Zo'n 8 jaar geleden heb ik iets met een meid gehad (5 jaar ouder dan ik, ik was 20 zij dus 25).
Was m'n eerste echte iets, dus je snapt iets speciaals, althans zo ervaarde ik het.
Na een half jaar mocht het toch niet zo wezen en liep het stuk (zij maakte het uit). Waarom precies weet ik nog steeds niet. Maar meer omdat zij denk ik last had van borderline en daarom niet helemaal zichzelf was.
Opzich was dit ook geen ideale first experience, ze had al 2 kinderen (van verschillende mannen) en zelf heeft ze het ook al eens niet helemaal meer zien zitten waardoor ze iets stoms deed met zichzelf. Dat hoeft denk ik verder geen uitleg. Dat was allemaal voordat ze mij leerde kennen. Echter heb ik dat altijd geaccepteerd, lag achter haar en verder nooit problemen over gehad, wel uiteraard een paar keer over gesproken, maar meer niet.
Maar goed, nadat het stuk was gelopen ben ik daar toch behoorlijk kapot van geweest. Ik wilde er aardig wat moeite in stoppen om het nog te redden, maar ik werd hoe harder hoe meer weg geduwd. Pijnlijk maar waar. Dus sindsdien geen contact meer gehad, zo'n 8 jaar geleden nu.
Laatst sprak ik een vriend van me die haar was tegen gekomen op een feest waarbij ze naar mij vroeg en dat ik de groeten kreeg. Na 8 jaar, apart? Of niet?
Eigenlijk had ik het hele hoofdstuk al afgesloten, maar ben toch ergens wel benieuwd hoe het met d'r is en die twee kinders (ik was ook gek met die twee en zij met mij). Maar ja, ze zou gaan trouwen, etc. Dus maar gelaten. Echter nu blijkt dat die vent d'r vandoor is en dat alles is afgeblazen, best lullig.
Dus ik zit er sterk aan te denken om toch maar eens contact op te nemen.
Ergens hoop ik dat het weer iets kan worden (beide stukje ouder en wijzer geworden sinds die tijd).
Maar ja, aan de andere kant ik kan nog af en toe steeds voelen hoe ze me heeft weg geduwd en dat is iets dat ik niet snel zal vergeten en zeker niet nog eens mee wil maken.
Wel is contact openemen de kans om uit te vinden waarom het destijds stuk ging.
Wat zouden jullie doen?
|