in de eeuwenoude krottenwijken
van een verloren stad
woont een heel klein meisje
bang, moe en heel erg slap
ze kruipt tegen de muren op
als deuren naar haar staren
en als de gesloten luiken kraken
vlucht ze van de ramen
bang voor het licht in eenzaamheid
bang voor het duister zo alleen
bang voor alles wat buiten is
bang voor de helderheid van de mist
als ik even mijn ogen sluit
ben ik dat meisje weer
en kruip ik onder m'n dekens weg
het verleden doet zo'n zeer
__________________
Mijn beste gedicht is nog niet geschreven, het zit in mijn hoofd, maar de woorden vormen nog geen zinnen, slechts gedachten.....
|