| 
		
		in de eeuwenoude krottenwijkenvan een verloren stad
 woont een heel klein meisje
 bang, moe en heel erg slap
 
 ze kruipt tegen de muren op
 als deuren naar haar staren
 en als de gesloten luiken kraken
 vlucht ze van de ramen
 
 bang voor het licht in eenzaamheid
 bang voor het duister zo alleen
 bang voor alles wat buiten is
 bang voor de helderheid van de mist
 
 als ik even mijn ogen sluit
 ben ik dat meisje weer
 en kruip ik onder m'n dekens weg
 het verleden doet zo'n zeer
 
 
 
 
	__________________
	Mijn beste gedicht is nog niet geschreven, het zit in mijn hoofd, maar de woorden vormen nog geen zinnen, slechts gedachten..... |