Tja ik heb nogal een flauw (nogal zoetsappig) gedichtje geschreven..het onderwerp is flauw althans

maar er zit meer achter dan na de eerste keer lezen lijkt..naja sorry voor de vage omschrijving...lees maar
Jij bent de wilde bloesem,
in de achtertuin van mijn leven.
De ontastbaarheid,
die ik in mijn armen wil nemen.
De dodelijke eenzaamheid,
siert mijn gelaat.
Geen enkele verloren gedachte,
die niet over jou gaat.
Je bent de volmaakt blauwe lucht,
die mij de zon toont.
Waarom ben jij het nou juist,
die mijn gevoelens op deze manier hoont.
Ik verlang er zo naar,
om bij je te zijn.
Het enige wat ik van je vraag is:
verzacht mijn pijn.