Fleur

Schrijven is een hobby van me. Ik heb een nieuw stukje geschreven en ik post hem hier.


Inleiding
Iets wat zo ontzettend mooi is moet mooi blijven. Je moet er niet mee doorgaan, tot het kapot is gemaakt en er alleen maar een pijnlijke herinnering achter zal blijven. Op een gegeven moment moet je er een punt achter durven zetten. Dat was ook wat ik zou moeten doen. Het moment heb ik zolang geprobeerd uit te stellen, totdat ik mij begon te beseffen dat het zo niet langer meer kon. Toen heb ik de telefoon gepakt en naar haar nummer gebeld. Ik zei tegen haar dat we af moesten spreken en praten. Zij wist al waarover. Het zou de laatste keer zijn dat we elkaar zouden zien.

Zwijgend lagen we in het gras. Onze handen in elkaar en onze ogen gesloten. We zeiden een lange tijd niets. Wat viel er te zeggen? Het enige wat er te zeggen viel was al bekend. Het was niet nodig om die dingen uit te spreken. Dat zou alles alleen maar pijnlijker en moeilijker maken. Want ik hield van haar en ik wilde haar blijven zien. Maar als ik dat wilde dan kon dat toch? Net als eerst, in het geheim? Maar ik kon het niet meer. Ik wilde niet in twee verschillende werelden leven. Dat was niet eerlijk tegenover mijn ouders, niet eerlijk tegenover mezelf en al helemaal niet eerlijk tegenover haar. Mijn hele leven bestond uit allemaal leugens, over wie ik was, over wat ik deed en over van wie ik hield. Ik wilde het niet meer. Ik wilde mensen niet meer bedriegen over wie ik was en wat ik deed. Ik wilde mijzelf veranderen en iemand worden waar ik en anderen trots op zouden kunnen zijn. Ik wilde daar zelfs mijzelf voor verloochenen.
Ik zal degene van wie ik het meest houd moeten verlaten. Er zullen alleen maar mooie herinneringen overblijven. Herinneringen die ik zal koesteren. En later zullen die herinneringen geen feiten meer zijn, maar veranderen in een vage mooie droom die niet meer van mij is. Iets wat nooit gebeurd is.

De zon straalde fel en verwarmde ons. Het weer was echt prachtig. Zo vaak hadden we in ditzelfde gras gelegen. We hadden gehuild, gelachen, gepraat, gedold en geknuffeld. Zonder dat iemand het in de gaten had. En als het te warm was zaten we onder een grote boom in de schaduw. Het was ons wereldje, waar alleen wij in leefden. Geen mens die langskwam om ons duidelijk te maken dat wat wij deden slecht was, dat wij in de hel zouden komen en dat wij hier zo snel mogelijk mee moesten stoppen.
Zelfs in de winter waren we hier te vinden. Rillend van de kou lagen we in elkaars armen. Maar zelfs toen was het perfect, want we waren samen en dat was alles wat telde. Bovendien konden we elkaar nergens anders ontmoeten.

Ik draaide me om en legde mijn gezicht tegen het hare aan. Ik voelde iets nats op mijn wang. Ze huilde. ‘’We zien elkaar echt niet meer hè?’’ vroeg ze. Ik zweeg. Wie zwijgt stemt toe en dus maakte ik haar alleen maar verdrietiger. Met mijn eigen hand veegde ik haar tranen af. Ik fluisterde dingen, maar ik probeerde haar niet te kalmeren met valse beloften of woorden die haar hoop zouden geven. Met tegenzin stond ik op. Ook zij stond op. We omhelsden elkaar. Ik voelde de tranen achter mijn ogen prikken. Ik besefte me dat dit de laatste keer zou zijn dat ik haar warme lichaam tegen het mijne voelen. Het duurde niet lang voordat ook mijn tranen over mijn wangen liepen. Maar deze keer kon zij me niet troosten, zoals ze al die keren daarvoor had gedaan. ‘’Ik hou van je en ik zal je nooit vergeten’’ fluisterde ik tegen haar. Zonder op een reactie te wachten bevrijdde ik mij uit haar omhelzing en draaide ik mij om.
‘’Het had ook anders gekund Fleur’’ riep ze met wanhoop in haar stem. Ik schudde mijn hoofd ‘’Nee, dat had het niet en dat weet je net zo goed als ik dat weet. Ik moet mijn eigen leven op de rails krijgen en jij, jij moet gelukkig worden met iemand anders’’ zei ik. ‘’En als ik dat dan niet wil! Je hebt de keuze om het anders te doen.’’ zei ze.

Het was niet dat ik geen keuze had. Ik had inderdaad de keuze. Ik had de mogelijkheid om door te gaan. Maar soms moet je nou eenmaal voor iets kiezen, wat in eerste instantie de verkeerde keuze lijkt. Iets wat je zoveel pijn doet, maar op lange termijn beter voor je zal zijn. Beter voor anderen..

Ik liep weg. Ik hoorde haar met lange uithalen huilen. Ik keek voor de laatste keer achterom. Als een klein meisje zat ze daar op het gras, met haar armen om haar knieën heen geslagen. Haar zo zien was alsof ik vanbinnen stierf. Ik liep weg.

Een bepaald hoofdstuk uit mijn leven hoopte ik nu afgesloten te hebben. Ik hoopte aan iets nieuws te kunnen beginnen en gelukkig te kunnen worden, degene van wie ik zoveel van heb gehouden. Ik hoopte dat het nare gevoel dat ik in mijn maag had niet voor altijd zo zou blijven. En ook hoopte ik ooit te kunnen stoppen met wanhopig huilen. Er was toch niemand die mij kon troosten.

[Zut Alors!]

Ik heb het eerste hoofdstuk nu gelezen, en mijn eerste indruk is; niet slecht!
In het begin blijf je een beetje vaag en dromerig, op dat moment is dat vervelend in mijn ogen, maar gelukkig gebeurt er wel iets in het verhaal. De rest heb ik nog niet gelezen.

Ik kan je ook aanraden, als je een beetje commentaar wilt krijgen, om niet alles in één keer te posten. Één hoofdstuk per post is genoeg, en een dag er tussen kan ook geen kwaad.

Ik zou zelfs de overige hoofdstukken nog even wegeditten als ik jou was, maar dat mag je zelf weten.

angel90 schreef op 17-05-2007 @ 12:08 :
Als er een God bestond, zou hij mij dan asjeblieft willen redden en mij uit zijn greep willen halen? Ik had nog steeds niet kunnen ademen, want zijn arm lag stevig om mijn middel heen. Ik kon me niet bewegen. Hij ademde in mijn oor. Het liefst deed ik wat ik vroeger deed als mijn ouders tegen mij tekeer gingen. Het liefst stak ik mijn vingers nu in mijn oren, kneep ik mijn ogen dicht en rolde me op tot een balletje.

Hij snurkte. God wat snurkte hij hard.

Erg lelijk.

Zut Alors! schreef op 17-05-2007 @ 15:33 :
Ik heb het eerste hoofdstuk nu gelezen, en mijn eerste indruk is; niet slecht!
In het begin blijf je een beetje vaag en dromerig, op dat moment is dat vervelend in mijn ogen, maar gelukkig gebeurt er wel iets in het verhaal. De rest heb ik nog niet gelezen.

Ik kan je ook aanraden, als je een beetje commentaar wilt krijgen, om niet alles in één keer te posten. Één hoofdstuk per post is genoeg, en een dag er tussen kan ook geen kwaad.

Ik zou zelfs de overige hoofdstukken nog even wegeditten als ik jou was, maar dat mag je zelf weten.

Dankjewel,
ook voor de tip.

Mening beargumenteren is misschien een goed idee, mettalicat?

[Zut Alors!]

Oja, dit zinnetje is vreemd:

Ik hoopte aan iets nieuws te kunnen beginnen en gelukkig te kunnen worden, degene van wie ik zoveel van heb gehouden.

Zut Alors! schreef op 17-05-2007 @ 18:25 :
Oja, dit zinnetje is vreemd:

verrekt ja 0_0