Leegte en vragen....

[Tinuviel II]

ok ok......... ik ben me de laatste tijden gaan afvragen......... waar doe ik het allemaal voor. Later lig je toch 10 meter onder een marmeren plaat (als je geluk hebt)

Ik weet het niet meer hoor...... ik voel me de laatste tijd best wel kut. Ik voel me alleen. Heb niet zoveel vrienden ( ik bedoel ECHTE vrienden en niet gewoon wat mensen die je kent) en heb nooit een relatie gehad, nooit een arm om me heen gehad, nooit iemand waar ik met problemen heen kon, nooit iemand die zei dat ik leuk was of beter nog... dat die persoon van me houd. Altijd alleen.... net of ik mijn hele leven lang met een vlotje de zelfde oceaan afdobber zonder iemand tegen te komen, behalve de vissen.

Sinds het jaar 2000 gaat alles verkeerd. De een na de ander ging dood. Eerst mn neef. Hij was toen 17 jaar. Net zo oud als ik nou ben. Paar maanden later mn oma aan wie ik veel steun heb gehad. Mn opa heeft het moeilijk, is zowel kleinzoon als vrouw kwijt. en wat dacht je van mn tante. Ik heb wel es gezegt..... waarom ben ik niet gegaan? Mn neef had een gelukkig leven. Een vriendin... studie ging goed. enz.... alles wat ik nooit heb gehad. Paar maanden later werd ik ziek. Mn moeder was in paniek, want het gebeurde precies het zelfde en precies op het zelfde tijdstip als toen mn neef dood ging. Ik had iets anders en werd na weken weer genezen. Ik had een behoorlijke achterstand op school en niemand heeft me geholpen dat in te halen, behalve een lerares na. Verder heeft de school me in de steek gelaten. Ik heb het net gehaalt. Maar toen kwam ik in de 5e en ook dit keer ging alles weer mis. Ik was het allemaal zat en had lak aan iedereen. Alles storte als een kaartenhuis in elkaar en bleef dik zitten. Ik had het gevoel dat ik mn ouders heb teleurgesteld.
Ik doe het jaar nou weer over. Maar ik voel me nog steeds niet helemaal happy. Heb van veel mensen dat ik dacht dat ze vrienden waren het contact verloren, omdat ik in een andere klas zit. Ze kijken me nauwelijks aan als ik ze tegen kom. Gelukkig heb ik een klein groepje nog over, maar die zie ik volgend jaar dus helemaal niet meer. Ik heb straks een toetsweek en ik hoop dat ik dat goed maak. Ik wil niet weer iedereen teleur stellen (ook me zelf niet). Heb geen zin om nog een keer te blijven zitten, want dan heb ik me echt in de nesten gewerkt.

Hoe ik me nou voel? Leeg, ik wil hier weg. Ik wil opnieuw beginnen, maar ik moet alsnog 2 jaar op school hier. Ik voel me alleen. Alleen mn ouders en enkele familieleden geven om me, de rest niet of laat het niet merken. En daarom moet ik gewoon verder. Zoland ik maar adem haal en eet en drink doe ik hun geen groot verdriet die ik en de anderen 2 jaar geleden hebben gevoelt. Maar toch vraag ik me nog steeds af...... waarom ben ik niet gehaald ipv me neef. Waarom neem ik altijd verkeerde beslissingen, waarom ben ik altijd alleen, waarom dit en waarom zus..... waarom zit alles me tegen. Als ik dat heb, moet ik denken wat in gelezen heb ik de boeken van Tolkien (ja klinkt raar) en dan zet ik gewoon de volgende stap. Op weg naar de volgende dag......... en de volgende dag........... en de volgende............. en de volgende.......... en de................. en.............. wachtend op de dag dat me alles wel zal lukken en dat ik niet meer alleen zal zijn.

Bleh........ hoop dat jullie genoten hebben van dit drama. Maak er een soapserie van zou ik zeggen. Dit heeft me opgelucht. Doe er mee wat je wil. Het maakt mij allemaal niet uit. <- punt!

I must move on.

[moenbase]

Als dit je opgelucht heeft is het een goed teken, misschien kun je het nu makkelijker accepteren, of er iets aan doen. Het leven is niet altijd rozegeur en maneschijn, accepteer dat.
Blijf niet steken bij een paar nare herinneringen, probeer ze een plaatsje te geven en ga door met leven. Je bent nog jong. Je hebt nog té veel om voor te leven, zonde om het op te geven.

Ja, het is makkelijker gezegd dan gedaan. Maar, zeker niet onmogelijk.

[Cleopatraan]

Probeer het negatieve te relatieveren en juist het positieve als uitgangspunt te nemen. Die lerares bijvoorbeeld die je wel geholpen heeft. Ik weet het is heel erg moeilijk en je kunt het niet altijd opbrengen, maar proberen kan geen kwaad.

Wat mij zelf erg geholpen heeft om het positieve te zien is om iedere dag de positieve, leuke dingen die me overkwamen op te schrijven. In het begin was dat heel erg moeilijk, maar na verloop van tijd merkte ik dat ik steeds meer positieve dingen zag gebeuren en dat me ook meer positieve dingen overkwamen.

Het leven kenmerkt zich door vicieuze cirkels. Op het moment dat je negatieve dingen overkomen en je veel negatieve gevoelens hebt, zullen je steeds meer negatieve dingen overkomen en zullen je negatieve gevoelens toenemen. Weet je echter het positieve te zien, dan zullen er juist meer positieve gebeurtenissen, positieve reacties en dergelijke op je af komen en worden je gevoelens steeds positiever, waardoor er weer meer positieve gebeurtennissen en reacties op je af komen etc.

[lady_x]

Tinuviel II schreef:
I must move on.

Zin die tegenstrijdig is met de rest van je verhaal. Je bent nog jong, maak er wat van, er kan nog zoveel veranderen.
Als je dood was had je nooit geweten hoe het allemaal was geweest. 't Leven is niet rechtvaardig maar is het daarom dat je je hele leven moet verneuken?