Muur

[JiJi]

Scroll naar beneden voor het belangrijkste deel (wat veel korter is).

Goed, ik heb dus op mijn werk te horen gekregen van mijn baas dat ik niet erbij hoor in het team waar ik mee werk. Dit zou komen doordat ik weinig aan sociale interactie doe en nogal zwaar en stuurs overkom. Ik zou bijvoorbeeld geen goedemorgen en doeg zeggen en weinig kletsen onder het werk. Mensen zeiden me totaal niet te kennen terwijl ik al best lang werkte. Mijn baas vond me introvert en pessimistisch. Nu heb ik het gevoel dat er inderdaad een deel van waar is, ik weet alleen niet of ik wil veranderen. Want ik heb totaal geen behoefte om met die mensen daar te praten omdat ik een negatieve vibe voel. Maar op een of andere manier heb ik een manier gevonden om me daar niks van aan te trekken, het doet me eigenlijk weinig.

Het doet me zowiezo weinig als mensen me afwijzen of niet met me praten, terwijl ik bij tijd en wijlen helemaal losbarst in emoties die er wel degelijk om geven. Ik voel me dan echt waardeloos en mislukt. Maar ik kan gewoon niet neppe sociale interactie hebben, ik ben altijd meer van dingen zeggen met een reden en ik vind goedemorgen een beetje geforceerd overkomen. Ik kan ook totaal niet enthousiast doen als ik het gevoel hebt dat iemand me uberhaupt niet accepteerd. Meestal ga ik dan overdreven aardig doen en dingen zeggen als: O, is dat zo? en Hmm, ja ja. en Goh, dat wist ik niet. Ik word een beetje spottend dus. Op zich werkt dat wel want mensen hebben dan wel door dat ik niet geef om wat ze van me vinden. Ik ben ook heel precies in wat ik zeg en niet zeg.

Ik voel me vaak vervelend als ik om hulp moet vragen omdat ik haast zeker weet dat niemand het echt leuk vind om mij te helpen, als ze het doen is het meer uit moreel besef. Ik vraag dan ook zelden om hulp en in het echte leven durf ik nooit iemand uit te nodigen of te vragen of ze even ergens naartoe meelopen. Waar ik me ook aan irriteer bij mensen is dat ze je vriend zijn als je blijkbaar geaccepteerd en populair ben maar als er ook maar aan 1 ding blijkt dat dat niet zo is ze je meteen aankijken en behandelen alsof je de pest hebt. Op zich wil ik wel geaccepteerd worden maar als ik dat eenmaal ben ga ik mezelf saboteren omdat ik niet vind dat ik op kan leven aan wat mensen van me verwachten. Zoals jullie lezen, als jullie dit al willen lezen, denk ik erg na over sociale interacties. Dat komt omdat ik pas sinds kort een beetje succesvol ben geworden op eht sociaal vlak. Toen ik dit niet deed stond ik er altijd buiten en ik had geen idee waarom. Nu kan ik dit soms veranderen omdat ik zicht heb op de zaak. Ik weet precies hoe ik me moet gedragen om geaccepteerd te worden alleen ik heb er niet meer zo'n zin in om mij zodanig te gedragen dat ik gewild word omdat ik dat nep vind.

Op zich vind ik dit allemaal niet supererg maar blijkbaar zorgt het voor moeilijkheden in mijn werk en schoolsfeer. Heeft iemand een idee wat ik nu eraan kan doen, aangezien ik eigenlijk niet veel ervoor voel om nou opeens heel nep te gaan doen. Ik wil ook beter mensen kunnen vertrouwen.

Bedenk je eerst eens of het je idd weinig doet als mensen je afwijzen en niet met je praten of dat dat slechts een houding is die je je zelf aangeleerd hebt (en dat het je nu daardoor idd misschien weinig doet). Als je af en toe uitbarstingen hebt, de manier waarop je op mensen reageert die je niet accepteren (waarmee je als je het mij vraagt juist laat zien dat het je wel wat kan schelen) en het niet om hulp durven vragen, niemand uit te nodigen, enz., denk ik dat het je meer kan schelen dan je in eerste instantie doet overkomen. Je hoeft niet nep te doen, je hoeft niet altijd vrolijk en gezellig te zijn, je hoeft niet net te doen of je iedereen aardig vindt, enz. Zoals bij alles kun je ook hierbij een middenweg zoeken. Als je iemand geen goedemorgen wilt wensen, dan kan hoi of hallo ook, daarmee wens je niets, maar je zegt iemand wel gedag. En dat wordt vaak ook al gewaardeerd.

Bedenk om te beginnen eerst eens of je wel wilt veranderen en of je je er voor in wilt zetten/je wat anders wilt gaan gedragen. Als je dat niet wilt, dan houdt het, denk ik, heel snel op.

[JiJi]

Leonoor schreef op 27-08-2006 @ 15:47 :
Bedenk je eerst eens of het je idd weinig doet als mensen je afwijzen en niet met je praten of dat dat slechts een houding is die je je zelf aangeleerd hebt (en dat het je nu daardoor idd misschien weinig doet). Als je af en toe uitbarstingen hebt, de manier waarop je op mensen reageert die je niet accepteren (waarmee je als je het mij vraagt juist laat zien dat het je wel wat kan schelen) en het niet om hulp durven vragen, niemand uit te nodigen, enz., denk ik dat het je meer kan schelen dan je in eerste instantie doet overkomen. Je hoeft niet nep te doen, je hoeft niet altijd vrolijk en gezellig te zijn, je hoeft niet net te doen of je iedereen aardig vindt, enz. Zoals bij alles kun je ook hierbij een middenweg zoeken. Als je iemand geen goedemorgen wilt wensen, dan kan hoi of hallo ook, daarmee wens je niets, maar je zegt iemand wel gedag. En dat wordt vaak ook al gewaardeerd.

Bedenk om te beginnen eerst eens of je wel wilt veranderen en of je je er voor in wilt zetten/je wat anders wilt gaan gedragen. Als je dat niet wilt, dan houdt het, denk ik, heel snel op.

Ik wil wel veranderen, maar dan meer in de zin dat ik ga inzien dat ik mensen kan vertrouwen en dat ze het beste met me voorhebben. Vaak heb ik ook dat als ik eenmaal gezellig doe e.d. dat ze dan heel aardig terug doen maar achter mijn rug om over me zitten te praten wat ik dan via via hoor. Het verschuift dus naar de achterkamertjes waar ik er geen vat op heb. Denk je dat het handig zou zijn als ik contact opnam met het GGZ om mijn houding te veranderen? Want het is inderdaad een houding maar ik ben bang om hem te veranderen aangezien ik weet hoe het was toen ik hem nog niet had... (niet erg leuk kan ik je verzekeren)

Je hebt vertrouwen en vertrouwen. Je hoeft niet jan-en-allemaal te vertrouwen: niet iedereen is je vertrouwen waard. Vrijwel iedereen heeft de ervaringen die jij hebt (gehad) en vrijwel niemand vindt dat leuk, daarin sta je dus niet alleen. Het gaat meer om hoe je er mee omgaat dan om dat het gebeurt (is). Om vanuit mezelf te spreken: ik denk al snel dat mensen het goed bedoelen, omdat bepaalde dingen in mijn hoofd niet eens opkomen, toch vertrouw ik niet snel iemand in de zin van dat ik volledig mezelf ben ed. Iemand moet eerst bewijzen dat hij of zij te vertrouwen is, dan zal ik pas meer vertellen. En als iemand achter mijn rug om dingen doorlult of weet ik het wat over me vertelt, dan kan ie het vergeten, dan heeft hij of zij het zelf verziekt. In de praktijk komt dat er op neer dat er maximaal een stuk of twee, drie mensen zijn waarbij ik echt mezelf ben, maar het betekent niet dat ik tegen de rest van de mensen onvriendelijk ben, dat staat totaal los van het vertrouwen hebben in mensen.

Als jij er anders mee om wilt gaan en dat niet zelf kunt, dan lijkt het me verstandig als je er eens met je huisarts over praat (voor het GGZ heb je voor zo ver ik weet een verhuizing nodig van je huisarts).