Met alleen het wensen kom je er niet.

[CSN]

Ik zou zo graag een leven leven,
niet alleen maar lichaam zijn.
Zou graag niet meer zo doelloos rondlopen,
juist het overlopen van emotie voelen.
Ik had zo graag abstracte pijn.

Ik ken alleen het blauw
op mijn been na een botsing
met een bank of een kast.

Ik ken alleen het rood
op mijn arm na het
per ongeluk ergens achter haken.

Ik wil wel opstaan, doorgaan -
overgaan naar een volgend tijdperk,
maar blijf steeds hangen in het gister.
Ik zal altijd kleiner zijn
en kan met niemand speelgoed delen.
'k blijf altijd kind omdat jij vindt
dat ik geen moedertje mag spelen.

Diezelfde botsing met de kast
schudt mij wakker en
langzaam open ik zijn deuren,
waarna leven van een plank komt vallen.
Ik, niet langer de toekomst vrezend
maar een gewoon schoon laken pakkend,
raap het op.

De rest van het gedicht weet ik nog niet, maar ik hou het even bij een stukje:

Ik ken alleen het blauw
op mijn been na een botsing
met een bank of een kast.

Dit vind ik heerlijk! Geniaal.

Maar daarentegen vind ik de herhaling met het rood helemaal niets .

'k blijf altijd kind omdat jij vindt
dat ik geen moedertje mag spelen.

Geniaal! Ik begin fan te worden van jouw gedichten!

[CSN]

Hah, ja? *bloost* bedankt .

[Halogeen]

Dat stukje wat mutant benoemde was ook het stukje dat er voor mij uitsprong. De rest van het gedicht pakt mij minder dan je vorige gedichten die ik heb bekritiseerd. En inhoudelijk ben ik het volstrekt niet met je eens over de titel, maar ach...wie ben ik?

[Reem]

Ja, dat van die kast is geweldig verzonnen. En daarom vind ik ook het einde heel erg goed!