet meer nodig had' kwam, en de rest eigenlijk er aan geregen werd, om het gedicht af te werken. Over de inhoud kan ik natuurlijk niet zo veel kwijt, aangezien het zou kunnen dat dit gedicht autobiografisch is, en gelukkig zijn gevoelens nog altijd het meest hoogpersoonlijke goed. Goed gedicht, dat vond ik zeker.

Groetjes, Dreampoet

[Raakvlak]

Deels offtopic:

Droompoet,


je leeft in flarden werkelijkheid, althans: dat beeld roep je op bij mij. Je praat beeldend, denk je. Maar je beelden zijn lelijk, incompleet en warrig. Sorry. Lees puur uit zelfbescherming eens je laatste reactie kritisch door. Allereerst vind je je eigen geneuzel belangrijker dan het gedicht. Een reactie dient in dienst te staan van het gedicht of verhaal. Het dient niet jouw doel, maar dat van de dichter die zijn werk aanbiedt om feedback te ontvangen die de kwaliteit van zijn werk in de toekomst ten goede kan komen.
Ik reageer in deze post niet op het gedicht, maar wek ook niet de schijn dat te doen. Daarin verschillen wij.

Om je te helpen zelfkritisch te zijn, neem ik je kritiek door in deze reactie:

De betekenis van elk beeld ligt slechts onder een dun laagje verhuld, maar samen vormen ze wel een gedicht dat glimt.

Een dun laagje wat ? Een dun laagje volstaat niet. Waarmee wordt de betekenis van elk beeld afgedekt? En waarom "slechts"?
"Samen vormen ze..." --> wat? De betekenis van het beeld en het dunne laagje waarmee die wordt afgedekt? Of de betekenis en het beeld? Het woordje "maar" komt ook niet geheel tot zijn recht in de context van de zin.
Deze zin rammelt.

Een paar keer stijgt de barometer erg hoog, met als hoogtepunt het beeld van de pleister.

Wat meet jouw barometer? Volgens het woordenboek meet een barometer enkel luchtdruk. Waardoor we gevoeglijk mogen aannemen dat de luchtdruk stijgt, maar nooit zo hoog kan reiken als die ene keer, toen dat beeld van die pleister aan de orde bleek. Toen was de luchtdruk toch hoog!
Mooie, duidelijk zin.
Om nog maar te zwijgen van de lelijke opvolging: "hoog" "hoogtepunt".
Kies dan voor: "stijgt aanzienlijk, met als hoogtepunt".

De volgende zin:

Erg pakkend beeld, alleen jammer dat je het ook gebruikt voor het einde, op een beetje een geforceerde manier.

Hier ga ik niet over zeuren. "Een" weglaten was hopelijk een simpele fout en geen tevergeefs dichtaspiratie.

Ik zou dit gedicht even laten liggen, het dan nog eens opnieuw lezen, het metrum een beetje bijsleutelen, maar daarbij niet te veel afgaan op regels en vooral, de kracht van dat laatste beeld ook laten doorvloeien tot de laatste letter en daar voorbij.

Hier moet ik braken. Vooral vanwege het einde van je zin, maar laat ik allereerst het begin doornemen, om dezelfde reden dat men het dessert na het hoofdmaal opdient:

Je woordkeuze is vrij beperkt, maar dat wist je waarschijnlijk al. De hoeveelheid overbodige woorden is echter aanzienlijk: "Ik zou dit gedicht nog even laten liggen, het dan nog eens opnieuw lezen, het metrum een beetje bijsleutelen maar daarbij niet teveel afgaan op regels ..."
Probeer die zin eens bondig neer te schrijven, zonder al die lelijke, nietszeggende woorden als "eens", "beetje", etc.

"Bijsleutelen" is voor zover ik mij mijn Nederlandse lessen kan heugen geen woord.

Het einde van je zin is prachtig. "De kracht van een beeld" is volgens mij een onafhankelijke kracht, daar waar jij impliceert dat hij bestuurbaar is, controleerbaar. Het "door laten vloeien tot de laatste letter en daar voorbij", vind ik ook uiterst pretentieus geformuleerd.

Nu lijkt het wel of het einde al na 'Die je niet meer nodig had' kwam, en de rest eigenlijk er aan geregen werd, om het gedicht af te werken.

Wat hebben de overbodige woorden jou ooit misdaan dat je ze steeds opvoert? Sleur ze er niet de godganse tijd aan hun haren bij! Laat ze weg. Gun "wel" de vrijheid!

Tijdbug?: Nu LIJKT ... KWAM ... WERD. Het is misschien geen echte fout, maar het is zeker slordig. Vooral omdat de rest van je reactie overwegend juist NIET in het verleden is geschreven, althans die delen die over het gedicht gaan. Immers: "Misschien is het autobiografisch", zou dan moeten worden: "Misschien WAS het autobiografisch".

Over de inhoud kan ik natuurlijk niet zo veel kwijt, aangezien het zou kunnen dat dit gedicht autobiografisch is, en gelukkig zijn gevoelens nog altijd het meest hoogpersoonlijke goed. Goed gedicht, dat vond ik zeker.

Hoezo: "natuurlijk"? (Zie je trouwens weer de overbodige woorden in je zin?)

Een "het meest hoogpersoonlijke goed"?
Ik twijfel of deze zin klopt. Volgens het woordenboek betekent hoogstpersoonlijk: zelf. Afgezien van de ontbrekende "t" lijkt de zin in orde, maar ik vind het gebruik van "hoogst" voor "persoonlijk" weer uiterst overdreven. Wederom staat de zin vol met pretenties. Het is zo'n gekunstelde keuze om allereerst persoonlijk te schrijven en dan bij uzelf na te gaan: "nou ja.. het staat zo wel erg kaal. Laat ik zonder nadenken hoogstpersoonlijk ervan maken. Want je kan immers ook zeggen: ik regel dat hoogstpersoonlijk". Nu ik erover nadenken: "persoonlijk goed" is zeker een bestaande combinatie, maar "hoogstpersoonlijk goed" is overdreven en met "meeste" ervoor kom je erg dramatisch over in je woordkeuze.

Goed gedicht, dat vond ik zeker.

Matige kritiek, vooral pretentieus zonder goed te zijn of te letten op zinsbouw dan wel woordkeus.

Groetjes Droompoet

Groet Raakvlak, ik hoop dat je iets had aan de kritiek.

[xineof]

Ik vind de afsluiting 'dat ik echt maar een pleister was' heel erg zonde: daardoor vind ik het gedicht veel minder mooi, ik zou er toch iets anders van maken, andere beeldspraak gebruiken. De dichtvorm spreekt me niet aan, maar het is zeker niet slecht geschreven! Je eerste strofe is sterk, maar de tweede vind ik een beetje te veel voortbouwend op de eerste.