Hoe de wind waait.

Stilstand is pas achteruitgang
als de wereld gewoon doordraait.

Het zijn de winden die de wereld waaien,
maar soms ben ik het.
Wie het hardst kan huilen wint.

Ik heb met mijn ogen dicht geprobeerd
de wereld te stoppen, maar ik ontwaakte
in Barcelona en ik was er niet,
toen alles anders werd, ik zag het niet,
dat alles anders werd voor mij,

want wie met alle winden mee waait,
raakt zichzelf uiteindelijk kwijt.

Als ook jij bij me weggaat ben ik het,
die door je haren waaien zal.

[CSN]

Je begint heel sterk, echt, eigenlijk vind ik het hele gedicht heel sterk tot de laatste twee regels. Ik geloof dat ik je gedicht 'affer' vind zonder die twee regels. De regels
"want wie met alle winden mee waait,
raakt zichzelf uiteindelijk kwijt."
vind ik beter aansluiten bij je beginregels, die ik (ik zeg het nog maar eens) heel sterk vind. Leuk weer van te lezen .

Pfoe, mijn eerste ingeving was: Wauw en nogmaals wauw. Maar denk niet dat je daar veel aan hebt hé

De laatste zinnen vind ik erg mooi, maar ik kan wel een beetje bij de mening van CSN inpassen, ik zit er nog een beetje over te dubben. Aan de ene kant heb ik zoiets van: het hele gedicht gaat over 'ik' en dan opeens komt er een 'jij' in beeld. Aan de andere kant vind ik dat ook wel weer mooi. Juist. (vage reactie gaat dit worden hoor )

"Ik heb met mijn ogen dicht geprobeerd
de wereld te stoppen, maar ik ontwaakte
in Barcelona en ik was er niet,
toen alles anders werd, ik zag het niet,
dat alles anders werd voor mij,"


Hier moest ik even drie keer lezen voordat ik een beetje 'vat' had op de zinnen.


Maar al met al vind ik het een schitterend gedicht, en vooral
het terugkomende van de wind, en van jou, enzo. Snap je het nog?