Ontkenning van de dood?

[Mira Dos Santos]

Hoi,
4,5 maand geleden is mijn vader overleden. In het begin had ik (zoals de meeste mensen die een dierbare hebben verloren) steeds de neiging om bijv voor hem de tafel te dekken, en tegen mn zusje te zeggen van... we vragen het strax wel aan pap... Gewoon omdat het uit gewoonte is, natuurlijk niet omdat ik dan vergeten was dat hij was overleden. Maar, na niet al te lange tijd leerde ik die gewoontes af, omdat ik voortdurend werd gecorrigeerd. Dus de tafel dekken voor hem, is geen gewoonte meer voor mij. Toch betrap ik me er regelmaatig op dat ik tegen vrienden zeg: Moet ik eerst aan mn vader vragen of: Ik denk niet dat ik kan komen, want mn vader heeft een slechte periode. ik heb het ook vaak over mn 'ouders' terwijl ik dan alleen mn moeder bedoel, kan bedoelen. Ik ben me er bewust van dat ik de tafel voor hem dek, en ik ben me er bewust van dat ik nog over hem spreek (ik bedoel niet over hem praten, maar spreken op de manier die ik daarnet aangaf). Ik kan ook rustig zeggen van: "Och, economie, dat zal volgende week wel lukken, want ik vraag gewoon of mn vader me helpt!".
Waarom doe ik dit, probeer ik nou zijn dood te ontkennen? Hebben meer mensen dit?

[rare kwast]

ik denk niet dat je zn dood probeert te ontkennen maar je herinneringen aan hem levend te houden

[Quiana]

Macht der gewoonte, je beseft het misschien nog niet voor de
volle honderd procent?

[Makaveli]

Hey,
Het is logisch dat je nog steeds deze dingen zegt van: "Dat moet ik aan mijn vader vragen..." Je hersenen zijn, zowat heel je leven gewend geweest, aan het feit dat je iets aan je vader zou moeten vragen in die bepaalde situatie. Je hersenen reageren automatisch op die vragen. Je hersenen kan je zien als een soort computer waarop allemaal gegevens staan. Deze gegevens zijn verdeeld in een lange-termijn geheugen (namelijk: dat je het aan je vader moet vragen) en een korte termijn geheugen (dat je vader is overleden, dit zal later aan je lange termijn geheugen worden toegevoegd).
Wat het probleem is: is dat de gegevens elkaar nu (en misschien over 10 jaar ook nog steeds, maar het zal zeker afnemen) tegenspreken, dit is logisch wat er zijn erg veel gegevens opgeslagen met gegevens over je vader. Je vader neemt namelijk een erg grote plaats in je leven in.
Heel veel mensen heb dit.... je hersenen kunnen niet op een of andere moment ineens heel veel gegevens gaan veranderen, dit gebeurt langzaam. Je probeert daarom ook niet de dood te ontkennen, dit heeft er namelijk helemaal niets mee te maken! Schijn bedriegt!

Dit is mijn verklaring hiervoor, ik dat je er veel aan hebt.

PS. Hoe 's 't , met Giovanna trouwens???

[Fantôme]

@ Makaveli,
ik vind het ontzettend goed uitgelegd en ik moet je zeggen dat ik er niet op gekomen zou zijn, maar het klinkt allemaal heel logisch.

verder, Mira, 4 maanden is nog maar kort geleden als je kijkt hoe lang hij een belangrijke plaats in je leven heeft ingenomen. het lijkt me heel moeilijk, toch vind ik dat je er goed mee omgaat, in hoeverre ik dat kan weten dan.... sterkte nog! (F) wen

Makaveli schreef op 17-04-2004 @ 17:42 :
Hey,
Het is logisch dat je nog steeds deze dingen zegt van: "Dat moet ik aan mijn vader vragen..." Je hersenen zijn, zowat heel je leven gewend geweest, aan het feit dat je iets aan je vader zou moeten vragen in die bepaalde situatie. Je hersenen reageren automatisch op die vragen. Je hersenen kan je zien als een soort computer waarop allemaal gegevens staan. Deze gegevens zijn verdeeld in een lange-termijn geheugen (namelijk: dat je het aan je vader moet vragen) en een korte termijn geheugen (dat je vader is overleden, dit zal later aan je lange termijn geheugen worden toegevoegd).
Wat het probleem is: is dat de gegevens elkaar nu (en misschien over 10 jaar ook nog steeds, maar het zal zeker afnemen) tegenspreken, dit is logisch wat er zijn erg veel gegevens opgeslagen met gegevens over je vader. Je vader neemt namelijk een erg grote plaats in je leven in.
Heel veel mensen heb dit.... je hersenen kunnen niet op een of andere moment ineens heel veel gegevens gaan veranderen, dit gebeurt langzaam. Je probeert daarom ook niet de dood te ontkennen, dit heeft er namelijk helemaal niets mee te maken! Schijn bedriegt!

Dit is mijn verklaring hiervoor, ik dat je er veel aan hebt.

Ik sluit me bij deze uitleg aan. Ook al weet ik niet zeker of het ook echt zo werkt maar klinkt logisch.

Verder wil ik zeggen gecondoleerd.

[Makaveli]

~~Fantôme~~ schreef op 17-04-2004 @ 17:51 :
@ Makaveli,
ik vind het ontzettend goed uitgelegd en ik moet je zeggen dat ik er niet op gekomen zou zijn, maar het klinkt allemaal heel logisch.

Bedankt, op een of andere manier zie of voel ik dit aan. Ook heb ik hiervoor niets geleerd of boeken hierover gelezen, ik schrijf enkel alleen op wat ik denk wat de reden hiervoor is. Trouwens ik schrijf die stukjes niet in 5 min, ben ik rustig wel 30 min mee bezig.

[Mira Dos Santos]

Hoi,
Makaveli, wederom, heel erg bedankt! Het is alleen allemaal zo verwarrend... ik ga me er bijna schuldig door voelen...
Met Giovanna gaat het gelukkig elke dag wat beter...
Nogmaals bedankt!

[snoopy]

mijn vader is ruim 1,5 jaar geleden overleden, en in het begin reageerde ik ook raar. Heb heel lang gehad dat ik dacht dat ie thuis zou komen. En als z'n auto nog niet voor de garage stond dan dacht ik bij mezelf: "papa is nog niet thuis". Weet uit ervaring dat dit wel "goed" komt. Er komen andere vage dingen voor in de plaats, maar die ontkenning gaat over. Je vader is zeker plotseling overleden?
Sorry voor dit warrige verhaal... Als je wilt mag je me toevoegen op msn/mailen/pmen..

[Mira Dos Santos]

Wat voor vage dingen dan? Of mijn vader plotseling is overleden? Eigenlijk niet. Hij heeft jarenlang kanker gehad, 1,5 jaar geleden is hij genezen verklaard. Maar in november constateerde ze opnieuw kanker. Toen wist ik wel dat hij ging overlijden..alleen het is wel allemaal zo snel gegaan...