Beelddenker

[veer2110]

hallo mensjes

weer zo'n zielig verhaal denken jullie vast
en jullie hoeven het ook echt niet te lezen, maar elk advies is welkom.

Het begon allemaal op de basisschool. Ik ben erg gepest op de basisschool omdat ik (later ook naar mijn idee) te dik was. Ben daardoor gestopt met m'n grote passie: turnen. Ook was ik verreweg de slimste uit de klas. (15 van de 25 gingen naar lwoo, ik was de enige die vwo aankon). Tja en als je 8/9/10 bent en je past niet binnen de hokjes, dan hoor je nergens bij.
Vanaf de middelbare school heb ik altijd het gevoel gehad dat ik me moest bewijzen. Goede cijfers halen, leuke vriendinnen hebben, er leuk uitzien. Ik heb geweldige vriendinnen en zie er stukken leuker uit, maar goede cijfers halen lukt niet. Ik zit nu in 5 vwo (gymnasium) en haal (naar mijn idee) te veel onvoldoendes.
Dat past natuurlijk niet in m'n rijtje van alles perfect willen doen, dus bij elke onvoldoende voel ik me een week slecht. Niet overdreven. Gevolg, ik raak onzeker en ga keihard leren voor het volgende proefwerk. Iedereen zegt dan dat ik het kan en dat ik zeker weten een 8 ga halen. Maar dan haal ik toch weer een 4/5.
Ben hiermee naar mijn mentor gegaan, en ik bleek een beelddenker te zijn. Ik denk dus alles visueel en heb een (semi)fotografisch geheugen. Aan teksten heb ik niets, ik teken alles en mijn samenvattingen snap alleen ik.
Dit zou in m'n voordeel moeten werken, zei m'n mentor (die dit zelf ook heeft). Maar dat doet het niet. Ik kan niemand om hulp vragen om stof die ik niet begrijp omdat niemand me begrijpt en vice versa. Ik sta er nu dus helemaal alleen voor, aangezien m'n mentor heel erg ziek is en waarschijnlijk een maand of 3 niet op school zal zijn. Ik heb een andere mentor gekregen maar met die man heb ik dus helemaal niets.
Ik raak dus helemaal gefrustreerd omdat ik me helemaal alleen voel. Hierdoor val ik uit tegen m'n vriend (al bijna 1,5 jaar samen (: ) waardoor hij ook weer boos wordt en zo krijgen we vaak meningsverschillen/ruzie, gewoon omdat ik me niet begrepen voel. Ik voel hierdoor dat hij een beetje bang wordt van me. Ook heb ik een heel duidelijk beeld over dingen. Zo moet het, en zo gaat het ook gebeuren. Vaak heb ik dan ook gelijk, maar ik wordt snel chagrijnig als mensen hiertegenin willen gaan (ouders, vriend, vriendinnen)..
Kortom heb ik een paar vraagjes.
- Kent iemand mijn probeem m.b.t. beelddenker zijn en hoe ga jij met alles om?
- Wat kan ik er aan doen zodat ik weer vertrouwen in mezelf krijg?
- Hoe kan ik er voor zorgen dat ik niet zo snel boos wordt als het even niet gaat?

Ik hoop dat toch iemand de moeite heeft genomen dit verhaal te lezen en me hulp kan geven.

Heel erg bedankt alvast.

[Labyrint89]

Hee,

Allereerst: ik vind het geen zielig verhaal. Ik vind het rot voor je, maar ik heb nu niet het gevoel dat je je komt beklagen ofzo. Ik denk dat het goed is om je gedachten op te schrijven en het te delen met anderen. Het klinkt alsof je het zwaar hebt op het moment. Je hebt het idee er alleen voor te staan: je mentor is er niet terwijl je je daardoor begrepen voelde, je klasgenoten begrijpen je niet, je voelt je net als op de basisschool weer 'anders'. Dieren (en mensen dus ook) willen van nature bij een groep horen, omdat je daarin de meeste kans hebt om te overleven. Als je altijd het gevoel hebt gehad dat je er alleen voor staat, kan dit heel onveilig voor je voelen.

Het klinkt alsof de druk op jouw schouders heel zwaar is. Mensen in jouw omgeving denken dat je het wel haalt, terwijl jij op je tenen loopt en al ontzettend perfectionistisch bent. Voor anderen lijkt jouw leervermogen een vanzelfsprekendheid, een gave misschien, maar voor jou is het nu eerder een belemmering. Hoe is het voor je om deze druk te voelen? Kun je het met iemand (jouw vriend?) hebben over de last die op je rust? Misschien ga je wel betere cijfers halen wanneer je weet dat het jouw omgeving eigenlijk niet uitmaakt of je gymnasium, atheneum of havo doet. Waarschijnlijk willen zij het liefste dat jij gelukkig bent. En wat wil jij? Wat betekent een hoge opleiding voor jou? Is het je dit allemaal waard?

Ik denk zelf dan ook, dat het 'beelddenker' zijn dan ook niet bij uitstek het probleem is. Ik denk inderdaad dat de last op jouw schouders te hoog is, dat je je te onveilig voelt, dat je je eigenlijk heel alleen voelt op het moment. Al die onzekerheden en eenzaamheid uit je door boos te worden op diegene waar je je nog wél veilig voelt: jouw vriend. Zou je het er met hem over durven hebben?

Hou vol
Bye xx

[Vice]

Ik denk ook niet dat beelddenken het probleem zelf is, aangezien veel mensen in beelden denken. Het nadeel alleen is dat onderwijs daar veel minder op gericht is en het voor jou dus sowieso lastiger is om goed te kunnen leren. Nee, het probleem is eerder dat je gewoon perfectionistisch bent en waarschijnlijk dus ook last van faalangst.

Het is misschien heel moeilijk te geloven, maar het is helemaal niet erg als alles niet gaat zoals je wilt. Sterker nog, van fouten kun je juist leren, in plaats van het zien als falen. Is het mogelijk dat je je proefwerk terug krijg, want als je telkens slecht scoort, kun je misschien wel een patroon vinden. Waar ga je steeds te fout in en welke trucjes kan ik gebruiken om het de volgende keer beter te doen.

Verder zou je kunnen kijken of je hulp kunt krijgen met je mogelijke faalangst. Misschien dat de school daarvoor een programma heeft, maar je kunt daarvoor ook naar de huisarts.

[veer2110]

Ik moet eerlijk zeggen, als ik geen latijn had gehad had ik allang havo gedaan. maar ik wil gewoon heel graag latijn houden --> dus gymnasium.
Ook is inderdaad het programma op school niet aangepast. Je kunt het vergelijken met links en rechtshandig, 80% is rechtshandig, dus soeplepels, pennen, messen, alles is rechtshandig. De linkshandigen (wat ik ook ben xd) moeten zich maar aanpassen.
Ik kan wel met m'n vrien er over praten, maar die zal me nooit 100% begrijpen, gewoon omdat hij het niet precies kent.
M'n vader heeft wel wat research gedaan en kwam er achter dat beelddenken waarschijnlijk erfelijk is. Iedereen uit het gezin heeft die test gedaan, wat bleek: m'n vader had het ook. Alleen hoe hoger de punten uit elkaar lagen hoe 'extremer' het was. Ik had 40 om 28, hij 37 om 31.
Ik kijk nog wel even verder hoe alles gaat.

Heel erg bedankt !

[Vice]

Ik wist niet dat het erfelijk was. Sowieso wordt iedereen wel geboren als beelddenker, maar stappen sommige over door het onderwijs naar taaldenken. dat laatste kwam ik pas veel later achter, aangezien ik er altijd vanuit ging dat iedereen in beelden denkt.

Huh, ik heb hier nog helemaal nooit over gedacht. Je denkt toch altijd na met een soort pratende toon? Dus taaldenken. Dat doet iedereen toch?

[Pluis]

Ik ben ook een beelddenker en onthoud dingen daarom juist veel makkelijker. Maar zodra ik heel graag wil dat iemand anders me heel goed vindt en me enorm focus op resultaten blokkeer ik en ga ik domme dingen doen. En dan vergeet ik ook ineens dingen die ik normaal gesproken zo op kan dreunen. Als de stress eraf is (bijvoorbeeld in het geval dat het me geen bal uitmaakt wat voor cijfer ik krijg) haal ik ineens mega goede cijfers.
Is het niet stiekem gewoon faalangst wat je hebt? Er zijn speciale trainingen voor om je daar vanaf te helpen, en als ik jouw perfectionistenverhaal zo hoor is dat zeker de moeite waar om iets over op te zoeken.