Sinds een paar weken is een meisje stapel verliefd op mij, en dat laat ze graag merken.
We hebben al een paar x met elkaar gebeld en zijn al een paar x wat samen wezen doen. Alleen als we samen zijn vallen er veel stiltes en ik ben opzicht best stil maar als ik bij haar ben weet ik nix te melden. want meestal ga ik niet zo veel met meisjes om, vandaar ik ook veel makkelijker met een paar maten kan praten of een wildvreemde gast.
Iedereen die ons ook samen ziet, vraagd gelijk of we al verkering hebben ect.
Ze heeft het me dus ook gevraagd en ik had al voorbarig ja gezegd, alleen ben ik nog niet echt verliefd op haar. Ik val ook nog niet onwijs op haar ook. Ze is echter wel heel erg lief en ze is best wel knap (maar ook geen tv babe ofzo, maar dat ben ik ook toch niet) want overal waar we lopen zitten er van die kwijlende gasten te kijken. meestal van turks komaf en die kijken ook vies naar mij (ik nederlander)
Maar op een of andere manier voel ik me niet op me gemak als we door mijn dorp oid lopen, ik schaam me een beetje als ineens me ouders me zouden zien of vrienden. Of ze haar wel accepteren of ze haar wel mooi genoeg vinden. (klinkt idd absurd)
Mijn vrienden maken ook grapjes over haar nationaliteit ze is turks en mijn vrienden zitten steeds te grappen over snorren
Maar daar zou ik opzicht nog wel mee kunnen leven, maar op een of andere manier voel ik me nog niet echt onwijs tot haar aangetrokken, niet echt de feeling om haar graag weer te zien. Maar het feit is wel dat ik al jaren blij zonder vriendin ben en nogal een vrij leven leid. (ga altijd wel iets doen, hou nergens rekening mee, wil mijn vrijetijd niet kwijt) zouden deze ingeslopen dingen in mijn hoofd in de jaren me schuwgemaakt hebben?
Ben ik te onzeker? is ze meschien toch niet echt de "ware" voor mij? ben ik gewoon een sukkel en moet ik niet zeuren en gewoon weer eens een vriendin nemen en schijt aan iedereen hebben desondanks je nog niet echt verliefd bent?
greetings muismat