Kort stukje

[Kip187]

Hij dacht altijd dat hij bijna alles wist.
Dat kwam omdat hij op elke vraag wel een antwoord wist.
Ook geloofde hij niet in een “bestaande” God, wel in zichzelf en zijn verklaringen van het goddelijke.
Zijn naam? Mirabel. Een vreemde naam misschien maar hij ontleende er dan ook bepaalde krachten aan.
Zoals een voorspellende gave; hij wist altijd wat de mensen hem het eerste zouden vragen wanneer hij zich had voorgesteld. Ook dacht hij over een 3de oog te beschikken, precies in het midden van zijn voorhoofd, daarmee beschikte hij dan weer over een feilloze mensen kennis. Hij moest zich natuurlijk goed concentreren, of juist niet, het is maar hoe je het bekijkt. Hij beweerde namelijk dat hij al zijn eigen interesses en belangen uitschakelenden en als het ware zijn hoofd leeg maakte. Om zo het patroon in andermans leven te kunnen ontrafelen aan de hand van maar een paar persoonlijk vragen. Die naar zijn eigen zegge altijd meteen de spijkers op hun koppen sloegen. Het was natuurlijk een eenzaam bestaan zo als alwetende, mensen vonden het fijn om bij hem te komen voor advies, waar hij natuurlijk een kleine vergoeding voor vroeg, maar echte vrienden die had hij niet. “Mensen zijn te bang om met mij een vriendschap aan te gaan, en met mijn klanten blijf ik altijd professioneel” zulk soort verklaringen. Wie ben ik dan? En hoe kan ik dit over hem schrijven? Ik ben zijn psycholoog.

[Zut Alors!]

Kip187 schreef op 14-10-2004 @ 11:39 :
Hij dacht altijd dat hij bijna alles wist.
Dat kwam omdat hij op elke vraag wel een antwoord wist.
Ook geloofde hij niet in een “bestaande” God, wel in zichzelf en zijn verklaringen van het goddelijke.
Zijn naam? Mirabel. Een vreemde naam misschien, maar hij ontleende er dan ook bepaalde krachten aan, zoals een voorspellende gave; hij wist altijd wat de mensen hem het eerste zouden vragen wanneer hij zich had voorgesteld. Ook dacht hij over een derde oog te beschikken, precies in het midden van zijn voorhoofd. Daarmee beschikte hij dan weer over een feilloze mensen kennis. Hij moest zich natuurlijk goed concentreren. Of juist niet, het is maar hoe je het bekijkt. Hij beweerde namelijk dat hij al zijn eigen interesses en belangen uitschakelde en als het ware zijn hoofd leeg maakte, om zo het patroon in andermans leven te kunnen ontrafelen aan de hand van maar een paar persoonlijke vragen. Die naar zijn eigen zegge altijd meteen de spijkers op hun kop sloegen. Het was natuurlijk een eenzaam bestaan zo als alwetende. Mensen vonden het fijn om bij hem te komen voor advies, waar hij natuurlijk een kleine vergoeding voor vroeg, maar echte vrienden die had hij niet. “Mensen zijn te bang om met mij een vriendschap aan te gaan, en met mijn klanten blijf ik altijd professioneel” Zulk soort verklaringen. Wie ben ik dan? En hoe kan ik dit over hem schrijven? Ik ben zijn psycholoog.

Geen sterke tekst. De clou komt niet grappig/sterk naar voren.

[Kip187]

dank voor de verbeteringen, de clou is eraan geplakt omdat het een lang verhaal word. maar bedankt voor de fouten eruit te halen.

[Zut Alors!]

Het ligt vooral aan dat: "Wie ben ik dan?" Dat komt namelijk zomaar uit de lucht vallen. Misschien kun je tussendoor wat zinnen beginnen met 'ik ken hem als...' of 'ik vind...' zodat het meer naar voren komt dat er iemand over hem aan het vertellen is.

[Kip187]

vat ik, maar ja het wordt wel zo vertelt van Hij. (ik ben erg gewend om als ik te schrijven ) dus voor mij was het heel logisch.

[Verleden Tijd]

Dit lijkt me eerlijk gezegd niet het ideale begin voor een lang verhaal. Niet dat het slecht geschreven is, maar al die uitleg en meteen die vage gegevens en zo sporen niet echt aan tot lezen.