Minderwaardigheidscomplex

[Savagé]

Ik heb voor iemand van mijn leeftijd nogal wat moeilijke dingen meegemaakt, en heb aan een aantal dingen een ontzettend minderwaardigheidsgevoel overgehouden, ik denk iniedergeval dat het daar door komt.
Ik praat er met niemand over omdat ik bang ben voor reacties als: "stel je niet zo aan".
En de keren dat ik erover praat krijg ik commentaar dat het 'raar' is dat een jongen onzeker is. (wat ik dus nergens op vindt slaan)

Ik ben voornamelijk heel erg onzeker over mijn uiterlijk, en over mijn manier van doen enz.
Zijn er nog andere die een extreem laag beeld van zichzelf hebbe.
En hoe kom ik hier vanaf? (zonder naar een shrink te moeten)

Alvast bedankt. x

[Ruudje]

Ik denk dat je vast niet de enige bent die voor je leeftijd moeilijke dingen heeft meegemaakt
Ik heb ook vaak een laag zelfbeeld... wat valt eraan te doen?
Gewoon schijt aan mensen hebben die commentaar op je hebben... probeer jezelf te zijn en laat je niet kisten door die mensen

[moon]

Ja dit komt me heel erg bekend voor, dit heb ik ook. Ik heb er op dit moment hulp bij van een gedragstherapeute.

Ik denk dat het voor jou ook heel belangrijk is dat je toch hulp gaat zoeken. Het is wel even een moeilijke stap, maar je hoeft niet bang te zijn dat ze het raar zullen vinden of dat je je aanstelt, want een gevoel van minderwaardigheid is absoluut geen aanstellerij. Het kan je heel erg beperken in je leven, dat merk ik zelf ook. Ik durf heel weinig, ben heel onzeker.

Ik krijg zelf een aantal oefeningen op maar ik weet niet of je daar wat aan hebt. Ik durf niet zo goed in de spiegel te kijken bijvoorbeeld en zij leert me nu in stapjes om steeds iets vaker in de spiegel te kijken en dingen tegen jezelf te zeggen die positief zijn. Verder moet je enge dingen niet uit de weg gaan want dan wordt het steeds enger. Doe die dingen waar je je onzeker over voelt maar gewoon! Ja verder leert ze mij goed recht op te lopen want daardoor straal je minder onzekerheid uit. Ik kan zo even niet bedenken wat ze nog meer doet, maar het helpt mij in ieder geval. Ik denk dat jij ook hulp moet gaan zoeken!

[Savagé]

Ruudje schreef op 08-06-2004 @ 22:31 :
Ik denk dat je vast niet de enige bent die voor je leeftijd moeilijke dingen heeft meegemaakt
Ik heb ook vaak een laag zelfbeeld... wat valt eraan te doen?
Gewoon schijt aan mensen hebben die commentaar op je hebben... probeer jezelf te zijn en laat je niet kisten door die mensen

Het is niet dat ik vaak een laag zelfbeeld heb, het is dat ik altijd een laag zelfbeeld heb, en dat het soms zover gaat dat ik 't liefst gewoon verdwijne wil en niet meer terug hoef te komen.


Schijt hebbe aan mense is veel makkelijker gezegd dan gedaan, en als ik wist hoe ik mezelf niet laat kisten zou ik dat allang al hebbe gedaan.

ik heb ook een belachelijk laag zelfbeeld..door dingen int. verleden en die nu ook nog spelen

wat je eraan kan doen? gewoon echt iemand vinden die jij vertrouwd en waarmee je erover kan praten, verder -zoals ruudje al zegt- schijt hebben aan de mensen die er dom over doen ..

ik weet hoe moeilijk het is, al helemaal om erover te praten

veel sterkte!

relaxxamann

[Savagé]

moon schreef op 08-06-2004 @ 22:34 :
Ja dit komt me heel erg bekend voor, dit heb ik ook. Ik heb er op dit moment hulp bij van een gedragstherapeute.

Ik denk dat het voor jou ook heel belangrijk is dat je toch hulp gaat zoeken. Het is wel even een moeilijke stap, maar je hoeft niet bang te zijn dat ze het raar zullen vinden of dat je je aanstelt, want een gevoel van minderwaardigheid is absoluut geen aanstellerij. Het kan je heel erg beperken in je leven, dat merk ik zelf ook. Ik durf heel weinig, ben heel onzeker.

Ik krijg zelf een aantal oefeningen op maar ik weet niet of je daar wat aan hebt. Ik durf niet zo goed in de spiegel te kijken bijvoorbeeld en zij leert me nu in stapjes om steeds iets vaker in de spiegel te kijken en dingen tegen jezelf te zeggen die positief zijn. Verder moet je enge dingen niet uit de weg gaan want dan wordt het steeds enger. Doe die dingen waar je je onzeker over voelt maar gewoon! Ja verder leert ze mij goed recht op te lopen want daardoor straal je minder onzekerheid uit. Ik kan zo even niet bedenken wat ze nog meer doet, maar het helpt mij in ieder geval. Ik denk dat jij ook hulp moet gaan zoeken!

Ik geloof zelf ook wel dat hulp bij een professioneel iemand mij erg zal helpen, maar dat zou betekenen dat ik heel mijn verleden (wat er precies gebuert is) aan die persoon moet vertelle, toch?
en daar ben ik zo bang voor, ik ben als de dood dat bepaalde dingen bekend worden bij mijn vriende en ouders.
(dingen die int verleden zijn gebeurt.)

Ik ga die oefeningen die je opnoemde maar eens uitproberen, mischien helpt het..
Heel erg bedankt.

x

[Ruudje]

Noodle-boi schreef op 08-06-2004 @ 22:36 :
Het is niet dat ik vaak een laag zelfbeeld heb, het is dat ik altijd een laag zelfbeeld heb, en dat het soms zover gaat dat ik 't liefst gewoon verdwijne wil en niet meer terug hoef te komen.


Schijt hebbe aan mense is veel makkelijker gezegd dan gedaan, en als ik wist hoe ik mezelf niet laat kisten zou ik dat allang al hebbe gedaan.

Als je er niks van zegt, als je laat zien dat je gekwetst wordt door hun woorden, hebben ze hun doel bereikt en zullen ze het des te meer doen. Als je er iets van zegt óf het tegengestelde laat zien van je gekwetst/minder voelen(lachen) zal het vast wel minderen.
Als het je echt niet lukt, zou ik ook hulp gaan zoeken...

[Droomvlucht]

Noodle-boi schreef op 08-06-2004 @ 22:42 :
Ik geloof zelf ook wel dat hulp bij een professioneel iemand mij erg zal helpen, maar dat zou betekenen dat ik heel mijn verleden (wat er precies gebuert is) aan die persoon moet vertelle, toch?
en daar ben ik zo bang voor, ik ben als de dood dat bepaalde dingen bekend worden bij mijn vriende en ouders.
(dingen die int verleden zijn gebeurt.)

Ik ga die oefeningen die je opnoemde maar eens uitproberen, mischien helpt het..
Heel erg bedankt.

x

Zoals je het nu zegt komt het op mij over als dat je die dingen die gebeurd zijn nog niet hebt verwerkt.
Het zal inderdaad best moeilijk zijn om die dingen weer naar boven te halen, maar je zult er wel veel voor terug krijgen als je ermee leert om te gaan. Ze leert te verwerken.

Dat die dingen bekend raken bij je ouders, daar hoef je overigens niet bang voor te zijn. Psychologen, huisartsen, therapeuten etc. hebben allemaal zwijgplicht. Alleen als jou situatie levensbedreigend is of wordt, dan mogen ze die verbreken.

[Sterretje*]

Ik heb ook een heel laag zelfbeeld. Wat het beste werkt is gewoon de deur uit gaan en de dingen die je graag zou willen doen niet ontwijken door je angsten/onzekerheden. Misschien makkelijker gezegt dan gedaan, maar dit is wel dé manier! Je hebt dit lichaam/uiterlijk gekregen en daar moet je het je rest van je leven mee doen. Ga niet uren voor de spiegel staan en bedenken hoe lelijk alles wel niet aan je is en hoe mooi anderen wel niet zijn, daar word je niet gelukkiger van. Je zit nu in de pubertijd en hormonen gieren door je lijf, dit maakt je ook sneller prikkelbaar/kwetsbaar/onzeker etc. Veel jongeren hebben hier last van en het is geen pretje, maar het gaat uiteindelijk wel over. Je lichaam veranderd ook nog en aan je uiterlijk kun je veel veranderen (denk aan: sporten, haar knippen, zonnetje pakken). Laat alles zijn gang gaan. Heb je last van puistjes? Zit er dan zo min mogelijk aan. Zit je met onverwerkte dingen? Zoek iemand die je vertrouwd. Wil je échte hulp? Ga dan naar de huisarts, die kan je doorverwijzen naar een psycholoog. Schaam je niet! Doordat je je zo onzeker voelt heb je meer kans om in een depressie te raken, misschien zit je er zelfs al in. Daarom is het belangrijk dat je je gevoelens serieus neemt en jezelf niet gaat lopen wegcijferen. Je bent belangrijk en je hebt recht op een gelukkig leven! Laat die stomme onzekerheid dat niet verpesten!

Veel sterkte en ik hoop dat je je snel wat beter gaat voelen.
Liefs Magic_STAR

[cyntha]

kutprinter schreef op 09-06-2004 @ 09:47 :
Stel je niet zo aan kneus alles zit in je hoofd, als je denkt dat je zo triest bnt zul je het ook wel zijn....

spring voor een trein ofzo!!!

Als je niets nuttigs te zeggen hebt, hou dan gewoon je mond dicht.

[Redhair]

Ik ken het. Zelf heb ik een laagzelfbeeld, maar geen minderwaardigheidscomplex. een soort vriend van me had het, en hij heeft uiteindelijk zelfmoord gepleegd. ook hij zocht geen hulp, dus ik denk toch echt dat je dat wel moet doen. wat is er nou erg aan? bijna iedereen in Amerika loopt bij een psych, soomige alleen om erbij te horen. je wilt je beter voelen. dan moet je daar heen gaan, zij kunnen je stappen in de goede richting laten zetten. heel veel succes

[Mother Earth]

Hm... Stel, je loopt in de stad met 100en mensen om je heen en je bent onzeker. Je denkt dat al die mensen je aan kijken en je lelijk vinden... (Gaat dat zo?) Jij gaat je steeds drukker maken enz. Maar als al die mensen je lelijk vinden, wat dan? Je kent ze toch niet, ziet ze waarschijnlijk maar een keer...
Ik weet niet zeker of zo'n verhaaltje bij jou van toepassing zijn ,maar mijn tip is dus : relativeren Succes.

[enfant-terrible]

Haai,

Ik heb zelf vorig jaar toen ik in de 2e zat ook best wel nare dingen meegemaakt.. ik begon heel erg te liegen om leuker te zijn, ook ik had een minderwaardigheidscomplex.. daardoor verzon ik al die verhalen en ik begon er zelf ook in te geloven.. ik durfde tegen niemand te zeggen dat ik dat deed omdat ik mezelf te min vond.. Ik was ook bang voor rare reacties.
En tuurlijk, die reacties zullen er altijd zijn, maar er zullen ook goeie reacties bijzitten, waar je wat aan hebt!
Ik ben op aanraden van een goeie vriendin in therapie gegaan, en ik kan je vertellen.. het helpt ECHT!
Je bent helemaal niet raar of psychisch als je in therapie zit, ondanks dat veel mensen dat denken. Er zitten meer mensen bij een therapeut dan je denkt! Het is juist best wel fijn, omdat die luistert en niks raar vind..

Eindstand: het is moeilijk te geloven, maar je bent net zo goed als alle andere mensen! Probeer het positief te zien, en praat met mensen erover, dat helpt echt

Succes!

Liefs,,

Een minderwaardigheidscomplex ontstaat niet zomaar. Bij jou zijn er dus dingen gebeurd in het verleden die hiertoe geleid hebben. Soms hebben andere mensen er ook mee te maken.

Ik heb het idee dat het probleem niet alleen bij jezelf ligt maar ook bij anderen. Want als je alleen een minderwaardigheidscomplex hebt, dan ben je alleen maar ontevreden en onzeker over jezelf terwijl anderen dus zeggen: ik begrijp jou niet. Net als mensen met anorexia: de meesten zijn vreselijk dun maar ze vinden zichzelf nog steeds te dik. Maar als je gepest wordt (of iets anders) dan is er meer aan de hand. Dan ben zowel jij niet tevreden als de anderen.

Als je alleen op de wereld zou zijn en je had een sterke overlevingsdrang, dat zou je geen minderwaardigheidscomplex hebben. Omdat anderen je niet onzeker maken/de grond in boren. Maar ook omdat je een tegenslag MOET verwerken of accepteren om door te gaan.

De start om iets te doen aan je minderwaardigheidscomplex/onzekerheid is: begin bij je zelf. Probeer tevreden te worden over jezelf. Jij bent het enige wat je bezit en daar hebben anderen niets mee te maken. Je schrijft dat je onzeker bent over jezelf en de dingen die je doet. Maar jij bent toch echt degene die zich zo gedraagt, en ik hoop dat je wel jezelf bent, dus waarom zou je dan niet tevreden zijn over jezelf?

Merk jij nou eigenlijk ook dat je vooral onzeker bent over jezelf omdat anderen dingen van jou verwachten?

Als je kiest om jezelf te zijn dan straal je uiteindelijk ook zekerheid en positiviteit uit. En wie zijn anderen dan om daar verandering in te brengen?

Waarom wil je eigenlijk niet naar een 'shrink'? Heb je vrienden of iemand anders die je zou kunnen begrijpen? Ouders?

Hoop vragen, maargoed

kutprinter schreef op 09-06-2004 @ 09:47 :
Stel je niet zo aan kneus alles zit in je hoofd, als je denkt dat je zo triest bnt zul je het ook wel zijn....

spring voor een trein ofzo!!!

Kijk Noodle-boi, mensen als hij moet je dus niet in vertrouwen nemen. Waarschijnlijk ben je bang dat alle mensen zo reageren. Toch zijn er ook mensen die WEL verstand hebben. En wat is zo'n persoon als deze het nou waard om jou onzeker te maken?

[Savagé]

bugge schreef op 09-06-2004 @ 18:29 :


Ik heb het idee dat het probleem niet alleen bij jezelf ligt maar ook bij anderen. Want als je alleen een minderwaardigheidscomplex hebt, dan ben je alleen maar ontevreden en onzeker over jezelf terwijl anderen dus zeggen: ik begrijp jou niet. Net als mensen met anorexia: de meesten zijn vreselijk dun maar ze vinden zichzelf nog steeds te dik. Maar als je gepest wordt (of iets anders) dan is er meer aan de hand. Dan ben zowel jij niet tevreden als de anderen.

Hmm, bij mij zeggen mense juist wel heel veel "ik begrijp jou niet".. maar evengoed blijft het minderwaardigheidsgevoel.
Ik word iig niet gepest ofzo.

Er is gewoon een keertje iets gebeurt een paar jaar terug wat mij totaal heeft verandert. Iets wat eigenlijk niemand van me weet.. en heb het nog nooit echt verwerkt, maar opgepropt, en dat lijkt nu allemaal naar buiten te komen in een gevoel van zelfafschuw

En mensen zoals kutprinter zijn nou juist de reden dat ik niet laat zien hoe ik me voel..

Noodle-boi schreef op 09-06-2004 @ 18:56 :
Hmm, bij mij zeggen mense juist wel heel veel "ik begrijp jou niet".. maar evengoed blijft het minderwaardigheidsgevoel.
Ik word iig niet gepest ofzo.

Er is gewoon een keertje iets gebeurd een paar jaar terug wat mij totaal heeft verandert. Iets wat eigenlijk niemand van me weet.. en heb het nog nooit echt verwerkt, maar opgepropt, en dat lijkt nu allemaal naar buiten te komen in een gevoel van zelfafschuw

En mensen zoals kutprinter zijn nou juist de reden dat ik niet laat zien hoe ik me voel..

Ik ben blij dat je niet gepest wordt maar als je nergens begrip vindt moet je toch beter zoeken, want hoe weet je nou of mensen je begrijpen als je nooit iets vertelt?

Datgene wat er gebeurt is in het verleden staat klaar om verwerkt te worden. Dan pas kun je werken aan de gevolgen hiervan. Dus begin vandaag nog met het doorwerken van die stapel papieren die op je wacht.

En waarom trek je je zoveel aan van mensen die te dom zijn om je te begrijpen en die meteen oordelen? Ga er bovenstaan, want je hebt toch niets aan die mensen, dus beter dat je er helemaal niets aan hebt dan alleen negativiteit. Is hij nou zo belangrijk in je leven om je door hem rot te gaan voelen? Lijkt me niet...

[kutprinter]

kutprinter schreef op 09-06-2004 @ 09:47 :
Stel je niet zo aan kneus alles zit in je hoofd, als je denkt dat je zo triest bnt zul je het ook wel zijn....

spring voor een trein ofzo!!!

Kijk dit is een les... mensen zoals ik hebben absoluut geen medelijden met mensen zoals jij, daarom zeggen we dit soort dingen.
Ook omdat we gefrustreerd worden door al het gezeik wat er rondgaat in dit psychologie forum of omdat het ons zelf beter laat voelen, er zijn best veel mensen zoals ik, als sommige daarvan dit soort gevoelens tegen jouw uiten, maakt dit jouw niet minder waardig, het hoeft je ook niet depressief of waar je ook last van denkt te hebben te maken, ITS ALL IN YOUR HEAD. De conclusie die je hieruit trekt is dus aan jezelf.
Mijn advies, heb schijt aan zulke mensen, negeer ze, sla ze op hun bek als je dat nodig vind om je beter te voelen, zoek mensen die je wel waarderen of die in het zelfde schuitje zitten, dan zul je merken dat toch niet zon triest geval bent (ookal vind ik je dat nogsteeds en al jullie huilers hier op dit forum)

[kutprinter]

btw weet ik niet wat je probleem precies was (vergeten en ga niet weer dat gejank lezen) maar bij de vorrige post lulde ik dus maar wat, wat wel zo is
ITS ALL IN YOUR HEAD en jij bent de baas over je hoofd en moet jezelf dus over dit soort onzin heen zetten en gewoon verder gaan, een vooral TOTAAL GEEN WAARDE HECHTEN aan wat mesnen zoals ik zeggen, ik vind wat jij over mij zegt namelijk ook niet belangerijk (zou het eerder humor vinden als je me strax uitscheld)

[ABrules]

volgens mij heb jij ook een minderwaardigheidscomplex kutprinter... hier op het forum een beetje stoer doen... iedereen huilers noemen... tsss... Low-life...


En voor de topicstarter... je schijnt bang te zijn voor wat er in het verleden is gebeurt... en je draait er hier ook nogal om heen...
zo wordt je er alleen maar banger van dus houd er mee op... noem het voor wat het is... en zeg waarom je er mee zit... ga niet vertellen wat de symptomen zijn als het ware...

onzekerheid... over je uiterlijk en over je manier van doen... niet om het een of ander, maar hiermee omschrijf je de gemiddelde puber dus eigenlijk weinig bijzonders...

maar je oorzaak kan iets anders zijn dan de puberteit... ga dat na en overtuig me maar eens dat je echt hulp wil, je zegt van te voren al dat je niet naar een psycholoog wil...

op het eerste gezicht lijkt het alsof je hier een luisterend oor wil... maar je verteld te weinig dus ik begin een beetje te denken dat het hier alleen om aandacht gaat...

hier zijn in ieder geval al genoeg mensen die je willen helpen... maar je laat het gewoon niet toe... wij zijn geen psychologen en kunnen je zo verder ook niet helpen...

er van uitgaande dat je zo ontwijkend doet... en uit eerdere uitspraken lijkt me wel dat er iets gebeurt is waardoor je neit alleen vertrouwen in jezelf bent verloren maar ook in andere mensen...

en de mensen die zeggen dat je je aanstelt... je weet heus wel tegen wie je wel en niet goed kan praten en dat er mensen zijn die niet zo reageren... anders heb je gewoon alleen verkeerde en domme mensen om je heen wat ook een slechte invloed kan hebben... maar ook hier zie je dat het er om gaat dat je enorm zielig bent (doet ) iedereen bestaat er om jou de grond in te trappen... ik zie hier al 20 mensen in dit topic die dat niet doen... en jij blijft er nog steevast in geloven...

misschien wordt het tijd dat je dat zicht op mensen aanpast en zo jezelf helpt om waaar je mee zit wel een keer kwijt te kunnen...

ergens begrijp ik het goed hoor... ik ben ook niet zo een vertouw-je-medemensen-fan... maar ja... dit was t voor ff...

[Savagé]

Ik ben een tijd terug verdooft en misbruikt,
En dit is voor het eerst dat ik het aan vertel..
Ik weet nu onderhand wel dat ik niet verder kan komen in het genezingsproces zonder hulp te vragen, en ik kan dat alleen vragen als ik de oorzaak van mijn problemen vertel.
..

Het is ongeveer 3 jaar terug gebeurt, en ik heb het bijna meteen nadat het gebeurde verdrongen..
Ik heb het nooit aan iemand verteld, daarvoor schaamde ik me teveel, *wat heel moeilijk te begrijpen is als je het niet zelf heb meegemaakt*.
Ik heb mezelf geleerd te leven onder een masker voor de buitenwereld, maar binne in mijn hoofd is het sindsdien nooit rustig geweest.
Die persoon heeft mijn zelfvertrouwen, waardigheid, enz. weggenomen, en gezorgd dat ik me voor de rest van me leven vies zal voelen.

De laatste tijd word het dragen van een masker te moeilijk.
Ik heb constant mental-break-downs.. en zie het helemaal niet meer zitten.
Ik wil gewoon blij zijn met mezelf en een beetje rust in me hoofd hebben..

Dit komt waarschijnlijk bij de meeste van jullie ontzettend zeikerig over maar zit 't gewoon..

@kutprinter: volgens jou moet ik mezelf er over heen zetten, en volgens jou ben ik de baas in mn eigen hoofd.. maar zo makkelijk zit dat niet, Ik heb geen controle over hoe ik me voel, en jij ook niet, zo makkelijk werkt dat niet.. niet bij mij iniedergeval.

ohja, persoonlijk zie ik geen humor in het uitschelden van mensen, ookal verdienen ze 't..

[ABrules]

Noodle-boi schreef op 09-06-2004 @ 23:42 :

Dit komt waarschijnlijk bij de meeste van jullie ontzettend zeikerig over maar zit 't gewoon..

ja, hier moet je dus echt mee stoppen...

en wat er gebeurt is... mja, ik dacht al zoiets... luister... er zal niemand zijn... echt NIEMAND die dan zegt van: je stelt je aan... wat jou is gebeurt, is echt niet niks...

het is een goede stap dat je het hier hebt verteld... en je weet zelf wel dat de volgende stap ook niet uit kan blijven... en je zult zien dat het mee valt... alleen het er tegenaankijken maakt het zo eng...

ook zeg je van: "die persoon" ... is het een bekende? geef hem zodra je durft aan... en vraag hierbij ook hulp... wat hij jou heeft aangedaan kan die makkelijk ook andere aandoen...

maar probeer nu maar eerst stap voor stap te zorgen dat je geholpen wil worden en hulp krijgt...

succes...

[leucomelas]

ik heb ook nogal een laag zelfbeeld van mezelf, gelukkig heb ik een vriend die me hier heel goed mee helpt. ik ga me steeds beter voelen en heb soms zelf tijden dat ik denk: ik mag er wel zijn...

[MeantShape]

Noodle-boi schreef op 09-06-2004 @ 23:42 :
[B]Ik ben een tijd terug verdooft en misbruikt,
En dit is voor het eerst dat ik het aan vertel..
Ik weet nu onderhand wel dat ik niet verder kan komen in het genezingsproces zonder hulp te vragen, en ik kan dat alleen vragen als ik de oorzaak van mijn problemen vertel.
..

<snip>

Het is heel erg moeilijk om controle te krijgen over de processen binnen jezelf.
Als je zegt dat het allemaal tussen de oren zit en dat jij je eigen genezer bent dan zit je deels goed en deels fout. Het vereist wilskracht en soms zeer grote wilskracht om door die muur heen te breken.

Soms lijkt het alsof je door een glazen muur kunt kijken naar de andere kant waar de oplossing ligt maar hoe kom je in hemelsnaam door dat pantserglas heen. Als er dan een persoon komt die in staat is om jou te leren dat je niet dóór het glas heen moet maar dat je er gewoon overheen kunt klimmen dan doe je het uiteindelijk toch allemaal zelf maar je krijgt hulp met het vinden van de weg er naar toe.

Wat noodle-boi schrijft herken ik goed. Ik begrijp dat het gevoel waar je nu mee leeft lijkt alsof dit nooit over zal gaan. “Je leven lang vies”. Zeker als je zelf in feite heteroseksueel bent en dit een homoseksuele ervaring was.

Jij hebt temaken met twee delen van de status waarin jij je geestelijk bevindt. Als slachtoffer zul jij je leven lang lijden onder dit voorval maar als jij van status kunt veranderen (en dat wil je blijkbaar) zal je overgaan van slachtoffer in iemand met een hele negatieve ervaring.

Het begin van die overgang heb jij zojuist gemaakt toen je dit topic ging aanvullen met details.
Okay het is slechts een begin maar ga eens na voor jezelf hoeveel moeite het jou gekost heeft om deze stap te maken. De stap om naar buiten te komen met je verhaal.

Het is je eigen verantwoordelijkheid om iets te doen met jouw ervaringen. Het is dus ook aan jou om je status te gaan veranderen van slachtoffer naar geheelde ervaringsdeskundige of hoe dan ook.
De volgende stap zal zijn dat jij gaat accepteren dat er iets gebeurd is en dat je het een plaats gaat geven in je leven. Het klinkt heel erg bizar als ik zeg: zoek ook het positieve uit deze ervaring maar ik meen het. Doordat je nu je focus legt op alleen de negatieve kant van het voorval ontstaat een beeld voor jezelf dat niet in balans is. Zodra jij je balans weer terug kunt vinden kan je als het ware ook weer rechtop gaan lopen.

Als je meer wilt weten of mijn hulp wilt gebruiken stuur je me maar een PM.

[MeantShape]

kutprinter schreef op 09-06-2004 @ 22:24 :
btw weet ik niet wat je probleem precies was (vergeten en ga niet weer dat gejank lezen) maar bij de vorrige post lulde ik dus maar wat, wat wel zo is
ITS ALL IN YOUR HEAD en jij bent de baas over je hoofd en moet jezelf dus over dit soort onzin heen zetten en gewoon verder gaan, een vooral TOTAAL GEEN WAARDE HECHTEN aan wat mesnen zoals ik zeggen, ik vind wat jij over mij zegt namelijk ook niet belangerijk (zou het eerder humor vinden als je me strax uitscheld)

@ “Kutprinter”: Ik begrijp wat jij zegt en ik snap ook dat je de indruk hebt dat het psychologie forum alleen maar gebruikt wordt om aan te geven dat je een probleem hebt terwijl het eigenlijk over “je interesse in de psyche van de mens” of “zie je het even niet zitten?” gaat. Eigenlijk zou er een subforum moeten zijn waarin je dit soort dingen kunt doen en zeggen. Ik mis het hele analytische en wetenschappelijke gedeelte dat dit forum suggereert ook. Maar ik ga niet over het beleid… Toch is het niet sterk van jezelf als je jouw eigen frustratie gaat afreageren op mensen die dit forum daar wel voor gebruiken.

Het verhaaltje wat je hier boven trouwens schrijft zegt veel over de manier waarop jij je blijkbaar wilt gedragen en opstellen ten opzichte van andere mensen. Het lijkt erop dat je zelf respect probeert af te dwingen door macht en vanuit je eigen innerlijke angst. Dat hoeft niet zo te zijn weetje... Je zou kunnen beginnen met respect te geven aan de mensen om je heen. Het komt vanzelf bij je terug..

[MeantShape]

leucomelas schreef op 10-06-2004 @ 08:56 :
ik heb ook nogal een laag zelfbeeld van mezelf, gelukkig heb ik een vriend die me hier heel goed mee helpt. ik ga me steeds beter voelen en heb soms zelf tijden dat ik denk: ik mag er wel zijn...

zelfbeeld = zelf doen

Niet je vriend het voor je laten opknappen (sorry)

[shy girl]

hey,

kvind t al heel goed van je dat je t hier hebt verteld wat er is gebeurd!! k denk dat idd de meeste mensen nie boos reageren of raar..absoluut nie ..er zijn altijd wel personen die geen begrip op kunne brengen voor anderen maargoed.. k denk dat je zelf ook wel kunt inschatten wie je wel en nie zo goed kunt vertrouwen..je hebt vast wel een vriend/vriendin die je t kunt vertellen. Hij/zij zal best ff schrikken, maar ik denk dat die persoon zeker naar je wilt luisteren en je probeert te helpen. Tis moeilijk om zo open te zijn I know maar misschien helpt een brief ook? als je t anders nie durft? en je moet voor jezelf bepalen of je echt professionele hulp wilt om dit allemaal te verwerken, t lijkt me idd moeilijk om dit alleen te verwerken. en zoals anderen ook al zeiden, je bent absoluut nie gek of gestoord of wat dan ook als je bij een psych. loopt. je hebt gewoon een steuntje in de rug nodig. kweet dat t verschrikkelijk is om iedere dag zo onzeker te zijn (heb t zelf ook) en t ligt ook bij jezelf om dat te veranderen. zelf moet je zeggen: wil ik nog langer iedere dag mezelf afkraken..nee.. dus wat ga ik daaraan doen? allereerst je gedachten veranderen, al is dit zo ontzettend moeilijk. Daarom is t misschien toch fijn als je daar een beetje hulp bij krijgt.. een psych stuurt je een beetje in de juiste richting.
succes ermee, je mag me pm'en. xxx shy girl

[loveflower]

Noodle-boi schreef op 08-06-2004 @ 22:16 :
Ik ben voornamelijk heel erg onzeker over mijn uiterlijk, en over mijn manier van doen enz.
Zijn er nog andere die een extreem laag beeld van zichzelf hebbe.
En hoe kom ik hier vanaf? (zonder naar een shrink te moeten)

Beste kerel.

Ik herken mezelf helemaal in dit gedeelte.
Om eerlijk te zijn heb ik een extreem laag beeld over mezelf over wat dan ook.
Ik ben lelijk, dom en kansloos in het leven.
En ik geloof het meer en meer.

Wat je er kan tegen doen, is kijken na andere en net zo kritisch zijn op hun als jij op jezelf bent.
Of misschien gewoon al het negatief uit iemand halen.

Dan zie ik dan dat hij of zij ook niet zo geweldig is.

[shy girl]

btw heb in je fotoboek gekeken, ziet er echt niet verkeerd uit hoor ik meen t , je mag er zeker wezen!

[loveflower]

shy girl schreef op 17-06-2004 @ 13:19 :
btw heb in je fotoboek gekeken, ziet er echt niet verkeerd uit hoor ik meen t , je mag er zeker wezen!

Ja inderdaad, bij mij is het begrijpelijk.
Maar bij zo een jongen als hem, zeker als je hem daar met zo een mooi meisje ziet zoenen.