de Prozac Generatie

De Prozac Generatie

we zien door de dikke mist
geen bomen om aan vast te klampen
uitzichtloos vallen we verder,
zelfs de lichtpuntjes zijn uitgeblazen

en dromen zijn al opgegeven
voor ze ons omarmen
sluiten donderwolken ons in
- ontsnappen heeft geen zin meer –

wij zijn de kinderen van de Nieuwe Wereld
we kennen ons lot
een zang die nooit gezongen zal worden
maar nog lang zal bestaan



Na een lange, inspiratieloze tijd toch eindelijk weer een gedicht...Ben er alleen nog niet echt tevreden mee, maar weet nog niet waarom....

[Sketch]

Met zo'n titel verwachtte ik een groots modern maatschappijkritisch avant garde gedicht met scherpe opmerkingen en vaart.
Maar in plaats daarvan schreef je een gedicht met clichématige uitdrukkingen en roep je vage beelden op zonder dat het duidelijk wordt waar je het over hebt. Het blijft een beetje tam en het mist dat ene zinnetje of woord waardoor het echt interessant wordt.

[Porcelain]

Ja, ik vind dat Sketch gelijk heeft. Ik lees het tegenovergestelde van wat ik had verwacht eigenlijk, want dit is meer een gedicht dat zelfmedelijden uit dan het cynisme waar ik me op had verheugd (oeh slecht he). Als dit de Nieuwe Wereld moet zijn word ik daar niet vrolijk van.