Monoloog met mijn hart.

Monoloog met mijn hart

Hart, mijn hart, waarom zo treurig
voelde je niet wat gebeuren ging?
Eerst nog vol van rood verlangen,
snel zal je hard en levenloos zijn.

Hart, hoor je niet of wil je niet,
hortend snak je weer naar adem
en ik voorzie- ik zíe het, dát!
Ik voorzie het allerergste, hart.
Als je wist hoeveel ik van je -
nee dát kan ik niet vertellen.

Hart, hoge woorden moet men spreken.
Ik kan niet langer leven met-
Jíj zal niet langer leven hart,
je laatste uurtje is geslagen.
De klok aan de wand, ja zo!
Zal jij ook sterven,
zal jij ook stoppen.

Hart, ik voel je laatste kloppen.

----------------------------------------------

De monoloog van het brein aan zijn hart, dat gaat sterven.

[Jolyne]

Als je wist hoeveel ik van je -
nee dát kan ik niet vertellen. Dat vind ik erg origineel. Voor de rest een mooi gedicht!

[PositiveTension]

Gaaf hoe je de zinnen opbreekt, alsof het een echt twijfelend dialoog is. Het gevoel komt heel goed over.

[Reem]

Ik ben het eens met m'n voorgangers. Leuk, lekker dramatisch, maar ik vind je woordgebruik niet altijd even mooi: het is soms te gemakkelijk, daar hou ik niet zo van.
Hart-hortend vind ik mooi; heb je dat bewust onder elkaar gezet? Ik hoop het.

je laatste uurtje is geslagen: 'is' moet volgens mij 'heeft' zijn.

oh ik weet niet beter als je laatste uurtje is geslagen..

Als ik al fout zit, dan kan ik het niet meer veranderen, of ik moet contact opnemen met de beheerder.
Maar waar blijft andere kritiek. Ik ben bang dat ze door de dichtbomen het DoPbos niet meer zien.

[Halogeen]

Oh ongeduldige Zepp

Over de discussie, ik vind 'heeft' ook beter dan 'is'.

Heerlijk dramatisch is het zeker. Verder ben ik het wel met re3m eens dat het soms wat gemakkelijk is. Het idee van het brein dat tegen het hart spreekt is leuk gevonden maar je doet er te weinig mee, je gaat er niet diep genoeg op in, vind ik.

Ga je nu trouwens een serie gedichten schrijven van het brein dat tegen alle organen een praatje houdt voordat hij het voor gezien houdt? Dat zou me wel wat lijken.

[Casseopeia]

Het is idd "heeft" (zekerheid maar opgezocht...). Leuk gedicht! Heel apart onderwerp, leuke titel. Het lijkt net een gesprek.

"De klok aan de wand, ja zo!" --> Een beetje vage zin in het geheel. Het is vanzelfsprekender dat een klok tikt ipv dat ie er d'r in een keer mee ophoudt.


"Hart, hoor je niet of wil je niet,
hortend snak je weer naar adem
en ik voorzie- ik zíe het, dát!
Ik voorzie het allerergste, hart.
Als je wist hoeveel ik van je -
nee dát kan ik niet vertellen." -->De mooiste strofe! Hierin zit echt de drama&de hoofdgedachte van het "gesprek" in. Zou misschien: "ik zíe het, dát!" weglaten. Beetje overbodig en het "dát!" klinkt zo vaag en bot.

[Porcelain]

Zeg, ik vroeg me eigenlijk af.. als je een monoloog met je hart heb, dan ben je samen met je hart, dus is het tch eigenlijk een dialoog? Volgens mij moet je zeggen: Dialoog met mijn hart, of: Monoloog gericht aan mijn hart. Want als het mét je hart is is het geen monoloog meer. Toch?

En dan ga ik nu het gedicht lezen.

Ik kwam één zin tegen die ik eigenlijk heel jammer vind:
en ik voorzie- ik zíe het, dát!
Dat komt door: dát. Die lijkt ertussen gepropt voor het metrum=).

Verder vind ik het een leuk idee, maar ik heb je wel eens beter ideeën zien uitwerken, geloof ik. De titel vind ik mooi, alleen kloptie dus volgens mij niet helemaal.

De mooie zinnen zijn al gekopieerd. Je gebruikt vaak het woord 'hart' en ik hou niet zo van dat woord, het klinkt zo hartig. Maar dat is heel persoonlijk natuurlijk . Heel niet slecht, hoor, maar ook niet bijzonder goed, vind ik.